Reevax trein ontspoort

Normaal was de afspraak dat Domie vandaag het verlagje zou schrijven, maar hij heeft er zich weer handig onderuit gemaakt, zoals je verder kan lezen. Ik heb dus weer prijs !

Vanmorgen ziet de hemel er terug wat vriendelijker uit. Weliswaar zwaar bewolkt, maar het is tenminste droog en helemaal niet koud. Een plotse lokale opklaring wanneer een knappe reportster van de Portugese radio even een klapke komt doen en vraagt om een live interview. Amaai, ik denk dat ik ook bij de pers ga werken. Hola, hola, er moet vandaag wel nog gekoerst worden.

Ok, hier het plan voor vandaag: Ik vertrek om 9u58m19s. Domie exact om 10u. Ik hou het tempo laag en zorg dat Domie de sprong kan maken. Domie tracht met een blitsstart zo weinig mogelijk volk mee te brengen. Op de 22km lange aanloopstrook op asfalt lukt het Reevax-plan wonderwel en zelfs het nummer 2 uit het klassement Joao Marinho is niet mee. De etappe van vandaag is er eentje van 140km en ’0hm zonder echte zware beklimmingen. Het zou dus een snelle rit moeten worden.

Met een man of acht, waaronder Tim (100), Johan (99), Ricardo (1), Domie en ikzelf trappen we de eerste 20km weg. Voor het eerst zit ik met mijn gele trui in een peletonnetje met deelnemers waarmee ik de voorbije dagen nooit samen reed. Om de koers hard te maken, leggen we het tempo bewust aan de hoge kant. Als ons treintje even later ook Rene oppikt en onze GPS ons off-road stuurt, breekt het groepje zoals verwacht uit elkaar. Met het overgebleven viertal gaat het nog enkele kilometer en evenveel poortjes verder, tot Domie de tijd rijp vindt om een bommetje te gooien. Een korte maar hevige versnelling en Reevax is los. Yahoooo, nu kunnen we voor het eerst deze week samenwerken met het oog op een mooi etappen-resultaat. Nadat het gat geslagen is, moet ik mijn teammaat even intomen, want anders blijft hij het ontsnappingstempo zolang aanhouden tot we er zelf allebei bij neervallen. Liefst van al wil ik samen met Domie als eerste over de finishlijn rijden en zo er een echte Reevax-dag van maken. Om hem hierbij wat te sparen, tracht ik zoveel mogelijk het kopwerk voor mijn rekening te nemen maar af en toe brengt een aflossing toch wat opluchting.

Over het parcours kunnen we vrij kort zijn: eentonig met lange rechte stukken op brede, goed berijdbare double-tracks: weinig opwindend dus. Wel steeds golvend en mede door de alweer prominent aanwezige tegenwind alles behalve vlot lopend. We krijgen telkens een vreugde-opstoot wanneer op onze Garmin-schermpje een volgende bocht verschijnt. Hoe dan ook, we zijn op weg naar een mooie finale en Domie en ik kunnen onze voorsprong stelselmatig uitbreiden.

Bij kilometer 100 krijgt Domie het duidelijk wat moeilijk, maar zoals ik mijn teammaat ken, komt hij er even later meestal weer door. Dat hoop ik ten minste, anders herhaalt zich het scenario van gisteren toen mijn metgezel op ongeveer dezelfde afstand van de finish een inzinking kreeg. Domie bijt echter door en we gaan het laatste uur van de etappe in. Alles ziet er goed uit en ons plan lijkt te gaan lukken, tot …
… op amper 25km van de finish het noodlot toeslaat. Na een korte, slingerende afdaling moeten we schuin rechts over een metalen rooster en door een klein riviertje. Ik rij eerst, roep nog dat hij moet oppassen, maar Domie komt met een te hoge snelheid op het gladde rooster en gaat op zijn rechterkant onderuit.

