Op weg naar de Caraïbische kust – De ontknoping

De vierde en laatste dag van deze La Ruta begint voor Herman en mij weer erg vroeg, om 3u45. De voorbije nacht heeft de stromende regen onophoudelijk op het metalen, golfplaten dak van ons eenvoudige onderkomen gekletterd. “Dat voorspelt niet veel goeds”, zegt mijn kamergenoot bedrukt. Tot nu toe hadden we veel geluk, maar vandaag krijgen we het echte, lang gevreezde Costa Ricaanse weer voorgeschoteld. Onderweg naar de start blijken de de wegen herschapen in stromende beekjes en overal staan plassen. Desondanks lopen overal mensen met regenjassen rond. De ene gaat naar zijn werk, de andere naar school. Het leven gaat zijn gewone gang. Amper 1 minuut na het uitstappen uit de shuttlebus – we zijn intussen 5u30 – zijn we al kleddernat. Gelukkig is het een warme douche zodat het toch iets minder onaangenaam voelt. De fietsen staan alweer als sardienen op elkaar gepakt en ik heb de grootste moeite om mijn ros te bevrijden. Deze keer wel geen wachtrij, want we zijn bij de eersten. Eerst kunnen we nog wat schuilen onder een afdak, maar even na zessen gaat iedereen de startbox in terwijl het blijft regenen. De transfertbussen van andere hotels hebben blijkbaar vertraging en de start wordt herhaaldelijk uitgesteld. Uiteindelijk duurt het tot 7u vooraleer we aan de 120km lange finale etappe kunnen beginnen. De sfeer is letterlijk verregend.

De aanvangsklim van ca. 500 hoogtemeters verloopt over dezelfde zwarte assewegen die we gisteren naar benden zijn gereden. Na anderhalf uur wachten in de regen kraken de spieren onder de plotse werklast. Ondanks de vele plassen is de ondergrond verbazend goed berijdbaar en van de regen heb ik niet veel last. Een uur later scheuren we minuten lang met een rotvaart van dik boven de 60km/u het natte asfalt en de donkere assewegen naar beneden. In één van de bochten is een onfortuinlijke collega helaas onderuit gegaan en voor hem zit de race erop. Het mag dan wel bergaf zijn, maar het ontwijken van de vele putten en stenen evenals het overvloedige remmen vergen zoveel arbeid, dat mijn armen en vingers verkrampen en gevoelloos worden. Neerzitten op het zadel is gedurende al die tijd eveneens praktisch uitgesloten waardoor ook mijn kuiten onder hoogspanning komen te staan. Het einde van de afdaling brengt gelukkig even rust en verpozing zodat ik alles weer wat los kan schudden. De volgende beklimmingen zijn uiterst pittig en het regenwater stroomt in beekjes van mijn helm en over mijn lichaam. Ook Kroki blijft niet gespaard want voor een foto of drinkbus moet ook hij de zondvloed trotseren.

Even vóór het 30 kilometerpunt wordt de invloed van de oceaan plots voelbaar: de temperatuur stijgt en de lucht wordt nog vochtiger. Bij momenten komt er zelfs een waterzonnetje te voorschijn en dat doet deugd. In dit natte land zijn bruggen overal aanwezig, en opvallend is dat er geen enkele hetzelfde blijkt. Naar mijn gevoel lijkt de constructie bovendien vaak te zwak voor de overspanning, maar toch doen ze blijkbaar hun werk. De route slingert zich intussen verder door het Caraïbische gedeelte van het land. In de diepte schuin rechts van me gaat een bruin kolkende rivier wild te keer. De grote bladen van de bananenbomen wiegen zachtjes heen en weer en de geur van zoete kokos prikkelt mijn zintuigen. Het afzien wordt eens te meer genieten en alsof de regen alleen niet volstaat, pink ik van pure blijdschap een traan weg. Het is een intense beleving.

