Koud, pijnlijk en fantastisch: Welcome to Canada!

Gisterenavond nog tot 23u in onze tent aan het verslag en de foto’s van stage 5 gewerkt alvorens we eindelijk onze benen konden omhoog leggen. De slaap zullen we nodig hebben, want de voorlaatste etappe is met zijn 2000 hoogtemeters over 80km waarschijnlijk niet van de poes.

Als we vanmorgen onze slaapkop uit de tent steken ziet het er alles behalve goed uit. Het tentenkamp en de ontbijtzaal met fietsenstalling liggen 1,5km uit elkaar waardoor onze dagelijkse routine helemaal doorbroken wordt. We moeten immers vlak na het opstaan al direkt in onze fietskleren springen, onze sporttas volledig inladen en naar de bagagetruck brengen en vervolgens de shuttle-bus naar het ontbijt nemen. We hebben nog maar net onze Bioracer-tenuekes aangetrokken of de hel breekt al los. Het begint te stortregenen en dit bij temperaturen onder de 10 graden. We treuzelen niet, brengen als de vliegende bliksem onze sporttassen weg maar zijn toch tot op het vel doorweekt als we met de laptop (lag nog in de tent van gisterenavond) op de bus stappen. Wat een kl..weer heben ze hier toch.

Bij het ontbijt niets dan norse gezichten en ook Nico, maar vooral Dre ziet het niet zitten. Onze Schaffense Pantani is een echt warm-weer-mens en dit Canadees winteroffensief kan hij allerminst aprecieren. Ik begrijp de man maar al te best, want ook bij mij staat de goesting onder nul. Maar ja, ge zijt in de TransRockies en zo ver van huis, dus is er geen keuze.
Het ontbijt bestaat uit nog half bevroren fruitsla, amerikaanse pancakes met siroop en gebakken hesp met eieren. Alles wat warm is spelen we gretig binnen en trachten zo terug op temperatuur te komen.

Als ik even later een babeltje sla met de persverantwoordelijke en hij me nog snel terugroept met de melding: “Peter, put on all the clothes you have, it’s gonna be freezing cold up there!”, vrees ik helemaal het ergste. Een van onze Canadese vrienden en tevens deelnemer kent de streek en komt ook nog even langs. Hij ziet eruit alsof hij op de Noordpool gaat fietsen: Goretex van top tot teen en ingeduffeld als een eskimo. Hij waarschuwt ons dat het bovenop Jumpingpond Ridge, een bergkam zonder boombeschutting, bijzonder koud kan zijn en dat zelfs sneeuw niet uitgesloten is. “Welcome to Canada!” relativeert hij de boodschap en raad ons aan snel in de keuken een vuilniszak te vragen om onder onze kleren aan te trekken evenals latex handschoenen om de handen ten minste droog te houden, want de regen valt nog steeds met bakken naar beneden.
Een gouden tip, die we gretig tot uitvoering brengen: dus vuilzak over de kop en chirurgen-handschoenen onderaan. Ge had ons moeten zien!
PS. De Nico haalde de handschoenen uit de eerste hulp-kit bij de plaatselijke brandweer.

Intussen heeft de moral van de Dre het absolute nulpunt bereikt. Zijn gezicht staat op halverzeven, hij ziet het echt niet meer zitten en spreekt van opgeven. Maar zoiets laten wij Belgische collega’s natuurlijk niet gebeuren en met het nodige oppepwerk -ben zelf een beetje ervaringsdeskundige- kunnen we hem toch overtuigen om te vertrekken.

