Op het randje naar Sagres

Zoals bij elke meerdaagse wedstrijd is de laatste dag iets speciaals. Iedereen snakt naar het einde en de finish in Sagres moet het hoogtepunt worden van een hele week afzien. Doodjammer voor de deelnemers die het einde niet haalden zoals Luis Picado (heupbreuk in etappe 3) en Leon Vandenschoor (sleutelbeenbreuk in etappe 7) en niet te vergeten het meisje met de warmste glimlach, Sónia Lopes (sleutelbeenbreuk in etappe 6). Bovenop hun blessure moet deze anticlimax extra lastig zijn voor hen. Met enkele kleine woordjes trachten we hen dan ook zoveel mogelijk op te beuren.

In vergelijking met vorig jaar liggen de kaarten deze keer anders. Terwijl ik in 2007 absoluut de etappenzege in Sagres wou binnenhalen is dit vandaag geen must. Ook Domie heeft zich bij de algemene rangschikking neergelegd en er is dus geen echte druk. Maar we zijn natuurlijk wel naar Portugal gekomen om te racen en we willen het de jonge garde toch niet te gemakkelijk maken.
De killerklim vlak na de start is op het randje van berijdbaar en zorgt al onmiddellijk voor een afscheiding. Maar zoals verwacht komen de hoofdrolspelers na ca. 20 kilometer aansluiten en vormt zich een groepje. Opvallende aanwezigen in deze groep zijn Nathan Deibert en Renato Hernandez, de nummers 5 en 6 uit het klassement en met een verschil van amper 1 minuut nog steeds knokkend voor hun positie. Het belooft dus een wedstrijd in de wedstrijd te worden en niets is minder waar. De eerste aanval van ex-roeier en kleerkast Renato wordt dan ook prompt door de frele Nathan gecountert, maar hij moet wel alle zeilen bijzetten om weer in het wiel te komen. Een hilarisch schouwspel waarbij de rest van de groep op de eerste rij van het spektakel zit en dus top-entertainment. Zonder veel moeite worden de vroege vluchters terug ingerekend en stevenen we langzaam af op de beklimming waar vorig jaar de beslissende ontsnapping plaatsvond. Deze keer is het geen splijtende demarage maar een strak tempo wat de groep uit elkaar doet vallen zodat even later enkel João en ikzelf overblijven. Geen van ons beiden is blijkbaar van plan om het geslagen gat uit te bouwen en het duurt dan ook slechts een 10 tal kilometer alvorens ook José en Renato komen aansluiten. Deze laatste is zijn concurrent kwijtgeraakt en rijdt de ziel uit zijn lijf om z’n voorsprong te vergroten.

Intussen wordt de oceaanbries alsmaar beter voelbaar en de hete, droge lucht wordt langzaam koeler en vochtiger. Ons einddoel nadert nu met elke pedaaltrap en als plots de schuimende golven, de mistige branding en de spectaculaire rotskusten in de diepte voor ons opdoemen schreeuwen we het met z’n allen uit van blijdschap. Zelfs de Portugezen zijn onder de indruk.

En je zal het misschien niet geloven, maar er is nog iemand op de afspraak: opnieuw wordt ik immers verwelkomd door een majestueuze Albatros die soepel en elegant door de staalblauwe lucht glijdt. Een schril contrast met de zwetende renners die moeten opboksen tegen de sterke zeebries. Vondt je het gele truitje niet mooi, lijkt hij te vragen. Tuurlijk wel, roep ik hem in gedachten toe, maar ik wil je graag voorstellen aan jouw landgenoot, die het shirt meer dan verdient heeft en waarmee ik samen in dit onwezenlijk mooie decor mag rijden. Volg ons maar even en toon ons de weg naar Sagres. Ze sluiten een mens soms voor minder op, maar dromen kunnen soms mooier zijn dan de werkelijkheid. We moeten ons echter op onze GPS-route concentreren en vooral opletten dat we in de laatste technische secties van deze Transportugal geen fouten maken.

Bij één van de singletrails is er wat verwarring over het juiste traject en alvorens ik het goed en wel in de gaten heb, zijn niet alleen de Albatros, maar ook onze twee andere jonge Portugese vogels gaan vliegen. Domie, Renato en Ricardo sluiten trouwens ook weer aan. De trails zijn soms erg lastig en voor het eerst deze week vind ik het echt gevaarlijk: Een supersteile afdaling langs de kust ligt immers bezaaid met ronde keiën en terwijl dit normaal met enige omzichtigheid probleemloos af te rijden zou zijn, is het nu echt levensgevaarlijk. Men nagenoeg geen beginsnelheid en helemaal achter het zadel hangend zet ik de afdaling in. Ik wil zo weinig mogelijk snelheid maken, maar ondanks bijna geblokkeerde wielen loopt de snelheid systematisch op. Het is alsof je tracht te remmen op een laag knikkers. Ik tracht de hindernissen te ontwijken, voel het achterste van mijn fiets van links naar rechts slaan terwijl ik alsmaar sneller ga. Ik heb de situatie absoluut niet meer onder controle en weet dat een pijnlijke crash onvermijdelijk zal zijn. Maar net op dat moment krijg ik terug wat grip en neemt de helling iets af. Oef, dat was dus echt close. Hier heb ik ontzettend veel geluk gehad. Voor geen geld van de wereld rij ik hier nog vanaf. Vorig jaar lag deze strook er immers stukken beter bij.

Intussen is de voorsprong van de leiders gegroeid tot bijna 2 minuten en de enige kans die ik nog heb om hem bij te halen is in het laatste vlakke stuk. João laat zich echter niet verrassen en houdt stevig stand. Op het witte strand in Sagres komen we dan ook in de volgorde van het eindklassement over de denkbeeldige finishlijn: João Marinho, José Silva en ikzelf.

Domie komt als 9 de over de streep. Ook hij verloor in de levensgevaarlijke afdaling de controle maar wist tijdig van zijn fiets te springen. De valpartij was gelukkig zonder veel erg. Verder worstelde hij nog tot drie maal toe met een lekke band, maar het belangrijkste is dat hij veilig en wel de eindstreep haalt en hoe? Als enige rijdt onze kleinste Reevaxer over de dikke keien, door het mulle zand geheel tot in de oceaan. We hebben hem niet meer teruggezien.

Pepe

Noticias:

Leon reed vandaag noodgedwongen mee met de jeep van organisator Antonio. Zo kon hij toch nog genieten van de prachtige omgeving maar werd op de off-road stroken danig door elkaar geschud. Hopelijk is hij intussen zijn sleutelbeen niet verloren.
Bruno Barcelos, de gezellige Portugees van dik over de 120kg, die elke dag voor dag en dauw buiten klassement vertrok, heeft deze Transportugal met succes volbracht. Met een stalen wil ging hij kilometer voor kilometer te lijf en dit met slechts één doel: geld inzamelen voor jonge kankerpatiëntjes. Om hem nog extra te steunen hebben de andere deelnemers eveneens een financiële bijdrage geleverd .
Jos Engelen beloofde zich vandaag niet te sparen en finishte samen met Domie. Hij had zich, naar eigen zeggen vandaag het apezuur gereden.