Apocalyps in de Transportugal

Met de slaapsmurrie nog in mijn ogen en ietwat versuft trek ik vanmorgen de bloemetjesgordijnen open van ons kamertje in Hotel Sol e Serra in Castelo de Vide. Van sol’ echter absoluut geen sprake. Integendeel, we krijgen een echte zuidwesterstorm op onze nuchtere maag. Onze terrasstoelen zijn gaan vliegen, de Nederlandse driekleur, net voor ons terras, staat strak gespannen, de palmboomtakken maken gevaarlijk slagzij en de overkant van de straat is verdwenen in een dicht regengordijn. Of dit erg is? We moeten vandaag alleen maar 160km en 3200 hoogtemeter afhaspelen.
Zoals verwacht zijn er een reeks deelnemers die deze marteling niet zien zitten en zij geven er vooraf al de brui aan. Wie echter wel met een smile van hier tot in Apeldoorn door de lobby dartelt is onze noorderbuur René, die we gisteren nog strikten voor een interview: Dit is mijn weer, verklaart hij trots.

De eerste kilometers zijn zeer verraderlijk en het is oppassen geblazen. Om te beginnen trachten we een 15% steile, oude Romeinse kasseiweg te beklimmen, maar onze banden hebben amper grip op de ronde natte keien. Het is zelfs naast de fiets niet simpel om rechtop te blijven. Eéntje zie ik het weggetje tot boven fietsen: het is Joao, die als een hagedis aan de blinkende stenen blijkt te plakken. Veel voordeel levert het echter niet op en de daarop volgende afdaling, alweer over van die schuivende bolle stenen, zitten we met zijn drieen samen: Joao (107), Ricardo (1) en ikzelf komen gelukkig heelhuids beneden en kunnen aan de eerste asfaltstrook beginnen. Vandaag heb ik, in overleg met de rest van het team, me voorgenomen om de kat uit de boom te kijken en de anderen het werk te laten opknappen. Op Joao heb ik een respectabele voorsprong, zodus is het aan hem om aan te vallen. Ricardo is de direkte konkurrent van Domie, heeft gisteren reeds de profiteur uitgehangen en moet nu zelf maar het initiatief nemen. Ik zet me in ieder geval komfortabel in het wiel en ga konsolideren’, zoals Sven Nijs dat altijd zo mooi zegt. En bovendien It’s a long way to Tiperery, ist a long way to go…

Bij kilometer 13 lost zich één van de Portugese problemen vanzelf op wanneer Ricardo op de verkeerde plaats door een verraderlijk diepe plas rijdt. Buiklanding in het decor en toen waren we nog met twee.
Zoals gisteren bij de briefing gezegd, zijn de eerste 30km de zwaarste want hierin zitten de meeste hoogtemeters gepakt. Het parcours bestaat trouwens vandaag voor 51km uit asfalt. De voorbije dagen bleek reeds dat de jeugdige Joao over sterke afdalingskwaliteiten beschikt. Maar de voorsprong die hij daarmee opbouwt, verliest hij snel op de licht glooiende asfaltpassages. We zetten de wedstrijd dus met z’n tweeëen verder. Best handig want tijdens de volgende 130km komen we maar liefst 32 poortjes tegen die we telkens moeten openen en weer sluiten. Deze poortjes bestaan in allerlei soorten en vooral het sluitingsmechanisme, of wat er moet voor doorgaan, is steeds weer een verrassing. Meestal een lus uit verroeste ijzerdraad, soms ook een aan een ketting vastgekloste stok, maar zelden een echte grendel.

