“Beaten by a woman”: lap daar gaat mijn ego.

De eerste zonnestralen wekken ons uit onze diepe ronk, we draaien ons nog 720 keren om en afentoe weerklinkt een harde slag. We zitten met een vliegenplaag, ne stemloze Pepe, ne dubbelgeplooide Kroki en ikke met veel slaap. Tijdens het typische portugees ontbijt, vooral bestaande uit sandes(broodjes) met kaas en hesp probeer ik de briefing van gisteren terug boven te halen. Aja, meer bergaf dan bergop, toffe technische singletrails, godverlaten trails in een natuurpark, Monsanto, veel afwisseling …. allee dat kan alleen maar meevallen.

Iets voor de negen gaat de eerste deelnemer van start, Cal Burgart. Ne Amerikaan van 64jaar met een palmares van hier tot in Tokyo en nog altijd even hevig als een veulen van 20jaar. Kort daarna vertrekt, weeral ne amerikaan, Ralph Pilley. Hij rijdt met vehicle van een dikke 8kg met alles erop en eraan; carbon tandwielen en … een 12-21 cassette. Hij beweert dat door het geringe gewicht je het gevoel krijgt dat je met een 23 onderweg bent. Ben blij voor hem, ik heb mijne Orbea bestukt met ne 32 en heb hem de laatste dagen al dikwijls gebruikt.

Twee voor tien; voor Pepe begint de race. Zijn concurent mag nog twee minutjes wachten om dan samen met mij en nog een tiental rijders van start te gaan. De eerste 12 kilometer gaat omhoog richting “Serra do Homem de Pedra” en met zijn 1100m het dak van deze etappe. En wat is daar te zien? Geen idee, samen met Joao Marinho (nr 2 in het klassement) en Johan de Keukelaere gaan we in een hels tempo door. Een deelnemer deelt mee dat Pepe op enkele honderde meters voor ons rijdt. Miljaar, zit met een dubbel gevoel; ik mag in geen geval die Portugees tot bij Pepe brengen en ik wil mijn derde plaats veilig stellen. Na 18km word ik verlost van dit klote dilemma, tijdens een steile klim schiet hij als een raket weg. Johan en ik maken er een kat en muis spelletje van; hij is sneller tijdens de korte steile klimmen, ik maak tijd goed tijdens de afdaling en de vlakkere stukken. Maar die steile stukken blijven maar komen, dit doet pijn, ik sta bijna stil en Johan vliegt me voorbij. Zelfs Hilary komt me voorbij tijdens de 20+ % klim. Verdekke, dat doet zeer, vooral voor mijn ego

Monsanto; het is een highlight werd ons gisteren meegedeeld. Ik herinner me alleen een superlastige klim over een Romeinse kasseiweg en een hotsebotse afdaling waar mijn handen nog altijd niet goed van zijn. Was dit nu de genadeslag, ik kruip verder maar het doet pijn, veel pijn en die steile knikjes blijven maar komen. In Alcafozes, op 25 km van de finish komt Johan uit een cafe gesprongen met 2 blikjes. “Domie, hier ne cola” roept hij. Dit is niet mijn gewoonte maar why not. Samen drinken we de cola leeg en gaan we samen op pad. De volgende 20 km is meer uw ding deelt Johan mij mee en laat het kopke hangen. Tempo tegen de wind in op den asfalt, ja, da ligt me wel. Komaan boy, hier in het wiel, en niet lossen. Met ewa peptalk en vijf slokken van het performance reevax mengsel uit mijn drinkbus kan ik hem in mijn wiel doen plakken. Hij was zo sterk vandaag, heeft mij mentaal geholpen tijdens de lastige klimmen en met woorden als;”samen met een reevaxer rijden doet me wel iets” wil ik vandaag samen met hem over de finishlijn rijden op een gezamelijke derde stek. Stiekem hoop ik op 3 belgen in de top 4 van het eindklassement.

Pepe moet vandaag zijn meerdere erkennen en wordt tweede na Joao. Hij verliest 4 minuten maar gaat met 25 minuten voorsprong voor de derde dag op rij in het geel en zonder geluid van start.

