BeeKaa Poppenkast in Pécrot

Het is zondagochtend, eind september en de sombere herfst staat alweer voor de deur. Gelukkig nog maar aan de achterdeur, want vooraleer de bomen acuut last krijgen van bladuitval, de druilregen het land verzuipt en gure windvlagen door kieren en spleten gieren worden we nog een laatste weekeinde verwend met heerlijk, zonnig nazomerweer.

We zijn nog bij de vroege vogels als paps, mams en ikzelf een geschikte parkeerplaast zoeken vlak langs de spoorlijn in het hartje van het Waals-Brabantse Pécrot. Van de dramatische treinramp nu 7 jaar geleden, toen door een menselijke fout twee treinen frontaal op elkaar botsten, is hier gelukkig niets meer te merken. Het idillisch groene graspleintje met zicht op de parochiekerk vormt de gedroomde locatie om me rustig voor de belangrijke wedstrijd van vandaag klaar te maken. Er staat immers heel wat op het spel want elke marathonrenner wil vandaag natuurlijk zijn uiterste best doen. Maar nog vóór ik de fietsendrager aan de achterzijde van de auto bereikt heb, hangt Filou zijn gevoeg al tussen de ribbelkes van mijn Adidas-sloffen. “Houston, we have a problem!” want zo te zien – maar vooral te ruiken- hebben we ons te midden van een openbare honde Toi-Toi geparkeerd. “Merde, wat kan den boerebuiten toch schoon zijn!”

Voor deze kleine landelijke gemeente wordt het vandaag trouwens een sportieve hoogdag want de plaatselijke wielervereniging ‘le Vélo Club des Blancs Gilets’ organiseert tegelijkertijd het Belgische en Nederlandse kampioenschap mountainbike-marathon. Vorig jaar waren we hiervoor nog te gast bij onze noorderburen in het Nederlandse Eijsden. Dit jaar was het dus de beurt aan onze eigen Koninklijke Belgische Wielrijdersbond om het evenement op poten te zetten. Al enkele jaren blijkt het echter bijzonder moeilijk om voor dit kampioenschap bereidwillige organisatoren te vinden en ook dit jaar was het lang onduidelijk of er wel een BK zou plaatsvinden. Gelukkig was daar éne Laurent Saublens -lid van de plaatselijke wielerclub en nationaal mountainbike jeugdcoach- die samen met zijn team de uitdaging wilde aangaan.

Het voelt nog wat fris onder de oksels wanneer we met z’n drieën te voet door de Rue Constant Wauters stappen op zoek naar de locatie voor het afhalen van het startnummer. Onderweg een indrukwekkend startportiek, voor en achter bekleed met grote sponsorborden en meestal alleen te vinden op de allergrootste evenementen. Van een akkreditatiezaal echter geen spoor, hoewel we de straat kompleet tot het einde zijn afgeslenterd en links en rechts op mogelijke zalen hebben afgescand. Wel een bord “Inscriptions-Inschrijvingen” vlak naast een openstaande rommelige privé-garage, maar dat kan onmogelijk de inschrijving zijn, zo denken we. Tot iemand van de organisatie ons gebaart om toch naar binnen te gaan. Onzeker stappen we de gapende, donkere garagebox binnen en struikelen haast over de hobbelige vloer van ongelijke plaveien. Naast een scala aan bouwmaterialen treffen we nog allerhande rommel aan, voor de gelegenheid zoveel mogelijk met dekzeilen aan het oog onttrokken. Helemaal achteraan leidt een verdoken doorgang ons naar een smal steegje tussen twee gebouwen waarvan de ooit als wit bestempelde muurverf waarschijnlijk omwille van de nakende herfst weelderig afbladdert. Ik waan me waarempel in een Zuid-Amerikaanse sloppenwijk en mis alleen nog de spelende straatkinderen en loslopende huisdieren. Eerst nog een volkomen in de omgeving passend, kramiekelijk trapje overwinnen en dan worden we uiteindelijk beloond voor al die moeite. Vanuit het niets doemt plots vóór ons de lang gezochte maar goed verborgen inschrijving op. We staan oog in oog met de Machu Picchu van Pécrot. In een klein parochiaal toneelzaaltje krijgen de renners hun startnummer en bijhorende kabelbinders. Geen chip, geen transponder, geen electronische tijdsopname. Back to basics dus. Hier gebeurt alles nog “the good old way”, met zandloper en telraam dus. Het is al even geleden dat ik nog een marathon zonder electronische timing reed, en dit voor een dubbel-kampioenschap?

