Alle goeie dingen bestaan uit drie

Vorig jaar leerden we voor het eerst de Mad East Challenge in de buurt van Dresden kennen. Weliswaar een hele autotrip, maar het parcours en de organisatie maken deze verplaatsing meer dan de moeite waard. Naast enkele Nederlandse collega-bikers vermoed ik dat we trouwens de deelnemers zijn die van het verst zijn gekomen en deze internationale interesse weet het orga-team naar waarde te schatten. Reevax’s aanwezigheid en onze internet-schrijfsels van vorig jaar vielen hen trouwens niet in dovemansoren, want een stukje uit onze tekst werd als quote gebruikt op een flyer over mountainbiken in Sachsen.

Etappe 1: Individuele tijdrit (10km – 370hm)
Geduld danig op de proef gesteld

Deze keer start de individuele tijdrit niet in het naburige Geising, maar in Vorwerk-Lengenfeld, op ongeveer een uur rijden van Altenberg. Om 14u worden we reeds ter plaatse verwacht voor de aanmelding en een uurtje later wordt de lijst met de individuele starturen bekendgemaakt. Vanaf 16u zal er dan om de minuut een deelnemer starten. Ik blijk pas om 18u06 in aktie te moeten schieten. Dat wordt dus nog een hele tijd saai wachten. Om de tijd te doden is er intussen een hels onweer losgebarsten en stroomt de regen in bakken naar beneden. Er zit dus niet veel anders op dan in het ‘Forsthaus’ een koffietje met huisgemaakte ‘Apfelkuchen’ te bestellen, tot een half uurtje voor de start want dan is het eindelijk warmrijden geblazen.

Als om 18u10 mijn startnummer nog steeds niet aan de beurt is, ga ik voor alle zekerheid toch maar even opnieuw op de startlijst kijken. Blijkt dat ik me een uur vergist heb en pas om 19u06 het parcours op mag. “Allé dan !”, Kroki en ik terug de auto in en maar weer wachten. Na een tweede opwarmbeurt eindelijk het verlossende startschot.

Het parcours is door de hevige regen op bepaalde plaatsen herschapen in één grote modderbrij zodat het meer baggeren dan rijden wordt. De stenen op de klimstroken zijn glad en glibberig maar dank zij extra lage druk in mijn banden en het profiel van de brede Continental Race King lukt het beter dan verwacht. Ook het grote aantal wortels op de bekende Miriquidi-trails liggen er bij dit weer verraderlijk bij. De uitgespoelde afdalingen lijken wel choco-mousse stroken bezaaid met dikke stenen. Hier komt mijn Costa-Rica-stage van vorig jaar handig van pas zodat ik ten minste met enige ervaring naar beneden glij. De laaste kilometers van de tijdrit voeren door een weide waarbij ik haast van mijn fiets val van de geconcentreerde amoniak-geur. Volgens mij hebben ze hier gezonde koeien. Na 10 kilometer en 33 minuten zwaar geploeter zit het sportieve gedeelte er al op. Het proper maken van fiets en de rest van de outfit zal heel wat langer duren. Er is immers helaas maar 1 armzalig tuinslangetje voorzien om alle modder-vehikels af te spuiten en is het dus aanschuiven en alweer lang wachten. Armen, benen en gezicht was ik dan maar snel in de forellenvijver want ook douches zijn hier blijkbaar niet voorzien. Gelukkig is deze geduldbeproeving niet voor niets geweest, want in de masters 2-categorie is deze gratis fango-kuur goed voor een 2de plaats. Nu hebben Kroki en ik toch wel een stevig bord “Kessel-Goulash” verdient, een door de herbergier eigen gemaakt brouwsel. Na de podiumceremonie kunnen we terug naar ons appartement waar we dan eindelijk om 23u30 aan ons avondmaal kunnen beginnen. Wat een dag.

