Zondvloed koers

Na de wedstrijd in Neustadt -intussen 3 weken geleden- was het één en al kommer en kwel. De opgelopen kuitblessure mocht dan ogenschijnlijk genezen zijn, een week later bleek niets minder waar. Een overmoedig hevige intervaltraining gooide immers opnieuw roet in het eten en zorgde voor een vette peesontsteking aan de zijkant van hetzelfde scheenbeen. Hup, opnieuw naar de doc, twee keer per dag Voltaren slikken en een abonnement bij de kinesist, zijn het nieuwe verdict, maar vooral met het ‘koest houden’ heb ik de meeste moeite. “Hoe kan ne mens zich nu deftig op een koers voorbereiden als zijne velo verboden terrein is?”, vraag ik me af. We zullen deze keer maar braaf luisteren en hopen dat de aangebrachte tape en ijsbehandelingen snel resultaat opleveren. Terwijl het er begin deze week nog belabberd uitzag -neen ik heb het hier niet over het weer- gaat het naarmate het weekend nadert, steeds beter. Eerst 20km voorzichtig, dan 2x40km soepel en vervolgens 80km forse training, leveren geen noemenswaardige problemen op. In overleg met kine Nick besluiten we vrijdagavond om toch in Houffalize te starten maar bij de minste pijn de boel niet verder te forceren.

Zondagmorgen, 5u40, zwaar bewolkt, Bekkevoort:
Twee kollega-zombies staan als schimmen van zichzelf voor de deur. Eén ervan kan ik met een straffe kop Omkafè-koffie nog net reanimeren. Bij de andere zal zwaardere toebak nodig zijn. Voor Kroki, wegens een uitgelopen BBQ slechts 1,5 uur zijn bed gezien, wordt het een lange, zeeeeer lange dag. Domie is de laatste tijd zeer druk in de weer voor zijn werk en brengt het grootste deel van zijn tijd door op van die grote, moderne windmolens. Vandaag pikt hij in Houffalize de draad weer op en maakt het Reevax-team kompleet. Onderweg geen geanimeerde discussies over blitse onderdelen, onbegrijpelijke gewichten of duizelingwekkende prijzen, maar een vredige stilte met enkel zacht geadem, alsof je een peutertuin tijdens het middagdutje binnenkomt. Op StuBru klinkt het nummer “Please, please please, don’t wake me up…”.

Houffalize is niet alleen de meest bekende mountainbike-lokatie van België, maar vandaag ook voor de 3 de keer het toneel van één van ‘s lands zwaarste marathonwedstrijden. Voor de 4 afstanden (40, 60, 90 en 120km) tekenen in totaal om en bij de 2000 deelnemers present. Domie en ik kiezen respektievelijk voor de 90km en de 120km en starten met 30 minuten verschil. Her en der horen we al onheilspellende verhalen over de zware parcourstoestand maar ik kan me amper erger voorstellen dan de zondvloed van 2 jaar geleden.

Om 8u45 schiet ik samen met een 350-tal andere massochisten uit de startblokken voor 120km en 2800 hoogtemeter. Gestart ergens middenin de groep, wil ik in het begin zeker niet forceren en zien hoe mijn rechterbeen zich gedraagt onder de zware Ardense belasting. Meestal zijn de eerste kilometer voor ondergetekende aan de pijnlijke kant, maar vandaag verrassend geen exploderende bovenbenen. Zou die verplichte rust misschien toch niet zo slecht geweest zijn, vraag ik me af. We zijn nog maar enkele kilometers in koers, of ik heb al kennis gemaakt met één van de plaatselijke specialiteiten: een vlok donkergroene koeievlaai pletst tegen linkerbeen en schijft langzaam naar beneden. Nu weet ik ook waarom “La vache rit”. Het parcours ligt er inderdaad erg lastig bij: de weiden zijn zompig, de boswegen één grote modderstraat en de stenen scherp en glad.

Ondanks het voortdurend beuken op de pedalen, voel ik absoluut geen pijn in m’n rechterpoot en kan ik plaatsje voor plaatsje opschuiven. Geregeld kom ik bekenden tegen en zoals het onder mountainbikers gebruikelijk is, moedigen we mekaar aan. Je strijdt immers voornamelijk tegen jezelf en de natuur en de andere renners zijn meer lotgenoten dan concurrenten. In één van de glibberige afdalingen wijk ik ongewild van de ideale lijn af, scheur door een diepe modderplas en korrigeer, toegegeven met wat geluk, weer op het goede spoor. Voor Unitedbiker en Orbearijder Pascal, die net erg kort op het wiel zat, komt de aktie te onverwacht en hij gaat helaas onderuit. Hij roept nog dat alles ok is, maar achteraf blijkt dat hij er een pijnlijke kuit en een pedaaldefekt aan overhoudt en de wedstrijd vroegtijdig moet beeindigen. Sorry makker!