Hij krabbelt direkt overeind en rapporteert de schade: een diepe, gapende vleeswonde aan de rechter-elleboog en een XTR-achterderailleur in de spaken gedraaid. Domie’s eerste reaktie: Shit, het is over. Ik kan niet meer verder. Eerlijk gezegd, dacht ik er ook zo over, maar al snel pept hij zichzelf op en besluit dat hij kost wat kost zal finishen. De arm blijkt weinig problemen te geven en de achterversnelling wordt met wat bruut plooi en buigwerk weer tot de orde geroepen. En wij terug op weg. Door het voorval heeft mijn teammaat een dergelijke adrenaline-stoot gekregen dat het moment van zwakte van voordien helemaal vergeten is. In tegendeel: ik mag alle zeilen bijzetten om terug aan te sluiten.

De laatste 8km heeft Antonio het parcours gewijzigd om ons wat moddergebagger te besparen. Over een alternatieve asfalt-strook stuiven we dan richting aankomst en arm in arm genieten we van het overwinningsapplaus. Reevax-plan volbracht! Ook Kroki zal tevreden zijn.
Voor Domie is het nu snel douchen en en naar het ziekenhuis voor het betere naaiwerk.

En wie mag het verslag schrijven? Inderdaad, naar ik heb het er graag voor over.

Pepe

Noticias:

We weten ondertussen dat er verschil bestaat tussen Belgisch-plat en Portugees-plat. Als Antonio een etappe als plat bestempeld, dan gaat het over Portugees-plat. Dit wil zeggen dat er dus nog steeds ’0 hoogtemeters kunnen zitten over 140 kilometer.

Heb intussen in bijna elke vinger een doorn zitten. De parcoursbedenker vindt er blijkbaar genoegen in om de deelnemers geregeld langs braamstruiken en andere pikante flora te sturen.

Domie’s Orbea werd intussen reeds door mekanieker José Carlos samen met Kroki hersteld. Derailleurpad vervangen, spaak vervangen en wiel opnieuw gericht.

Vandaag alleen geregeld wat motregen, bij een aangename temperatuur.

Tweede in het klassement Joao Marinho kwam vandaag ca. 1u15m na ons binnen. Domie kan dus morgen eventueel een plaats stijgen.

De kilometers intussen 770 – beginnen klaarblijkelijk te wegen: heel wat deelnemers zitten erdoor en aan de finish blijkt duidelijk wie de week goed heeft ingedeeld.

Toen Kroki Carol Silvera voorbijreed met de auto, riep zij: “I heard your boys are kickin’ ass today”.

Uitslag van de 6 de etappe van de andere Belgen:

Johan De Keukelaere (99) 24 de
Tim Van den Daele (100) 5 de
Sven van Droogenbroeck (108) 20 ste

Voor het dagelijkse interview willen we vandaag graag de man met de hamer himself aan het woord laten. Noorderbuur Aad Verveld (111) geeft zijn mening over:

1. De organisatie:

Zeer goed. We krijgen zeer veel luxe voor een Trans-wedstrijd. Ik heb absoluut geen klagen over de organisatie. In tegendeel: ik mis zelfs een beetje de ontberingen.

2. Het parcours:

Het parcours is voor mij technisch zeer uitdagend, vooral de eerste dagen. Ik heb geen probleem met het grote aantal zandpaden, dit hoort immers bij een Trans om de afstand te kunnen overbruggen.

3. Sfeer:

De sfeer is goed. Er wordt onderling in de wedstrijd samengewerkt en ook ‘s avonds aan tafel is de ambiance uitstekend.

4. Waarom meedoen ?:

Dit is mijn eerste Trans-wedstrijd. Het was eigenlijk mijn vrouw die me dit aangeraden heeft. Wou ze me uit huis, of wat? Ik wil iets gelijkaardigs zeker opnieuw doen en denk hierbij aan de Trans Germany, volgend jaar bijvoorbeeld.

5. Parcours via GPS:

Principieel vind ik dit een goed systeem, maar in de dorpjes is het wel lastig navigeren. Gemiddeld rij ik dan ook 2 keer per dag verkeerd. Ik persoonlijk verkies pijltjes boven een GPS.