Reevax geeft visitekaartje af

Het is zondagmorgen en na enkele rustige dagen in Fernie wordt het langzaam tijd “to rock and roll”. Na een ietwat te uitgebreid ontbijt mogen we de bagage naar de trucks brengen. De door de organisatie voorziene duffelbag is zo reusachtig dat we er zelf makkelijk inkunnen. Geen plaatsgebrek, maar die zak is amper nog te tillen. Gelukkig is er onze sympathieke huisbewaarster Linda die de kilo’s bike-stuff met haar jeep naar het verzamelpunt brengt.

De anders bijna verlaten Victoria Avenue van Fernie is omgetoverd tot een bonte mengeling van fietstruitjes en zoals we de laatste dagen reeds meermaals aan den lijve hebben ondervonden worden we ook nu weer door bijna elke voorbijganger “good-luck” gewenst. Samen met onze brabantse collega’s Andre en Nico zetten we ons tussen de Canadezen en Amerikanen. Teamleader Domie stelt voor om goed vooraan te starten en om zo in de single-trail niet te veel terrein te verliezen, dus schuiven we in de startbox een beetje naar voor.
Met een glimmende oldtimer van de brandweer op kop, wordt de 4de editie van de TransRockies om 11 uur op gang geschoten.

Ondanks de verzengende hitte – we tekenen 35 graden op- kent Reevax een goede start en we zijn in de aanloopstrook zelfs mee met de kopgroep. Het gaat er stevig aan toe en na iets meer dan 6km weten we al dat het hier geen easy-stage gaat worden: een steile, technische klim van slechts een meter breed en bezaaid met ontelbare wortels. Onze moteur draait op volle toeren, de wijzer staat in het rood en van de ademhaling gaat zelfs de dapperste Grizzly lopen. Jongens, dit is zwaar.

En ook even op adem komen kennen ze hier niet. Amper boven gekomen duikt het pad steil naar beneden en slingert zich van de ene boom naar de andere. Ogen wijd open, alarmfase 3 wat oplettendheid betreft en vooral tijdig stuur optrekken als er weer een ‘drop’ aankomt. Het gaat verbazend goed, maar dan zijn er natuurlijk die plaatselijke techneuten die in uwe nek zitten te hijgen omdat het naar hun goesting te traag gaat. Canadezen voelen zich hier natuurlijk als een vis in het water en wij Europeanen nemen een net iets grotere veiligheidsmarge.

Niet te geloven, maar We vloeien hier van de ene single-trail in de andere. Vloeien is niet echt het juiste woord, want het is hier kurkdroog en er schijnt bovendien geen eind aan te komen. Telkens weer worden technische afdalingen afgewisseld met steile venijnige klimmen en de kracht wordt stelselmatig uit de benen gezogen. Op slechts enkele 100 meter tijd ziet onze ketting alle kransjes van de casette passeren: het is schakelen dat het een lieve lust is. Oh ja, als er dan een strookje tussenligt zonder natuurlijke hindernis, dan heeft een of andere Canadese stuntpiloot wel wat plankjes en boomstammen samen genageld en een soort mini North-Shore-Trail* gebouwd (* indrukwekkende smalle aaneenschakeling van smalle plankjes die op de “probeer-dit-niet-thuis”-video’s voor verbazing zorgen.

Canadezen kunnen met hun volgeveerde machienen dan wel wat vlotter afdalen, maar als het op stevig klimwerk of vlak stoempen en tempo-draaien aankomt, dan hoort ge ze wel minder piepen (hoewel, piepen in een andere betekenis!). Na 2u46min zijn we meer dan kontent dat we de Titan-truck van Sparwood zien verschijnen en dit “toertochtje” van amper 47km achter ons hebben. Zelden hebben we zoveel toffe single-trails aaneengeschakeld gezien. Het was loodzwaar en de handen deden best pijn, maar zo goed als alles was te rijden. Het teamwerk was als vanouds en het resultaat dan ook navenant: Reevax wordt algemeen 5de en ook in de Open-Men-categorie is deze stek de onze. Amper 21min later komen ook Dre en Nico over de streep, goed voor een 5de plek bij de masters (+80). Astemblieft, dankuwel: de twee enige Belgische teams in deze TransRockies hebben zich zeker niet belachelijk gemaakt en we hopen dat we deze tendens kunnen doortrekken want morgen staat een etappe van 125 op het programma.