De regen van de voorbije dagen heeft de streek rond Houffalize in een apocaliptisch landschap herschapen. Onderweg lijkt het bij momenten alsof we middenin een overstromingsgebied terecht zijn gekomen en bij momenten moeten we letterlijk stroomopwaarts fietsen als forellen in een Canadese rivier. Het baggeren door de modderstroken doet me effektief geregeld aan het Rocky Mountain-avontuur van vorig jaar denken, al waren de bergen daar net ietsje hoger maar de beren even onzichtbaar. Ook het afdalen op een single-trail die meer weg heeft van een mini-Missisipi dan van een idillisch bospad is niet zonder risico: het kolkende water verbergt de onderliggende wortels en stenen en zelfs trappen en drops liggen verraderlijk onder het bruine water verborgen. Voor je het weet bijt de Missisipi zich in je voorwiel vast, lanceert ze de ruiter van zijn ros en herinnert er hem met een nat pak aan wie echt de baas is. Met een groepje van 5 laveren we voorzichtig door het onheil en zijn we de vijand gelukkig te slim af. Kroki en Daan zorgen onderweg weer voor de juiste drinkbus op het juiste moment oftewel “Performance where you need it” en leggen het modderspektakel ook digitaal vast.

De bruine-zeep-toestanden in de afdalingen zijn niet direkt bevorderlijk voor het vertrouwen en geregegeld maken renners onzacht kennis met het decor. Ondanks het hiermee gepaard gaande tijdverlies kies ik toch voor de wat veiligere aanpak om niet opnieuw enkele weken met een blessure aan de kant te moeten staan. Punten voor stijl soms ten spijt. Ondertussen is door de modder het zicht door mijn Evil Eye-bril zo beperkt geworden dat ik hem bij de volgende passage aan Daan toevertrouw en terug een klaardere kijk op de smurrie krijg. Onderweg staan geregeld mensen die de renners aanmoedigen en sommigen blijken me ondanks de camouflage te herkennen: vreemd, maar het motiveert in ieder geval telkens weer. Gelukkig zit er af en toe een ‘rivercrossing’ in het parcours. Nat waren we al genoeg, maar hierdoor worden ketting en tandwielen telkens opnieuw schoongespoeld en dat scheelt een stuk weerstand.

Naar het einde van de wedstrijd toe komen we weer terug op parcoursgedeelten waarop ook vele rijders van kortere afstanden zitten. Vaak is inhalen op de smalle single-trails onmogelijk en verlies je veel heel wat tijd, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Een groot gedeelte van de wedstrijd hang ik in de buurt van nummer 2047, Alex Baude. In de beklimmingen en op vlakke stukken kan ik het de Waalse collega lastig maken, maar in de afdalingen is de streekrijder duidelijk sterker. Enkele kilometer voor de finish moet ik hem dan ook laten gaan en finshed hij verdiend een plaatsje voor mij. Blijkt achteraf dat we beiden 2 jaar geleden in deze marathon ook net na elkaar eindigden, maar dan in omgekeerde volgorde.

Net voor de aankomst en aan de voet van de zoveelste modderafdaling, ligt nog een laatste venijnige hindernis te wachten. Via een spekglad bruggetje moet iedereen aan de andere kant van de Ourthe zien te geraken. Gelukkig steken enkele bereidwillige toeschouwers een handje toe want zelfs te voet geraakt men de helling niet op. Naar verluid zijn er trouwens meerdere op hun spreekwoordelijke doos geslagen. Na 6u23min (bij binnenkomst stond op de klok echter 6u16min, maar zoals je weet vliegt de tijd), zit de modderslag van Houffalize er eindelijk op en kunnen we in de rij gaan staan voor een verdiende douche. Een 22 ste plek in de algemene rangschikking en 9 de in de fun-klasse is beter dan ik had durven hopen maar vooral het feit dat de kuitblessure niet opnieuw opspeelde zorgt voor een tevreden gevoel.

Domie had minder geluk in zijn wedstrijd: Enerzijds zorgt het gebrek aan training wegens de veeleisende proffesionele aktiviteiten voor een lastig koersverloop. Daarbovenop sukkelt een door een voorligger gelanceerde tak in zijn achterwiel met een geplooide derailleurpad tot gevolg. Het kost hem de nodige tijd en ellende maar opgeven staat niet in zijn woordenboek en hij brengt de race toch nog tot een goed einde.

Laat ons hopen dat de zomer snel terugkeert en deze te vroege herfsttoestanden weer kunnen vergeten. Ik snak alvast naar een streepje zon.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 120 km

Hoogteverschil: 2800 hm

Uitslag

volledige uitslag