Overwinningsdroom doorprikt – doorn kost eerste plaats

Bij het horen van namen als ‘Chateau de Franchimont’, ‘Becco’, ‘Polleur’, ‘Hodbomont’ en ‘Fort de Trancremont’, weten velen al onmiddellijk waarover het gaat. Inderdaad, het Waalse dorpje La Reid, deelgemeente van Theux en op amper een boogscheut van Spa, vormt op Pinkstermaandag steevast het strijdtoneel voor de eerste Belgische mountainbike-marathon-klassieker van het seizoen: de ‘Ardennes Trophy’. Het ronduit schitterende parcours, waar de mannen van Jules Hazard al sinds 1990 aan vijlen, zorgt jaar na jaar voor een steeds groeiend aantal deelnemers en ook onze buurlanders weten deze intussen monumentale wedstijd naar waarde te schatten.

Een klassieker dus en vooral een niet te missen afspraak voor marathon-team Reevax, te meer daar deze wedstrijd door velen als een soort waardemeter beschouwd wordt om te beoordelen wat de voorjaarstrainingen opgebracht hebben. Voeg daar nog een super zonnig zomerweertje aan toe, en alle ingredienten zijn aanwezig om er een pittige, boeiende en vooral sportieve wedstrijddag van te maken.

Na een drie maanden durend Duits strafkamp, heeft teammakker Domie intussen stilaan de trainingen hervat. Om eerst en vooral aan zijn basisconditie te kunnen werken, laat hij de wedstrijden voorlopig dan ook aan zijn neus voorbijgaan. Kroki, op zijn beurt, vertoeft aan de andere kant van de oceaan en demonstreert de Amerikaanse klanten onze Belgische spitstechnologie op gebied van geluid- en trillingsonderzoek. Als enig overblijvend Reevaxer moest ondergetekende dus noodgedwongen op zoek naar een alternatief support-team. De vaccante posities werden gelukkig snel door al of niet Chinese vrijwilligers ingevuld: Pappie zorgt vandaag voor de onmisbare bevoorrading. Mammie en vriendin Monique verzorgen de catering en bovenop hun stemgeluid leveren de meegebrachte koebellen de nodige decibels. Rots in de fotobranding Marc schiet professionele kiekjes voor op onze website. Het enthousiasme van dit supportteam zorgt bij mij dan ook voor dat beetje extra motivatie. En er zijn vandaag nog enkele opvallende feiten te melden: we zullen immers vandaag eens een Ardennes Trophy rijden zonder die loodzware modder die deze wedstrijd al te vaak rond deze periode nog zwaarder maakt. Het is eerder een zeldzaamheid.

Voor de start is het zoals steeds een blij weerzien van de hele mountainbike-familie na de duistere winterperiode. De nieuwe uitrustingen en het materiaal worden besproken en gekeurd. Ook Reevax pakt uit met een primeur, want Bioracer stak een extra tandje –of moet ik zeggen naaldje- bij om onze vernieuwde teamoutfit voor deze eerste grote Belgische afspraak klaar te krijgen. Alsof ik mijn sjiekste pak voor mijn eerste communie mag aantrekken, zo fier ben ik en ondanks een kompleet vernieuwde look blijkt Reevax toch nog steeds herkenbaar. Een andere nieuwigheid is de chip voor de tijdsopname: ik heb al allerhande modellen en systemen tegengekomen, maar 2 rechthoekige plaatjes die je als een soort geurvreters in je schoenen legt, zijn voor mij nieuw. Ik beklaag wel die gasten die die transponders nadien moeten stockeren.

De wedstrijd nu:

