Pepe sterft op Hoge Tauern

Met zes jaar Transalp-ervaring hadden we eigenlijk moeten weten dat een dergelijke wedstrijd altijd met respect behandeld moet worden. Het is niet van “We doen nog even een alpenovertochtje tussendoor”. Neen, Ulli Stanciu en zijn prive-bergen kennen immers geen genade. Ik heb het intussen aan den lijve ondervonden, of beter gezegd aan de benen: ik geloof dat ze er lood in gegoten hebben. Domie’s rug houdt, dank zij de goede zorgen van Daan en de gelegenheidskinesist van het Haachtse-team, stand. Ikzelf ben gisteren maar goed op tijd onder den dons gekropen, de beentjes wat hoger gelegd en me bovendien in het zweet gerust. Als alle goeie dingen uit drie bestaan, dan zou het deze 3de etappe eindelijk een beetje beter moeten gaan.

Het begint alvast goed want we mogen ons vandaag terug in het eerste startvak klaarzetten. Amper 5 minuten na het vertrek wordt het zorgvuldig opgebouwde kaartenhuisje van zelfvertrouwen door de blitzstart van mijn teammakker al omvergeblazen. Shit, benen toch niet hoog genoeg gelegd blijkbaar. De trend van de dag is hier reeds gezet. Ondanks de wil om snel vooruit te komen, heeft de geest te weinig invloed op de spieren en bij de eerste asfalt-klim kijk ik al snel tegen een aanzienlijke achterstand aan. Het is te vergelijken met een auto waarbij je het gaspedaal tot op de bodem indrukt en die desondanks toch niet vooruit komt. Wa gaat mijnen teammaat nu denken? Gelukkig staat hij wat verderop te wachten: het beeld van de dag. Tijdens de eerste, overigens leuke afdaling hoor ik plots een vreemd geluid bij het dichtknijpen van de achterrem. In het verleden heb ik geleerd dat het negeren van vreemde geluiden aan je fiets meestal tot ellende leidt, dus snel effe controleren: Oef, niet zo erg, alleen het kabeltje van de achterrem kwam tegen de band.

Bij km 21 staan we aan de poort van de hel: nee geen Lucifer te zien, alleen bergen, bergen en nog eens bergen. Vanaf nu gaat het 25km lang steeds steiler de Alpen in en de ondergrond wordt slechter en slechter. En dat gaspedaal werkt nog altijd niet, verdikke. Terwijl ikzelf elke meter in mijn bovenbenen voel, lijkt Domie zich haast te vervelen. Er zit echter niets anders op dan doorbijten en trachten er het beste van te maken. De hoogtemeters tellen snel op, wat voor de kenners boekdelen spreekt en voor ons evenzeer. Als de meesten al meer dan gaar geklommen zijn -behoor zelf intussen bij de ervaringsdeskundigen- komt het echte werk er pas aan. Vanaf nu heb je je fiets immers alleen maar bij als last en op zo een moment prijs je je gelukkig dat je met een hardtail van amper 9,7kg onderweg bent. Aanvankelijk nog gras met wat rotsblokjes, nadien veel meer rotsblokjes en uiteindelijk komplete bergmassieven inkl. losliggende rotswanden dienen beklommen te worden. Wat ik hier in slechts enkele zinnen beschrijf duurt voor ons 1u30min. Fiets op de schouder. Fiets op de rug. Fiets terug neer. Fiets haakt achter rotsblok. Fiets terug op de schouder. Rechterarm begint te slapen. Fiets terug neer. Linkervoet schuift van gladde rots en kipt bijna om. Fiets terug op de rug. Zadel stoot tegen mijn helm. Hoe ver nog? Yep, we zitten in de sneeuw: een schoon zicht, fris aan de voeten maar het gaat geen orgel vooruit. Behendige Domie is intussen al een rotspartij of twee verder. De dames Klose (Sandra en zus) hebben het goed bekeken en dragen loopschoenen. Bij mij doet naast de dikke teen, ook de kleine teen en de enkel pijn maar dat hoort er naar het schijnt bij. . Ahaa, daar zit ne fotograaf, nu zullen we er wel bijna zijn. Wat zie ik daar enkele honderden meters hoger? Mieren? Oh shit, daar gaat nog volk. Dat kan toch nie waar zijn? Doorbijten dus. Als ik uiteindelijk kompleet uitgeput en met pijn over mijn hele lijf aan de St.Poeltener-hut kom aangestrompeld presenteert een plaatselijke engel een heerlijk frisse “apfelschoerle” uit een groot glas met oor: heeeeerlijk.

