Portugal op zijn mooist, gekruid met een snuifje Costa-Rica
Wel effe schrikken want vanmorgen wordt ik wakker naast een oude vent. Nee, het is geen nachtmerrie, maar maatje Domie is net 36 geworden. Nog even en we kunnen het Reevax-bejaardenteam oprichten. Voor feesten is er helaas geen tijd, want de wekker geeft tevens de start van een helse molen die gedurende acht dagen ons elke minuut van de dag zal bezig houden.
Ontbijt om 7u30. Reevax-outfit aantrekken. Bazaar inladen. Onze sporttassen naar beneden dragen. Op de lift wachten. Onze fiets uit de kelder halen. Het GPS-toestel resetten. Dit alles maakt dat Domie en ik exact 1 minuut voor ons eigenlijke startmoment klaar staan: over just-in-time gesproken. De lucht zit dicht met bewolking, maar het regent ten minste niet. We hebben dus gekozen voor armstukken en met het weer van de voorbije dagen in het achterhoofd, kunnen we ons ook de zonnecrème sparen.
Gisteren bij de verkenning van de eerste 5km vertelde Domie me nog dat hij afwachtend zou rijden, geen initiatief zou nemen en gewoon meezeilen met de groep om op die manier zichzelf niet in de vernieling te rijden. Je weet, wijsheid komt met de jaren. Maar wie schiet er vandaag vanaf de eerste meter naar de kop: inderdaad, onze jarige. Voor hem misschien een geluk dat hij even later een verkeerde afslag neemt, want zo moet hij weer achteraan aansluiten. Ondanks een poging om rustig te starten, gaat mijn hartslag aanvankelijk flink de hoogte in. Ik voel duidelijk dat ik de laatste dagen te weinig getraind heb en mijn lichaam schrikt zich waarschijnlijk de pleuris dat de vakantie plots uit is.
De ondergrond is voor het grootste gedeelte goed berijdbaar, maar door de regenval van de laatste dagen staan er regelmatig plassen. Het is bovendien weer even wennen om je GPS-pijltje op de aangegeven route te houden en hier en daar ga ik dan ook kortstondig de mist. Samen met Ricardo Melo, het nummer vier van vorig jaar, maak ik het eerste uur rond. Domie heeft intussen wijselijk zijn eigen tempo gezocht. Zoals verwacht komt de jonge garde intussen sterk opzetten: João en José, twee Portugese teammakkers die ca. 5 minuten na ons zijn gestart komen aansluiten. Als viertal zetten we de weg verder, maar al na minder dan 20 minuten zijn de vogels gaan vliegen: een foutieve instelling op mijn GPS doet het pijltje steeds naar de dichstbijzijnde weg springen en zorgt voor verwarring. Eigenlijk niet slecht, want iemand anders tempo volgen is bij deze 140km lange etappe als spelen met vuur.
Intussen is de zon door de wolken gebroken en mogen de armstukken in de rugzak. Het belooft dan toch een mooie dag te worden. Bepaalde secties van het traject zijn zo modderig dat ze me doen denken aan de blubber die we in Costa-Rica te verwerken kregen. De met water gevulde putten in de weg zijn bij momenten navel-diep. Het water is lekker warm, maar de mecaniek is er verre van blij mee. De route is vandaag erg gevarieerd. Ondanks een totaal van meer dan 3800 hoogtemeters zijn er geen echt lange beklimmingen, maar gaat het terrein steeds op en af. Gravelwegen, schijnbaar onzichtbare paden in het gras, oude Romeinse kasseien en modder wisselen mekaar op boeiende wijze af en de vergezichten zijn steeds weer verrassend mooi. De truuk van de lange-afstandsrijder bestaat er immers in om de pijn van het afzien te compenseren met de schoonheid van het traject.
Intussen heb ik al heel wat vroeger gestarte deelnemers ingehaald, en naast de hoger vermelde youngsters is ook een sterk uitziende Renato Hernandez me voorbijgesneld. Hij maakt een bijzonder goede indruk en laten rijden is dan ook de boodschap. Bij elk checkpoint informeert de wedstrijdleider Antonio me over de voorsprong van de anderen en ik merk dat deze langzaam groeit. We zitten intussen al meer dan 6 uur op de fiets.
Met nog ca. 20km te gaan duikt voor me plots een onverwacht iemand op: Leon Vanderschoor, die ten gevolge van het handicap-systeem met iets meer dan een half uur voorsprong vertrok, is aan een supersterk nummer bezig. De laatste kilometers tracht ik nog zo vlot mogelijk door te komen om uiteindelijk na 7u09min te finishen.
Domie maakte onderweg blijkbaar een zware beginnersfout: hij wachtte te lang met bijtanken en als hij op een gegeven moment kompleet zonder drank komt te zitten, blijkt er een tijdlang geen water te vinden. Geen benzine voor de motor betekent geen vermogen en het licht gaat onverbiddelijk uit. Er zit voor hem niets anders op dan aan de kant opnieuw op krachten te komen.
In het etappenklassement staat Domie op een 13 de plaats en ikzelf op 5. Morgen wordt een heel andere dag en zal moeten blijken wie de inspanningen van vandaag het beste verteerd heeft. We zien wel.
Pepe
Noticias:
Mogelijk is er iets mis met de tijdrekening, want Domie voelt zich vandaag geen jaar, maar 10 jaar ouder.
Toru, onze sympatieke Japanse deelnemer kende een lastige dag, beet door en finishte na 10u27min.
Alle deelnemers zijn het ermee eens: vandaag was een schitterende etappe.
Vandaag had de ketting tot 4 maal toe een extra smeerbeurt nodig.