Terwijl de kandidaat-kampioenen intussen uit alle hoeken van het land toestromen, loop ik enkele Nederlandse vrienden tegen het lijf. Ook zij zoeken zich de pleuris naar het culturele centrum van ‘Peeejkrooot’. Als plichtsbewuste Belg voel ik me natuurlijk een klein beetje gastheer en wijs hen dan ook hulpvaardig de weg naar de Machu Picchu, maar in feite schaam ik me dood voor deze hilarische Belgenmop.

De zon komt intussen verlegen vanachter de kerktoren piepen en de startboxen vullen zich langzaam met laaglanders. Behalve de bekenden uit de marathon-familie -die je het hele jaar door her en der in binnen- en buitenland tegenkomt- ook heel wat voor mij minder bekende benen. Het anders zo vertrouwde marathon-sfeertje en bovendien ons natuurlijke biotoop, is vandaag helemaal zoek. Ook Patje Wouters, naast me in de box, deelt deze mening: hier voelen we ons echt niet thuis.

In golven met een tussentijd van enkele minuten starten achtereenvolgens de categoriën elite, dames, masters 1, masters 2 en de fun-klasse. Met 95 kilometer en amper 1200 hoogtemeter wordt het ongetwijfeld een supersnelle wedstrijd. De voorbije week was ik trouwens speciaal om die reden nog wat op snelheid gaan trainen op het circuit van Zolder, waar sinds enkele dagen onder impuls van jeugdtrainer Marc Wauters, een avondverlichting geïnstalleerd werd. Na een nogal woelige en onduidelijke startopstelling, waarbij we flink wat plaatsen moeten prijsgeven, worden de 40-plussers even over elven op gang geschoten. En zoals te verwachten slaat de vlam onmiddellijk in de pan en op de bijna één kilometer lange startklim geeft iedereen van jetje om zo ver mogelijk vooraan te zitten alvorens de eerste trechter inhalen onmogelijk maakt. Normaal zou een dergelijke helling voor een beslissende afscheiding kunnen zorgen, maar vandaag beseffen alle renners dat ze van bij het begin verplicht de rode kaart moeten trekken en tot het uiterste gaan. Al snel zitten we op een smalle grasstrook en is het draaien en keren geblazen. Het verschroeiende tempo in combinatie met het soms verraderlijke parcours vormen een gevaarlijke cocktail die de minste stuurfout genadeloos afstraft. Oogjes wijd open en snaveltjes dicht en vooral bliksemsnel reageren, is de boodschap. Normaal is marathonrijden een beetje als het besturen van een C-130, maar vandaag lijk ik meer op een F16-piloot want beslissingen moeten genomen worden in fracties van seconden. Als dat maar goed komt met mijne ‘Permis de conduire’ van categorie B uit 1986? De strijd aan het front woedt in alle hevigheid en niet veel later al een eerste oorlogsslachtoffer. Een naast zijn fiets hinkende Franky Taelman met een van pijn vertrokken gezicht heeft blijkbaar een onzachte landing gemaakt en wordt even later per ambulance afgevoerd. Er wordt gevreesd voor een sleutelbeenbreuk, maar hopelijk valt alles nog mee en zit hij snel weer op de fiets. We wensen hem alvast beterschap.

Intussen hebben we kennis gemaakt met de andere kant van het Waals Brabantse parcours. Ofwel schuiven ze sneltreinstroken onder onze noppen, ofwel worden we getrakteerd op amper berijdbare technische passages. In één van de afdalingen hebben ze blijkbaar alle brickelion uit de hele provincie verzameld en hiermee een langgerekt Flinstones-tapijt gemaakt. Hoewel elk van deze stenen mormeltjes het op onze banden heeft gemunt, kom ik er gelukkig zonder kleer- of andere scheuren door.