Etappe 2: “Miriquidi”- Marathon (80km – 2000hm)
Sachsen en Tsjechië op zijn best

Vanmorgen opnieuw een autorit naar Lengenfeld. Deze keer echter voor een echte marathon, en niet voor een borrelhapje van een tijdrit.
De start is gedurende ca. 10km geneutraliseerd waarbij de leidende quad niet mag ingehaald worden. Het tempo ligt echter zo hoog dat ik onmiddelijk alle zeilen mag bijzetten om in de groep te blijven. Het weer is ons vandaag wat gunstiger gezind en ook de ondergrond is deze keer best berijdbaar. Het parcours is enorm gevarieerd en biedt naast single-trails in de bossen, brede kiezelwegen en zelfs een verplichte loopsektie. Kroki tracht vandaag per auto de noodzakelijke bevoorradingspunten te bereiken. Ook vandaag weer sta ik versteld van de goede grip en het rijkomfort van de 2.2 brede Race Kings: hoewel ik de druk vandaag een stuk verhoogd heb, is de tractie op de steilste klimstroken toch nog ruim voldoende. Na het overschrijden van de Tsjechische grens komen we op een zeer windgevoelig stuk van het parcours wat het klimmen bijzonder lastiger maakt en een aantal renners het al aardig moeilijk krijgen. Ik merk dat ik vanaf nu mijn troeven kan uitspelen door het tempo iets op te drijven en zo plaatsjes te winnen. Het leukste deel van het parcours is een prachtige single-trail over een bosrand in Tsjechië. Bezaaid met ontelbare wortels, rotsblokken en onderbroken door diepe putten. Op een gegeven moment worden we zelfs geholpen om een grillige rots over te steken.

Na 3u45min zitten de 80km en 2000 hoogtemeter er op en ben ik razend beniewd naar het resultaat: opnieuw een 2de plaats in de master 2 categorie. De etappe van vandaag was er eentje om duimen en vingers af te likken.

Etappe 3: “Grüne Hölle”-Marathon (65km – 1870hm)
Een beestig dagje mountainbiken

Vandaag starten we in Altenberg, al drie dagen lang de Reevax-uitvalsbasis. In het voormalig mijndorpje op een hoogte van 666m werd gedurende meer dan 500 jaar het waardevolle tin opgedolven en ook nu nog kan je op de boswegen het glinsterende erts in de stenen ontdekken. Of we daar vandaag veel zullen van merken durf ik te betwijfelen want de hemel zit vanmorgen potdicht. De voortdurende miezerregen en een forse oostenwind hebben de temperatuur gekelderd en geven het idillische bergdorpje een troosteloze aanblik. Kroki besluit wijselijk om vandaag de bevoorrading maar met de auto te doen, en ik kan het hem niet kwalijk nemen. Eigenlijk is het geen weer om een hond door te sturen, maar we zijn natuurlijk niet naar hier gekomen om de ‘Woezie’ uit te hangen, dus vooruit met de geit.

Aan de start alleen maar verkleumde gezichten met daaronder plastieken regenjasjes die de nog schaarse droge lichaamsdelen zo lang mogelijk droog moeten houden. En het wordt helemaal klappertanden wanneer de eerste 5 kilometer onder begeleiding bergaf gaan, alvorens de echte start gegeven wordt. Ik heb zelden zo naar een beklimming gesnakt. Maar mijn beenspieren denken daar duidelijk anders over: de bio-mekaniek “marcheert” aanvankelijk voor geen meter en alles behalve de fiets piept en kraakt. Ik voel me zo’n beetje als een ijsblokje wat zopas in een kop hete thee gegooid werd. Ik vrees dat de keuze van korte-vinger-handschoenen vandaag evenmin verstandig was. Gelukkig duurt de klim lang genoeg om de lichaamstemperatuur ten minste boven het minimum te krijgen. Eens we de groene hel – die er vandaag meer als de bruine hel bijligt – induiken, is opperste concentratie vereist om niet uit te glijden en vooral de stenen te vermijden. Het laaste wat je vandaag wil is lekrijden en met gevoelloze vingers een band wisselen. Na ca. 20 kilometer wacht Kroki me voor een eerste keer op. Veel gedronken heb ik nog niet. De onophoudelijk stromende regen zorgt allerminst voor een dorstgevoel. Vermits ik in principe nooit met plastic jasjes koers en ook de nieuwe outfit moet getoond worden, geef ik ook mijn jasje bij Kroki af. Ik verwacht immers dat het later op de dag nog wel zal opklaren. Mis poes! Het gure weer blijft helaas status quo.

Na 90 minuten wedstrijd een kleine misrekening: in een tweesporige modderafdaling kies ik het slechte spoor, wil wisselen naar de andere kant en er volgt een ontsporing. Ik kan me bijna rechthouden maar net voor het stilstaan ga ik toch neer. Gelukkig zonder veel erg, al is mijn linker onderbeen toch redelijk geschaafd. Het warme bloed brengt wat kleur in het grauwe plaatje en door de koude voel ik amper pijn. Zo zie je maar: “Elk nadeel heb zijn voordeel”.

