Den Erbeskopf: d’erop en d’erover

Toen we vorig jaar richting Moezel trokken voor een voor ons nog onbekende marathon, moesten we vaststellen dat de Erbeskopfmarathon in Thalfang een stevige klepper was. Op amper 2 uur rijden bevindt zich immers een loodzwaar parcours wat met het nodige respekt gereden dient te worden. In 2006 was het de sympathieke Nederlander John Bullens die in de senioren 1-kategorie op het hoogste schavotje stond en behaalde ikzelf een 2 de plaats. Deze keer stond John niet op de deelnemerslijst wat me natuurlijk niet slecht uitkwam.

Op zaterdag-namiddag, na het verkennen van een klein stukje van het parcours samen met Kroki, duikt echter plotseling de Belgisch kampioen marathon in de master2-kategorie, Franky Taelman, op. Toffe gast en kollega, maar tegelijk een geduchte konkurrent extra natuurlijk. En wie komt er op zondag-morgen bij de startopstelling goeiedag zeggen ? Inderdaad, de winnaar van de TransRockies 2006, John Bullens is op de valreep toch naar Thalfang afgezakt. Het zal vandaag dus besliste een spannende wedstrijd worden.

Met mijn neus tegen het startlint kan ik me amper een betere uitgangspositie voorstellen. Het kan echter niet echt baten, want na amper 200m zijn er al minstens 30 renners me voorbij geflitst. Starten is nu eenmaal niet mijn sterkste troef. De eerste 7 kilometer verlopen over het asfalt en zijn bedoeld om het zogenaamde “pak” uit elkaar te ranselen. Vooral de hierin opgenomen klim zorgt inderdaad voor een uiteenrafeling van het deelnemersveld waarbij zowel John als Franky in een groepje voor me uitrijden. Hoewel ik stevig in de pedalen trap wil ik de eerste kilometer toch niet te veel in het rood gaan maar wil het gat naar het vorige groepje toch zo snel mogelijk dicht krijgen. Net voor we Thalfang weer binnenrijden voor een lokale doortocht, is de hergroepering een feit en heb ik zowel John als Franky net voor me zitten.

Bij de verkenning gisteren hadden Kroki en ik één van de mogelijke gevaren van het parcours al aan den lijve ondervonden: de lange grasstroken die we moeten afwerken zijn pas gemaaid en het losliggende gras vormt een groot gevaar om in je tandwielen of versnellingsapparaat te sukkelen. De eerste grasstrook levert gelukkig geen problemen op. Na de doortocht door Thalfang maken we snel kennis met het zompige, soms modderige en vaak zwaar lopende parcours. We zullen onze krachten goed moeten verdelen want dit kost enorm veel energie. Bij alweer een grasstrook na ca. 15km heeft Franky minder geluk: het natte gras zet zijn derailleurwieltjes muurvast en hij wordt genoodzaakt om te stoppen om de boel te blokkeren. Net op die plaats staat Kroki klaar voor een fotooke en hij kan even assistentie verlenen. Jammer, want ik zal Franky de rest van de wedstrijd niet meer terugzien.

Hoewel we niet in de bergen zitten, zijn de hellingen in het parcours bij momenten zwaar. Soms is het het hellingspercentage, dan weer is de ondergrond slecht lopend, maar steeds is het zwoegen en werken om vooruit te komen. Op één van die zware hellingen kan ik John inhalen en langzaam plaatsjes opschuiven. De wedstrijd wordt gereden over 3 afstanden. Men kan immers kiezen voor 35, 65 of 110km. Alle afstanden hebben een verschillend startuur, om de renners uit elkaar te houden. Helaas komen we op een gegeven moment toch in een trage groep van de 65km terecht en moeten we een steile helling noodgedwongen te woet op vanwege de file. Het inhalen van de deelnemers aan de andere afstanden zorgt voor extra oponthoud en verplichten soms om een niet ideale lijn te kiezen.

Kroki staat weer, volgens afspraak, op geregelde afstanden op het parcours met de onmisbare bevoorrading. Net voor de start kreeg ik trouwens nog een leuk compliment aan het adres van Kroki toen Niels Boon me zei dat hij het ongeloofelijk vond dat ons support-team (Kroki dus) steeds weer op de meest verscheiden plekken op de parcours opduikt. De wedstrijd verloopt verder naar wens en de technische passages zorgen voor een gevarieerde en uitdagende wedstrijd maar zoals gezegd alles behalve licht.

Vrouw Zoef en zoon Ben staan onderweg om Patrick–Patje–Wouters te bevoorraden maar schreeuwen zich evengoed schor als ik passeer. Vooral het laatste uur van de wedstrijd is loodzwaar. Niet alleen zijn er dan al heel wat krachten verbruikt, het trajekt is alles behalve een “kado”. Nooit vlak en zelfs hellingen die ik alleen te voet kan bedwingen. Maar het einde nadert en een mooi resultaat ligt binnen handbereik.

Uiteindelijk rij ik na 5u33min over de finish en leg hierbij beslag op een 10 de plaats in het algemene klassement. In de senioren 1-kategorie mag ik me de winnaar noemen. In diezelfde kategorie wordt Franky Taelman 2 de en John Bullens 3 de . Super tevreden met de uitslag, want naast de klasseringen is ook de tijd 12 minuten beter dan vorig jaar en dit bij een langer en zwaarder parcours. Helaas hebben ze hier in Thalfang alleen voor de 3 eersten uit het algemeen klassement een podium voorzien, dus improviseren wij zelf maar een schavotje.

En nu gaan we met z’n allen ijskreem eten…. Schol.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 110 km

Hoogteverschil: 3100 hm

Uitslag

Foto album