Huiveringwekkende thriller

Met nog één etappe te gaan hebben zowel Domie als ik een grote wens: Domie wil natuurlijk zijn derde plaats verdedigen en heeft hierbij een dikke 7 minuten voorsprong ten opzichte van Ricardo. Ikzelf wil dolgraag de overwinning in de laatste etappe binnenhalen want het is zo’n beetje als eindigen op de Champs Elysées in Parijs.

Domie heeft een aantal andere rijders, waaronder onze Belgische collega Tim, gevraagd om te helpen het gat dicht te rijden tussen hem en Ricardo. Deze laaste start immers elke dag iets vroeger vanwege het handicap-systeem. Eens bij hem kan Domie gewoon zijn wiel houden en dan moet de buit binnen zijn.

Ik ging intussentijd natuurlijk geen meter aan de kop rijden, en liet mijn Portugese collega het werk doen. De eerste 2 kilometer bevatten behoorlijk wat klimwerk en hier een gat dichtrijden zou niet meevallen, dacht ik zo. Maar op het daaropvolgende verbindingsstuk op de weg rijdt vooral Tim en later ook Rene de ziel uit zijn lijf om Domie de aansluiting te laten vinden. Zo gaan 2 Portugezen en 2 Belgen de rest van de etappe in. Eigenlijk zitten we nu in een zetel en mijn idee is om dit viertal samen te houden tot ergens de laatste 15 km, want die zijn eerder vlak en daar kunnen Domie en ik dan het verschil maken. Intussen rijden of Joao of Ricardo steeds op kop.

Dit was echter buiten de waard gerekend want na ongeveer 35km, op een langerekte beklimming bemerkt Domie plots dat Ricardo het wat lastig krijgt. Domie draait de gaskraan open en binnen enkele tellen hebben we met z’n drieen een gaatje geslagen op zijn konkurrent. Shit dit is vroeg, denk ik bij mezelf, maar amper enkele honderden meter verder moet ook Joao lossen en zie ik mijn kans om weg te rijden. Ideaal, denk ik: Domie is van Ricardo verlost en ik ben ook alleen weg en kan de rest van de koers mijn voorsprong trachten uit te bouwen. Alles verloopt naar wens en het masterplan lijkt volledig te gaan lukken. De benen doen plots geen pijn meer en het loopt als vanzelf. Op de diverse checkpoints wordt er tevens luid aangemoedigd en ook dat geeft vleugels.

Na ca. 50km krijgen we eindelijk, na 8 dagen wedstrijd de oceaan te zien. Over de kliffen rijden we een hele tijd langs de kust in zuidelijke richting. Het gevoel is onbeschrijfelijk. Oh ja, de zon is vandaag ook opnieuw van de partij, alsof Portugal zich voor de laaste dag van zijn beste kant wil laten zien.

Met een frisse oceaanbries in het gezicht begin ik langzaam te dromen van een heerlijk finishmoment. Naast mij, op 50m afstand en op bijna gelijke hoogte vliegt een albatros met exact dezelfde snelheid. We kijken mekaar aan en zijn gitzwarte oogjes lijken zich af te vragen waar ik dan wel naartoe vlieg. Sagres, makker, schreeuw ik het uit, we zitten in de Transportugal! Shit, ik begin echt wel te flippen en voel me als in een soort zeepbel opstijgen. Intussen verneem ik dat mijn voorsprong gegroeid is naar meer dan 2 minuten. Het vervolg van het parcours is werkelijk adembenemend: schitterende vergezichten, prachtige stranden en dit alles overgoten met een heerlijke zonnige saus. En dan heeft Antonio voor wat singletracks gezorgd. Schitterende kleine paadjes, steil omhoog naar de rand van één van de stranden. De fotograaf in de bosjes legt het gezwoeg vast en het loopt als een trein. Maar dan opeens, bij de tweede van deze steile singletrails, op slechts 32km van de finish spat mijn zeepbel uit elkaar: kettingbreuk! Verdikke, dat was niet in de planning voorzien. Kalm blijven is de boodschap en rustig het beschadigde stukje ketting verwijderen en opnieuw aan elkaar zetten. Het lukt zonder veel problemen. Net op het moment dat ik weer op pad kan, komt ook Joao opzetten en ziet zijn kans schoon om zelfs een voorsprong te nemen op dit bergachtige terrein. Dit is natuurlijk zijn biotoop en ik moet zowel op de klimmen als in de technische afdalings-passages terrein prijsgeven aan deze berggeit. Zo kan hij 1,5 minuut vergaren en leg ik me al halvelings neer dat de etappenwinst in Sagres er niet zal inzitten.

Ik heb echter nog één kans. De laatste 15km van de etappe zijn namelijk redelijk vlak en daar kan ik dan weer goed uit de voeten. En inderdaad, langzaam kom ik dichterbij en op ca. 10km van de finish kan ik hem passeren. Joao tracht nog heel even aan te sluiten maar geeft het onmiddellijk op. Ik zie hem achter mij steeds meer terrein verliezen en voel dat de zegen binnen is.

Na 4u2min wacht een volledig organisatie-team en een handvol toeschouwers, waaronder Kroki, me op aan het strand van Sagres. Een super gevoel en de kers op de taart. Ik mag me nu definitief de winnaar noemen van de Transportugal.

Domie laat tijdens het verloop van de wedstrijd Ricardo weer aansluiten, bijt zich als een pitbull vast in zijn achterwiel en kan zo zonder veel stress de derde plaats veilig stellen.

Een schitterende maar zware week zit erop en Reevax is super tevreden. Kroki, Domie en ikzelf gaven het beste van onszelf met twee podiumplaatsen in de Transportugal als resultaat.

Met een duik in de oceaan spoelen we het zweet weg en iedereen feliciteert iedereen. Foto’s langs alle kanten en een ambiance om nooit te vergeten.

Pepe

Noticias:

Voor het eerst in vijf jaar tijd zijn de renners erin geslaagd om organisator Antonio na de etappe de oceaan in te krijgen. Hij spartelde wel nog tegen, maar ging uiteindelijk toch kopje onder onder luid gejoel van de omstaanders.

De bezemrijder arriveert omstreeks 17h and sluit de TransPortugal 2007 af met 29 rijders die de complete afstand afgelegd hebben.

Uitslag van de 8 ste etappe van de andere Belgen:

Johan De Keukelaere (99) xx de
Tim Van den Daele (100) xx ste
Sven van Droogenbroeck (108) xx ste