Reevax blijft in de modder steken!

Wat een nacht: van gisterenavond af heeft het zonder ophouden geregend en het gekletter op het tentzeil was oorverdovend. Heb de voorbije nacht amper 1 uur kunnen slapen. Op de linkerzij deed mijn elleboog en heup pijn en op mijn rug liggen lukte ook al niet te best. Bovendien bleek de tent niet waterdicht en zat ik na enkele uren met natte voeten in de slaapzak. Ook Domie had weinig nachtrust. Hij kon door zijn pijnlijke rug enkel in ruglig slapen.

Als we om 6u uit onze tent kruipen is het net opgehouden met regenen, maar de omgeving is herschapen in een reusachtige modderpoel. Overal plassen en slijk met de kilo en we noteren 8 graden. Al direkt na de start weet ik hoe laat het is: mijn hele lijf voelt aan alsof ik net uit een pikdorser kom en de vettige helling bolt voor geen meter. Voel me leeg, gebroken en dit weer motiveert alles behalve. Domie mag al direkt wachten en dit wordt verder het beeld van de dag. Of troch niet helemaal: het beeld vam de dag is modder, slijk, regen, koude… en bike-pushing.

De single-trails liggen er glibberig bij maar vooral de klimstroken zijn veelal onberijdbaar (allee toch voor ons!). Sommige gedeelten van het parcours zijn gelukkig toch te rijden, maar hier worden we door de dichte begroeiing gegeseld door de takken. Amper 62km staan er vandaag op het programma, maar het is trekken en sleuren: echt baggeren. Het aantal keren dat we moeten op- en afstappen bereikt een nieuw record. Van gemiddelde ‘snelheid’ kunnen we hier amper spreken want alles gaat tergend traag. Geregeld gaat het door kleine, ijskoude riviertjes zodat onze reeds gegeselde spieren nog een extra temperatuurschok krijgen en intussen ook mijn beide achilles-pesen pijn doen.

Op het hoogste punt van het parcours hangen lage wolken, een dichte mist en is het amper 6 graden: Summer in Canada! Vandaag geen sprake van koersen voor een podiumplek want Van bij het begin van de race worden we gedurig door allerhande teams voorbijgestoken. De ellende duurt eeuwig maar op een gegeven moment krijgen zowel Domie als ik plots de slappe lach. Hoeveel erger kan dit fiasco nog worden. Het lijkt nu echt dat we in de Schotse Highlands zitten: Groene golvende hellingen; hier en daar een riviertje; stenen tussen het gras; modder en koeieshjit op de paden. Van andere deelnemers hoorden we de uitspraak: “Als iemand je zou verplichten dit te doen, verklaar je hem voor gek, maar als je er 1000 EUR voor betaald, lijkt het allemaal te doen.”

Niet alle modder blijkt dezelfde. Naar het eind van de etappe toe krijgen we een variant onder de wielen die zo’n hechte relatie met fiets en banden zocht dat onze bike plots het drievoudige woog. En wij maar tunen?

Als afsluiter na een ellendige, eindeloze dag mogen we de Sheep-River doorwaden om aan de andere kant na 5u26min in Sandy Mc.Nabb. Wij herdopen de lokatie tot Muddy Mc.Nabb. Als beloning mogen we nu al onze rotzooi trachten proper te krijgen, maar in dit miezerige weer is dit geen sinecure. Vandaag was het echt niks voor Reevax: te voet gaan, bike dragen, modder, kou en een nog niet verteerde valpartij waren facoren die het resultaat duidelijk beinvloedden. We werden dan ook pas 18de en zakken in de totaalrangschikking van een 3de naar een 5de plaats. Het weer ziet er nog steeds winters uit en morgen wordt waarschijnlijk evenmin zomers. Maar we hopen op beterschap en het regent alvast niet. Fingers crossed!

Domie – Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 63 km
Hoogtemeters bergop: 1600 m
Beschrijving: 86% singletrack

Uitslag