Van kattepis tot crème-glace

Terwijl Sven Nijs hier twee jaar geleden nog de regenboogtrui wist te veroveren tijdens het wereldkampioenschap cyclo-cross en die gasten van Eric de Vlaeminck de show stalen bij het massaal aanwezige publiek, was Sankt-Wendel tot nu toe onbekend terrein voor Reevax. De hoogste tijd dus om ons palmares aan te vullen. De wedstrijd is deze keer niet, zoals gezoonlijk, op zondag, maar één dag eerder waardoor de inspanningen van het BK in Verviers minder dan een week hebben gekregen om te verteren. De training van deze week beperkte zich dan ook tot een luie 27km losrijden op dinsdag. Domie klopte de voorbije week overuren bij Mercedes in Stuttgart, en plakte één van hun vrachtwagen-prototypes vol met meetsensoren voor één of andere duurtest. Wij moeten op vrijdag trachten zo snel mogelijk na het werk te vertrekken om nog tijdig in ons hotel te kunnen inchecken.

Nu ja, ‘hotel’ is de eerder eufemistische benaming van het riante “Haus Antonie” in het prutsdorpje Werschweiler op ca. 6km van St.-Wendel. Al van bij het uitstappen worden we verwelkomd door de de geur van verse koeievlaai. Het 5-koppige Reevax-team – ook Daan’s echtgenote Denise is deze keer van de partij – neemt zijn intrek op verdieping 1 en 2 van de blok die maximaal plaats biedt aan 22 gasten. Dat het om een internationale wedstrijd gaat wordt nu al duidelijk want een zwarte renner uit Uganda en zijn manager zijn onze buren. Daan wordt tegen wil en dank tot tolk gepromoveerd want onze bejaarde huisbaas Herr Ernst begrijpt natuurlijk geen snars van het koeter-Engels wat onze gekleurde medemens uitkraamt. Problemen met vliegtuigtickets, een bijna vervallen visum en vreemde kopies van traveller-cheques worden zomaar op de keukentafel gegooid. Met de ultieme droom van een professionele fietscarriere in gedachten, scandeert de Afrikaan herhaaldelijk: “Ai wanne come to Belziuum for mauwtenbaaiking”. Een duidelijke sollicitatie bij Reevax met een hoog “ET phone home”-gehalte. Kroki, Domie en ik delen een zolderkamerje met de wilde frisheid van ‘kattepis’ en voorzien van het soort vooroorlogse meubilair inklusief religieuze wanddecoratie waar tante nonneke nog voor in katzwijm zou zijn gevallen. De duitse versie van de Ikea-kataloog lag nochtans binnen handbereik.

Zaterdagmorgen, 7u, ontbijt.

Gastheer Ernst is al vroeg uit de veren, zijn klak geeft het aktuele uur aan en de goede man heeft voor verse pistoleekes gezorgd. De voormalige zelfstandige vrachtwagenbestuurder heeft duidelijk nood aan een klapke sinds zijn vrouw nog niet zo lang geleden overleden is. Terwijl Domie en ik ons op de wedstrijd trachten te concentreren, doet hij zijn halve leven uit de doeken, toont foto’s van kinderen, klein- en achterkleinkinderen en vraagt zich openlijk af of wij onze fietsen de hele dag in zijn garage zullen laten staan. “Wel bij de les blijven, hé Ernst. Wij komen hier om een koers te rijden, remember!”. “Dum gefragt”, kapituleert ‘den Duits’ snel.

Op de atletiekpiste van het stedelijke sportcomplex draaien we nog enkele rondjes alvorens we ons in de startboxen plaatsen. Ook nu weer heel wat Belgen aan de start. “Noch dreizig Minuten vor dem Start”, klinkt het door de luidsprekers. Die stem kennen we toch: Mike the Mike is speaker van dienst en immer vriendelijke Sonja heeft ons meteen herkend en wuift haar rechterhand er bijna af. Het is zwaar bewolkt en vannacht heeft het enkele keren kort geregend. Er zijn echter gaten in de bewolking en de zon schijnt een kans te gaan krijgen.Om 9u stipt worden de licentierijders op gang geschoten terwijl wij, hobby-klassers, vijf minuten later de wei in mogen. Vanuit het midden van het startveld trekken Domie en ik ons op gang voor 110km en 2500 hoogtemeters. De eerste kilometers rijden we in de buurt van Dirk Rossignol maar al snel gaan de Belgen hun eigen weg. Een inhaalmaneuver in een single-trail afdaling na een 10-tal kilometer wordt Domie bijna fataal. Op het slechte spoor duikt plots een king-size rotsblok op die hij alleen met een noodjump kan ontwijken. Bij de onzachte landing die daarop volgt moet Domie,s achterband er helaas aan geloven. Het had echter slechter kunnen aflopen.

