Godfried’s mysterieuze puzzel

De nacht lost langzaam op. Vogels schrapen hun keel. Het monotone geluid van de Semois verschuift steevast naar de achtergrond. Mistslierten zweven als spoken over de kasseien. Eén voor één doven de gele lampjes achter eeuwenoude ramen. Een uitgerafelde rood-witte vlag strekt zich kreunend uit. Op de ‘Pont de France’ ontwaakt een bonte rommelmarkt. De geur van versgebakken brood zweeft door de straten.
Dit vredige tafereel laat geenszins vermoeden dat er ondertussen, onder de beschermende muren van het kolossale ‘château fort’, meer dan 200 ridders in gevechtsuitrusting klaar staan om ten strijde te trekken. Hun doel: in de voetsporen van Godfried van Bouillon, over 160km uitmaken wie van hen, samen met zijn ros, de sterkste kruisvaarder mag genoemd worden.Welkom bij de Grand Raid Godefroy.

Veel tijd voor een troepenschouw is er niet want exact om 7u worden worden de troepen op oorlogspad gestuurd. Alsof het slechts om een plaatselijk criterium van 10 ronden gaat, trekken we alle registers onmiddellijk wijd open en barst de strijd al van bij de eerste meters los. Uit de vorige edities weet ik maar al te goed dat het vandaag een ware veldslag zal worden, maar mee zijn met de kopgroep is in Bouillon erg belangrijk. Aan de overzijde van de rivier, vlakbij de post, gaan we voor het eerst klimmen en aan dit helse tempo wordt het legertje zienderogen uit elkaar gerukt. Er vormt zich al snel een voorhoede van een 10-tal renners en ook Domie en ik slagen erin de aansluiting te behouden. Telkens weer worden de soms technische klimpassages afgewisseld met lange, snelle afdalingen en als een accordeon rekt en krimpt het groepje keer op keer. Traditiegetrouw heb ik in de afdalingen last om het tempo te volgen, maar gelukkig kan ik even verderop weer aansluiten. Ondanks een lagere trainingsintensiteit, staat Domie in deze aanvangsfase goed zijn mannetje en heeft zelfs wat kopwerk in de benen. Ook een gat dichtrijden voor een ploegmaat is hem niet te veel. Domie is trouwens aan de start verschenen met een superlichte uitrusting: Dura-Ace casette en een vaste voorvork. De armen en benen zullen het straks zeker geweten hebben. De splijtende demarrages blijven zich als een spervuur opvolgen en zoals verwacht moet ook Reevax er op een gegeven moment af. Verder aan eigen tempo is gezien de lengte van de kruistocht al bij al het verstandigst.

We zijn ondertussen zo’n 40km in de wedstrijd als Domie plots een langzaam leeglopende voorband opmerkt. Geluk bij een ongeluk want we zijn vlak bij de teambevoorrading van Kroki en Daan als er moet gepompt worden. Ik zet de strijd alleen verder en probeer langzaam naar voren te schuiven. Een aantal dappere ridders van het eerste uur hebben de teugels al wat moeten vieren en gas terugnemen. Ook de ondergrond eist zijn tol: Belgisch kampioen masters 1, Bob Hannes, staat plots aan de kant met materiaalpech, maar komt even later weer sterk voorbij. Vanmorgen voor de start moest ook ik mijn voorband al even terug op de juiste druk brengen. Niets om me zorgen over te maken want zonder binnenband en met de No Tubes latex gebeurt het wel vaker dat een stilstaande band wat lucht verliest. Later zal dit het eerste stukje van de onfortuinlijke puzzel worden.

Na iets minder dan 70km voel ik in snelle bochten op het asfalt dat mijn voorband in de bochten wegdrift. Niet ten gevolge van de ondergrond, maar wegens een te lage bandenspanning. Ik blijf de dichtende latexmelk echter vertrouwen en besluit bij de eerste de beste gelegenheid, snel wat lucht bij te pompen. Hiervoor bereid ik alvast een CO2-patroon voor en voer even later snel de noodzakelijke pitstop uit. Het gas terug wat meer open en de verloren tijd kan weer goedgemaakt worden. Enkele kilometer later krijg ik in de verte opnieuw de Belgische driekleur in het vizier. “Zou Bob zich in de aanvangsfase zo overschat hebben dat hij nu zo sterk terugvalt?” vraag ik me af. Ik kan het haast niet geloven. Eens bij hem wordt alles duidelijk: opnieuw lek achteraan en zonder pomp of passende CO2-adapter zit er niets anders op dan voorzichtig verder te sukkelen. Pech is natuurlijk het laatste wat je iemand toewenst en ik bied hem mijn pomp aan, met de vraag ze via onze vliegende bevoorrading Kroki terug te bezorgen. “Was dit wel verstandig?” spookt het door mijn hoofd, want ikzelf heb nog slechts één CO2-patroon over. Gelukkig heb ik mijn pomp snel weer in mijn bezit en heb ik mijn goede scouts-daad voor vandaag alvast vervuld.

