Goeie lucht !

Orscholz, een godvergeten dorpje in het Duitse Saarland zoals er 13 in een dozijn zijn. En zelfs niet eens aan de Saar gelegen, maar wel enkele honderden meters hoger op de top van de vallei. En toch komen de toeristen tijdens de zomermaanden massaal afgezakt naar dit stukje Duitsland. Orscholz staat immers bekend als een “Lufkurort” en de “Reha-klinik” sluit hier naadloos bij aan. Ik stel het me voor dat je voor een stevige prijs in goeie gezonde lucht mag revalideren of een schoonheidsbadje nemen. Daarnaast hebben ze als grote toeristische trekpleister het spectaculaire Cloef uitzichtspunt, waar je de “Saarschleife”, een ‘-graden haarspeld bocht in de Saar-rivier, van bovenop de bijna verticale vallei kan bewonderen. Een beetje zoals Le Tombeau du Geant in de Semois in Bouillon, maar dan in XL versie. Een keer per jaar wordt Orscholz dan ook nog eens overspoeld door een bende mountainbikers, die voor veel minder geld in de even gezonde lucht de supersteile Saar vallei komen op- en af-fietsen totdat een abonnement op de Reha-klinik niet eens zo’n slechte bijklank meer heeft…

Ikzelf had er alleszins zin in, na het overslaan van de Chemin du Soleil wegens veel te zwaar voor mijn huidige conditie. Komt daarbij dat de weersvoorspellingen er fantastisch uitzien en dus gooi ik vrijdagnamiddag met veel plezier de deur op het werk dicht voor een lang weekendje moutainbiken. Zaterdagmorgen is het hele Reevax team paraat voor een parkoersverkenning om de mogelijke bevoorradings- en kamerapunten vast te leggen. Zowel Patje als Pepe klagen dat de Chemins nog in de benen zit en dat de afgelopen werkweek weinig efficient geweest is. Voor Patje komt daar nog bovenop dat hij tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag, zo ineens maar liefst een vol jaar ouder geworden is. Zou dat het gevolg van die goeie lucht zijn? Dat abonnement op die Reha-klinik klinkt ineens toch wel aantrekkelijk…
Aangezien Zoef de afgelopen weken nogal eens kloeg dat ze niet bergop kan, terwijl ze volgens ons toch de nodige kracht in de benen heeft en het dus –nog steeds volgens ons- tussen de oren zit, hebben we nog snel haar fiets van wat motiverend materiaal voorzien. En blijkbaar helpt dat, want ze reed wel overal vlotjes naar boven dit weekend. Of zou dat toch door die goeie lucht zijn?

Om even te illustreren hoe goed die lucht hier wel is: tijdens de eerste lange beklimming over een rotsig bospad langs de Wolfsbach, ontsnapte er ongewild en ongecontroleerd een warm, zacht windje aan mijn zich tot het uiterste inspannende lichaam, waarna de dichtsbijzijnde, 1m dikke en 8 m hoge boom met veel gekraak en lawaai spontaan het loodje legt. Dat heb je natuurlijk als je opgroeit als een kasplantje in steriele lucht. De Belgische bomen zijn in ieder geval wel resistent tegen mijn verontreinigingen

Ondertussen combineert Marv het mountainbiken met zijn andere hobby: geo-caching. Hierbij is het de bedoeling om met behulp van GPS coordinaten een “schat” te zoeken die verstopt zit op de meeste onmogelijke plaatsen. Ideaal te combineren met mountainbike dus. Eenmaal de “cache” gevonden moet je je (nick)naam toevoegen aan het logboek, dat de meest verscheidene vormen aanneemt. De ene keer een opgerold stukje papier in een filmrolpotje, de andere keer mag je je naam bijschrijven op de achterkant van een rolmeter. Niet evident als je dat ding eerst 15m mag afrollen !
Al snel blijkt dat Marv duidelijk meer ervaring hierin heeft en binnen de kortste keren heeft hij dan ook enkele “caches” gevonden, terwijl wij (de andere Reevaxers dus ) nog druk bezig zijn om ons verstand aan te zetten en te proberen de extra tip te ontcijferen. Misschien dat wij het dan toch maar beter bij koersen houden

