De strijd met Flip de Hamster

Een klein, nog-nooit-van-gehoord-dorpje in de Duitse deelstaat Saarland, op een dikke 10 kilometer van Saarbrücken, wordt dit weekend het wedstrijdtoneel van de tweekoppige Reevax-delegatie. Dat dacht ik althans, als Kroki en ik op vrijdagavond vol enthousiasme richting St. Ingbert sjeesen.
Het dorpje in het Pfalzer-Wald blijkt met zijn 50 km² en 40.000 inwoners echter de 5 de grootste stad van de deelstaat en tevens standplaats van de op één na grootste produktieeenheid van het wereldbekende automatiseringsbedrijf Festo. Hmmm, geen dorpje dus. Tja, ne mens kan ook nie alles weten natuurlijk en ben bovendien nooit echt goed geweest in geschiedenis. ;-))

Ons telefonisch geboekte verblijf zou midden in de stad liggen, op slechts enkele honderden meter van het centrum. Op het adres aangekomen zien we echter alleen een aftandse voorgevel van een niet al te fris rijhuis zonder enige indikatie van de verwachte ‘Ferienwohnung’. Via een gammele houten poort met een niet alledaags vergrendelingsmechanisme en een reeks vuilnisbakken, leidt de vrouw des huizes ons door een smalle gang tussen met klimop begroeide stadsmuren naar de kleine achtertuin. Onze hoop slinkt stap na stap en de verwachtingen gaan intussen amper verder dan het vinden van een stoffig tuinhuis. Groot is dan ook de verbazing als achter een antieke deur een kleine maar fonkelnieuwe duplex-studio tevoorschijn komt. Kompleet met kichinette, badkamer met douche, living met TV, DVD, stereo en dit alles in een modern en fris Ikea-design. Pitten kunnen we op de 2 de verdieping waar zich het zogenaamde “Schwalbennest” bevindt, bereikbaar via een steile trap. Zelden hadden we zoveel luxe en comfort. Van een verrassing gesproken.

Behalve een gezellig verblijf blijkt bij de parcoursverkenning op zaterdag dat ook de omgeving een bikerhart sneller kan doen slaan: niet alleen vanwege de zware klimstroken, maar vooral ten gevolge van de speelse single-trails die zich overal door de bossen slingeren. Daarenboven is het weer best aangenaam en de ondergrond droog: een hele verademing na het voorbije baggerweekend. Het belooft dus een leuke wedstrijd te worden.

Voor de 7 de keer al organiseren de ‘locals’ deze marathon en steeds kiezen ze een thema. Dit jaar staat er “Out of Hell” op het deelnemers-T-shirt: we zijn dus gewaarschuwd. Bank1Saar is de naamsponsor en Flip de Hamster de mascotte, die overal opduikt. De opkomst op zondagmorgen is helaas eerder schaars. Voor de 3 afstanden samen zijn er een 500-tal deelnemers, maar de lange afstand van 103km kan slechts rekenen op 78 bikers. Ondanks dit beperkte aantal wordt er bovendien nog in 2 startblokken vertrokken. Twintig minuten voor de start is er van enige startopstelling nog maar weinig te bespeuren. Dat is bij grote marathons wel anders. Even later draaien de wachtende renners keurig cirkeltjes op het startplein: ‘t ziet eruit als ne paardemolen op de kermis.

Om 9u starten de profs en licentierijders. Wij mogen 5 minuten later het parcours op. Van bij de start al schiet ene Matthias Ocklenburg, later winnaar, weg, terwijl ik met een groepje van 3 de eerste beklimming inzet. Gisteren, bij de verkenning met Kroki, heb ik al gemerkt dat de beklimmingen hier pokke-steil zijn en dat ge uwen boel binnen de korste keer aan ‘gruzelementen’ kunt rijden, als ge niet oppast. Eerst op temperatuur komen dus. Een aardigheidje van het orga-team is dat ze de meeste beklimmingen en afdalingen met grappige pankartes hebben aangeduid, kompleet met benaming en hellingspercentages. Ongeloofelijk, maar na slechts enkele kilometer, op ‘Hans-Peters Kniebrecher’ halen we al enkele gelosten van de licentierijders in, die toch 5 minuten voorsprong hadden. Het loopt vlot en de benen voelen tot nu toe goed aan. Hopelijk zet deze trend zich in het verdere koersverloop ook door.

Het is vandaag zwaar bewolkt, maar de temperatuur is aangenaam. Af en toe valt er wat miezerregen, maar daar hebben we nauwelijks last van. Wel zijn sommige stukken bos aan de donkere kant en moet je je verstralers opzetten. Het zwoegen bergop wordt ruimschoots beloond met super-bangelijke single-trails bergaf. Het is alsof ze speciaal voor ons in de bosflanken een bedding hebben uitgewerkt waardoor een flow-gevoel ontstaat als was je een rivier die bochtige naar beneden stroomt. Links, rechts, links, rechts, hup over wortels, dzjoef door wat kuilen en hop over een springbult. Opperste concentratie en genieten met volle teugen of met andere woorden: Real Mountainbiking. Ook de zogenaamde ‘Bomber-Abfahrt’ en de ‘Totenkopf-Abfahrt’ zijn dik te doen en smaken naar meer. Kroki heeft intussen met een eerste drinkbus post gevat in het gehucht Hassel. Neen, niet in de Limburg, maar in het Saarland. Hier liggen één van de weinige 100-den meters asfalt in deze wedstrijd, want bijna het gehele parcours bestaat uit boswegen waarvan een groot deel slechts één spoor breed.