Bij momenten vraag ik me wel af wat de zin van dit afzien eigenlijk is, maar het beantwoorden van deze steeds terugkerende vraag heb ik jaren geleden reeds opgegeven. Hoewel de power nog wel aawezig is, leveren de volgende beklimmingen de nodige problemen op. De binnenste 3 kronen van mijn casette springen over. Dat zal wel van de modder zijn, denk ik eerst, maar als even later de ketting over de de cassette de spaken in sukkelt, komt de aap uit de mouw. Bij de val is de derailleur-hanger blijkbaar een stukje naar binnen geplooid en zijn alle versnellingen ontregeld. Eerst ketting bevrijden en dan de kabel wat bijregelen en we kunnen weer enigszins verder. De gezichten van de renners spreken boekdelen: de grimassen zijn om ter lelijkst en moeizaam sleept éénieder zich over het parcours. Op een kilometers lang lijkende asfaltstrook blaast de koude wind de regendruppels tegen ons aangezicht en ondanks een positieve temperatuur voelt het aan alsof het kleine bevroren knikkers zijn. Op de strook die ons voor de tweede keer naar de Mückenturm (Muggentoren) leidt, staat de wind gelukkig in de rug, maar de hobbeligge weide zorgt dan weer voor afstoppingswerk. Daar waar we vorig jaar de toren reeds van ver in het vizier hadden, passeren we hem nu rakelings op amper 15 meter, zonder hem nog maar te zien door het mist- en regengordijn. De weinige supporters, waaronder Kroki, die ook op hun beurt de elementen trotseren geven ons een deugddoend gevoel. Ook Henri, één van onze Nederlandse vrienden die in etappe 2 helaas ten val kwam en met 4 hechtingen moest opgeven, moedigt sportief aan.

Van hieraf resten ons nog slechts 15 kilometer tot aan de finish in Altenberg. Intussen zijn mijn handen en vingers zo verkleumd dat schakelen en remmen een probleem worden en ik dus extra moet uitkijken om niet in de fout te gaan. Als ik in de verte de speaker hoor weet ik dat de marteling er bijna opzit en raar maar waar: de oh zo moeilijk te omschrijven kick steekt weer de kop op. Tot op het been verkleumd, als een zwijn zo smerig, rood bebloed en met een gehavende fiets, maar dit beestige dagje mountainbiken in Altenberg en omgeving verdient de beschrijving Mad East Challenge.

Vandaag wordt ik 3de in de master-2 categorie en mag dus trots opnieuw het podium op. In het totaalklassement over de drie dagen samen prijkt mijn naam op de eerste plaats van de M2-categorie en dit met een schamele 7 seconden voorsprong op mijn naaste concurrent. Wel een klassement, maar helaas geen podium voor de masters. Ondanks het weer was Altenberg dus een Reevax-succes.

Eindconclusie:

Het is natuurlijk moeilijk om een zelfde evenement twee jaar na mekaar te vergelijken wanneer het weer compleet verschillend is. Vorig jaar hadden we een super stralend weekend. Deze keer in het beste geval wat kwakkelend herfstweer en op zondag stromende regen. Desondanks willen we toch wat positieve en negatieve punten aanstippen:

•  De parcours zijn schitterend en de streek is een paradijs voor mountainbikers. Niet altijd extreem, maar steeds boeiend en nooit vervelend.
•  Het organiserende team is gedreven, vriendelijk, behulpzaam en gastvrij en men merkt dat ze zelf vaak op de fiets zitten.
•  De tijdsmeting is eenvoudig, maar accuraat en het resultaat is snel bekend.
•  Door de tijdrit vorig jaar in Geising te houden kon je makkelijk per fiets van Altenberg naar de startlokatie. Deze keer moest je 1u met de auto. De afwezigheid van douches en slechts 1 afspuitslang was ondermaats.
•  Jammer van de geneutraliseerde 10km bij etappe 2. De start op de Miriquidi-trails van vorig jaar gaf de rit een grote meerwaarde.
•  Wel een uitslag en totaalklassement per categorie, maar geen podium over de drie dagen per categorie is een beetje teleurstellend voor wie het hele weekend de regelmaat tracht na te streven.
•  We zouden liever ook pasta zien als keuzemogelijkheid om na de wedstrijd te eten. Nu was enkel Knödel met goulasch of pruimen inbegrepen.

We hopen dat we met deze aandachtspunten kunnen bijdragen om deze lovenswaardige organisatie in de toekomst nog te verbeteren want dat verdienen ze.

Pepe

Wedstrijd Info

1e etappe: Tijdrit Vorwerk/Lengefeld

Afstand: 10 km

Hoogteverschil: 370 hm

2e etappe: Miriquida-trails marathon Lengefeld-Altenberg

Afstand: 80 km

Hoogteverschil: 2000 hm

3e etappe: Grüne Hölle marathon Altenberg-Altenberg

Afstand: 65 km

Hoogteverschil: 1870 hm

Uitslag

1e etappe: Tijdrit Vorwerk/Lengefeld