De samenwerking verloopt uitstekend en niemand van ons beiden is vandaag van plan om aan te vallen. Op de talloze asfaltstukken met een slopende tegenwind, is het voor Joao aanklampen. Na 80km is mijn ketting door de aaneenschakeling van buien en opklaringen zo droog gelopen dat ze meer weg heeft van een versleten koffiemolen dan van een XTR-9-speed uit de Shimano-stal. Gelukkig heeft mijn collega een flesje olie bij en na een gemeenschappelijke smeerbeurt draait alles weer soepel. Kilometer na kilometer worden afgemaald en we staan soms versteld van de prachtige landschappen. Intussen hadden we reeds plannen gemaakt voor een duo-finish, maar met nog een 35km te gaan blijkt mijn collega het erg zwaar te krijgen. Zo zwaar zelfs dat ik, na overleg met Kroki die toevallig passeert, besluit hem op 25km van de finish achter te laten. Het tempo zakte dermate, dat ik het koud begon te krijgen. Bovendien was Domie op komst en een stervende zwaan voor hem kan de motivatie alleen doen toenemen.

De laatste kilometer naar de top van het kasteel van Monsaraz verloopt opnieuw over middeleeuwse kasseien en onder applaus van enkele toeschouwers en een paar fotografen bereik ik als eerste de finishlijn in het kleine versterkte stadje.
Ook Domie kent een sterke dag en rijdt de hele dag zonder echt diep uit zijn reserves te putten. Het resultaat is dan ook navenant: een schitterende 3 de plaats op slechts enkele minuten van nummer 2 Joao. Leuk detail: Ricardo kon niet geloven hoe snel Domie hem op het asfalt inhaalde: He rides faster on his mountainbike, then I do on my roadbike, zo verklaarde hij achteraf. Terwijl Kroki zijn handen vol heeft en tot op zijn vel nat is bij het terug in orde zetten van onze Orbea-fietsen, genieten Domie en ik van een welverdiende warne douche.

Vijf van de acht etappes zitten er intussen op en we hebben hierbij 628 kilometer afgelegd. Nog drie dagen scheiden ons van de oceaan in Sagres, dus we kunnen stillaan beginnen hunkeren naar een frisse duik. Dan zal het weer wel moeten meewerken, want voor deze Belgische toestanden hoeven we natuurlijk niet naar Portugal te komen.

Pepe

Noticias:

Carol’s GPS heeft na 30km de geest gegeven. Domie meldt dit bij organisator Antonio. Ze krijgt een ander toestel, maar houdt het bij checkpoint 3, na 75km, voor bekeken.

De Amerikanen Ralph Pilley en Cal Burgart starten vandaag niet meer.

Aad verliet vandaag het parcours, en slaagde er nadien in om het lijntje op zijn GPS terug te vinden, maar reed 2km in de verkeerde richting.

De reactie van Rene op de vraag van Johan: Waar zat je vandaag, ik heb je niet gezien: Ik heb nochtans dikwijls achterom gekeken.

Uitslag van de 5 de etappe van de andere Belgen:

Johan De Keukelaere (99) xx de
Tim Van den Daele (100) xx ste
Sven van Droogenbroeck xx ste

Vandaag leggen we Tim Van den Daele (100) op de rooster.

Hij geeft zijn mening over:

1. De organisatie:

Ze doen het heel basic. Bijv. geen bevoorradingen. Moeten dus niet zoveel doen. Mensen van de organisatie zijn maar met weinig volk. Ik vind de organisatie wel zeer goed. Ze haalden ons zelfs af van de luchthaven.

2. Het parcours:

Beetje te eentonig. Vooral aan dag 2 was niets aan. De laatste dagen maken echter veel goed door de afwisseling. Het is wel lang, maar op zich niet echt lastig.

3. Sfeer:

De sfeer onder de deelnemers is zeer aangenaam. De eerste dag was het meer een wedstrijd, maar de laatste dagen vormen zich groepjes die elkaar helpen en plezier hebben.

4. Waarom meedoen ?:

Ik zou het niet onmiddellijk iemand aanraden ten gevolge van de lage prijs/kwaliteitsverhouding (vliegtuigtickets, inschrijving, GPS-toestel). Voor mij leek het wel een uitdaging om 20.000hm en 1.000km af te werken.

5. Parcours via GPS:

Super ! Heel gemakkelijk. Fout rijden is je eigen schuld. Dit systeem wil ik in de toekomst meer doen. Leuk is ook de aanduiding van de cafe’s op de GPS-track.