Bijna 52 van de 103km zitten er intussen op en de eerste ronde is bijna ten einde. Plots voel ik dat mijn achterwiel begint te zwalpen en de vrees wordt snel bevestigd: “Shit, Flip de Hamster heeft in mijn achterband gebeten !”. Aan de kant probeer ik nog de latex het gat de laten dichten, maar dit schijnt helaas niet te lukken. Dan maar snel een binnenband en verse lucht erin en hop met de geit. De pitstop kost me 4 à 5 minuten en er zijn intussen 2 andere renners gepasseerd. De achtervolging kan dus beginnen en wacht maar tot ik dat smerig knaagdier te pakken krijg. Kroki staat even verderop en had al door dat er iets niet klopte. “Watsgeburt ?”, roept hij, want zo hoor je volgens het pas verschenen jongeren-woordenboek naar de toestand van iemand te informeren. “Naaa, mannn, gat in de achterpantoffel en bandasem foetsie !” is het antwoord. Bij de doortocht aan de finish merkt de speaker op dat er ook buitenlandse deelnemers zijn en het applaus neem ik dankbaar in ontvangst. Ik zal het trouwens kunnen gebruiken want de zwaarste beklimming van de dag staat als een muur te wachten.

Onderweg kom ik een licentierijder te voet tegen, waarvan ik verbaasd ben dat hij ‘Herberts Qual’, een doenbare helling, niet opgeraakt. Blijkt die kerel niet over een klein blad te beschikken en wordt hierop nu cash afgerekend. “Eigen schuld”, zo roept hij zelf. Ik maal rustig verder op mijnen 22 van voor. Ook bij mij begint de vermoeidheid te spelen en ik doe mijn uiterste best om desondanks de snelheid zo hoog mogelijk te houden. Bovendien tracht ik goed op te letten om geen snake-bytes op te lopen op de wortels in de snelle afdalingen, want één keer pompen is al genoeg. De twee verloren plaatsen kan ik zo terugwinnen en ook enkele licentierijders worden gepasseerd. Onderweg kom ik achtereenvolgens Gabi Stanger en Anna Baylis-Scheiderbauer nog tegen: beste eraf, maar toch sjapoo voor die meiden. Met nog een 10-tal kilometer te gaan zorgt Kroki voor een laatste, vliegende bidonwissel, en gaan we de finale in. Van een plaats in de klassering heb ik op dat moment geen enkele weet maar het gevoel is goed en dat is het belangrijkste.

Bij de finish blijkt 5u22min goed te zijn voor een 2 de plek bij de niet-licentierijders en 12 de positie in het algemene klassement. Hannes Genze wint bij de licentie- en de vroege vluchter Matthias Ocklenburg in de hobby-klasse. Joepie-de-poepie, een podiumplek dus!
Dit was trouwens één van de mooiste marathons ooit gereden. Alles wat een bikerhart wenst zat erin. Beslist een aanrader dus.

Snel, snel terug naar onze studio om te douchen en nog net op tijd voor de prijsuitreiking. Die begint echter dik anderhalf uur te laat en zo doen mijn benen bijna even zeer van het rechtstaand wachten op de prijsuitreiking als van de koers zelf. Maar het loont de moeite. Nadat zowat iedereen, die op zijn minst een fiets bezit en bovendien in de streek woont, op het podium was geroepen voor één of andere provinciale of regionale medaille, mochten eindelijk de 3 eersten bij de licentie-rijders en de hobby-categorie het trapje op. En toen gebeurde het: daar waar ik als mountainbiker al zo lang van droomde wordt eindelijk werkelijkheid. Jarenlang snakte ik naar deze ultieme beloning. Het onmogelijke wordt eindelijk werkelijkheid. Uit handen van de vertegenwoordiger van de Bank1Saar ontvang ik met gepaste trots de enige echte “Flip de Hamster”. Alsof ik de gouden plak op de olympische spelen heb gewonnen buig ik mijn hoofd plechtig voorover en laat het onbetaalbare kleinood welwillend over mijn zopas gewassen nek schuiven. Helaas geen vlag of volkslied, maar een fotooke kan er wel af.

Proficiat aan de anderen en veilig de envelop met het prijzengeld wegsteken. “Yow, Kroki, we eten weer kreem vanavond en Flip’s scalp gaat mee naar huis!”

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 103 km

Hoogteverschil: 3000 hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album