Scoren in Belgische klassieker

Er zijn van die wedstrijden die een echte marathon-biker voor geen geld wil missen. Soms is het parcours om duimen en vingers af te likken. Soms is de wedstrijd een monument met een jarenlange traditie of heb je speciale herinneringen. Of soms is de race gewoon “the place to be” voor zowat iedereen uit de marathon-scene. De Ardennes Trophy in La Reid heeft het echter allemaal. Al sinds 1990 zakken steeds meer Vlamingen, Walen en ook massa’s Nederlanders af naar de omgeving van “Teujks”, zoals onze noorderburen het dorpje in de omgeving van Spa meestal noemen, om er hun mountainbikehart op te halen en zich te meten met gelijkgezinden.
Terwijl onze meester-bevoorrader Kroki stiekem een cosmonautenopleiding volgt in een geheime Russische basis, leeft de rest van het Reevax-team toe naar wat wel eens het officieuze Belgische kampioenschap marathon genoemd wordt: een echte Belgische klassieker dus. Met de luxe van een haast professionele bevoorrading onderweg zijn we de voorbije jaren danig door onze Kroki verwend geweest. Nu hij om beroepsredenen verstek moet laten gaan blijft de ploeg zowat verweesd achter. Ikke dus de voorbije dagen de oren van onze Pa zijne kop gezaagd om alstublieeeeeeft als plaatsvervangend bidon-aangever op te treden. Ik had natuurlijk niet kunnen denken dat de arme man deze opdracht zo ter harte zou nemen dat hij er menig slapeloze nacht aan zou overhouden. Onder het motto “een gedegen voorbereiding is het halve werk” werden landkaarten, stafkaarten, plannetjes van de organisatie, foto’s van de voorbije jaren, tips van Kroki uit Rusland en zelfs Google Earth naast elkaar gelegd om ons op tijd en stond van de onmisbare Performance-bevoorrading te voorzien. Met pa Fernand aan het stuur, twee enthousiaste cheerleaders Mieke en Monique naast hem en 3 nog half slapende renners op de achterbank zet de Toptours -bus koers naar Dardennen.

Schokke moest zich ter plaatse nog inschrijven, kreeg het nummer 741 toegewezen en mocht pas 15 minuten later met het derde startblok vertrekken. Domie en ik kunnen klokslag 10u uit de startblokken en trachten, zonder te erg te forceren, ons plekje te vinden in het losgelaten peleton. Niet ingesloten geraken en het eerste brandende zuur in de benen overleven is de startboodschap. Het heeft hier de voorbije dagen goed geregend en ook vandaag is her echt herfstweer: koud en vochtig en er wacht ons dus een loodzwaar parcours.

Na slechts enkele kilometer komt Luc Van Roy aan de rechterkant voorbij. “Daar moet ik in de buurt blijven”, denk ik bij mezelf, want vanaf dit seizoen behoor ook ik tot de master 2-kategorie, zeg maar de oude zakken van de tweede keus. ;-)) Al snel vormt zich een groepje van een 6-tal renners met daarin ook Franky Taelman, de huidige masters 2 Belgische kampioen. Ons groepje neemt een kleine voorsprong op de achterliggers maar op de wat vlakkere stukken ligt het tempo niet altijd even hoog en bestaat het gevaar op een hergroepering. Te veel kopwerk is met een lange en zware koers voor de boeg niet altijd de beste keuze, maar even wat gas geven kan hopelijk geen kwaad.
Intussen heeft Domie voor een wat rustigere start gekozen, in zoverre dat je in Theux van rustig kan spreken. In plaats van alles uit de kast te halen wil hij naar eigen zeggen de 90km zonder krampen of uitputtingsverschijnselen overleven. Schokke, een kwartier later gestart, haalt gedurende de eerste klim heel wat volk in en dit zonder zich op te blazen: een goed gevoel, zei hij achteraf en heel motiverend. Na iets minder dan een uur, bij de eerste river-crossing (klinkt beter dan doorrijden van een moosbeek) raakt hij echter met de zijflank van zijn achterband een op de loer liggende scherpe steen en mag met verkleumde handen de herstelling uitvoeren. Tijdverlies, maar vooral de gewonnen plaatsen weer kwijt. Jammer.

Na 23km, precies zoals afgesproken, eerst luidkeelse aanmoedigingen van ons supporters-team gevolgd door een perfekte bidon-wissel van onze bevoorrader ad-interim. Nog steeds vormen Taelman, Van Roy en ikzelf een groepje samen met Simon Vandereet van het Langdorpse team. De posities wisselen geregeld, maar het viertal blijft een hele tijd samen. Even krijg ik de indruk dat onze Hagelandse kollega bewust het gat laat vallen wanneer Luc en Franky versnellen, maar wellicht had dit een andere reden. Simon blijkt trouwens te sterk voor de rest want hij gaat er enkele kilometer later alleen vandoor. De kilometers maar vooral het zware parcours kosten veel kracht en in de buurt van het kasteel van Franchimont moet Franky de rol lossen.