Ondanks de korte recuperatie-periode, voelen de benen vandaag goed aan en ik kan van bij het begin een goed tempo rijden. Het eerste uur ca. 20km/u en langzaam stijgend. Gedurig haal ik volk in en in de niet al te technische afdalingen verlies ik deze keer amper terrein. Het parcours heeft veel weg van de Erbeskopfmarathon en naast bos- en schotterwegen zijn ook de grasstroken veelvuldig aanwezig: slecht bollen en gevaar voor rotzooi in uwen derailleur. Het oprapen van licentierijders die toch 5 minuten eerder gestart waren geeft een extra stimulans en ook Kroki en Daan roepen tussen twee drinkbussen door dat ik goed bezig ben. Rond half koers doemt een lijkbleke Luc Van Roy plots voor me op. “Hoe kan da?”, vraag ik me af. Die is normaal sneller en bovendien 5 min vroeger vertrokken. Luc blijkt ziek, wenst me nog een goeie koers en geeft even later noodgedwongen op. Het offensief wordt verder gezet en de gemiddelde snelheid neemt langzaam toe. De motivatie doet wonderen hoewel de spieren het zwaar te verduren krijgen. Ook Rudi Geentjes passeer ik even later maar op een vlakker en windgevoelig stuk besluit hij ondanks mijn aanbod toch om niet aan te pikken. Bij kilometer 80 zit ik hopeloos zonder drank. De vorige bidon is intussen uitgewrongen en Kroki is nergens te bespeuren. Het parcours liep de laatste 30km dan ook uitsluitend door bossen en onze bevoorradingsploeg had geen mogelijkheid om tussenin nog ergens te geraken. Gelukkig staat Kroki bij kilometer 91 met Performance klaar en ik grijp de verse brandstof dan ook met beide handen, figuurlijk natuurlijk.

Het perfekt afgepijlde parcours geeft nog 15 km aan als ik in een steile beklimming nog een renner voor me zie. Ik kom dichter, maar even later moet ik in een snelle afdaling even stoppen om een tak uit mijn achtertrein te vissen. “Weg kans om die kerel nog te pakken” denk ik. Maar op 5km van de finish kan ik hem toch inhalen. Het blijkt landgenoot Johan Verbraeken te zijn bij wie het vaatje stilaan was afgeraakt. Nog één licentiehouder moet eraan geloven alvorens ik na 4u40min op de rode atletiekbaan van St.-Wendel over de finishlijn rij. Moe maar voldaan en Kroki en Daan menen dat er een ijskreem in de lucht hangt. Een podiumplek? Het zou fantastisch zijn.

De Belgen verzamelen in de finish-area en na iets meer dan 5u rijdt ook teammakker Domie over de streep. Als de bliksem terug naar Haus Antonie voor een douche en een snelle fietswas, want om 16u is de prijsuitreiking. Terug in de sporthal aangekomen geen spoor meer van Pepe op de uitslag. Hoe kan dat nu? Blijk ik plots gediskwalificeerd te zijn. We trekken met de hele ploeg naar de officials en vragen tekst en uitleg. De ceremonie protocolaire wordt uitgesteld en de verantwoordelijke raadpleegt de wedstrijdjury. Spannende momenten. Dan rijdt een mens ne keer ne goeie uitslag, schrappen ze hem nog van de lijst!
Even later de verlossing: een misverstand. De fout wordt rechtgezet en ik wordt dan toch in de uitslag opgenomen als 3 de algemeen in de hobby-klasse en 1 ste bij de masters 1-categorie. Domie wordt 20 ste in de algemene rangschikking. Oh ja, onze Afrikaanse vriend werd trouwens 22 ste op de 60km. Snel een koerstruitje aan en het podium op. De beloning is een deels gevulde reuzepint van hoofdsponsor Urpils. En het smaakt …., ge kunt het al raden, ….. alweer naar kattepis! De cirkel is rond. St.-Wendel zit erop. Maar niet vooraleer we met het hele team op mijn kosten ne crème-glace hebben binnengewerkt. Laat de Dame Blanche, de Melonenbecher, de Spaghetti-Eis en de Erdberenbecher maar komen. Morgenvroeg, na het ontbijt gaat het richting Nice want volgend weekend staat de Roc d’Azur in Fréjus op het programma.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 110 km

Hoogteverschil: 3000 hm

Uitslag

volledige uitslag