Moeizame Ardennes Trophy

We hadden voor dit weekend Willingen op onze wedstrijdkalender staan, maar het “fantastische” zomerweer van de laatste weken deed ons twijfelen. Toen bovendien een gevoelstemperatuur van -1°C werd voorspeld, de officiële website van Willingen meldde dat men wegens drassigheid maar beter de tent kon thuislaten en op één van de webcams sneeuw te bespeuren viel, was de kogel door de kerk: No Way !

Een verlengd weekend zonder marathon wordt al snel saai en was er niet die Ardense klassieker in La Reid ? Inderdaad, de moeder der Belgische marathons in de streek rond Theux wordt immers steevast op Pinkstermaandag gereden. Domie die ondanks een geringe trainingsbasis schitterend presteerde in Kreta, wil zijn lichaam nog even de verdiende rust gunnen en blijft thuis. Daan en Kroki zijn wel van de partij en zullen vandaag o.a. fotookes trekken, bidonnekes aangeven en roepen dat het harder kan.

Met een start om 10u volstaat het om om 7u te vertrekken, wat voor de ene al vroeger is als voor de andere. Aangekomen willen we snel een startnummer versieren want ik had me uiteraard niet vooraf ingeschreven. Tweeentwintig euro later ben ik de trotse eigenaar van nummer 734, goed voor een plekje in de voorlaatste startgroep. Net zoals vorig jaar worden er telkens 250 deelnemers per keer losgelaten en dit met 5 min tussenafstand. In 2005 stonden we echter in de eerste groep. Het zal deze keer dus een hele klus zijn om tragere deelnemers in te halen.

Pas uit mijn bed, half slapend naar La Reid gereden en wachtend op de start met centimeters dik kiekevel… en dan opeens: Een knal. Recht op de trappers. Hartslag 195. Hijgen als gek. Voorbijgereden worden door te veel volk. Benen als brandende chilipepers. De koers is vertrokken en sport en is gezond, zullen we maar denken. Als alle systemen even later wat genormaliseerd zijn – ik spreek dan van het oranje ipv het rode bereik – en ik me ervan verzekerd heb dat noch mijn remmen slepen, noch mijn banden plat staan, wordt ik met de neus op de feiten gedrukt: het worden gegarandeerd loodzware 80 kilometer. Na 10 dagen in stof en hitte in Kreta, vereisen de Ardense modderstroken een hele aanpassing. Gedachten als “Shit, wat loopt dat zwaar !” en “Verdikke, hier had ik effe sjans of ik lag op mijne smikkel!” zijn schering en inslag. Gelukkig blijven we recht en echte Belgen verleren het baggeren ook al niet zo snel.Wel vervelend zijn de files die bij bepaalde singletracks ontstaan. Meer vooraan in het startveld heb je hier uiteraard minder last van. De diesel, voor het moment nog zonder turbo, komt langzaam op toeren en plaatsje voor plaatsje kan ik opschuiven. Het kost heel wat energie, maar wel een goeie zaak voor de moral natuurlijk.

Het parcours is nagenoeg identiek aan dat van vorig jaar en ik kijk dan ook angstvallig uit naar de plek waar ik in 2005 pardoes tegen een Ardense spar knalde, mijn ketting ruineerde en meer dan een kwartier verloor. Deze keer gaat het wel goed en ook de technische afdalingen overleven fiets en berijder heelhuids. Met de tijd van vorig jaar in het achterhoofd (4u16min) en de hoop zonder technisch defekt rond te geraken, hoop ik op een tijd rond de 4 uur. Alleen was het beestje vorig jaar fysisch in goede doen en moeten we op dit ogenblik met wat kortere riemen roeien. Maar ne mens moet de lat hoog leggen natuurlijk.

Elke editie van Theux ben ik opnieuw verbaasd hoe zwaar die wedstijd wel is en vooral de rug enorm belast. In de meeste andere marathons heb ik hier weinig last van, maar vandaag is het alsof ik een hele dag zakken cement van 50kg moeten dragen heb. Highlights zijn natuurlijk de rotsige trails en de technische passages in de buurt van het kasteel van Franchimont en waar spektakel is, zijn er ook toeschouwers en natuurlijk ook teammaten Kroki en Daan. Onderweg kom ik geregeld bekenden tegen, maar meer dan een snelle hallo zit er helaas niet in want ik moet aan mijn doel denken natuurlijk. Geen stops aan de bevoorradingen maar wel vliegende drinkbuswissels en op naar de finish. Het parcours begin ik door de jaren steeds beter te kennen zodat ik de meeste valstrikken wel weet in te schatten. Je weet wel: vollen bak op asfalt naar beneden en dan plots 90 graden links een steile single-trail tussen de bomen. Of nog: Smal pad tussen haag en prikkeldraad en plots trappen naar beneden. En dan die ‘one-eighty’ in de bos. Heerlijk als je het op voorhand weet en kan anticiperen.

Intussen tikt de klok genadeloos verder, voelt mijn rug steeds meer als die van een gepensioneerde koolputter en voor de scheikundigen onder U: de pH-waarde van mijn benen moet ergens rond de 2 liggen. Maar het kopke is nog fris, zodus we gaan door want met nog twee bergskes te gaan komt de finish in zicht. Door de verschillende starttijden en de mengeling van deelnemers van de 50km en de 80km, is het op het eind niet eenvoudig in te schatten op welke positie men zich eigenlijk bevindt. Uiteindelijk ben ik toch blij om in de geur van rokende saucissen en ietwat oudbollige muziek over de eindstreep te rijden in een tijd van… vier uur negentien. Nee hoor, geen seconden maar dikke vette minuten. De lat lag dus duidelijk te hoog vandaag en er is nog heel wat werk aan de winkel. Het devies blijft echter: “What doesn’t kill me, makes me stronger” (als ik er niet van doodga, dan word ik er toch sterker van).

Wat ons vandaag zoals opviel:

•  De organisatie heeft duidelijk naar de kritiek van vorig jaar geluisterd want het terug binnenleveren van startnummer en timing-chip liep super gesmeerd.
•  Ook het Canadese douchewater lieten ze achterwege en werd vervangen door een heerlijke subtropische waterval.
•  Overal in de ‘finish-area’ waren voor de afvalinzameling extra paaltjes met daaraan vuilniszakken gemonteerd. Geweldig initiatief, alleen begreep ik niet goed waarom er nog een extra bordje “poubelle” boven hing. ;-))
•  Op het parcours gonzde het van de fotografen die met hun digitale mitrailleurs elke voorbijflitsende biker genadeloos op hun CCD spiesden. Het resultaat mag er dan ook zijn: Sportograf, de firma van verzamelde sport fotografen, levert een mooi paketje kiekjes voor een faire prijs. We hebben al anders meegemaakt.
•  Het aantal Orbea’s op de marathons in België neemt steevast toe. Welcome to the family.
•  De koffie was van schitterende kwaliteit. Elk bekertje werd immers via een aparte koffiepad à la Senseo bereid. Het duurde wel extra lang, maar het resultaat mocht er dan ook zijn.
•  De smaak van de zo heerlijk ruikende saucissen bleek volgens kenners omgekeerd evenredig met die van de koffie.
•  In Theux kom je steevast een hele boel bevriende marathonrijders tegen zodat een klapke nooit ver weg is.
•  Ardennes Trophy = zere rug

Met ‘un cornet aux deux boulles’ en een overheerlijke café eindigt een heerlijk dagje Ardennen.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 80 km

Hoogteverschil: 2400 hm

Uitslag

volledige uitslag