Het seizoen is vertrokken!

Terwijl de pro’s voor “de dikke kassei steen” gaan in wat ze de hel van het noorden noemen, karren wij, Pepe en ik richting ardennen. Het is ondertussen al half april en het wordt stilaan tijd dat de benen wat wedstrijdspanning te verduren krijgen.

Awel, hoe pijnig je je het beste;

Rij met de auto tot Xhoffraix, of beter Hoffraix, die walen spreken de eerste X ook niet uit dus waarom moeten wij ze dan nog schrijven. Een deelgemeente van Malmedy, dus aan bergen en wortels geen te kort. Laat je ressort fourchette thuis en steek een bikkelharde pace vaste vork. Schrijf je in voor een estafette koers van drie uur. De rest volgt wel……

Zoals verwacht stond niet alleen reevax op het pleintje van (X)hoffraix maar een hele bende marthon-ardennen die-hards gingen er een plezante dag van maken onder de ongewone zomerse lente zon.

Na een beetje “Hier ze, hoe is t?” en “Wat zijt ge van plan dit jaar?” zijn we klaar voor de eerste ronde. Redelijk relax, het is dan ook de verkenningsronde, gaan we van start. Halfweg weet ik het al, die vaste vork, dat was een heel slecht idee, maarja, wie held wil zijn moet voelen. We zijn beide wakkergeschud en een beetje onder de indruk van het parkoer, op vijf kilometer slagen ze erin om technische afdalingen, lastige klimmen en zelfs een klein stukje te voet gaan tot een geheel te brengen waarbij geen seconde verveling in zit, dat verdient een elf.

Om elf gaat het van start en den deze krijgt de eer om te starten. Pepe is niet zo wild van dat ellebogenwerk. De eerste 500meter is echt ongeloofelijk, ontelbare schouders en barends raken mijn lichaam, oef, we blijven overeind. Amaai, zonder opwarming volle gas aan ne klim beginnen, de eerste pijnsteek is binnen. Na 13min en 5km geef ik Pepe met plezier een schouderklopje, voila maat, uw toer. Tijdens ronde vier beginnen, of beter gezegd, overtreft de pijn in de armen de pijn in de benen. Leve de Rock Shox SID terwijl ze in kast ligt. Ronde zes, mijn lijf begint te sputteren, normaal moeten er nog 2 rondes gereden worden, die laat ik voor de Pepe. Tijdens de doortocht voorzie ik de arme stakker nog van wat performance-vocht, ge moest eens zien hoe blij. Ondertussen ben ik de relax-mode al goed gewoon en … ‘t is toch niet waar, er moet nog een ronde afgelegd worden. We persen nog de laatste druppels energie uit voor het goede doel en met 14 rondes in een dikke drie uur worden we 13 de geklasseerd.

Als troostprijs krijgen we nog een hete douche in de plaatselijke voetbal accomodatie, we hadden het liever ietske frisser gehad tijdens deze prachtige voorjaarse zomerdag.

Geen crashes, geen brokken, alleen maar zeer benen en armen …en ………….. veel honger ……. naar meer.

Domie

Wedstrijd Info

Afstand: 3h

Hoogteverschil: ?

Uitslag

volledige uitslag

Foto album