Vanaf kilometer 55 is het gedaan met klimwerk en gaat het in een sneltempo door verschillende kleine dorpjes langs een spoorlijn. Die vormt echt de slagader van het dorp, want langs de lijn staan vele kleine, soms gammele huisjes en kinderen spelen naast en op de sporen. De vuilniszakken naast de rails geven het geheel een troosteloze aanblik en doen me wat denken aan de sloppenwijken die ik wel eens op televisie zag. Intussen heeft zich een groepje van 8 man gevormd die wat samenwerken zodat de kilometers vlot weg tikken. Bij één van de rivierdoortochten, waarbij we tot aan de knieën door het snelstromende, warme water moeten, mistrap ik op de ongelijke rivierbedding, val om en stoot hierbij met mijn linkerknie tegen een grote kei. De hevige pijn doet me haast dubbelplooien en even blijven staan en op de tanden bijten is nodig. “Vamos a la playa!”, pomp ik mezelf moed in want er resten nog amper 50 kilometer tot aan de oceaan. Zoals in het roadbook aangegeven volgen er nu geregeld sekties waarbij men ons tussen de rails doet rijden. Het wordt een onaangenaam gehobbel. Soms is de ruimte tussen de dwarsliggers opgevuld met stenen zodat het nog enigszins loopt, maar af en toe liggen de 20cm hoge betonnen dwarsliggers volledig bloot en is het hotsebotsen en opletten om niet van je fiets gegooid te worden. De enkelvoudige spoorlijn loopt over beken en kleine riviertjes en op die plaatsen zijn de betonnen dwarliggers vervangen door houten balken met daartussen helemaal niets. Voetje voor voetje dien je dus van balk tot balk te stappen in de hoop er niet met je been tussen te sukkelen. De balken zijn immers nat en de olie staat er als zweetdruppels bovenop. Na het voorgerecht volgt de hoofdschotel: te voet moeten we over een 50 meter lange brug met 4 meter lager een kolkende rivier. Tussen de 20cm brede dwarsbalken gaapt de diepte. Ik neem mijn fiets in de nek en zet voet na voet behoedzaam neer. Ik kan het niet laten om af en toe te focussen op de onderliggende rivier, maar dat is absoluut geen goed idee, want zo geraak je uit je concentratie. Het is verrassent lastig en niets voor mensen met hoogtevrees en er zullen nog nog van deze bruggen volgen. Bij de 2 de brug hebben we immers al prijs: Halfweg de brug beginnen kinderen aan de overkant plots te roepen “El tren! El tren!’. Eerst denk ik dat ze een grapje maken en ons de stuipen op het lijf willen jagen, maar als ook een aantal volwassenen druk gebaren voort te maken zie ik dat het menens is. Inderdaad, net als ik de brug over ben verschijnt 100m verderop een langzaam rijdende goederentrein met gewalste stalen balken. De Tico’s zijn bij elke brug-oversteek uiterst behulpzaam en super vriendelijk.

Soms loopt de route over de weg naast de spoorlijn, en deze is bezaait met grote plassen die soms wel tot een meter diep zijn. Het komt er op aan de meest ondiepe plaats op te zoeken om te verhinderen dat je in een onderzeeër verandert. Aan mijn linkerkant is intussen, tot mijn grote verbazing, de oceaan opgedoken en bijna binnen handbereik. Met nog een 15km te gaan en alweer hotsebotsend tussen de rails mag ik stilaan aan aftellen denken. Een ontbrekende dwarsligger beslist er echter anders over. Terwijl een andere deelnemer langs de sporen staat te pompen, rij ik nietsvermoedend door het gat en met een doffe slag ben ook ik in één klap alle lucht in mijn achterband kwijt. Tijdens de reparatie ondergaan nog andere deelnemers hetzelfde lot. In de verte zie ik al de kranen van Puerto Limón en even later scheur ik voorbij de gigantische opslagplaats van Del Monte. Kontainers staan er metershoog opgestapeld en zware vrachtwagens rijden af en aan. Met nog een laatste krachtinspanning lukt het me om net onder de 6 uur Playa Bonita op te rijden. De oceaan bruist vlak voor me. Caraibische muziek zorgt voor de sfeer en het zand brengt me zonder remmen tot stilstand.