De voorbije weken werd er niet alleen op sportief vlak naar het BK toegewerkt. Ook de logistiek werd door mijn super enthousiaste supportteam meer dan professioneel voorbereid. Pa en ma lieten niets aan het toeval over en gingen ter plaatse op zoek naar geschikte bevoorradingsplekken. Dank zij de gedetailleerde parcourskaarten die Adri Haine ter beschikking stelde, gecombineerd met heel wat ambachtelijk knip- en plakwerk, werd het traject nauwkeurig op papier overgebracht. Grootste moeilijkheid deze keer is de hoge passeersnelheid, maar gelukkig lopen de bidonwissels vlot als een trein, zonder enige vertraging of ontsporing.

In tegenstelling tot wat we in ons Belgenlandje gewoon zijn, is het nu al meer dan een week droog gebleven. De ondergrond is dan ook bikkelhard en kurkdroog. Maar na iets meer dan een uur wedstrijd komt daar verandering in en sjeezen we met de hele meute langs een reeks modderplassen. De meeste hiervan kan ik links of rechts ontwijken, maar dan ligt daar plots een joekel van een moddervijver en moet ik bliksemsnel beslissen. Erover springen lijkt mij bij deze volwassen smeerlap net iets te link, dus beslis ik maar om er op zijn Mozes midden door te rijden. De modderbrij spat als een dikke soep tot in de berm en dan plots Â… Knots, boenk ! Een enorme knal. Shit, een dikke steen op de bodem heb ik in volle vaart met mijn voorwiel getroffen. Mijn voorband heeft hierbij prompt zijn laatste adem uitgeblazen en even vrees ik zelfs dat ook de velg naar de filistijnen is. Vlug mijn vier pinkers aanzetten en afdruipen naar de pechstrook. Weg goed resultaat, adieu Belgsich kampioenschap. Het enige wat overblijft is een binnenband steken en nadien genieten van een leuke marathon. Ik ben blijkbaar niet de enige met een platte tuub, want ook andere renners staan bij bosjes te pompen. Onder hen een schattige Nederlandse die een ongelijke strijd uitvecht met haar weerspannige pomp. Als ze ten einde raad vriendelijk vraagt of ze misschien even mijn instrument mag gebruiken, haalt de helpende medemens in mij de bovenhand. Voor ik er goed en wel erg in heb groeit er tussen ons beiden een echte band Â… een achterband, die ik met verse lucht van mijn klein maar krachtig pompje reanimeer. Ik had misschien de voorbije week beter voor een pitstop op Zolder geoefend want de hele actie kost me maar liefst zeven en een halve minuut. Intussen is zowat het hele startveld aan mijn zijde gepasseerd en vanop de pechstrook terug op de snelweg invoegen vormt dan ook allerminst een probleem. Een mooi resultaat zit er natuurlijk niet meer in, dus ga ik maar voor de kick van een inhaalrace.

Door het oponthoud met de lekke band denkt mijn niets vermoedende bevoorradingsteam intussen dat ze mijn doortocht gemist hebben en besluiten ze niet langer te wachten. Maar net op dat ogenblik kom ik dan toch van achter de hoek aanrijden en op de valreep lukt ook de tweede bevoorrading perfect. Ondanks de mechanische pech heb ik vandaag een zeer goed gevoel en is de ellende van vorige week in St. Wendel vergeten. Ik kan terug beschikken over de power van voorheen en het inhalen is goed voor de motivatie. Heel wat toeschouwers onderweg en ik wordt zelfs aangemoedigd door mensen die ik niet onmiddellijk kan thuiswijzen: een heerlijk gevoel. Het parcours is zo verstikkend snel dat er amper tijd is om te recupereren maar aan afwisseling is er geen gebrek. Op de vlakkere strokken speelt de wind een belangrijke rol en moet er stevig in de pedalen getrapt worden. Het lijkt wel een langerekte cross-country-wedstrijd en dat zullen ook de finishtijden bewijzen. Onder de stralende zon ligt het landschap er betoverend mooi bij en ondanks de inspanning kan ik genieten van dit stukje Waals-Brabantse natuur. Akkoord, er zijn indrukwekkendere decors, maar af en toe sta ik toch nog versteld van onverwacht mooie plekjes in ons Belgenlandje. Holle wegen met dikke bussels luchtwortels en overhangende lianen. Tarzan en Cheetah zouden zich er kunnen uitleven en na elke bocht hoop ik Jane tegen te komen. Voor mij mag deze wedstrijd gerust nog een stukje doorgaan. Ook Zoef staat weer als een rots in de branding voor Pat paraat, denkt hierbij aan het milieu en doet vandaag alle bevoorradingen per fiets. De laatste 10 kilometer van dit kampioenschap zijn nog erg pittig en de korte maar hevige klimmetjes volgen elkaar in sneltempo op. Zo wordt de snelheid er wat uigehaald en nog een ultieme mogelijkheid geboden om verder op te schuiven.