Even de handen van het stuur voor een snelle beet uit mijn Performance-bar. “How, zeker!” schrik ik me een hoedje als mijn stuur als een bezetene in resonantie treedt. Snel weer stevig vastgrijpen, of den deze steekt op zijn smikkel. Zou Godfried hierin alweer een stukje van de puzzel verborgen hebben?
Intussen zijn we met een groepje van drie waaronder ook wereldbekerrijder, Cape-Epic deelnemer en kameraad Michael Loits. Het kan een interessante samenwerking worden, maar iets voorbij 85km keert het zwalpende voorbandgevoel terug. “Verdikke, die houdt echt geen lucht!”. Er zit niets anders op dan een binnenband te steken. Weg groepje en alweer een pitstop. De controle op doornen en het opleggen van de nieuwe band loopt niet echt vlot en als bij het op druk brengen tot overmaat van ramp de buitenband van de velg floept, kan ik opnieuw beginnen. Intussen is ook een sport ief bezorgde ‘tricolore’ gepasseerd en besef ik dat de noeste arbeid van voorheen als sneeuw voor de zon wegsmelt. “Gij se prutser”, verwijt ik mezelf want dit is niet alleen slecht voor de motivatie, maar vooral voor de klassering. Als ik mijn Orbea uiteindelijk weer zo goed als rijklaar heb, komt ook teammakker Domie de pits voorbij. “Komaan en ju met de geit!” motiveert hij ‘en passant’.

Wel ja, de koers is nog maar halfweg, er kan dus nog veel gebeuren. Dus weer maar de gaskraan opengedraaid en dank zij het nog aanwezige waakvlammetje, de brander opnieuw ontstoken gekregen. Domie, die een dijk van een eerste wedstrijdhelft heeft gereden, doet het nu wat rustiger aan om aan het eind niet in de problemen te komen. Ik wens hem op mijn beurt succes en hoop dat hij de marathon tot een goed einde brengt. We delen ondertussen reeds geruime tijd het parcours met de deelnemers van de vele andere afstanden. Het steeds weer naar een langzamere deelnemer toe rijden is goed voor de moral en maakt de wedstrijd boeiender. Alleen op de singletracks en bij technische afdalingen is het eerder hinderlijk. Het jagen kost veel energie, maar het loont de moeite want na ongeveer ¾ koers zijn Bob Hannes en ik terug samen. Het duel duurt verschillende kilometer en is super spannend. Geen van ons beiden geeft een meter toe en we nemen om beurt de kop. Plots hoor ik bij elke omwenteling van mijn voorwiel “Tsjuck…. tschuck…. tschuck…. tschuck…. tschuck…”. Waarschijnlijk zit er ergens een blad tussen de rem. Nee hoor, geen blad te zien. “Wat nu weer?”, vraag ik me wanhopig af. Nog geen kilometer later komt de verklaring: “Bang!!!!!” Voorband ineens zo plat als een vijg. Getv N *$*%# N !*!!. “Bye-bye Bob, ik ben weer aan de beurt”, lach ik groen terwijl het bleiten me nader is dan het lachen. Gelukkig kom ik zonder ongelukken stil en begin maar weer aan de volgende binnenbandmontage en pompsessie. Oefening baart kunst en het gaat deze keer vlotter. Als ik het voorwiel echter ter controle even in de vork ronddraai valt het laatste puzzelstukje op zijn plaats: door een 2cm lange scheur in de buitenband, vlak langs de velgrand, stulpt de binnenband als een gezwel naar buiten en schuurt langs de rem. Yep, dit is het einde. Dit kan je niet zomaar repareren. Hoogstens trachten binnen te geraken want het zijn nog 30 volle kilometers. De moed zakt me in de schoenen en een mooie klassering zal niet voor vandaag zijn. Nu weet ik waarom er eerst luchtverlies was en mijn stuur als een gek tekeer ging.

Met een 5-dubbel geplooid plastic zakje tracht ik de gapende bandwonde aan de binnenzijde te dichten zodat de binnenband niet uitpuilt. Met wat gefoefel lukt dit enigszins, maar vooraan remmen wordt zeer riskant. Zodra de V-brake de binnenband raakt is het een kwestie van enkele meters vooraleer de voorband ontploft. Heb zoiets voor in een snelle afdaling en je kunt minstens een abonnement bij de tandarts bestellen. Het wordt dus behoedzaam afdalen en zo min mogelijk de voorrem gebruiken: niet echt veilig.
Daan en Kroki trachten nog voor wat motivatie te zorgen, maar zonder nieuw rubber is er weinig aan te doen. Toch nog zo goed mogelijk het gewonde ros de sporen gegeven en in de finale kilometers vooral de nadruk op de beklimmingen gelegd. Het plastic zakje houdt stand en de finishboog komt in zicht.

Uiteindelijk haal ik na 7u33min de finish in Bouillon wat goed is voor een 15 de plaats in het totaalklassement. Domie komt een 12-tal minuten later moe maar voldaan, en met zere armen – hoe zou dat komen- over de eindstreep en verbaast hiermee niet alleen zichzelf. Amper kunnen trainen en toch de maximale afstand als 20 ste ruim onder de 8u volgemaakt. Sjapoo!

John Soenen wordt de sterkste kruisvaarder in 6u43 en de eerder vernoemde Michael Loits en Bob Hannes worden respectievelijk 7 de en 10de . Zonder de mechanische pech had er zeker meer in gezeten, maar dit hoort nu eenmaal bij mountainbiken. Nu wordt het de hoogste tijd dat ik mijn piepende maliënkolder uittrek, mijn ros een welverdiende poetsbeurt geef en het strijdtoneel inruil voor een vredig stukje pruimentaart. Maar hoe dan ook, deze ridder is volgend jaar beslist opnieuw op afspraak bij het ‘château fort’ voor een nieuwe Grand Raid Godefroy.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 160 km

Hoogteverschil: 3300 hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album