Zondagmorgen. Na een uitgebreid ontbijt mogen Patje en Pepe om 9u30 vertrekken voor 103 km en 2700 hoogtemeters. Zoef en Marv zijn er ook ineens vandoor om op te tijd te zijn voor de eerste bevoorrading en fotos. Ikzelf moet nog een uurtje geduld hebben voor de start van de middelste afstand, 55km met 1450 hoogtemeters. Het grote voordeel van vroeg aan de start te zijn, is dat je vrij ver vooraan staat in de startbox, op de 5de rij na de licentierijders. Ik verwacht me er dan ook aan dat ik tijdens de start langs alle kanten voorbijgeschoten wordt door rappe en wannabee-rappe mannen aangezien er naar schatting nog een 450 bikers achter mij staan. Dit blijkt allemaal nogal mee te vallen, en ik verlies niet heel veel plaatsen. Goeie lucht of toch verkeerd bezig? Een 3-tal km na de start moet ik toch bekennen dat het de 2de optie is, en voordat ik me helemaal opblaas, neem ik me voor om gas te minderen en mijn eigen tempo te rijden. Aangezien op dat moment de hele groep nog samen is, heb ik de benijdenswaardige “eer” om het gat in het peleton te laten vallen

Na 18 snelle en relatief makkelijke kilometers over voornamelijk gravelwegen komen we naast de Saar rivier waar de klim langs de Wolfsbach begint. Hier staat Marv me op te wachten met zijn fotokanon en een nieuwe Performance drinkbus. Even verder blijkt het kasplantje van gisteren zich in zijn graf omgedraaid te hebben, waardoor een van de grote zijtakken het bospad verspert en we even van de fiets moeten. Daarna volgt de Sparkassentrail, een van de 6 singletrail afdalingen die met vervaarlijk uitziende doodskoppen aangekondigd zijn. We waren gisteren harder geschrokken van de doodskoppen dan van de afdalingen zelf, maar vandaag is het aanschuiven op de singletrails en moet er hier en daar noodgedwongen even een voetje gezet worden. Jammer, maar dan had ik maar sneller moeten starten…

Nadat we de Saar overgestoken zijn, komt voor mij een onbekend stuk en dit blijkt het mooiste en plezantste stuk te zijn. Enkele langere klimmen afgewisseld met steile stukjes bergop door het bos, singletrail afdalingen, en enkele keren-en-draaien op-en-af cross-country stukken. Tussendoor dan nog machtige uitzichten over de Saar vallei. En de Shimano rots! Strategisch gesitueerd in een korte bocht in een van de singletrails en een hypnotiserende aantrekkingskracht uitoefenend op de onbewuste biker, voedt de Shimano rots zich met…. juist… Shimano achterderailleurs. Menig derailleur is hier gesneuveld, en te oordelen naar de verse krassen in de nieuwe fluo-groene verf is het ook voor de Shimano rots een top-weekend.
Voor ik het goed en wel besef heb ik deze prachtige 20 km lus achter me en ben ik terug aan de Saar. Nog 9 km te gaan, en wetende dat Orscholz bovenop de vallei ligt, is het grootste gedeelte dus bergop. Te beginnen met de Bitburger klim vanop de oever van de Saar uit de vallei, loodrecht op de hoogtelijnen. Dat voorspelt meestal niet veel goeds, tenzij je een fan bent van supersteile klimmen, melkzuurexplosies, krampen en lelijke gezichten. Gelukkig allemaal nog net te doen, zeker als Marv met zijn kanon in aanslag staat is dat een extra motivatie.

De laatste kilometers steek ik nog een tandje bij, en slaag er in nog een 20-tal plaatsen goed te maken. Blijkbaar zitten velen er compleet door, terwijl ik nog wat overschot heb. Aan de finish ben ik dan ook niet compleet kapot zoals tot nu toe het geval is geweest met vergelijkbare parkoers. Goeie lucht hier zeker?

Enkele minuten later wint Belgisch marathonkampioen Wouter Cleppe de langste afstand. Een klein halfuurtje later komt ook Pepe binnen, een kwartiertje later gevolgd door Patje. En wat raar is? Patje is ook niet compleet perte-total zoals we van hem gewoon zijn. Hij hoeft niet te gaan liggen om verder te sterven. Geen muurtje nodig om tegen uit te hijgen. Geen levend lijk fotos. Niks van dat alles, en dus saaie boel. Dit is de eerste keer dat ik Patje zelfs zie lachen aan de finish van een koers. Komt het verstand dan toch na al die jaren of is dat ook weer die goeie lucht? We zullen het maar bij de goeie lucht houden …

En die goeie lucht heeft ook nog voor ijskreem gezorgd, want Pepe is zowaar 3de in de senioren 2 categorie. En met dergelijk prachtig weer, gaat dat die ijskreem er altijd in!

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 55 km
Hoogteverschil: 1450 hm

Afstand: 103 km
Hoogteverschil: 2700 hm

Uitslag