Tour de France toestanden in Frammersbach

Wat vooraf ging:

Vorige week was ons hele team nog opgetogen over het snelle herstel van teammaat Domie, na zijn spektakulair ongeval tijdens de Hagelandse Chronorit. Twee dagen na de geslaagde marathon in Kirchzarten kreeg hij echter de rekening gepresenteerd: Te snel terug op de fiets en ondanks pijn toch een 116km lange marathon aan race-tempo afwerken heeft zijn sporen nagelaten. Gevolg: opnieuw een ontsteking onderaan de rug en onhoudbare pijn. Het onvermijdelijke verdict: dagelijkse inspuitingen, rusten en vooral bike-verbod tot alles genezen is. Geen Domie dus op het appel in Frammersbach.

Ook team-begeleider en fotograaf Daan laat dit weekend verstek gaan. Een pijnlijk handgewricht – waarschijnlijk teveel fotookes op korten tijd gepakt – dwingen hem aan de kant te blijven. Kroki en ik zullen dus onder ons twee de Reevax-kleuren moeten tonen op het Europese kampioenschap marathon in het Duitse Frammersbach.

Natuurlijk onbegonnen werk, of wat had je gedacht ? We zijn nog maar net in het dorp aangekomen of lopen al Alban Lakata en voormalig Crocodile Trophy-winnaar Roland Stauder tegen het lijf en dat was nog maar een begin. De crème de la crème van de Europese mountainbike-scène staat hier aan de start: hier nog enkele namen: Karl Platt, Carsten Bresser, Sandro Späth, Thomas Dietsch, Martin Kraler.

De toewijzing van het EK aan Frammersbach is de kroon op het jarenlange evolutie in het organiseren van mountainbike-evenementen. Bewijs hiervan zijn de meer dan 2300 starters dit weekend. Alle ingrediënten voor een spetterend Europees kampioenschap en een prachtige marathon-wedstrijd zijn aanwezig: een kurkdroog, afwisselend parcours, schitterend weer, een top-organisatie een massa toeschouwers. Eén ding ontbreekt echter: Maatje Domie staat deze keer niet mee aan de start. Jarenlange gewoontes en routines worden plots ongewild doorbroken: Deze keer eenzaam en in stilte van het hotel naar de startbox. Geen compagnon om de Performance-koek voor de start te delen. Niemand om mijne velo vast te houden als ik net voor de start moet gaan pissen. Geen “succes-maat”-handdruk net voor de start. Maar vooral het gedacht dat er nu ééntje in Belgenland zijn nagels kaal ligt te bijten omdat hij er niet bij kan zijn.

Wel aanwezig zijn een hele lading Belgische en Nederlandse vrienden: vooral de clubs uit Diest en Langdorp zijn goed vertegenwoordigd en ook Rudi met zijn mannen uit Herentals staan aan de start.
Niet te geloven, maar die marathon-organisatoren hebben blijkbaar maar één CD: Voor de hoeveelste keer krijgen we Highway to Hell van ACDC net voor de start op onze nuchtere magen?

De wedstrijd zelf gaat als een raket van start. Vooral de kopgroep met de prominenten gaat er als een TGV met race-kak vandoor en trekken zich blijkbaar niks aan van die 3400 hoogtemeters op het programma.
Een lekker lange klim aan het begin van de eerste ronde ligt me wel en laat een tamelijk gelijkmatige cadans toe. In een groepje met o.a. Alexandra Rosenstiel, Mario di Orio en de Sloveense Blaza Klemencic trachten we het tempo hoog te houden. Danig onder de indruk trouwens van de afdalingscapaciteiten van die frele Sloveense madam. Moet misschien eens op stage gaan !

In het voorveld is het intussen Gerd Jan Theunisse die aan de boom van de omvangrijke kopgroep schudt. Hem waren Kroki en ik gisteren-namiddag nog tegen gekomen toen we Frammersbach uitreden op weg naar de eerste bevoorradingspost. “Wie spät ist es?” vraagt de donker-bruin gebakken prof, die we dadelijk herkennen. “Vier uur !” roept Kroki terug, waarop onze noorderbuur zich direkt voor een gesprekje bij ons aansluit. Gert-Jan had zonet het parcours verkend en vondt het best “een pittig rondje”. Na wat over koetjes en kalfjes te hebben gezeverd weerklinkt plots “Nou, het duurt toch wel erg lang vooraleer we terug in Frammersbach zijn, hoor !”. Waarop Kroki droogweg en met een autoliftersduim naar achteren wijzend zegt: “Dat zal wel, Frammersbach is naar die kant !”. Plat van het lachen natuurlijk. Wie zou er vandaag lachen trouwens?

Het hoogtepunt van de wedstrijd – what’s in a name – is de beklimming van de Grabig in hartje Frammersbach. Hier krijgt elke deelnemer zijn kippevelmoment. Duizenden toeschouwers staan er rijen dik op een afstand van 500m op de steile helling. Hier voel je je in de Tour de France. Slechts een smalle doorgang wordt vrijgelaten en met een oorverdovend geschreeuw wordt je letterlijk naar boven geroepen: fenomenaal!

In de tweede ronde steeds meer positiewissels: renners die hun wedstrijd goed hebben ingedeeld schuiven naar voor, uitgeputte rijders vallen terug of geven op. Verantwoordelijk hiervoor niet alleen het zware parcours, maar ook de slopende warmte.

Als ik na 5u8min over de finishlijn bol, blijkt dit goed voor een 57ste plaats in het algemene klassement.
De 24-jarige Duitser, Hannes Genze, bij de heren en de 30-jarige Finse, Pia Sundstedt, bij de vrouwen worden Europees kampioen marathon. In een afgeladen volle feesttent weerklinkt een “Stand up for the champions” gevolgd door een staande ovatie.

Het was een fantastisch en geslaagd EK met alle nodige ingrediënten…
… maar helaas zonder Domie.

Verzorg je goed, makker !

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 120 km

Hoogteverschil: 3400 hm

Uitslag

volledige uitslag