Goeie benen, slechte armen

Zoals ieder jaar vindt de Ardennes Trophy van Theux ook dit jaar weer op Pinkstermaandag plaats. Net na een weekend vormde dit de voorbije jaren wel vaker een probleem voor Reevax want zowel Domie als ik konden het meestal niet laten om daags tevoren ettelijke 100-den kilometers af te malen. Niet echt de ideale voorbereiding dus. Deze keer beslist Frank Deboosere er echter anders over want voor zaterdag zijn bakken regen voorspeld en dus geen training voorzien. Wij natuurlijk dik gekl… want zoals te verwachten was geen drup regen gezien maar ten minste wel goed uitgerust.

Domie heeft intussen zijn Winterbergse teleurstelling grotendeels verwerkt en wijselijk een nieuwe voorband gemonteerd. Een lastige verkoudheid zorgt echter voor vloeibare ongemakken. Kroki behoort sinds kort tot de “orde der Ossen” en mag zich bijgevolg als kersverse “master” op zijn wijsheid beroepen.

De anders zo hektische start verloopt deze keer een stuk veiliger doordat we in blokken van 250 renners worden losgelaten. Helaas voor een aantal toppers werd er geen rekening gehouden met de kwaliteit van het startveld maar met de volgorde van inschrijving voor de toewijzing van de startblokken. Reevax was gelukkig vroeg ingeschreven en mocht dan ook op de tweede rij vertrekken.
Vandaag geen last van een ontploffend-benen-gevoel zoals dat meestal bij een explosieve start optreedt. Nee, het loopt van bij de start letterlijk gesmeerd en we vertoeven in een ideale positie. Domie geeft aan dat het bij hem niet zo lekker draait, maar daar kan nog verandering in komen.
In een groepje met Gerd Schaeken en Michael Loits gaat het gezwind vooruit hoewel het parcours er bij momenten erg vettig bij ligt. Blijkbaar was Debooseres weersvoorpelling meer op “de Walen” van toepassing. Op de glibberige afdalingen is het een hele heksentour om je bike op het juiste spoor te houden, als je al een juist spoor weet te vinden natuurlijk.

Misschien had ik beter een opleiding bij de NMBS gevolgd want in een snelle en technische afdaling na 21km ontspoort mijn treintje pardoes. Om één of andere onverklaarbare reden (ik kan de schuld alleen maar op de machinist steken) geraak ik plots airborne, smak met mijn rechterflank tegen een onschuldig en nietsvermoedend Ardeens boompje van het type “ik stond hier eerst” en kom onzacht op mijn rug terecht.
“Woow, dit had slechter kunnen aflopen !” roep ik in mezelf en krabbel snel overeind om niet door de achtervolgende meute platgewalst te worden. Vlug mijn Orbea en losgeslagen helmvisier oprapen en als de bliksem uit de weg. Bij een eerste inspectie blijkt de bike nog intakt en ook de wielen schijnen nog rond te draaien.
Een stekende pijn in de linker onderrug (of hoe heet die streek op ne mens zijn lijf?) is wel te harden want er moet immers verder gekoerst worden. Na 10 meter terug op de fiets merk ik echter dat de volledige ketting zich om het voorste tandwiel heeft gewikkeld en iets in mij zegt dat dat niet klopt. Shit, ketting naar de zak en wegens gewichtsbesparing geen multitool bij. Conclusie is snel gemaakt: einde van de Ardennes Trophy 2005 voor Pepe en te voet verder. Als bij wonder staat 500m verderop een bevoorrading met super behulpzame fietsherstelpost. Zonder er één vinger naar uitgestoken te hebben repareert de mekanieker van dienst de gehavende ketting en even later is de fiets weer race-ready. Intussen zijn natuurlijk een hele rits deelnemers de revue gepasseerd en ook Domie heb ik zien voorbijflitsen. “Go, go !” roep ik nog in de hoop hem wat aan te moedigen.