Heb vandaag voor het eerst ook de Conti nental Speed King 2.3 in modder-omstandigheden kunnen testen. In de steilere stukken met gladde stenen slipt de achterband al snel door. Tijdens de modder-afdalingen had ik echter wel steeds een veilig gevoel en op de ruwe, stenige downhills zorgde de vette band voor extra komfort en gaf geen krimp. Misschien niet ideaal, maar toch alles behalve een slechte keuze. In deze ruige omgeving krijgt ook de rest van het materiaal het zwaar te verduren. Mijn XTR-schijfremmen maken af en toe wel een slepend geluid, maar de remkracht blijft wel verzekerd. Erger is het gesteld met de achterversnelling. Waarschijnlijk is er modder in de ‘gainen’ gesukkeld waardoor de bediening mank loopt. De 34 en 30 achteraan worden hierdoor onbereikbaar en ik wordt genoodzaakt om zo weinig mogelijk achteraan te schakelen en vooral de voorversnelling te gebruiken. Hierdoor kan ik niet altijd de ideale trapfrekwentie kiezen en moet ik vaak te groot of te klein trappen. Als ik met nog een 15 tal kilometer te gaan ook Luc Van Roy kan achterlaten en de beentjes nog steeds goed voelen, hoop ik dat de techniek het tot de finish uithoudt, want dan zit een mooi resultaat erin.

En inderdaad, na 4u20min verwelkomen Monique, Mieke en Fernand me aan de finish als 17 de algemeen en 1 ste in de masters 2-categorie. De kilo’s modder in mijn ogen zijn dan toch niet voor niets geweest. Zo fier als een pauw (of moet ik hier zeggen modderkieken) mag ik op het bovenste trapje: Genieten. Ons support-team mag voor mijn part nog mee.

Bij Domie liep het minder goed af. Na ca. 79km breekt bij een manoever de pad van zijn achterversnelling af. Aan zo’n panne is geen herstellen meer aan en er rest hem niets anders dan de resterende 7km te voet af te leggen. Van dikke pech gesproken. Ondanks de ontgoocheling onthoudt Domie dat het parcours in Theux geen minuut verveelt en dat je door de glibberige modder je beste techniek mag bovenhalen. De motiverende aanmoedigingen van ons support-team maar ook van Zoef, Peter Ven en andere supporters staken een hart onder de modderige riem.

Grote nadeel van deze echte mountainbike-race: het is een drama voor het materiaal. De versleten remblokken zijn niet te tellen en alles kraakt en schuurt. De fietsenmakers doen weer gouden zaken. Ook Schokke had vandaag met de pechduivel af te rekenen. Niet één, maar wel 3 maal lek. Telkens kwam hij tussen tragere deelnemers terecht en mocht daardoor af en toe van een ongewilde boswandeling genieten. Dank zij een trage daler ging hij zelfs even op z’n bek, gelukkig zonder erg. Door het tijdverlies was onze bevoorradingsploeg natuurlijk reeds naar de volgende afspraak vertrokken en werd het bijtanken aan de officiële bevoorradingsposten. Halfweg de wedstrijd voor de 2 de keer lek en hierbij worden de laatste gaspatronen verbruikt. Wanneer hij in een afdaling voor de 3 de maal bandenpech heeft is er gelukkig een sympathieke Nederlander die uit eigen beweging in volle afdaling z’n pomp afgeeft met de bemerking “tja, die eerste plaats, dat lukte toch niet meer”. Schokke genoot ondanks de pech van het super-parcours en had een prima gevoel op zijn Orbea. Een fantastische mountainbike dag die de echte bikerharten bekoort. Wat zijn Dardennen toch knap om in rond te bollen.

Oh ja, nog even enkele kleine race-flodders melden:

•  Voor het eerst in mijn marathon-carriere heb ik vandaag met mijn eigen ogen een dopingcontrole gezien. Een franstalige official zat in de kleedkamer klaar met potjes voor de eersten uit de totaalrangschikking. Men zou dit eigenlijk altijd moeten doen.
•  Heb vandaag na de wedstrijd een leuk compiment gekregen van collega-biker Luc Van Roy. Het was hem blijkbaar opgevallen dat ik in de afdalingen vlotter en sneller was als vorige jaren. De verklaring is simpel: de stabiliteit van frame, vork en de zekerheid van de schijfremmen zorgen voor een veiliger rijgevoel wat zich vertaalt in sneller daalwerk. Het licht dus aan het materiaal en niet aan het manneke, Luc. Toch merci voor het compliment.
•  Opmerking Domie: Theux = 4 uur mountainbiken + 5 uur sleutelen aan de fiets.
•  De saucissen werden door ons support-team getest en goed bevonden.
•  Mountainbike-collega Brecht uit Linkhout deed het op een ex-Reevax Orbea voor zijn 2 de deelname schitterend met een 171 ste plaats op 512 deelnemers aan de 65km.

Volgend jaar staan we zeker weer aan de start van deze klassieker in Dardennen. Tot dan.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 85 km

Hoogteverschil: 2400 hm

Uitslag

volledige uitslag