Biken in eigen tuin

De Hagelandse Chronorit ! Kijk es aan. Lang geleden. Van in 2002 om precies te zijn. Eén ding herinner ik me nog: ik heb die dag destijds nogal wat rubber versleten. Lekke banden bij de vleet. Klinkt niet goed, want vorige week in Theux was het ook al zwaar prijs. Ik hoop dat zij hierboven die verantwoordelijk zijn voor de afdeling mtb-chronoritten dit keer een beetje lief zijn.

Het was wel even schrikken bij het opstaan: gietende regen, daar ik had ik niet op gerekend. Ik besluit toch de Continental Twister te laten zitten waar hij zit, op m’n achterwiel dus. Meirhaeghe reed toch ook door de modder met een Mount Baldy. Ahum. Om kwart voor tien ga ik me inschrijven, het regent nog altijd, maar ik heb er echt zin in. Nog snel even naar huis om de fiets af te stellen, wat overbodige kledingstukken af te gooien en de beentjes in te smeren, en dan opnieuw een opwarmertje  richting Langdorp.

Om iets over elf begin ik eraan, de grote massa is al onderweg.  Nadeel: op de eerste steile klim – na amper tweehonderd meter - houden een paar tragere jongens de boel flink op, afstappen en ze voorbij lopen is de boodschap. Niet meteen de gedroomde start dus. Maar het oponthoud is van korte duur, eens we goed onderweg zijn richting Bosberg gaat het allemaal biezonder goed vooruit. De benen voelen goed, de Orbea ook. Xaveer heeft met z’n vakkundige handen m’n Alma trouwens een beetje aangepast: een omgedraaide stuurpen moet het probleem van de pijnlijke rug oplossen.

Op de Bosberg merk ik al gauw dat de druk in de banden iets minder had gemogen. Tijdens één van de afdalingen stapt één van m’n Performance-drinkbussen af, totaal ongevraagd en zonder enig overleg. Toch maar even terugkeren, tachtig kilometer is lang. Heel even vrees ik dat het opnieuw zo’n dag wordt met veel prullaria en dito tijdverlies, maar die vrees is gelukkig ongegrond: na dat korte oponthoud loopt alles quasi perfect.

Ik houd het tempo strak, ook wanneer het na de Bosberg opnieuw richting Demerkant gaat en we richting Rillaar trekken. Een prachtig stukje biken met enkele nijdige klimmetjes die intussen de benen en het mannetje zelf naar adem doen happen.  Maar ik voel het: de recuperatie verloopt sneller, en ik kan ook na zo’n helling nog even doortrekken. Essentieel om het tempo hoog te houden. Ik vind een compagnon die ongeveer hetzelfde tempo rijdt, en die me vraagt: “Go jie veur goed ?” Of ik voor goud ga ? We zullen wel zien zeker. “We zijn alleszins goed op dreef” zeg ik. “Joet joet” zegt hij. Wat later rijdt de jongen zich bijna te pletter op een Mercedes 4×4, ik had er geen idee van dat ze in West-Vlaanderen links rijden. Allemaal de schuld van Jean Marie Dedecker.

Dat sommige delen van het parcours me niet vreemd zijn helpt toch wel een beetje. Als je weet wat er na een klim komt kan je nu eenmaal beter doseren.  Niet dat dat overal veel oplevert, soms doen de wortels net dat tikkeltje te moeilijk, op andere momenten klinkt het dan weer “samen in de file ja gezeeelliiiig”. Maar al bij al blijft het goed vooruit gaan. Tielt Winge en omgeving hebben enkele loodzware stukken te bieden, en bij momenten heeft de ochtendlijke regen voor een lekkere brij gezorgd. Maar de Twister doet het uitstekend, op een aantal plaatsen kan ik zelfs op de fiets blijven waar anderen stappen.

Meer dan eens kan ik mezelf totaal niet meer oriënteren, vreemd is dat. Het duurt duurt dan altijd even voor ik weer een aanknopingspunt gevonden heb en weet waar ik ben. Komt ervan natuurlijk, als je zo lang uit de mountainbike wereld bent gestapt…  In Nieuwrode komt alles weer terug. Een klim die ik alleen maar kende als afdaling stelt iedereen te voet, benieuwd of er iemand naar boven is gereden.  We zijn intussen meer dan 60 kilometer onderweg. Er volgt nog een mooi stukje Gelrode, waar het bij momenten ook weer drummen is. Het geeft een goed gevoel, dat inhalen, maar als het te traag gaat verlies je ook behoorlijk wat tijd. Volgend jaar misschien toch overwegen om wat vroeger te starten in het spoor van een paar snelle jongens…

Na Gelrode gaat het dan opnieuw richting Aarschot, vanaf nu is alles opnieuw vertrouwd terrein. De American Extreme Bar ga ik dit keer niet binnen, ik rijd de zandgroeve in en op tot boven, een fijn gevoel na 70 kilometer, ik vermoed dat dit het laatste echt zware stuk is.  Volgt nog de singletrack richting Orleanstoren en de afdaling en de watertoren, en dan is het vlammen maar ! langs de Demer richting Langdorp.  De benen hebben het nu echt wel gehad, ik pers er nog een keer alles uit maar moet echt bijten om 31-32 km per uur op de teller te krijgen. De wetenschap dat dit echt wel de laatste pijnlijke loodjes zijn doet …euh… deugd. Ik kom binnen na 3 u 32 minuten en 36 seconden. Voor 82 kilometer betekent dat een gemiddelde van een goeie 23 per uur. Kan ik mee leven, die net gemiste gouden medaille maakt het verschil niet. De 81e plaats in het algemeen klassement, en de 68e in mijn categorie, zijn een beetje ontgoochelend. Maar wanneer ik zie hoe dicht het allemaal bij mekaar ligt, en wie er zoal voor me geëindigd is, kan ik alleen maar tevreden zijn. Ik voel me eindelijk weer een klein beetje echt mountainbiker, ik heb er even op moeten wachten…

En terwijl ik dit schrijf, bijna zondagnacht, bereikt me het bericht dat Pepe de eerste rit in Portugal gewonnen heeft. F***ing fantastic toch. Hij zit echt wel in de vorm van z’n leven, en hoe schitterend is het dan om zo’n bericht te krijgen… De prestatie van Domie mag er trouwens blijkbaar ook zijn, met een heel mooie vierde plaats. En Kroki zal wellicht ook zijn “koers” wel gewonnen hebben bij de Portugese vrouwen. In het prachtige artikel van Andre Verhoeven in Het Nieuwsblad van zaterdag wordt alleen van die laatste koers niks vermeld. Ik bel ‘m morgen zeker en vast es op.

Schokke

Wedstrijd Info

Afstand: 82 km

Hoogteverschil: 1150 hm

Uitslag

Foto album