Saai en weinig uitdagend

Ergens in de lente, op een zondagavond was Reevax op zoek naar opvulsel voor de lege vakjes in onze race-kalender. Met een klik op de link van de Vulkan-bike weerklonk plots een intense gehijg door de speakers. Wooow, die moet erbij roepen in koor.

Zeven maanden later op een zaterdagmorgen, voor Kroki en mij nog nacht, zet Pepe ‘eyes wide open’ zich achter het stuur. De Garmin-GPS geeft een reistijd aan van 2u15 en de aankomst in Daun is voorzien omstreeks half acht. Ons uitslaapritueel op zaterdagmorgen wordt deftig onderuitgehaald …. Ooooh …. We gaan u de sfeer in de auto besparen

Met een flauw ochtend zonnetje vangen we aan met onze pre-marathon-routine; startnummerke afhalen, boterhammeke eten, nummerke op de Orbea bevestigen, Bioracer outfit aantrekken, beentjes insmeren en dan uit uw vel bibberen tijdens de opwarming. Vooral de lippen en de oren krijgen het warm van de vele chatbeurten met de Belgen en de Hollanders. Ze vormen duidelijk de meerderheid en Daun is nederlandstalig voor 1 dag.

Na de “warm-up” worden we professioneel chaotisch in de tweede startblok geleid. Wij , naieve reevaxers, denken dat we op de tweede rij van de tweede startblok van start mogen gaan. Na de start van de eerste blok wordt het duidelijk, we staan eerder op rij honderd of zo. De eerste kilometers is een aaneenschakeling van accelereren, remmen en slalommen tussen de tragere starters door. De opeenvolgende 35kilometers maken Pepe en ik er een haasje-over spelletje van. Het tempo ligt hoog maar heb een goed gevoel tot ik met mijn knie tegen mijn stuur stoot en dit heb ik goed gevoeld. De hevige pijn ontregeld mijn ritme, verlies veel terrein en moet Pepe laten rijden. Na een viertal kilometer is de ergste pijn voorbij en raap ik het strakke tempo terug op. Wanneer we na een 60tal kilometers verenigd worden met de half-marthonrijders is het echt wel uitkijken. Het snelheidsverschil zorgt soms voor verrassingen aan beide kanten. De verstandhouding is goed, tenslotte zijn we allen hier voor een zaterdagje fun. Gelukkig zijn de singletrails eerder zeldzaam en is van oponthoud weinig sprake maar de fun-faktor scoort ook niet echt hoge toppen. Buiten een paar wandelstroken op een te vettige modderklim, de singletrail van de volle 30meter met zeven wortels en drie stenen en een drinkbus aanpakken tegen hoge snelheid, is het parkoer weinig uitdagend. Dat merk je duidelijk aan de tijden.

Met een gemiddelde snelheid van 24km/h kom ik na 3u32 over de meet, terwijl Pepe dan al 4 minuten heeft mogen uitblazen. In de senioren 1 klasse bezetten we de 9de en 18de plaats. Pepe vond hem te kort en ik ben blij met mijn resultaat. Verbaasd zijn we alledrie als we plots toch nog het podium op mogen voor een derde plaats ….. in de uitslag van duo-teams.
Leuk meegenomen maar de Vulkan-bike Eifel-marathon zelf; goeie pasta, leuke organisatie maar het parkoer. Dat vonden we beiden saai, weinig uitdagend maar vooral het vroeg opstaan op zaterdagmorgen is niks voor Reevax.

Domie

Wedstrijd Info

Afstand: 85 km

Hoogteverschil: 2000 hm

Uitslag