Een schitterende uitslag zit er helaas nu niet meer in, maar toch wil ik nog trachten opnieuw zo ver mogelijk te geraken. Het wordt en zware klus en mede door de zere rug een pijnlijke zaak. Op de beklimmingen en vlakke stukken kan ik wat tijd goedmaken maar in de afdalingen zorgt de onzekerheid voor een mentale handrem en dito snelheidsverlies. Enkele 10-tallen kilometers verder is de hereniging met Domie en feit. Even informeren naar de toestand: Hij voelt zich slap en krachteloos, hoewel het bij momenten toch stevig vooruit gaat. Ondanks het inhaalmanoever wisselen de onderlinge Reevax-posities gedurig en lijkt het wel alsof er zich een koers in de koers afspeelt. Bergaf bouwt Domie steevast een voorsprong op en tijdens de klim tracht ik telkens opnieuw terug te komen. Dit gaat zo door tot aan de finish en Reevax komt dan ook met amper een minuut tijdsverschil over de eindstreep. Al bij al geen slecht resultaat, gezien de omstandigheden.
Daan en Kroki zullen vandaag dan ook niet veel mentaal opbeurwerk moeten verrichten.

Organisatorisch hadden we toch nog wel wat bedenkingen:
– Slechts 2 tuinslangen en 1 hogedrukreiniger voor meer dan 1000 deelnemers leverden voor ons een wachttijd op van 1u15min om ons fietsje terug proper te krijgen. Nog even en het afspuiten duurt langer als de marathon!
– Het water van de douches was regelrecht uit Alaska geïmporteerd: zoveel moeite kan men zich in het vervolg ook best besparen.
– Het verwijderen van de colsonbandjes van de transponders gebeurde met een professionele snoeischaar?!?

Tenslotte wil ik nog iets kwijt over het steeds populairder wordend “Ennn-syndroom”.
Ik verklaar nader:
Het marathon-milieu is een kleine en gezellige wereld. Het zijn allemaal vrienden onder elkaar en we delen dezelfde interesses. Overal te lande en ook in het buitenland komen de renners elkaar tegen en het valt mij meer en meer op dat de begroeting steevast op de zelfde manier plaats vindt: het zogenaamde “Ennn-syndroom”.
Ter verduidelijking even een voorbeeld: “Ah hier se, de Patrick! Ennn?” klinkt het steeds. Nu is het aan Patrick om uit te leggen hoe hij zich voelt, wat hij allemaal heeft uitgespookt en wat er verder nog op zijn lever ligt.
Vier stappen verder is het dan weer van “Yow Marcel! Ennn?”. “Ha de Wim! Ennn?”. “Hela Pascal! Ennn?”.
Het blijkt een ware plaag geworden. Niemand vraagt nog “Hoe gaat het met de kleine van je ex?” of “Heeft de kat van de buren al gejongt?” Nee, het blijft steeds bij het alles omvattende en niets zeggende “Ennn?”. Waarschijnlijk een vorm van gemakzucht, want marathonrijden is best een vermoeiende bezigheid.
Wie het “Ennn-syndroom” goed bestudeert merkt ook nog een aantal specifieke eigenschappen:
– Voor een optimaal effekt is de uitspraak zeer belangrijk. Men dient de letter N immers even aan te houden zoals in “Ennn?”.
– De truuk is om bij de ontmoeting van een bekende als eerste het “Ennn”-woord uit te spreken zodat de bal in diens kamp ligt. Zo vermijd je dat je zelf je hele verhaal moet doen. Vervelend als je natuurlijk tegelijk met “Ennn?” voor de pinnen komt want dan blokkeert het hele gesprek.

Enfin, genoeg gezeverd! Deze Ardennes Trophy zit er weer op en zorgde zoals gewoonlijk voor verrassingen. Maar het is en blijft een zware marathon van formaat en een Belgische klassieker. Nou ennn???

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 80 km

Hoogteverschil: 2400 hm

Uitslag

volledige uitslag