Reevax finisht 7de in TransRockies 2005

Als beloning voor een hele week afzien mogen we vanmorgen 2 uur langer maffen, de start is immers pas om 10 uur. Vannacht heeft het een tweetal graden gevroren en ge kunt nie geloven hoe snel ik terug in mijn tent was na een dringende pipi-sortie. Als we onze neus uit de tent steken is de lucht helder en zorgen de eerste zonnestralen voor een warm schouderklopje. Een ontbijt met echte pancakes en Ahorn-siroop moeten ons de nodige energie leveren voor deze laatste, technische etappe naar Canmore.
Iedereen ziet er opgelucht uit en het goede weer doet mentale wonderen, ook bij onze Belgen.

Daar de rit opnieuw kort is, is de start des te heviger en vormt zich een langgerekt lint van renners. Bovendien staat er een stevige wind waar we tegen moeten opboksen.
Lastiger is echter de met wortels bezaaide bosstrook. Door de ongelukkige afstand tussen de wortels hots en bots ik er overheen, verlies steeds meer snelheid tot mijn voorwiel uiteindelijk voor een wortel blijft steken en ik letterlijk geparkeerd sta. Domie, expert op het gebied van trillingen, heeft duidelijk minder last met de remmende wortelfrekwentie en is intussen al uit het zicht verdwenen.

Eens op de highway gaat Reevax zoals gebruikelijk in de achtervolging. De zon doet goed haar best, maar een schrale neuswind zorgt voor een kil gevoel. Vervolgens sturen we langs de steile rotsen van de Thunderstone trails en volgen tevens een gedeelte van de TransCanada Highway.
De trails zijn smal, super technisch en hier en daar zijn de hoogteverschillen met houten trappen overbrugd. Geregeld moeten we een voetje zetten en vooral ons evenwicht bewaren om niet in de afgrond naast ons terecht te komen: het geeft een echte kick.

De rit van vandaag lijkt qua parcours wel een samenvatting van de hele week: zowat alles zit erin verwerkt: Single track, double track, asfalt, gravel, rotsen, wortels, steile venijnige klimmetjes en technische afdalingen. Als we plots een aantal deelnemers in de tegenovergestelde richting zien fietsen, blijkt dat we ergens het juiste pad zijn kwijtgeraakt en moeten we samen met enkele andere teams op onze stappen terugkeren.

Met de Three Sisters (bekend bergmassief met drie pieken) in het visier, rijden we groot-Canmore binnen en beginnen aan de laatste kilometers single-trail van deze TransRockies. In het Canmore Nordic Centre, thuisbasis van de nationale langlaufploeg, maken we kennis met de “Devonian Drop”, een stukje singletrack wat tijdens de UCI-wereldbekers van 1998 tot 2000 gebruikt werd. Meer dan genoeg mogelijkheden om op de valreep nog op je snuit te gaan, maar met hier en daar wat geluk blijven we van valpartijen gespaard, laten nog twee teams achter ons en sprinten na slechts 2u43min in hartje Canmore over de finishlijn. De prachtige medaille laten we na een week van afzien apetrots om onze nek hangen.

Dit was de 10de etappenwedstrijd voor teams die Domie en ik tot een goed einde gebracht hebben en met een 7de plaats in de totaalrangschikking en twee podiumplaatsen tijdens de voorbije week, heeft deze TransRockies Challenge onze verwachtingen meer dan overtroffen.
Ook onze collega’s Dre en Nico kunnen met hun podiumplaats in de derde etappe en hun 8ste plek in de 80+-kategorie, tevreden op hun weekje Canada terugkijken zodat de euforie onder de Belgen volledig is. De sfeer onder de rijders was geweldig en in de gezellige finishdrukte wenst iedereen iedereen proficiat. Nu is het de hoogste tijd voor een hapje en een drankje maar vooral relaxen.

Tijdens het slotdiner kunnen we samen met de andere finishers nog even terugblikken op het voorbije avontuur en ook de foto-projectie en videobeelden doen zowel grappige als lastige momenten weer terugkomen. Na de uitreiking van het verdiende finisher-T-shirt is iedereen uitgelaten, vloeien het bier en de wijn rijkelijk en loopt menig sporter al wat scheef of spreekt met een dubbele tong. Na de afluiting van de party, slaan we in een nachtwinkel snel nog wat wijn en knabbels in en zetten het feest in onze chalet verder. Tot na 3uur ‘s nachts vormen rode wijn, nootjes, chips, muesli, cakes, taco’s, salsa en een spectakulaire bike-DVD ons gezelschap tot we er uiteindelijk doodmoe bij in slaap vallen.

+ Wat de beren ons vertelden +

- De Rafter 6 ranch was een geweldige lokatie: western-style met knusse living
– Domie’s voorband heeft vandaag tijdens de rit wat lucht verloren, maar moest enkel even bijgepompt worden.
– Onze Brabantse collega’s wisten ons te vertellen dat er onderweg een waterval te zien was: Domie en ik vielen compleet uit de lucht.
– Een van de winnaars in de 80+-categorie heeft 2,5 dagen met een gebroken sleutelbeen rondgereden: straffen toebak.
– Sinds Nico’s eekhoorentjesverhaal is hij het geliefde onderwerp van de videoploeg geworden.
– Een van de Costaricanen (voormalig winnaar van La Ruta) heeft moeten opgeven wegens een achillespeesontsteking.
– Samantha, de Canadese spraakwaterval uit de Transalp Challenge, crashte in etappe 2, vernielde hierbij haar knie en werd vandaag succesvol geopereerd. We wensen haar een snel herstel toe.
– Onze benen hebben er na een etappenrace nog nooit zo gehavend uitgezien als bij deze TransRockies.
– We werden gisterenavond door de TransRockies-baas himself, Heino Albrecht, naar het diner gereden.
– De prijzen van fietsonderdelen zijn hier niet van de poes: voor twee XTR-derailleurwieltjes betaalden we gisteren 85CAD (= 57EUR)
– De derde plaats in de open-heren-categorie werd deze week fel bevochten en door diverse teams bezet: 2 x Costa Rica, 2 x Zwitserland, 2 x Reevax, 1 x Pedalheads Canada
– De Zwitsers worden uiteindelijk algemeen derde. Een van hen was 5 jaar prof en heeft ooit de Suise Bike Masters gewonnen in 6u40min.
– Canmore lijkt een mondain en gezellig wintersportstadje aan de voet van de Rockies. Overal waar je kijkt toornen scherpe bergruggen boven de huizen uit met de Three Sisters als bekendste massief.

Domie – Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 49 km
Hoogtemeters bergop: 530 m
Beschrijving: 28 km singletrack

Uitslag