Stem kwijt, dus moeten de benen spreken

Na een heerlijke nacht in een ruim en modern appartement aan de prachtige oevers van de Douro-rivier, verloopt het ontbijt aanvankelijk een klein beetje chaotisch. Wanneer Louise zich even later met de zaak bemoeit, staan er binnen de kortste keren broodjes en cafe con leit op tafel.

Ik voel me vanmorgen een klein beetje als een hese Tom Boonen in de Tour van vorig jaar: mogen starten in het geel geeft toch wel een heel appart gevoel en geregeld komt iemand me nog feliciteren. Natuurlijk weegt de trui ook en zal hij waarschijnlijk als een rode lap op een stier werken, vooral op het nummer twee uit het klassement. En inderdaad, al na 6 km heeft de Portugese volbloed Joao (107) mijn voorsprong van 2 minuten te niet gedaan en komt me als een TGV voorbij gestoven. Het jonge geweld kiest al van bij de start resoluut voor de aanval en gaat als een bezetene te keer. Als de GPS-track ons bij kilometer 10, links een rotsachtige steile kloof instuurt is er even verwarring. Joao duikt als eerste de diepte in, direkt gevolgd door zijn landgenoot Ricardo (1) die bewust of onbewust voor het nodige afstoppingswerk zorgt. Gisteren had ik al gemerkt dat Joao met zijn fully stevig afdaalt en daar Ricardo het voorzichtig aan doet, ben ik genoodzaakt om achter te blijven. Ik zal het nummer twee uit het klassement vanaf nu een hele tijd niet meer terug zien.

De technische passage is prachtig, maar moet met verstand gereden worden want naast het rotsige pad van 1 meter breed is er een dodelijke afgrond van enkele honderden meters en ik zou dit toch graag aan mijn kleinkinderen kunnen vertellen ;-))
Tijdens het vervolg van de wedstrijd weet ik dat ik de verloren tijd moet trachten goed te maken maar kies toch voor het vasthouden van mijn eigen tempo want de ervaring leert dat forceren steeds contraproduktief werkt. Na 40km, bij Castelo Rodrigo, krijg ik van Kroki te horen dat de achterstand 4,5 minuut bedraagt, wat een behoorlijke afstand betekent. Antonio stuurt de nummers 1 en 2 ons hier zelfs door een pas gegraven en 1 meter diepe sleuf om de andere kant van een brug te bereiken maar laat achteraf weten dat hij de verloren tijd in mindering zal brengen. Mijn plan is om het tempo trachten aan te houden en af te wachten of onze vroege vluchter ook zijn turbo aan het draaien kan houden. Bij een volgende checkpoint blijkt de achterstand geslonken tot 2,5 minuut wat me doet geloven dat Joao het hoge tempo inderdaad niet kan aanhouden. Geen wonder natuurlijk want op de licht glooiende stukken vanaf km 60 waait er een slopende kopwind, lastig, maar wel spak naar mijn bek.

Intussen hebben ik weer een minuutje kunnen goedmaken en in de verte zie ik het nummer 107 reeds rijden: het werkt als mentale doping. Op km 77, net als ik Joao ga passeren, legt hij zijn bike in de kant en duikt links het gras in, vermoedelijk om water bij te tanken. Ik rij door en tracht de voorsprong zo snel mogelijk uit te bouwen om te voorkomen dat mijn belager wind- of navigatievoordeel zou kunnen genieten. De laatste 10 kilometer verlopen nog over zeer lastig terrein met dichte begroeiing, zwepende grassen, diepe plassen en een heleboel stenen: geen cadeau. In iets minder dan 5 uur is de etappenwinst binnen en zit ik morgen iets steviger in het geel. Joao komt ontgoocheld als tweede over de finishlijn. Het jonge Portugese geweld maakte helaas kennis met een dodelijke Belgische diesel.

Domie rijdt vandaag opnieuw een schitterende wedstrijd en weet beslag te leggen op de derde plaats. Hierdoor schuift hij zeker 1 plaats op in de totaalrangschikking en kleurt het denkbeeldige podium voor 2/3 de Belgisch.

Noticias (korte nieuwsfeiten):

In de eerste etappe hebben reeds 10 van de 50 renners niet tijdig de eindstreep gehaald. Ze kunnen mits straftijd eventueel wel opnieuw starten.
Uitslag eerste etappe van de andere Belgen:
Johan De Keukelaere (99) 6 de
Tim Van den Daele (100) 22 ste
Sven van Droogenbroeck 31 ste
Uitslag tweede etappe van de andere Belgen:
Johan De Keukelaere (99) xx de
Tim Van den Daele (100) xx ste
Sven van Droogenbroeck xx ste
De Nederlandse deelnemers doen het ook niet slecht. Ondanks een lading lekke banden gisteren zitten Aad en Rene in de top 10.
Onze Amerikaanse deelnemers zijn steeds super enthousiast. Als je hen passeert moedigen ze je luidkeels aan.
Vanmorgen moesten Domie en ik van aan ons appartement bij de rivier een 6km lange klim terug naar het dorp overwinnen. Kroki zorgde dan maar met zijn huurauto voor het sleepwerk. We hebben er wel 1 langere arm aan overgehouden.
Al voor de tweede dag op rij voer ik, net als een aantal andere renners, op vraag van de organisatie een tracer mee in mijn rugzak. Hiermee kan men mijn positie ten allen tijde opvragen en zo het verloop van de wedstrijd in de gaten houden.
Voor de 2 de dag op rij slaagde Kroki er niet in om de finish op tijd te vinden. Tot nu toe nog geen finish foto van Pepe.

Pepe