De afdaling als beloning is ook weer niet normaal: eerst mogen we door sneeuwvelden waden en vervolgens een nieuwe skidiscipline uitproberen: met onze fietsschoenen als ski’s en steunend op onze bike om zich recht te houden, sjeesen we de flank af. Dikke lol. De rest van de afdaling is naar mijn normen behoorlijk technisch en voor een zwaar vermoeide Pepe geen lachertje. Als voorzichtigheid het haalt boven snelheid dan reulteert dit in zwaar plaatsverlies en ook nu weer wordt mijn teammaat tot vervelens toe tot wachten verplicht. In andere transalp-edities konden we het werk nog verdelen, deze keer is het eenzijdigheid troef. Met nog 1/4 van de afdaling voor de boeg komen Wim en Peter van het MTB-Langdorp-team plots aansluiting vinden. Ze hebben hun krachten blijkbaar goed verdeeld en zijn in de afdaling technisch genoeg om snel vooruit te komen. Het streekgenoten-duo en Domie wachten me aan de voet van de afdaling op en zullen vanaf nu samen blijven. Enkele motiverende woorden helpen ten minste om de moral op te krikken en met een aan de zwakste aangepast tempo gaan we de laatste 40 kilometer in. Hoewel op het road-book voornamelijk bergaf, zijn de aanwezige hoogtemeters nog echte kuitenbuiters. Ik hoef gelukkig geen kopwerk te doen want Wim, Peter en Domie nemen dit alles voor hun rekening: mercie gasten. Straks trakteer ik op ne kreem!

Als we uiteindelijk, met nog 30km te gaan, op een geasfalteerd fietspad naar Lienz razen draait het molentje van onze beide teams samen met twee Zwitsers als geolied. Even later komen we nog twee Belgen met Ferrijn-trui tegen die zich geroepen voelen om voor het vaderland wat kopwerk te verrichten. Dank zij de samenwerking en vooral de grote inspanningen van Domie, Wim en Peter halen we zelfs nog een 5-tal teams in in komen we doodmoe over de streep in Lienz. Oef, we hebben de hel overleefd, maar het heeft bloed zweet en tranen gekost en bovenal de hulp van sportieve makkers.

Pepe

Extra woordje van Domie:
Oververmoeid aan de Transalp vertrekken heeft vandaag voor een opgave gezorgd. Wouter Cleppe, normaal beresterk, moet helaas de strijd staken. Pepe vond de laatste kilometers nog wat extra kracht en deed flink nog wat kopwerk. Yes, doorbijten is de spirit. Heb genoeg ervaring met het lege gevoel en ben dan ook apetrots op Pepe dat hij de kop niet heeft laten hangen. Toch beslissen we als team om de TAC uit te rijden zonder meer, we willen niet de laatste druppel uit Pepe persen, zeker niet met de Transrockies in het vooruitzicht.

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 99.08 km
Hoogtemeters bergop: 2825 m
Hoogtemeters bergaf: -3005 m
Berggpassen (Hoogtemeters): Karalm (1394m); Felbertauern (2481m)
Beschrijving: Een zeer zware klim naar de Felbertauern pas met secties waar de fiets gedragen moet worden, gevolgd door een lange afdaling over een nieuwe trail naar Oost-Tirol. Op het einde 30km fietsroute naar Lienz. Full power in mekaars wiel !

Uitslag

Foto album