Reevax crasht, maar finisht toch 3rde!

Tot nog toe hadden we schitterd zomerweer, maar gisterennamiddag, nog voor de laatste deelnemers de finish bereikt hadden, is het in Elkford beginnen gieten. Ook het eerste deel van de nacht heeft het nog flink geregend maar vanmorgen bij de start zag de lucht er gelukkig weer wat vriendelijker uit. Intussen merken we dat er al een schare van deelnemers is die het leuk vinden dat een niet-Amerikaans team op het podium staat en we worden geregeld aangemoedigd.

De etappe van vandaag is theoretisch weer een interessante voor Reevax. Ze is meer dan 135km lang, kent weinig technische moeilijkheden en bestaat bovendien voor een flink stuk uit asfalt. Klinkt eerder saai, maar er zijn geweldige uitzichten beloofd. Domie en ik hebben gisteren echter het beste van onszelf gegeven en mogelijk zijn we onvoldoende gerecupereerd maar dat merken we wel na enkele kilometer.

Deze keer wordt het startveld niet van bij het begin door natuurlijke of andere obstakels uit elkaar gereten, maar is het de snelheid van de leidende teams die voor afscheiding moet zorgen. Zolang de groep kompakt blijft is het enorm uitkijken om stenen en mogelijk diepe putten te ontwijken. Door het golvende terrein is de eerste selektie al na een kwartiertje gebeurd. Een 4-tal teams zijn er vandoor en Reevax zit in een achtervolgend peletonnetje. De benen voelen goed en het belooft een goeie koers te worden want we kunnen zelfs het gat naar de leidersgroep dichtrijden, weliswaar met een 5-tal andere teams in ons kielzog.

En dan een spijtig voorval: Net als we aansluiting vinden laat 1 van de leiders per ongeluk zijn bidon vallen, gooit alle remmen dicht om ze weer op te rapen en zet zich hierbij dwars. De drinkbus kan ik nog net ontwijken, maar zijn Canadese eigenaar helaas niet meer. Met een kleine 35km/h raak ik de kerel en smak met de linkerflank op de kiezel. Domie, plakkend aan mijn achterwiel, kan nog net mijn Orbea ontwijken en valt over me heen. In het totaal liggen we met 4 renners na amper 16km tegen de vlakte, en dit op een kaarsrechte, brede schotterweg: hoe is het toch mogelijk? Na een vloekserenade waarop ik helaas niet fier ben en die, blijkt later, gefilmd is, meten we de schade op:
Domie’s pas herstelde rug heeft een slag gekregen en doet opnieuw pijn en zijn rechterarm en bovenbeen zijn lichtgeschaafd. Bij mij is het vooral de linker-elleboog waaruit, tussen de steentjes door, wat te veel bloed naar mijn goesting komt. Ook linkerknie en -middenvinger delen in de schade.
Vloeken of tieren heeft echter geen zin en Domie spoort me aan om snel weer op de fiets te springen. Mechanich blijkt alles nog in orde, op een verdraaid stuur na. Wat niet gezegd kan worden van onze Rockie-collega wiens achterwiel we bij de crash vakkundig naar de eeuwige jachtvelden hebben geholpen. Gelukkig krijgt hij snel een ander wiel te pakken en kan het leidersduo ook verder.

Voor ons begint nu een slopende inhaalrace want de andere teams hebben intussen het hazepad gekozen. Met pijnlijke ledematen en gekneuzde lichaamsdelen trachten Domie en ik de opgelopen achterstand weer goed te maken. Met de turbo op volle toeren, de bek wijd open en de ketting zoveel mogelijk rechts rijden we gat na gat dicht, steeds weer even op adem komend in de achterhoede van elk groepje. Het gaat verbazend vlot, maar kost hopen kalorien en of we straks de rekening niet gaan krijgen?

