Calvarietocht

Zondag nog op de vlieger van Canada, dinsdag en woensdag in Stuttgart, donderdag de tooghangerskoers. Moe, moe en nog eens 1000 keer moe, zo voel ik mij op dit moment. Tijdens de versnellingen in het criterium voelde ik de naweeën van de Transrockies maar al te goed. Is het wel een goed idee om aan ne zware klipper als de Houffalize-marathon te beginnen. Voor Pepe is het genoeg geweest, hij heeft het bodem’ke energie wat er nog reste leeg gereden tijdens de Transrockies. Geen “uit bed kruipen om 5.00″ en zeker geen 120km vechten tegen de Ardense hindernissen maar uitslapen en ne toer rijden met de vlomaker “Mr. Xaveer” himself. Ook Daan is er niet bij, zijn toekomstig tuinhuis zorgt voor wat extra weekeindwerk.

Ik zak wel af naar het Belgische mountainbike-mekka, heb trouwens nog iets goed te maken. Vorig jaar ben ik samen met de winnaar van de 90km over de lijn gekomen met slecht 90km op de teller en met als gevolg DSQ.
Ik zal dit jaar de volle 120km rijden, al moet ik ze kruipen. Maar eerst moet dat wrak, voor ons Canada avontuur nog een echt Orbea racemachien, terug in elkaar geraken. Na de Transalp en transrockies kan de bike wel wat vet, kabels, derailleurwielkes, trapas, handvatten, remblokken en … gebruiken. Tot na middernacht zit ik nog te sleutelen, amaai da wordt weeral ne korte nacht.

Zondag, 6 uur ‘s morgens, de eerste zonstralen schijnen door het venster recht op mijn kopke thee en daar draait de Kroki de oprit op.
Met mijne slaapkop neem ik de verkeerde autostrade richting St.Vith. Er is daar ook een afrit Houffalize maar je moet dan nog wel 35km nationale weg afleggen. 20 Minuten scheuren over kronkelende weg, hopelijk geen Gendarmerie, de WRC-Rally was toch aan de andere kant van de grens. Nee, zo wild was het niet maar we zijn er wel allebei wakker van geworden.

Nog maar ene voet uit de Citroen en we krijgen al een hele lading vragen op ons afgevuurd. Hoe was het in Canada? En beren gezien? Eh, waar is de Pepe?
De inschrijving verloopt netjes maar de startopstelling, echt op zijn Ardens, chaos en disorder met de kilo. Ze leggen de startmeet zelfs een 5-tal meter naar voor, ja, normaal schuif je langs achteren aan maar op 28 september doen ze het omgekeerde.

Geen nood, om 8u45 zet de bende zich in beweging en het gaat al snel vanaf de eerste meter. Ik rij op 99%, we zullen maar een beetje reserve houden voor straks. Ik heb al dikwijls ondervonden dat een perte-totale veel tijd verliest op het einde. Na een paar kilometer trek ik aan mijn barends, oeps, mijn stuur draait naar boven, ben de titanium vijskes vergeten aan te draaien met de momentsleutel.
Na een 10-tal kilometer kom ik de Kroki tegen, samen met Kim. Kim is de vrouw van een hele snelle jongen, Marcel Esser. Ze heeft een kaartlezer en chauffeur nodig om op het parkoer plaatjes te schieten. Nog even lachen voor de foto en dan roep ik: “Kroki, ne inbus van vier”. Drie kilometer verder staat de Kroki langs de kant met, jawel, met ne inbus van vier. Vastzetten en vooruit met de geit.

Van een saai parkoer is geen sprake en de vele technische singletrails, steile klimmetjes en aartsmoeilijke afdalingen met levensgevaarlijke greppels zorgen voor een hoge dosis adrenaline en energieverbruik. Dit soort werk vind ik de max maar het lijf voelt een beetje slap en wanneer ik dan nog twee keer verkeerd rij, zakt de moed in mijn schoenen. Meestal slaag ik er altijd in om wat extra kilometers bijeen te sprokkelen tijdens de raids in het franstalige gedeelte. Ofwel zie ik nie goe, of rij ik met de kop in de grond of zijn onze waalse collega’s geen afpijlspecialisten.

Pech komt niet alleen en na 70km, op mijn teller, komt er een tak in mijn achterwiel met een verbogen derailleurpad als gevolg. Zonde voor het XTR-schakelmechanisme maar door er goed aan te trekken en te plooien krijg ik het stuk aluminium aan mijne kader min of meer terug recht. Een beetje bijregelen en vooruit tot ik op de 34 moet. Miljaar, de ketting gaat erover en zit klem tussen de cassette en de spaken. En het blijft niet bij die ene keer en dat is niet goed voor de Mavic Crossmax. Elke mekanieker draait nu de eindeslag bij maar op mijn multi-tool staat geen klein kruiskopke op. Dan maar gene 34, dat moet wel lukken.
Ondertussen is Nico, voorbije weken nog Transrockie-reisgenoot, mij gepasseerd en iets verder staat hij langs de kant met pech. De ketting is klem geraakt tussen het voorste tandwiel en het frame en met z’n tweetjes krijgen we het euvel redelijk snel verholpen.
Afwisselend rijden we op kop van een groepke van twee, maar na 10km ligt de lat net ietske te hoog voor mij, bye, bye Nico. Ik rij mijn eigen tempo, langzaam als ge het mij vraagt, alles doet pijn en de fors is ver te zoeken. De laatste 15 km vind ik de juiste tret terug, waarschijnlijk door de neige singletrails en maak nog een 10-tal plaatsen goed.

Uiteindelijk rij ik de finishboog onderdoor na 6u38 en 131km op de teller. Ik heb niet moeten kruipen maar het heeft niet veel gescheeld, ben ook helemaal kapot maar ben beslist niet de enige. Pepe’s gedachte heeft vandaag dikwijls door mijn hoofd gespookt en ik begrijp hem volledig; “biken om te overleven is niet plezant”. Integendeel zorgen de technische afdalingen en leuke klimmetjes wel voor de nodige fun en dit is wellicht de mooiste en zwaarste marathon van Belgie.

Parkoer? 10op10
Afpijling? 5op10
De prestatie? Ontgoocheld maar ik had het wel verwacht.
Volgend jaar? Waarschijnlijk wel, maar niet de week na de Transrockies. Een uitgerust man is er twee waard!

Domie

Wedstrijd Info

Afstand: 120 km

Hoogteverschil: 2800 hm

Uitslag

volledige uitslag