Zwarte woud ontsluiert zijn mysterie

In het wielrennen heb je de klassiekers: wedstrijden die reeds een lange traditie hebben en op niemands palmares mogen ontbreken. Bij het marathon-mountainbiken is dit niet anders en één van deze klassiekers is de Black-Forest-Ultra-Bike-Marathon. De naam alleen al heeft tegelijk iets afschrikkends en iets mysterieus: wij wilden dus absoluut weten wat er in die zwarte bossen allemaal te beleven valt.

Niet ver van de universiteitsstad Freiburg en op slechts enkele 10-tallen kilometer van de Zwitserse grens ligt het kleine maar gezellige Kirchzarten. Mischien nog nooit van gehoord, maar toch hebben ze hier een jarenlange mountainbike-traditie en zijn de dorpelingen alles behalve aan hun organisatorische proefstuk toe. Al 14 jaar lang richten de plaatselijke verenigingen mountainbike-wedstrijden in met als internationaal hoogtepunt de wereldkampioenschappen cross-country en downhill in 1995.
Ook deze Black-Forest-Ultra-Bike-Marathon is al aan zijn 8ste editie toe en de laatste jaren krijgen die gasten hier steevast meer dan 4000 deelnemers over de vloer of moeten we bosgrond zeggen: amaai mijne frak! Naast een haast perfekte organisatie staat vooral de sfeer ten gevolge van de vele enthousiaste supporters bekend.
Reden genoeg dus voor een letterlijke “field-test”.

Onze team-coördinator Daan was er op de valreep nog op mirakuleuze wijze in geslaagd om een slaapplaats op de eerste rij, midden in het centrum van Kirchzarten, te versieren. Na 550km karren over Belgische, Duitse en Franse wegen en enkele duizenden insecten-lijken op de voorruit rijker, mogen we als eerte gasten onze intrek nemen in het penthouse van het pas geopende Blackforest Sport & Bike Hostel. Het hele team samen in één ruimte: idealer kan het haast niet.
Weest iemansd misschienst waaroms hostel en niet gewoon hotel? Mysterieus, zie je wel (of gewoon een spraakgebrek ?)
De keet is nog nieuw, stinkt nog naar de latex-verf en hier en daar hangt er nog een etiket op de verse Ikea-meubeltjes maar wij vinden het alvast “cool”.

Als we daags voor de wedstrijd even los gaan rijden langs de oevers van de Dreisam, richting Freiburg, merken we dat de rotsblokken in de laagstaande rivier bezaait zijn met naar afkoeling zoekende zonnekloppers en aan elkaar plakkende koppeltjes: zoiets kunt ge in den Demer best niet riskeren (ge weet wel: vreselijke ziektes enz…)
Domie doet vandaag een eerste test, na zijn spectakulair ongeval tijdens de Hagelandse Chronorit. De blessures bleken al bij al nog geweldig mee te vallen en na een week rust kan hij alweer, weliswaar op een reserve-Orbea, in het zadel. Als de pastaparty, op de vooravond van de race, een maat is voor het organisatorische niveau van deze marathon, dan moeten we tijdens de koers geen Willingen-toestanden verwachten. Aan een 10-tallen meters lang buffet worden zonder de minste files op korte tijd 4000 hongerigen van een behoorlijke portie pasta voorzien. Dit alles in een stevig bord en met gereedschap dat de naam bestek echt verdient. We hebben al anders meegemaakt.

Zondagmorgen, iets na zevenen is het de hoogste tijd om ons in blok 2 klaar te zetten voor de start van onze 116km-lange klassieker, samen met 1150 andere ultra-bikers voor de langste afstand. Domie heeft besloten toch te starten en tijdens de wedstrijd te evalueren hoe zijn gekneusde onderrug zich gedraagt. Met zijn meer dan 3300 hoogtemeter en bij tropische temperaturen, belooft het voor iedereen een zware koers te worden.

