Reevax stoomt door naar podium

Een wekker hadden we vanmorgen echt niet nodig. De plaatselijke NMBS (Canadian Pacific Rail), op amper 100 meter van het tentenkamp, blaast met zijn 4 dieselloks iedereen tegen het plafond van zijn slaaphut. Ook aan de doven was gedacht want het hele plein schudde alsof er een aardbeving aan de gang was. Breakfast in de Transrockies was vanmorgen wat chaotisch: de aardbeienspijs was binnen de kortste keren uitgeput; het theewater was koud en voor het eerst mochten we warme havermout binnenwerken (nie slecht, maar het ziet er nie uit!).

Tweede etappe en direkt een heel andere wereld. Vandaag amper single-trails, maar lange rechte, brede en golvende wegen. Geen kolfje naar de hand van de Noord-Amerikanen, maar wel een parcours waar Reevax meestal goed in is. De technische cross-country-etappe van gisteren heeft echter de nodige energie gekost en het valt af te wachten hoe onze beenjes hierop reageren. De klassering van zowel beide United Bikers als Reevax geeft recht op een plaatsje in de eerste startbox. Domie en ik zetten ons op de tweede rij, want de allervoorste gelederen zijn voorbehouden aan 12 leiderstruien in de meest verschillende, verschrikkelijke kleuren-combinaties. Dre en Nico zijn duidelijk nog wat te braaf en te bescheiden maar we kunnen hen overtuigen om eveneens mee naar voor te schuiven.

Dat een goede uitgangspositie belangrijk is, blijkt al na 2km wanneer de hele meute zich door een 1 meter brede voetgangersbrug moet persen. De bottleneck zorgt al direkt dat Reevax gesplitst wordt en den deze mag den turbo al aanzetten en een heel gat toerijden. Gelukkig neemt Domie op het volgende gedeelte het kopwerk van een groepje van 3 voor zijn rekening zodat ik even terug op adem kan komen. In de daaropvolgende asfaltsectie rijden we om beurten aan de kop en met snelle wisselingen sparen we energie. Na iets meer dan 30km krijgen we de eerste echte beklimming voor de wielen en Reevax staat er al enige tijd alleen voor.
In de beklimming krijgen we af en toe wat aanmoedigingen van toeschouwers maar ik stel me toch de vraag wat ze bedoelen als ze enthousiast “well done” roepen. Is dat niet de Engelse term voor “bien cuit”?

Het vervolg van het parcours heeft veel weg van een etappe uit de Crocodile Trophy of de Cape Epic. Een eeuwig lange, bijna rechte weg van 6 meter breed, maar wel goed berijdbaar. Niet echt het soort tripje om punten te verzamelen voor de klassering van boeiendste bike-route, maar wel iets waar we goed in zijn. Door een hoog tempo aan te houden stomen we achtereenvolgens het Costa-Ricaanse team (gisteren nog derde) en later ook een plaatselijk top-5 team voorbij. We beginnen er ons langzaam van bewust te worden dat we “goe bezig” zijn. Domie – waarschijnlijk stiekem een survival-opleiding gevolgd- ziet aan de sporen op de weg dat er niet veel teams voor ons rijden.

Bij de laatste bevoorrading na 101km, net voor de killerklim van de dag, wordt ons vermoeden bevestigd: Reevax ligt op een 3de plaats! Een heerlijk gevoel maakt zich van ons meester, maar wordt even snel de kop ingedrukt als we de stenen muur voor ons zien opdoemen. Met een vaatje wat meer dan af is, een kaars die reeds enkele kilometer uit is en reserves die tot onder de bodem gezakt zijn, is de opgave loodzwaar. Het wordt dus nog maar eens karakter-biking. Zowel in de klim maar zeker in de afdaling moeten we herhaaldelijk van onze velo. Dit jaar heeft de Orbea al dikwijls in onze nek gelegen. De afdaling was… hoe moet ge dat nu uitleggen? Stel je ne weg voor met een helling van 45 graden waarop duizende kamions rotsblokken varierend van een pingpongbal tot een voetbal hebben afgekapt. En daar moeten wij met onze hardtail overdenderen? No way! Dit is wat te veel van het goede. Enkele stukjes rijden we, of beter gezegd hotsebotsen we, maar we kiezen voor veiligheid en gaan een flink stuk te voet.

Eens beneden rest ons alleen nog een snelle maar goed berijdbare, dubbelsporige afdaling, richting Elkford waarbij we de laatste druppels energie uit ons lijf persen. En dan is het eindelijk zover: In onze 10de etappenwedstrijd als team en na 7 jaar samenrijden komen Domie en ik vandaag voor het eerst algemeen als 3de na 5u19min over de finishlijn. We kunnen het zelf bijna niet geloven maar vanavond staan we effectief op het podium. De vreugde kan niet op en onze euforie zorgd dan ook voor dankbaar beeldmateriaal voor de cameraploeg. We did it mate!

+ Wat de beren ons vertelden +
– Gisteren na amper 46km wedstrijd mochten we ons al naar de technische stand begeven: den Domie had immers 1 van zijn Mavic spaken onderweg achtergelaten. Die kerel weet ook van geen ophouden als het op gewichtstuning aankomt.
– Gisterenavond als we onze Performance-drinkbussen aan het klaarmaken zijn komt 1 van de Costaricanen vragen of hij wat spul krijgt. Stomverbaasd moeten we hem ontgoochelen want onze voorraad is wegens het luchttransport op de gram afgewogen. Toch vreemd dat een full-supported team met 2 begeleiders en een jeep niet alles bijheeft.
– Onze Continental banden stellen ons in deze Rockies niet teleur: de Vapor Protection was een ideale keuze voor het groffe werk.
– Dre heeft blijkbaar te veel fors opgedaan tijdens het spinnen en lanceert een vlok zongedroogde koeiedrek in Nico’s facade.
– Het team ‘United Bikers’ zijn aan een constante race bezig en komen vandaag als 6de 80+ team over de lijn.
– Groetjes aan Dorientje van haar allerliefste pappa.
– Het is hier intussen serieus beginnen gieten.

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 126 km
Hoogtemeters bergop: 2100 m
Beschrijving: complete etappe over hardgereden jeep-tracks en gravel wegen, 95% off road

Uitslag