Monsterontsnapping van 112 kilometer succesvol dankzij perfect teamwork

De zesde en tegelijk meest vlakke etappe van deze Transportugal staat al enkele dagen met rood aangeduid in mijn agenda. Het parcours is immers op mijn lijf geschreven: met zijn 140km voldoende lang; geen steile beklimmingen; nagenoeg geen technische secties; flink wat kopwind. En nog het belangrijkste van allemaal is de positieve voorgeschiedenis, want deze rit wisten Domie en ik vorig jaar gezamelijk te winnen.

Wat is het Reevax-plan voor vandaag? Ik wil de derde plaats in het klassement trachten veilig te stellen door de bijna 22 minuten voorsprong op mijn naaste concurrent Ricardo Melo, uit te breiden. Morgen volgt immers een etappe die hem zeer goed ligt en waarop hij meer dan waarschijnlijk vóór me zal finishen. Ook Domie ziet het plan volledig zitten, al voelt hij zich door de inspanningen van de laatste dagen onvoldoende sterk om de stunt van vorig jaar te herhalen.

De eerste 18 kilometer verlopen over het asfalt en al vanaf de eerste meter neemt Reevax het initiatief. Domie en ik zetten ons om beurt op kop en jagen het tempo bewust steil de hoogte in. Doelwit Ricardo, samen met enkele andere renners maken gretig gebruik van ons labeur en zeilen in ons kielzog mee. De kopwind is stevig en na enkele kilometer vinden we het welletjes en spoort Domie de wieltjeszuigers aan om ook hun deel van het werk te doen. De anderen hebben duidelijk meer last met dit wegwerk en verbruiken zo meer energie. We pikken nu al een deel van de eerder gestarte deelnemers op en als we na ca. 18 kilometer het onverharde terrein opdraaien heeft zich een immense groep gevormd.

De poortjes nemen we gezamelijk, maar door het constant accelereren valt enkele kilometer en bochten later een gaatje van enkele meter. Domie heeft dit onmiddelijk gemerkt en spurt het gat als de bliksem dicht, zoals alleen hij dat kan. De tegenstand kan alleen toekijken hoe we met ons tweeën de kleine voorsprong uitbouwen tot een 30-tal meter. Nu is het Ricardo zelf die uit zijn pijp moet komen om de meubelen te redden, want de anderen hebben er geen baat bij. Met de ketting volledig rechts en snelle beurtwissels houden Domie en ik het tempo zo hoog dat de arme Ricardo aan de kop van de achtervolgende sliert geen meter dichter komt. Hij moet hierbij zo diep in de reserves gaan dat ik even later mijn kans schoon zie om de definitieve ontsnapping te wagen. We schrijven nu kilometer 28 en hebben er dus nog 112 voor de boeg. Domie weet dat hij het vandaag wat rustiger aan moet doen en is tactisch voldoende bij de pinken om te weten dat hij vanaf nu kan afstoppen en zich laten meeslepen in de achtervolgende groep.

Geen wolkje aan de hemel en bijna uitsluitend open veldwegen vandaag. De zon brandt dan ook dat het een lieve lust is en het voelt aan als rijden in een sauna. Gelukkig ligt de snelheid erg hoog zodat de rijwind tenminste voor wat afkoeling zorgt. De benen voelen vandaag echt sterk en niet wetende wat er achter mij gebeurt, ga ik door met de aanvalspoging zodat ik het eerste wedstrijduur met een gemiddelde van 32,5 km/h afleg. Ik verwacht natuurlijk dat de jonge Portugese garde me na verloop van tijd wel zal inhalen en hoop dan met hun de voorsprong op mijn concurrent uit te bouwen. Op voorwaarde natuurlijk dat ze Ricardo niet meebrengen, want dan is alle werk voor niks geweest.

De kilometers tellen af en de rolling hills’ van de Alentejo-streek doen het Portugese-plat alle eer aan. Het gaat immers steeds op en af en ondanks een zogezegd vlakke etappe, zullen we vandaag toch nog 1750 hoogtemeters verzamelen. Het passeren van eerder gestarte deelnemers geeft me nog extra vleugels en we moedigen elkaar wederzijds aan. Ik herrinner me vooral Kim, Estie en Bruno die me luidkeels alle succes wensen. Ik ben intussen reeds drie uur in de wedstrijd en de kilometerteller staat op 90. Ik heb nog steeds geen enkel idee over mijn voorsprong en ben verbaasd dat João en José me nog niet hebben ingehaald.

Als ik voor de eerste keer koersdirecteur Antonio tegenkom, geeft hij aan dat ik intussen een voorsprong van 10 minuten heb opgebouwd. Het stelt me gerust en langzaam durf ik zelfs aan etappenwinst denken. Het gezegde over een vel van een beer gaat echter ook in Portugal op en ik tracht dan ook mijn enthousiasme te onderdrukken en me op de wedstrijd te concentreren. De loden zon begint steeds zwaarder te wegen en naar het einde toe krijgen we nog enkele lastige puisten te verwerken. Twelve minutes schreeuwt Antonio me toe en er loopt een rilling over mijn rug: zou ons plannetje dan toch echt lukken? Zou ik zelfs een extra kers op de taart kunnen zetten? Het zou super mooi zijn, niet alleen voor mezelf, maar ook voor maatje Domie.

Met nog amper 10 kilometer te gaan durf ik eindelijk in de dagoverwinning te geloven en zonder pech mag me dit niet meer ontglippen. De verlossende Meta in Albernoa zorgt dan ook voor een explosie van euforie. Het is gelukt, ik heb het gehaald. Ik ben super-content, ook voor het team. De achtervolgers zijn blijkbaar op een gegeven moment wakker geworden en hebben alles op alles gezet om me weer in te lopen. Zo hebben ze met vereende krachten de voorsprong teruggebracht naar ca. 6 minuten.

Domie heeft het grootste deel van de rit met deze achtervolgers meegereden, maar toen hun turbo aansloeg, heeft hij samen met Nederlander Jos Engelen het laaste gedeelte van de etappe afgewerkt. Hij wordt uiteindelijk gedeeld 6de . In een prachtige omgeving en met een uitgebreid avondmaal genieten we nog na van deze succesvolle Reevax-dag.
De spieren snakken naar rust, het lichaam naar een bed. Morgen wordt immers alweer verwacht dat we 135 kilometer lang het beste van onszelf geven. We kunnen onze slaap dus goed gebruiken.

Goodnight.

Pepe

Noticias:

Sonia Lopez, vorig jaar reeds ongelukkig ten val gekomen in etappe 3, heeft vandaag opnieuw pech. Op 25 kilometer voor de finish sukkelt er een stok in haar voorwiel en smakt ze onzacht tegen de vlakte. Later op de dag volgt vanuit het ziekenhuis het verdict: rechter-sleutelbeenbreuk. We vinden het doodjammer. Van ons alvast snelle beterschap gewenst.
Pijnlijk detail: de valpartij gebeurde op amper 500m van de plaats waar Domie vorig jaar tegen de vlakte ging.
Toru blijkt in deze wedstrijd zijn oude bidons van de Crocodile Trophy te gebruiken. Het brengt ook voor ons oude herinneringen terug.
Opmerking over het fantastische avondmaal: Dit is niet meer normaal !. Een tweepersoonskamer kost hier trouwens normaal 200 EUR. (Slik?!?)