Lissabon: eerste kennismaking met Portugal

We zijn nu zaterdagmorgen 8u35 en bevinden ons samen met de andere buitenlandse deelnemers op de bus die ons via de A1 van Lissabon naar Bragança zal brengen. De autocar mag dan wel een modern exemplaar zijn, de naam “Barraqueiros” op de zijkant boezemt in onze taal toch weinig vertrouwen in. Het is zwaarbewolkt en zonet vielen er wat druppels. Aan onze rechterkant rijzen de indrukwekkende steunpilaren van de 17km lange en slanke ‘Vasco da Gamma’-brug uit het water. Een staaltje van Portugese wegenbouw en één van de verbindingen tussen noord- en zuid-Lissabon en de langste hangbrug in Europa.
Oh ja, ik had het kunnen denken: zonet een half uur pitstop gemaakt in de garage van de busmaatschappij “Barraqueiros” want de airco bleek kuren te hebben. Hopelijk is dit geen voorteken voor wat ons de volgende dagen te wachten staat. Kreta ligt immers nog fris in het geheugen.

De hoogste tijd nu voor een terugblik op de drie dagen Lissabon die we net achter de rug hebben. Als ik Lisboa in één woord moet samenvatten dan is het wel “Bruggen”. De hoofdstad van Portugal lijkt wel één gigantisch bruggencomplex: Boogbruggen, hangbruggen, voetgangersbruggen, viaducten, aquaducten en andere constructies in staal en beton. Onvermijdelijk natuurlijk als je weet dat Lissabon zich uitstrekt over twee heuvelruggen, en doorsneden word door de rivier Tagus, die de stad met de Atlantische Oceaan verbindt.

Na een supervlotte ontvangst door Louise Hill van de organisatie, nemen we onze intrek in hotel Barcelona – kwestie van wat verwarring te stichten – van waaruit we de volgende dagen onze trainingen zullen trachten af te werken. Geen sinecure want in deze wereldstad is koning auto heer en meester en ben je als fietser als een hond in een kegelspel. Al snel leren Domie en ik hoe we onze plaats tussen het gemotoriseerde geweld kunnen afdwingen en gelukkig zijn de Portugezen tolerant tegenover de twee oranje helmpjes. Over het aantal verkeersovertredingen zullen we het maar liever niet hebben want wie weet leest de politie wel mee. Ten gevolge van de ontelbare verkeerslichten is het enorm lastig om een constant tempo te rijden, maar we maken er het beste van en een constant aanwezige zuid-west wind geeft de training dat beetje extra stevigheid. Ons hotel ligt vlak bij het stadsdeel Benfica, bekend van het gelijknamige voetbalteam en Domie vindt met zijn ingebouwde GPS schijnbaar probleemloos zijn weg door des stad.

Intussentijd ontdekt Kroki te voet downtown Lissabon. Een aantal prachtige historische gebouwen en monumenten sieren deze metropool maar het geheel komt nogal chaotisch over. Opmerkelijk is zeker een oude smeedijzeren stadslift en de klassieke trammetjes in het stadsbeeld. In westelijke richting vinden we het circuit van Estoril, tot voor kort nog lokatie voor F1-wedstrijden, maar intussen net als Zolder afgeschreven voor deze hoogste categorie van de autosport. Even verderop in een heuvelachtige omgeving ligt het schilderachtige Sintra met een aantal kastelen en paleizen en vooral massa’s toeristen.

De Portugezen zelf lijken me op het eerste zicht tamelijk klassiek ingesteld. Minder druk dan de Spanjaarden en veel rustiger dan de Italianen. Het zijn echter wel gehaaide commercanten. Dat ondervonden we aan den lijve toen we ‘s avonds een hapje gingen eten. Amper neergezeten zet de ober je tafeltje vol met allerhande hapjes zoals olijven, gerookte hesp, brood, boter, enz… Oh leuk, denk je dan, we krijgen hapjes aangeboden. Blijkt echter dat alles nadien op de “fattura” terechtkomt: Broodje: 0,6 EUR/st, boter: 1,00 EUR/st, hesp: 7,00 EUR. Bij de eindafrekening blijken ze zich bovendien steevast in hun voordeel te misrekenen en het komt er dus op aan om alles goed te controleren. In de stad blijkt ook het drugsdealen een oogluikend toegelaten bezigheid en wij passen blijkbaar in het klantenprofiel. Amper uit de metro, kuierend tussen de vele eetterasjes, wordt ons achtereenvolgens en zonder schroom het hele arsenaal aan stimularia aangeboden: hasjisch, mariuhana en cocaine worden zichtbaar gepresenteerd en zijn letterlijk voor het grijpen. Na de vraag of hij ook cocaine-light-lemon verkocht, droop de kerel ontmoedigd af op zoek naar een ernstiger slachtoffer.

Vanmorgen zien we voor het eerst een groot gedeelte van de andere deelnemers en een eerste kennismaking zorgen voor een “overflow” aan namen. Heel wat landen zijn vertegenwoordigd en een aantal deelnemers kennen we al van andere wedstrijden. Herinneringen en annekdotes passeren de revue. Grappig detail: terwijl een aantal deelnemers opscheppen met T-shirts van allerhande exotische avonturenraces zorgen Tim en Sven, twee van de andere Belgen voor promotie van de Belgische Marathon-scene: Raid des hautes Fagnes en Zoenk-marathon: Geweldig !!

Intussen hebben we onze middagstop gemaakt langs de Douro-rivier, recht tegenover waar de wereldbekende Sandeman-Porto wordt gemaakt. Aan het eten zal het morgen zeker niet liggen want tijdens een veel te lang durende, cummuniefeest-achtige lunch kregen we een typisch Portugees gerecht op ons bord: Rice-duck of in het Nederlands: race-eend. Na een bustrip van ca. 7u volgen vanavond nog een hele reeks formaliteiten en moeten de fietsen klaargemaakt worden voor de wedstrijd. Intussen hebben we ook de lijst gekregen met de toegestane handicaps. Alle rijders met een leeftijd boven de 35 krijgen immers een startvoordeel, gebaseerd op de snelste etappentijd van de vorige jaren. Zo start de oudste deelnemer, de amerikaan Cal Burgart, morgen 1h37m44s eerder dan de rest. Domie krijgt geen startvoordeel. Ikzelf mag 2min24sec eerder de wei in. De snelste tijd voor de eerste etappe van 141km en 3750hm was net onder de 8 uur. We zijn dus razend benieuwd wat dat gaat geven.

Pepe