Weliswaar niet volgens het boekje, maar ik verkies een vroege opstelling in het startvak boven een deftige opwarming. Een goede startpositie is immers niet onbelangrijk. Tijd genoeg dus om nog even te keuvelen met Wouter en Mieke Deroo die sinds haar moederschap-onderbreking langzaam weer aan competitie toe is. Met 10 minuten vertraging schieten de eerste 250 deelnemers uit de startblokken. Gas en luchtinlaat volledig open, pijnzekeringen overbrugd en hijgen als een bronstige stier in overdrive. Afgaande op het aantal renners wat me links en rechts voorbij snelt, moet ik concluderen dat bij sommigen het pijnpunt omgekeerd evenredig is met hun hartslag. Bij mij voelen de soepele spieren van enkele minuten geleden plots als ranzige en krakende strobussels die het punt van spontane zelfontbranding gevaarlijk dicht naderen. Gelukkig komt ook aan pijnlijke liedjes een einde zodat ik na een dik half uur wedstrijd eindelijk mijn kruishartslag, spierspanning en pijnniveau heb bereikt. Taktisch gezien moet ik me natuurlijk concentreren op de masters 2, ofwel de mannen tussen de 40 en 49 jaar. Amaai, dat klinkt oud. Ik ken natuurlijk niet alle deelnemers en ook uit het buitenland zijn er heel wat renners, maar zeker uitkomend in mijn categorie zijn mijn Nederlandse collega John Bullens en landgenoot Marc Bulteel, naast meer dan 200 anderen.

Op naar de eerste bevoorrading want door het warme weer –je hoort me wel niet klagen- gaat de carbo-energizer in mijn bidon er vlot door. Perfect op het afgesproken punt staat de enthousiaste support-crew klaar en ook de bidonwissel verloopt vlekkeloos. Maar bij kilometer 30 kan ik mijn ambities al opbergen want een lekke voorband gooit onverwacht roet in mijn wedstrijd-eten. “Verdikke toch” denk ik bij mezelf, net een slecht moment want nu zijn de spreekwoordelijke vogels natuurlijk gaan vliegen. Ik had uiteraard wel moeten weten dat er in de Ardennen her en der doornen in het struikgewas wonen die een simpele binnenband rauw lusten. Vandaag rij ik immers niet met een anti-lek latex-produkt in de wielen en krijg daarvoor de rekening cash gepresenteerd. Exact vijf minuten kost me deze noodgedwongen pitstop vooraleer ik de hopeloos lijkende achtervolging kan inzetten. Intussen hebben heel wat andere renners me ingehaald en in het voorbijrijden vroegen heel wat vrienden of alles in orde is: een zeer sportief gebaar.

Eerst even terug op bedrijfstemperatuur komen en langzaam trachten plaatsjes op te schuiven. Bij de tweede bevoorrading vraag ik om alvast een extra reserve-binnenband klaar te houden zodat ik deze bij de volgende ontmoeting kan aanpakken, je weet immers nooit wat je nog onder de wielen geschoven krijgt. Onderweg hoor ik op een gegeven moment de sirene van een ambulance en even later staan enkele rijders aan de kant. Blijkt dat Joris Massaer bij een valpartij een slagader in de hand heeft opengereten en dringende verzorging noodzakelijk is. En er is nog meer rennersleed, want ook streekgenote Kim Saenen komt ongelukkig ten val en breekt hierbij haar sleutelbeen. We wensen alle ongelukkigen alvast een snel herstel.
Aan de bekende trappen-afdaling in Marché wacht me achtereenvolgens: een spervuur van foto-Canonnier Marc; de vurige aanmoedigingen van Mammie, het vakkundig aangeven van een binnenband door Monique en de professionele drinkbuswissel bij Pappie: gesmeerder kan het echt niet lopen.

Met nog 1/4 de van de wedstrijd te gaan komt het nu op volhouden en doorzetten aan en worden de verschillen steeds duidelijker. Bij velen is de power er duidelijk uit en de laatste beklimmingen zijn nochtans niet van de poes. In de finale ontmoet ik nog Belgisch kampioen masters 1 Bob Hannes en na 4u16min zit de wedstrijd erop. Door de verschillende startblokken is het bang afwachten wat de uitslag betreft. Na een verkwikkende douche uiteindelijk het verdict: een tweede plaats met amper 3 minuten achterstand op nummer 1, Forza-man Pascal de Kort. Die doorn heeft me dus de overwinning gekost. Het zat er dus in.

Chaos bij de podium-ceremonie wanneer de speaker van dienst in plaats van de plaatsen drie, twee en één riep de man drie, vier en vijf af. Even schrikken, maar de fout werd gelukkig snel rechtgezet. Algemeen eerste werd Nicolas Vermeulen, vóór wereldbekerrijder en veldrijder Thijs Al. Een geslaagde marathon zit er op en we hebben onze nieuwe outfit in stijl kunnen tonen. Op naar de volgende afspraak dus in de buurt van het Duitse Dresden.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 85 km

Hoogteverschil: 2400 hm

Uitslag

volledige uitslag