Bike Challenge – Een terugblik

Kroki, Schokke en ik hebben intussen de draad van het gewone leven weer opgepikt en wat afstand genomen van onze belevenissen in Polen. Het pijnlijke tandabces wat mijn teammaat als aandenken van de voorbije Bike Challenge kado kreeg, heeft hem mog een hele tijd parten gespeeld, maar gelukkig was de zwelling na enkele dagen helemaal verdwenen. Maar goed ook, anders waren de VRT-kijkers verplicht geweest massaal op een breedbeeld-toestel over te schakelen. Nu het zuur in de pijnlijke spieren voldoende verdund is blikken we graag even terug op onze eerste kennismaking met deze Pools-Tsjechische etappenwedstrijd.

Polen en Tsjechië – Een andere wereld

Vermits nagenoeg al onze Europese wedstrijden zich in het westelijke deel van het continent afspelen is het deze keer extra spannend om meer oostelijk aan de slag te gaan en ook daar de sfeer eens op te snuiven. Hoewel lid van de Europese Unie, hebben zowel Polen als Tsjechië nog steeds hun eigen munt. Wij dus op voorhand ‘Slotties’ en ‘Kronen’ bij de bank besteld, iets wat we al lang niet meer gewoon zijn. Lang leve de eenheidsmunt.

Net als in Oostenrijk heeft men voor het gebruik van de Tsjechische autosnelwegen een autowegvignet nodig. Normaal ‘no big deal’, een kind kan de was doen: Vignet betalen, nummerplaat invullen, beschermfolietje verwijderen en sticker op de binnenkant van de voorruit kleven.. “Dat had je gedacht !”. Na een kwartier prutsen en hoekjes pulken geeft Kroki het gefrustreerd op. “Da spel is verkeerd gemaakt”, is het besluit van onze oppertechneut. Des te groter is de verbazing als minder dan 2 minuten later een eerder a-technisch VRT-sportanker doodleuk met een perfekt gestroopt vignet komt aandraven: “Hoezo, da lukt nie ??”.

Een beetje zoals we het ons op voorhand hadden voorgesteld, bestaat het landschap in het gedeelte van Tsjechië en Polen waar wij doortrokken, voornameliijk uit bossen en landbouwgebied kompleet met de typische hooimijten. De natuur is verrassend en alles behalve saai: de grillige rotspartijen en kilometers uitgestrekte bossen zijn het gedroomde terrein voor mountainbikers. De taal, dat is dan weer andere koek: zowel het Pools als het Tsjechisch is nagenoeg onverstaanbaar en vaak was de keuze uit een volstrekt onbegrijpelijk menu een echte gok. Gelukkig kennen beide talen wat gelijkenis met het Rusisch en hiervan had Kroki bij zijn laatste verblijf in het land van de tsaren enkele woordjes opgestoken.

De bevolking en dan vooral de mensen in de horeca bleken aanvankelijk nog best aardig, maar wanneer de situatie wat stressvoller werd, sloeg de stemming vaak om in nukkigheid. Het kwam er dus op aan om niet in een overvolle keet binnen te stappen want dan was de gastvrijheid snel zoek. De prijzen van eten en drank waren dan weer een positieve verrassing: de porties waren dan misschien niet altijd volgens onze honger, door de lage prijzen konden we gerust twee of meer gangen bestellen. Ook de Poolse drankcultuur vraagt om een woordje uitleg: “Goede vodka moet reukloos zijn en liefst geen smaak hebben ”, zo werd ons verteld. Op de vraag waarom je dan überhaupt vodka zou drinken, kregen naast een verontwaardigde blik het antwoord: “Om snel dronken te worden natuurlijk”.

En dan is er nog het hele grensgedoe: alsof de tijd er is blijven stilstaan, maar tussen Polen en Tsjechie worden de grenzen nog steeds vol overgave gekontroleerd. Daarvoor bestaat er een half leger militairen en grenswachters die er alles aan doen om hun job belangrijk te laten lijken en op die manier natuurlijk aan zelfbehoud doen. Niet meer voor lang, naar het schijnt, want ook hier zou de controle binnenkort verdwijnen.

Het parcours – Verrassend, afwisselend en veel singletrails

“Onbekend is onbemind”, zegt het spreekwoord en dat geldt zeker voor de Pools-Tsjechische grensstreek. Het parcours van deze Bike Challenge was zelden verveldend, speels, uitdagend, technisch en sommige etappes puilden uit van de singletrails. In tegenstelling tot de Alpen heb je natuurlijk niet die enorme bergmassieven en schitterende panorama’s. De toppen zijn hier maximaal 1000m hoog, en de omgeving heeft meer weg van onze Ardennen. Maar de etappes zorgen wel voor massa’s rijplezier en het totale aandeel asfalt, behalve in etappe 1, is zeer gering.

Met een gemiddelde etappenlengte van ca. 70 km en 2000 hoogtemeter zijn de etappes in vergelijking met andere meerdaagse wedstrijden niet superzwaar. Het tempo gaat dan natuurlijk automatisch de hoogte in waardoor je je alsnog “kroket” kan rijden.
Het gevarieerde parcours zorgde voor de nodige afwisseling: zo waren bepaalde sekties alleen te voet te bedwingen en sommige passages waren dermate steil, dat je met je neus op je stuurpen moest trachten om je voorwiel op de grond te houden.