De finishlijn van dit Belgische en Nederlandse kampioenschap bevindt zich niet zoals je zou vermoeden aan het indrukwekkende portiek in het midden van het dorp, maar ergens midden in een godvergeten weiland, tussen de bieten en de wintergerst. Verkeershinder zullen we op die manier zeker niet veroorzaken, maar of die groene jongens hier happy om zijn? Door het verschil in startuur is het bij de finish haast onmogelijk om de juiste rangschikking te weten te komen en wordt het dus wachten op een officiële uitslag, die pas later op de avond via het internet beschikbaar blijkt. De kampioenen in de diverse categorieën worden in het minuscule plaatselijke toneelzaaltje van Pécrot in de bloemetjes gezet. De supporters en sympathisanten blijven toestromen en al snel barst het lokaal uit zijn voegen: mensen in raam- en deuropeningen, mensen op het podium, mensen op de trap, mensen in het steegje, het lijkt wel aanschuiven bij de bakker op zondagochtend. Via een gammel achterdeurtje sluipen Pat en ik de vestibule van het vooroorlogse toneelzaaltje binnen en zitten plots middenin een poppenkast-voorstelling van Les Riverains de la Marbaise. Terwijl de geïnteresseerden met open mond het gekwetter van Jan Klaas en Katrijn gadeslaan, krijgen de kersverse kampioenen de nationale driekleur en bijhorende medaille over het hoofd geschoven. Als Mr. Waldorf en Mr. Statler, de twee oude mannekes in de loge van de Muppetshow, kijken Pat en ik geamuseerd naar het spektakel in het poppentheater. Op het schattige maar veel te klein podium met hoog mottebolgehalte verschijnen achtereenvolgens Nicolas Vermeulen, Githa Michiels, Bjorn Brems, Geoffry Maes, Patrick Wellens en Wouter Cleppe in een zwart-geel-rood shirtje. Zij dragen een jaar lang de titel van nationaal marathon-kampioen. Het is een geweldig grappig gezicht om de crème van het marathonbiken zo in een poppenkast-decor te zien staan en spontaan schiet de vraag bij me binnen of er onder het podium ook echte poppenspelers met hun hand ………..?? Ik mag er niet aan denken.

Is deze accomodatie een kampioenschap onwaardig? Moet ik me hiervoor nu schamen? Of moet je het zien als locale folklore? Terwijl de verschillende gedachten nog door mijn hoofd spoken, veegt een Nederlandse vriend de twijfel in één veeg van tafel: “Nou, het heeft wel iets”.

Twee huizen verder tapt Victor van café Le Guet-à-Pintes rustig een frisse pint Hoegaarden en kaarten we nog een hele tijd na over de bewogen wedstrijd. Tijdsmeting, diswalificaties, stayeren, bepijling, accommodatie, gebrek aan dopingcontrole: alles komt aan bod. Tot in de vroege uurtjes had Victor vannacht zijn volkscafé gepoetst om vanmorgen vroeg de renners en hun gevolg proper te kunnen ontvangen, maar tot 16u had de arme man welgeteld één koffie verkocht. De bediening blijft echter vakkundig en met de glimlach en terwijl het naburige toneelzaaltje langzaam leeg loopt toosten wij op de nieuwe Belgische kampioenen van dit onvergetelijke BeeKaa Poppenkast in Pécrot.

Proost !

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 90 km

Hoogteverschil: 1200 hm

 

Uitslag

Foto album