Gelukkig regent het bij de start om 8u niet meer, maar dat zal wellicht niet voor lang zijn. Na een korte asfaltstrook, waarbij iedereen elkaar bekijkt van “Moet dit nu echt?”, volgt een schuif- en glijgedeelte tussen grasvelden van de Tom Snow Trail. Het bolt weer voor geen meter en brengt de herinneringen van etappe 4 weer naar boven. Tegensturen, balanceren en vooral stoempe, stoempe, stoempe is het enige wat je kan doen om niet op je smikkel te gaan.
Alsof de duivel ermee gemoeid is blijken de etappes die een veelvoud van 3 zijn voor Reevax een pijnlijke zaak. Op een smal, modderig bospad, slalom ik van links naar rechts, wijk iets te ver uit en ram brutaal een aan de linkerkant uitstekende 5cm-dikke tak: KNAK hoor ik plots en lig pardoes naast mijn Orbea met een pijnlijke linkerarm. Jep, dat is gebroken, schiet het door mijn hoofd, en inderdaad, de tak is in twee. Mijnen arm gelukkig niet en we kunnen even later weer verder. Trouwens, er is ook geen 9de etappe voorzien!

We ruilen de modderomgeving voor een 17km lange klim op de Powderface Trail, een brede gravelweg. Dit is meer een Europese specialiteit, a la Transalp, en er zetten zich dan ook 2 teams in ons wiel als we tegen een stevig tempo de berg opvliegen. Even tussendoor: het heeft nog niet al te veel geregend en af en toe komt een schuchter zonnetje piepen. Nu wordt het tijd voor het echte steile werk op de Canyon Creek Trail. Een steil slingerend smal pad met haarspeldbochten en bezaaid met miljoenen wortels en ontelbare stenen. Onvoorstelbaar hoeveel grip we hier met onze Continental Vapor Protections hebben en dit zelfs bij natte omstandigheden. Domie’s berggeiten-klimwerk slaat sommigen met verstomming want op een gegeven moment hoor ik een van de andere deelnemers zelfs zeggen: “If I hadn’t seen it myself, I wouldn’t believe it!”.

Als we uiteindelijk na een dik uur zwoegen op Jumpingpound Ridge aankomen krijgen we hagel en sneeuw op onzen duvel. Het uitzicht vanop de bergrug is fenomenaal, hoewel we door de mist en de bewolking slechts een fractie van het imposante panorama te zien krijgen. Al onze tenen en vingers, Reevax heeft er in het totaal nog steeds 40, zijn bevroren en mijn lippen voelen aan als op een skilift in de Alpen.
Maar de beloning die volgt is de moeite waard: Een super-bangelijke, mega-leuke, je-krijgt-er-maar-geen-genoeg-van single-trail-afdaling a la Riva. Ondanks de fysieke ongemakken genieten Domie en zelfs ik van elke meter en slingeren ons als echte bergkonijnen (geen idee of da beest bestaat?) naar beneden.
In een van de bochten maakt ook Domie een schuiver, maar weet van de fiets te springen alvorens neer te gaan.

Nog maar net hadden we tegen elkaar gezegd hoe geweldig de vorige sectie geweest was of we smakken een voor een tegen de vlakte. Den deze raakt met zijn achterwiel een vermolmd stuk hout en raakt verstrengeld in het frame. Domie brengt snel redding. Even later is het Domie’s beurt: laat andere deelnemer door en raakt hierbij een steen . Gelukkig ook zonder erg. Het allerlaatste gedeelte van de wedstrijd gaat via licht hellende ups en downs, op zijn Belgisch, waar we de snelheid nogmaals de hoogte indrijven en enkele teams kunnen inhalen.

Al bij al is het weer vandaag nog meegevallen en dit was 1 van de spectaculairste en leukste etappes van allemaal. Bij goed weer zou dit een echte lekkernij geweest zijn. We finishen na 5u13min op onze intussen vaste 6de stek. En ook Nico en Dre houden de Belgische eer hoog en volbrengen deze etappe met glans op een 8ste plaats.

+ Wat de beren ons vertelden +

- Vandaag werden 10 fietsen met de pick-up binnengebracht.
– Zowel de vuilzak als de latex hielpen enorm: tip om te onthouden.
– Nico groeit uit tot massamoordenaar en slaagde er bijna opnieuw in een eekhoorn naar de andere wereld te helpen.
– De etappelokatie Rafter 6 Ranch lijkt op een cowboy-dorp met een geweldig zicht op de Rockies.
– Nog slechts 1 etappe scheidt ons van de finish in Canmore.

Domie – Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 80 km
Hoogtemeters bergop: 2020 m
Beschrijving: 69 km off road

Uitslag