En ja hoor, de afrekening volgt: Na 35km, op een “roller-coaster”-gedeelte (term voor op en af lopend parcours) schakelt mijn motor over op waakvlammetje en dien ik me te beperken tot ‘aan-de-rekker’ hangen. Samen met het Canadese mixed-team “Adidas Roll-Up-The-Rim-To” zweten we ons over de eindeloze golvingen. Intussen zijn onze Costa-Ricaanse collega’s, blijkbaar goed gerecupereerd van gisteren, ons voorbijgegaan en hebben een paar 100 meter voorsprong. We liggen op dat ogenblik op een 4de plaats. Terwijl in de steile ski-trail door de dennebossen van de Elk-Valley de afstand steeds kleiner wordt, moeten we ze terug laten gaan wanneer we in een stukje tropisch regenwoud terechtkomen: een links-rechts slingerend pad loopt over kris kras door elkaar liggende wortels, gitzwarte vochtige bosgrond en oogverblindend groene mospartijen. Ik vermoed dat die Midden-Amerikanen zich hier thuis voelden.

Hun stop aan de bevoorradingspost zorgt ervoor dat Reevax opnieuw de 3de plek in de race kan innemen en nadien kunnen we de voorsprong stelselmatig uitbreiden. Na 84km komen we uiteindelijk op highway 40 terecht. Eerst een 5-tal km bergop en dan de welverdiende 40km binnenrollen op asfalt. “Dag Jan!” Die afdaling leek meer op een opgefrommelde traploper en daarenboven zorgde een stevige wind op kop dat we afzagen als de beesten. Hier hadden we met een groepje het werk kunnen verdelen, maar Domie en ik staan er helaas alleen voor. Bijtrappen in de afdaling, rechtstaan in de klim en steeds weer de koppositie wisselen om de snelheid zo hoog mogelijk te houden en onze voorsprong niet prijs te geven.

Als kers op de taart krijgen we net voor de finish nog een 5km lange oplopende schotterstrook voor de wielen zodat onze tong helemaal tot op onze Shimano-schoenen zakt. Maar we hebben kunnen standhouden en finishen, weliswaar helemaal geradbraakt en met pijn her en der, dolblij voor de tweede dag op rij op een derde plaats.
Yes, opnieuw een podiumplek: succes smaakt zoet, maar ge moet er verdikke voor afzien.

En alsof de Belgische euforie nog niet groot genoeg was, rollen amper 23 minuten later ook Dre en Nico als 3de mastersteam (80+) over de Etheringtonse streep. Belgie boven en straks met z’n allen op het verhoog. Shit, moeten we nog nie stilaan de Brabanconne gaan leren? Geweldig gedaan mannen, zo verder doen en opschuiven in de klassering.

+ Wat de beren ons vertelden: +
– Vandaag kwamen we onderweg een kudde mountain-sheep tegen: ziet eruit als een hert, maar met horens als een geit.
– Toppunt van teamwerk: als 1 Reevaxer neergaat, komt de andere er ook bijliggen.
– Marty Lazarsky, de kerel die de crash veroorzaakte had geluk bij een ongeluk. Een deelnemer wiens teampartner gisteren was uitgevallen gaf zijn achterwiel af zodat hij de race kon verderzetten.
– De United Bikers gaan effectief over lijken als het op een goeie klassering aankomt: De Nico heeft vandaag zomaar efkes over een grijze eekhoorn heen gereden. Hij rust in vrede. (De eekhoorn, niet de Nico natuurlijk!)
– Nooit gezien: op het steile rotsblokkenstuk van gisteren, waarop wij te voet gingen, heeft 1 van de deelnemers de fiets van zijn afgevoerde teampartner op zijn nek genomen en is half rijdend, half lopend naar beneden gegaan.
– Vandaag zijn we in de provincie Alberta aangekomen.
– Onze crash van vanmorgen werd perfekt in beeld gebracht en vanavond op groot scherm vertoond.
– Morgenvroeg is er Cowboy-coffee verkrijgbaar: dit is koffie waarin een hoefijzer blijft drijven.

Domie – Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 135 km
Hoogtemeters bergop: ’0 m
Beschrijving: meestal gravel en verharde weg, 62% off road, hoogste punt: 2300m

Uitslag