Domie

Noticias:

•  Carol Silvera heeft tijdens de opwarmronde hare shifter omzeep geholpen. Er wordt nog snel een nieuwe opgevezen en ze kan met enkele minuten vertraging van start gaan.
•  Er gaan geruchten dat Sonia Lopes zwaar gevallen is en dat een tussenkomst van een ambulance noodzakelijk was.
•  Ralph Pilley is met lichtgewicht fietske gevallen. Zijn stuur en barend zijn naar de klote; wie gaat dat betalen?
•  Terwijl de etappe van gisteren een stage uit de Cape Epic in Zuid-Afrika kon zijn, deed een deel van het parcours van vandaag me aan de Crocodile Trophy terugdenken: Bull-dust, hitte, grids (dwarse roosters om vee tegen te houden), corrugations (maar dan maar heel heel kort), steile klim door een eucaliptus-bos.
•  Tim (100) geniet blijkbaar met volle teugen: hij heeft onderweg zelfs een ijsje gaan eten.
•  Johan crashte vandaag, gelukkig enkel wat vlees-schade.
•  Ricardo melo vindt zijn carbon hardtail te stijf: zijn voeten doen pijn van de slagen die via het frame aan de pedalen doorgegeven worden. Hij rijdt met 2 binnen-zolen in zijn schoenen.
•  Kona bikes zijn goedkoop in Portugal omdat niemand ermee wil rijden. Kona betekent blijkbaar “kut” in het Portugees. Ja Patje, wat zegt Zoef daarvan ?
•  Uitslag van de andere Belgen in de 2de etappe:
Johan De Keukelaere (99) – 6de
Tim Van den Daele (100) – 26ste
Sven van Droogenbroeck – 31ste
• Uitslag van de andere Belgen in de 3de etappe:
Johan De Keukelaere (99) – 3de
Tim Van den Daele (100) – 22 ste
Sven van Droogenbroeck – 30 ste

De volgende dagen zullen we af en toe een interview brengen met één van onze Belgische of Nederlandse deelnemers. Ze krijgen hierbij telkens dezelfde vragen voorgeschoteld. De eerste aan de beurt is Johan De Keukelaere (99) . Hij geeft zijn mening over:

1. De organisatie:

“Het is de eerste keer dat men 50 deelnemers heeft (vorige jaren slechts 25) en hierdoor heeft men nog wat leerproblemen. Soms zitten we bijvoorbeeld in verschillende hotels. De eindbevoorradingen zijn super.”

2. Het parcours:

“De Transportugal is een soort snelweg door Portugal. 50% van het parcours zijn lange brede tracks rechtdoor. Dit werkt soms wat demotiverend. Vandaag was er echter meer afwisseling en ik hoop dat deze trend zich de volgende dagen doorzet. Technisch is het tot nu toe vrij makkelijk, maar de lengte maakt het lastig.”

3. Sfeer:

“Het is moeilijk kontakt te leggen met de Portugezen ondanks de pogingen van organisator Antonio om er een hechte familie van te maken. De Belgen en de Nederlanders klitten dus bij elkaar, net als de Portugezen onderling. Het meeste kontakt hebben we nog met de Engelsen en Amerikanen, omwille van hun openheid. Het zijn ook zij die onderweg voor deugddoende aanmoedigingen zorgen. Ik hoop op de laatste dag een grote verbroedering te zien.”

4. Waarom meedoen ?:

“1000 km door Portugal is op zich geen gezonde bezigheid. Ik vind het een afbraak van je conditie. Maar als je van ultra-uitdagingen houdt, is dit het toppunt. Deze wedstrijd is niet te onderschatten: de hitte en het soms demotiverende parcours zorgen ervoor dat je een gevecht levert met jezelf en de natuur, eerder dan met anderen. De Transportugal verdient de stempel van ‘Ultimate Endurance Race’ zeer zeker.”

5. Parcours via GPS:

“Dit valt zeer goed mee. Je kan niet fout rijden en enkel kleine navigatiefoutjes maken. Dit systeem is vast en zeker de toekomst.”

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 108 km
Hoogtemeters: 2453 hm

Uitslag