Vandaag dragen onze teambegeleiders Kroki en Daan ten gevolge van de hitte een nog grotere verantwoordelijkheid: zij zullen er immers trachten voor te zorgen dat op dit uitgestrekte parcours (één grote lus van 116km) beide Reevaxers tijdig bevoorraad worden. Zonder drank vallen in deze hitte en bij een race-tempo is katastrofaal en stoppen aan een bevoorradingspunt tijdverlies. Het is dus balanceren op een slappe koord. Zorgvuldig uitstippelen van het trajekt, inschatten van onze rijsnelheid en een flinke dosis scheurwerk met de Reevax-bus zorgen ervoor dat Domie en ik onze Performance-bidon door Kroki aangereikt krijgen op het moment dat en de plaats waar we ze nodig hebben. D zorgt hierbij voor sprekende aktiefoto’s.

De vlotte start – bij dit weer minder last van gebrek aan opwarming natuurlijk – brengt me na wat opschuifwerk al snel in een groepje op een 60ste plaats maar een scherpe steen in de eerste afdaling gooit na iets meer dan 20km roet in het eten. Door de hoge snelheid geraakt de dichtende latex niet bij het gat in de zijflank en al snel is er zoveel lucht ontsnapt dat stoppen en bijpompen onvermijdelijk wordt. Tijd- en plaatsverlies en inhaalwerk opnieuw beginnen. Hetzelfde scenario doet zich 20 km later nog eens voor en alweer moet ik de concurrentie lijdzaam laten voorbijschuiven. Domie, voorzichtig vertrokken, blijkt niet al te veel hinder te ondervinden van zijn pijnlijke rug en voelt na enkele 10-tallen kilometer dat de volledige marathon binnen zijn bereik ligt. De test verloopt dus buiten verwachting goed.

Het parcours zelf verloopt niet zoals we verwacht hadden over kilometers-lange single-trails met duizenden wortels maar bestaat hoofdzakelijk uit brede, goed bereidbare bos- en kiezelwegen met weinig technische hindernissen. Aan steile stukken anders geen gebrek en slopende passages zorgen voor de schifting. Ondanks het geringe technische gehalte is goed opletten tijdens de afdalingen meer dan noodzakelijk. Een perfekte afpijling en afsluiting met lint van alle andere wegen zorgt ervoor dat verkeerd rijden onmogelijk wordt. Meer dan 1000 medewerkers, een volledig verkeersvrij parcours en een fenomenale sfeer maken de grootste indruk.
In alle dorpjes staan rijen toeschouwers die ons met onze voornaam (vermeld op startnummer) vooruit schreeuwen en de motivatie ten top drijven. Kleine kindertjes reiken verfrissende sponzen aan en tuinslangen zorgen voor een verkoelende douche. Ook de Zwitserse koeiebellen laten geregeld van zich horen: een geweldige belevenis.

Bij de laatste bevoorrading vrees ik even dat wegens de hoge snelheid de overdracht van de drinkbus zal mislukken, maar Kroki’s perfekte positionering zorgen voor succes. Ik was zelf verbaasd dat ik de bidon te pakken had. Zou paps keeper-verleden toch ergens in de genen zitten ?

De wedstrijdklok heeft net de 5 uur overschreden als ik temidden van een mensenzee in het atletiekstadion van Kirchzarten over de finishlijn rij. Domie’s rug houdt niet alleen stand, hij laat zelfs een eindtijd toe waar velen jaloers zouden op zijn. Test meer dan geslaagd dus en de voorbereiding voor de Transalp komt dus gelukkig niet in het gedrang. De klassieker zit erop en Reevax mag terugblikken op een zonnig resultaat waarin vooral het teamwerk aan de parcoursrand er bovenuit stak. Kroki en Daan legden immers eveneens meer dan 100km af. De Black-Forest-Ultra-Bike-Marathon heeft zijn vermeende mysterie prijs gegeven en het werd gelukkig geen horror-weekend zoals vorige week maar een fantastisch en sportief mountainbike-weekend.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 116 km

Hoogteverschil: 3150 hm

Uitslag

volledige uitslag