Nabeschouwingen

Een onvergetelijke week van echt marathon-racen zit erop, en wat voor één.

Ook al hebben we met Reevax al het één en ander op onze kerfstok, de voorbije 8 dagen hadden voor ons heel wat nieuwigheden in petto:

Transportugal – Het land – Het parcours:

Vooreerst was er het, voor mij althans, onbekende maar wondermooie Portugal met zijn typische dorpjes, rustige bevolking en afwisselende zuiderse natuur. Daarnaast kregen we een etappenwedstrijd voorgeschoteld met een aantal nieuwe en uitdagende ingrediënten. Etappes met een gemiddelde lengte van 125km kunnen elk op zich de stempel van marathon zonder blozen dragen, maar in de Transportugal kregen onze beentjes er 8 van deze kanjers te slikken. Niet elke etappe was een highlight en sommige stukken kan je gerust saai noemen maar met hoge snelheid over lange rechte en stoffige wegen scheuren en hierbij trachten je belager af te schudden of in te halen is ook racen. Trouwens, een uitgestrekt land als Portugal heeft vele gezichten en alleen de tofste stukjes aandoen zou een verkeerd beeld geven. De omgeving, de uitzichten en het fietsplezier bij sommige etappes waren dan weer om duimen en vingers af te likken: oude kasseiwegen in alle maten en vormen. Dichtbegroeide paden. Aankomsten en doortochten door eeuwenoude kastelen. Spectaculaire panorama’s vanop bergruggen over rivieren en het naburige Spanje.

De route per GPS:

De hele dag een gekleurd lijntje volgen op een klein display op je stuur en je hierbij bijna feilloos door amper waarneembare paden en bermen werken is een belevenis op zich. Een geruststellend gevoel om op elk moment van de dag exact te weten waar je je bevindt. Zowel Domie als ik hadden zero GPS-ervaring en toch vonden we het poepsimpel om het juiste traject te volgen. Vermits je vooruit kan kijken en weet dat er een bocht naar links of rechts aankomt en hoe scherp kan je makkelijk anticiperen wat de veiligheid ten goede komt. Enkel kort op elkaar volgende richtingswissels in de dorpjes zorgen soms voor problemen vermits de reaktietijd van het GPS-toestel enkele seconden bedraagt. Wat je zeker nooit mag doen is stoppen met bewegen: om een juiste richting op je display te krijgen is het immers absoluut noodzakelijk dat je in beweging blijft, anders ga je beslist de mist in.

Zelf-support en handicaps

Een andere komplete nieuwigheid voor ons was het systeem van “self-sufficiency”. Geen externe assistentie is in de wedstrijd toegelaten en alles wat je tijdens de rit nodig hebt, moet je meenemen of in de dorpjes zelf gaan kopen: drank, eten, olie voor ketting, wisselstukken, telefoon. Het is aanpassen en goed vooraf nadenken over mogelijke noodscenario’s.
Ook het systeem van handicap-voordeel maakten we nog nooit eerder mee. Het is dan ook even wennen om elke dag de deelnemers die eerder van start gingen te moeten inhalen. Voor sommigen was het een ongemakkelijk gevoel om steeds achterna gezeten te worden.

De organisatie

Al van bij de allereerste emails werden we aangenaam verrast door het aanstekelijke enthousiasme, de bezorgdheid en het professionalisme van de mensen achter deze race. Niets werd aan het toeval overgelaten: vertrek- en aankomsturen van onze vluchten werden opgevraagd zodat men ons zonder wachttijd van de luchthaven kon afhalen. Een inventaris werd gemaakt van de uitrusting van onze fietsen zodat de mekanieker de gepaste reserveonderdelen kon meebrengen. Onze bagage werd dagelijks tot op de kamer afgeleverd, een werkje waar de organisatie heel wat sleepwerk kostte. Elke avond een uitgebreide briefing met tot in de puntjes verzorgde hoogteprofielen, wetenswaardigheden en tips. De accuraatheid waarmee dagelijks zowel de uitslag van de dagetappe alsook de algemene rangschikking aan elke deelnemer overhandigd werd lijkt evident, maar we hebben in het verleden heel andere dingen meegemaakt. De integriteit waarmee race-directeur Antonio de spelregels van zijn wedstrijd handhaaft zijn lovenswaardig. Toen Joao en ikzelf in de tweede etappe als enige door een net opengegraven leuf moesten kruipen, liet Antonio ons nadien weten dat hij onze finishtijdenzou korrigeren om het tijdverlies te kompenseren. Deze korrektie had geen enkele invloed op de uitslag, maar bewijst de ernst waarmee men hier te werk gaat.
De bevoorrading aan de finish was niet zomaar snel wat kant en klare energierepen op een hoopje gegooid, maar steeds weer een gevarieerd aanbod van brood, beleg, vers gekookte aardappelen, noten, salademengeling, fruit, cakes, drank,… te veel om op te noemen, maar precies die zaken die een duursporter na de wedstrijd nodig heeft. Je kan echt merken dat deze wedstrijd georganiseerd wordt voor mountainbikers, door mountainbikers. De luxe van de meestal prachtige hotels deden het zwoegen en afzien op de fiets vergeten.