Kroki staat me op te wachten. High-five. We did it! La Ruta zit er op. De vriendelijke juffrouw hangt een metalen kettinkje rond mijn nek. Het metalen amulet met de inscriptie “La Ruta de los Conquistadores Finisher 2007” mag dan wel klein ogen, voor mij heeft het een ongeloofelijke waarde. Dit stukje metaal van amper 4 bij 2 centimeter vertegenwoordigt vier dagen van intense emoties, lang gekoesterde dromen, uren van zweet en tranen, momenten van angst en opluchting, opoffering en volharding, vriendschap en respekt en nog zoveel meer. Waarschijnlijk kunnen alleen mensen met dezelfde passie dit enigszins begrijpen. Anderen fronsen vermoedelijk het voorhoofd. Deze mountainbiker is in ieder geval de koning te rijk en mag zich vanaf nu officieel “Conquistador” noemen.

De resterende dagen trachten we weer wat op krachten te komen en wat te relaxen. Een lang marathonseizoen zit erop en enkele dagen echte vakantie zijn welgekomen. In naam van Reevax willen ik van hieruit alle supporters bedanken voor hun welgekomen steun. Wij hopen dat we jullie een klein beetje hebben kunnen meenemen in de beleving van onze passie. Meer over dit Pura Vida avontuur lees je later.

Hasta luego

Pepe

Tico Tales

•  Het tropische hardhout waar mijn kamergenoot vannacht doormoest, bleek van uitstekende kwaliteit ;-).
•  De Zwitsere prof Sandro Spaeth, één van de favorieten, kan niet meer starten. De voorbije dagen dronk hij systematisch te veel puur water. Zijn hele mineralenhuishouding ligt overhoop en tijdens de nacht heeft hij zichzelf zowat binnenste-buiten gekotst.
•  Oude bekende Klaus Rubensaal (D) heeft gisteren blijkbaar iets verkeerds gegeten, kreeg vannacht plots hevige buikkrampen en “Durchfall wie noch nie vorher!” en heeft ontgoocheld de wedstrijd moeten staken.
•  Herman gaat ook vandaag weer zeer beredeneerd te werk en ondanks drie lekke banden en een slecht schakelende achterversnelling brengt hij ook deze laatste etappe tot een goed einde. Zijn rust en instelling maken hem ijzersterk en als hij met deze La Ruta het marathon-virus te pakken heeft, dan gaat deze veteraan in de toekomst gegarandeerd nog heel wat uitdagingen succesvol beeindigen. Sjapoo, makker!!!
•  Met 2 Belgen aan de finish scoort ons kleine landje voor de volle 100%.
•  Diego Castro, mijn reddende Costa Ricaanse engel van gisteren brengt ook de etappe van vandaag tot een goed einde maar moet met een oogontsteking voor consultatie naar het ziekenhuis. De beloofde bedanking wordt dus enkele dagen uitgesteld.
•  Raadgever en en ouderdomsdeken Cal Burgart schrijft alweer een gelukte uitdaging bij op zijn palmares.
•  Winnaar van deze jubileumeditie is voor de 4de keer de Costa Ricaan Federico Ramirez. De eerste buitenlander is de Fransman Thomas Dietsch op de derde plaats. Bij de vrouwen wint de Amerikaanse Susan Haywood.
•  In het Masters A-klassement (30-39 jaar) eindig ik als 12 de met een totaaltijd van 22 uur 56 minuten en 7 seconden. .
•  Wist je dat in Costa Rica de elektriciteitsmeters overal aan de buitenzijde van de gebouwen hangen en dat de mensen maandelijks hun stroomverbruik in de supermarkt moeten gaan betalen.
•  De wegen naar sommige dorpen zijn vaak onverhard en in slechte staat. Vaak is het zelfs door de overheid verboden om een verharding aan te brengen.

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 120 km
Hoogtemeters: 1720 hm
Sluitingstijd: 12 hours at 10 km/h
Klimaat: Tropisch regenwouden en tropische bossen

Uitslag

Foto album