De organisatie – Niet aan zijn proefstuk

Zoals reeds eerder aangegeven was de afpijling van het parcours voorbeeldig. De grootte, kleur en frekwentie vaan de bepijling was uitstekend. Ook de tijdsopname was probleemloos, snel en accuraat. Geen onduidelijkheid, geen vergissingen en een snel resultaat. Van de bevoorradingen hebben we niet erg veel gebruik gemaakt, maar die leken ons meer dan in orde. Aan de bikewash na de wedstrijd was het helaas vaak lang aanschuiven om gebruik te kunnen maken van één van de 4 hogedrukreinigers.

De slaap-accomodatie in klaslokalen van de verschillende scholen was best OK. Natuurlijk is slapen op een matje samen met 15 anderen niet hetzelfde als thuis, maar je ligt ten minste droog en het hoort er nu één maal bij. Overnachten met enkele honderden samen in een sporthal, zoals dat bijvoorbeeld in de Transalp Challenge gebeurt, is toch nog iets heel anders. Wat ons verder nog opviel was dat de Tsjechische scholen vaak beter uitgerust waren dan de Poolse en dat was vooral te merken aan het sanitair.

De catering, zowel ‘s morgens als ‘s avonds, liep niet helemaal zoals het hoorde: ‘s Morgens aten de deelnemers in steeds roterende shifts. Op zich een goed idee, ware het niet dat naar het einde toe er soms niet veel meer overbleef om te eten. Ook ‘s avonds was er niet steeds voor iedereen genoeg, hoewel de organisatie zijn uiterste best deed om hier een mouw aan te passen. Het moet wel gezegd dat de catering in sommige lokaties wel gesmeerd verliep. Ook hebben we op een bepaald ogenblik bedorven brood voorgeschoteld gekregen en zijn er een aantal bikers ziek geworden. De hygiene zou men in de toekomst toch iets beter moeten controleren.

Over de medische zorgen hebben we de meest bizarre verhalen gehoord. Er was weliswaar voldoende EHBO-personeel aanwezig, maar we hadden de indruk dat men er zich vaak snel vanaf trachtte te maken. Vooral de medische aanpak na de zware val van “ijzeren” Rik van het “Langen Avond”-team na etappe 4 was ondermaats (zie verslag etappe 4 + 5).

Ten gevolge van het late startuur en het ontbijt in ploegen was de timing zeer ruim. Bij de meeste etappenwedstrijden moet je je ‘s morgens reppen om tijdig in de startbox te staan, terwijl we hier een zee van tijd over hadden. De prijs van het evenement is in vergelijking met andere etappenwedstrijden een grote troef: Reevax betaalde ca. 450,- EUR voor het standaardpakket en een wedstrijd van 6 dagen.

Reevax in de wedstrijd

Voor Reevax was het deze Bike Challenge de allereerste duo-wedstrijd in een nieuwe konfiguratie: deze keer stond niet mijn sinds jaren vaste teammaat Domie naast me aan de start, maar was het Sporza-gezicht, Crocodile Trophy-veteraan en sinds begin dit jaar Reevax-gastrijder Bart Schols, die het duo vervolledigde. Wedstrijden eerder op het seizoen gaven reeds duidelijk aan dat onze niveau’s erg verschillend waren, maar met voldoende training en de juiste voorbereiding zou er in Polen een mooi resultaat moeten inzitten. Ondanks een ingehouden start, verliep de eerste etappe enigszins zoals verwacht en kwamen Schokke en ik na enige tijd in de wedstrijd. We kregen een echt koersgevoel en streden met de concurrentie.

Dit beeld zou helaas snel omslaan: Bart kreeg af te rekenen met knagende rugpijnen met een nefast effekt op de spierkracht en bijgevolg het tempo. In plaats van te duelleren met onze naaste concurrenten, diende het strijdplan aangepast te worden en werd het overleven van de etappe ons hoofddoel. We kampten er ons als team echter zo goed en zo kwaad mogelijk door en een duwtje in de rug werd erg geaprecieerd. Als mijn teammakker de laatste 2 dagen bovendien nog geplaagd werd door steeds hevig wordende kiespijn omwille van een abces, was de fun er voor hem helemaal af.

Met de Crocodile Trophy van 2002 niet meer zo vers in het geheugen, viel deze Bike Challenge voor mijn teammakker duidelijk zwaarder uit dan verwacht. Zijn drukke bezigheden lieten een intensieve voorbereiding zoals 5 jaar geleden niet toe en het geluk was tijdens de race ook niet aan zijn zijde.
Ondanks alles beet Bart letterlijk op de tanden en gaf toch niet op. En dat alleen al verdient een pluim. Menig andere deelnemer zou in zijn situatie zeker opgegeven hebben, maar hij zette ondanks alle ongemakken door tot het einde. Het algemene niveau van deze Bike Challenge mag je trouwens gerust hoog noemen. Met het Poolse nationale team aan de start, was het een harde competitie aan de top.

Eindconclusie

Ondanks een aantal onvolkomenheden, is deze Bike Challenge echt wel aan te bevelen. Het is een goedkoper alternatief voor mega-evenementen als Transalp Challenge en is goed voor kilometers bike-plezier. Zoals steeds moet je open staan voor de eigenheid van elk evenement en sommige ongemakken moet je er gewoon bijnemen. We zijn er zeker van dat de organisatoren jaar na jaar hun evenement verbeteren en schaven aan de formule. Wat mij betreft wil ik graag nog eens terugkeren.

Pepe

Foto album