Wat wel een beetje jammer was was het feit dat we weinig hebben kunnen zien van de soms typische dorpjes die we aangedaan hebben. De dagen waren gewoon veel te kort zodat er hiervoor geen tijd overbleef. Enkel na de laatste etappe in Sagres zijn we even het dorp kunnen intrekken.

Transportugal: Aan te bevelen ?

Deze wedstrijd is echt iets voor lange-afstandskonijnen en is een zware dobber. Wie hier aan de start verschijnt moet zich bewust zijn dat hij die week tussen de 45 en 75 uur op zijn fiets moet doorbrengen. Deze wedstrijd zou ik zeker niet als eerste etappenwedstrijd aanbevelen, hoewel een aantal deelnemers in dit geval waren. De prijs lijkt op het eerste zicht misschien aan de hoge kant, maar de uitstekende kwaliteit van de hotels en het bijbehorende eten maken veel goed. De aankoop van het noodzakelijke GPS-toestel neemt eveneens een hap uit het budget, maar desnoods kan je een toestel huren of het achteraf weer verkopen. Als je een wedstrijd als de Transportugal aanvat, moet je open staan voor het specifieke landschap en geen kopie verwachten van Alpen of Ardennen. Het loont absoluut de moeite en ik zou best nog wel eens willen terugkomen, De wedstrijd is immers tot in de puntjes verzorgd en echt AF.

Mijn laatste woordjes

Deze week kwam ik voor het eerst in een voor mij onbekende situatie terecht: nog nooit was ik leider in een etappenwedstrijd en het voelde eerst wat onwennig aan. Maar het gele truitje rond mijn schouders zorgde al snel voor een onbeschrijfelijk gevoel van erkenning en trots. Het respect van zowel de crew als van de andere deelnemers mocht ik dagelijks ondervinden en gaven me niet alleen als sporter, maar ook als mens een super gevoel van voldoening. Elke race heeft een uitslag, maar in deze Transportugal zijn alle deelnemers winnaars en éénieder die de uitdaging aanging om van noord naar zuid het land te doorkruisen verdient mijn grootste respekt.

Een speciaal woordje van dank en bewondering voor de eindeloze energie waarmee Louize de voorbije week met een Engelse flair en een zuiderse rust de logistieke trein met gevoel voor humor op de rails hield.

Aan Antonio: Het is overduidelijk dat deze race niet uit een GPS, maar regelrecht uit je hart komt en als deelnemer en winnaar van deze Transportugal kreeg ik deze week het gevoel dat er een soort vaderfiguur aan het roer stond die voor ZIJN renners het beste wil en immer bezorgd is.

“A Camisola Amarela terá sempre um lugar muito especial no meu coração e na parede. Muito obrigado por uma semana fantástica !”
(De gele trui zal altijd een speciaal plaatsje krijgen zowel in mijn hart als aan de muur. Hartelijk bedankt voor deze onvergetelijke week!)

Pepe

Noticias:

•  Tijdens de ‘Ceremony Protocolaire’ in het restaurant van ons 4-sterren hotel krijgen alle finishers een exclusief en gepersonaliseerd aandenken aan de race. De eerste drie werden beloond met prijzengeld en een Garmin-GPS-toestel.

•  Na een week van stilte is een korte speech van de gele trui een verplichting waar ik niet onderuitkom. Vermits Louize de hele week Antonio’s breefings van het Portugees naar het Engels vertaalde, vroeg ik haar deze keer om het omgekeerde te doen. Louize geraakte echter helemaal in de war en begon mijn tekst nogmaals in het Engels te herhalen. Misschien was mijn Engels wel onverstaanbaar?

•  In de “Dromedaris”, een gezellig cafeetje in het centrum van Sagres, hebben we gisteren tot in de vroege uurtjes nagekaart over de voorbije week. We lagen uiteindelijk om 4u30 in ons bed.

•  Joao Marinho heeft er na zijn tweede plaats in de Transportugal nog niet genoeg van: Met een klein aanhangwagentje achter zijn mountainbike vertrekt hij vanmorgen naar zijn thuisbasis Porto. Een rit van vijf dagen en 500km noordwaards. Aanstaande zondag komt zijn volgende cross-country-wedstrijd eraan. Het ga je goed, Joao!

•  Dagelijks kwam Nuno, één van de andere deelnemers, even goeie dag zeggen en gaf steeds weer ‘the tip of the day’. De ene keer was dit ‘aanvallen’, soms ‘aktieve recuperatie’ en gisteren zei hij dat we zeker zonnecreme moesten meenemen ‘because we’re going to the beach’. Omwille van de regen ‘s morgens hadden we uiteraard geen zonnecreme mee, met zonnebrand op het strand tot gevolg…

•  Het afscheid van een deel van de crew viel ons vanmorgen zwaar.