Hertog Godfried is de kluts kwijt – Du jamais vu

Er zijn zo van die plekken op deze aardkloot waar mijn licht ontvlambare verbeelding steevast de teugels in handen neemt en ik willens nillens de dagelijkse beslommeringen mijlenver wegdroom. Zo werd ik ooit geraakt door het beeld van vrolijk schoolgaande kinderen in de stromende regen op de grauwe flank van een 2000 meter hoge, slapende vulkaan. En ook een sierlijk zwevende witte albatros boven een steile rotsclif tegen de achtergrond van een staalblauwe hemel deden jaren geleden de fantasiestoppen ongecontroleerd doorslaan.

Dat je voor een dergelijke locatie niet steeds aan de andere kant van de wereld hoeft te zijn, ervaar ik nog maar eens wanneer ik op vrijdagavond onder een fonkelende sterrenhemel de N89 verlaat en slingerend mijn weg zoek naar een middeleeuws stadje aan de oevers van de Semois: Welkom in het magische Bouillon, stad met een duizendjarig verleden en overlopend van geschiedenis en legendes.

Alleen al de opvallende ligging geeft aan dat we hier met een bijzondere plaats te maken hebben. Als een beschermende arm wordt de stad immers omsloten door een meander van de Semois terwijl de imposante burcht als heer en meester de stad overschouwt. Nog maar net ben ik de oude kasseien van de ‘Pont de Cordemoy’ overgedokkerd of bij het omkijken wordt ik getroffen door de pracht van het machtige kasteel van Godfried van Bouillon, badend in een zee van geel licht. Menig Japanse spleetoog zou vermoedelijk heel wat Yen’s op tafel gooien om hiervan een kiekje te mogen maken.

In deze historische setting zullen zondag enkele honderden pedaalridders op hun edelste ros hun vlijmscherp geslepen degens kruisen en strijden voor de eer van het thuisfront, de gratie van de jonkvrouwen en … als het effe kan, voor een handvol bollen ijskreem in een mountainbike-oorlog met de klinkende naam: Le Grand Raid Godefroy.

Een jaar geleden draaide dank zij de belangeloze medewerking van ons nationale klimaat, deze legendarische wedstrijd nog uit op een nooit gezien modderspektakel en haalden op de langste afstand van 160 kilometer slechts 32 van de 109 gestarte renners de finish. Mijn ogen beginnen nog steeds spontaan te tranen wanneer ik terugdenk aan die helletocht van toen. Ik had dan ook gezworen om deze wedstrijd nooit meer in dezelfde omstandigheden te zullen rijden en alleen als het weer enigszins vriendelijk was aan de start te verschijnen. Gelukkig hebben de eieren bij de Clarissen hun doel niet gemist en zorgen ze deze keer niet alleen voor een heerlijk omelet, maar tevens voor een hemelwatervrij weekend.

Terwijl onze Reevax-huisfotograaf zich uitleeft op vakantie in de States, tekent de rest van het team present om onze ‘colors’ te verdedigen in één van de zeldzame Belgische thuiswedstrijden. Met zijn royale 160 kilometer behoort deze Grand Raid Godefroy trouwens tot het selecte kransje van extreme marathons die in Europe dun gezaaid zijn. Ondanks de geografische beperkingen, heeft ons Belgenlandje meer mountainbike-troeven dan je op het eerste gezicht zou denken. Ze moeten alleen uitgespeeld worden.

Organisator X-Free uit Namen, die de wedstrijd van Alain Poncin heeft overgenomen, mocht zich na het debacle van vorig jaar opmaken voor een herexamen en heeft deze keer alvast de weergoden aan zijn kant. Met hun concept van een Outdoor Sport Festival wil men tijdens hetzelfde weekend en op dezelfde locatie outdoorsporters uit diverse disciplines samenbrengen en laten deelnemen aan een scala aan wedstrijden. Dit alles in een adembenemend kader en met als nobel doel verschillende culturen en hun erfgoed te verkennen in een sportieve, vriendelijke en broederlijk sfeer.

Naast mountainbike-marathons, staan er dit weekend ook downhill-wedstrijden, familie- en kinderevenementen, een avonturen-raid en een nachtrit op het programma: een hele berg dus. Middelpunt van dit Outdoor-evenement is een grasstrook aan de oever van de Semois, grenzend aan een steile boshelling en in de schaduw van het bekende versterkte kasteel. De opbouw ziet er met zijn publiciteitsvlaggen, tentjes en ontelbare spandoeken alvast super-professioneel uit en we zijn van meet af aan onder de indruk en benieuwd naar de wedstrijd van zondag.

Om je geliefkoosde hobby te kunnen uitoefenen moet je nu eenmaal afzien en dat pure genot begint vandaag al om 5 uur ‘s morgens. De herfst laat zich intussen al goed voelen want het is buiten kil en balkdonker. Teammaat Kroki, die vandaag voor de 70 kilometer gaat en pas anderhalf uur later vertrekt, draait zich met een grijns op zijn gezicht nog eens om en knort als een Ardense ever, lekker verder. Pat, Zoef en ikzelf drinken ons met verse koffie tot leven en bereiden ons mentaal voor op een lange dag in het zadel.

Hoewel netjes met bordjes aangeduid is van echte startboxen geen sprake. Is ook niet zo belangrijk bij een dergelijke afstand. Het Belgische lange-afstandskransje is goed vertegenwoordigd en heel wat van de Houffamarathon-deelnemers zijn ook vandaag weer van de partij. We hebben nu eenmaal niet zo veel lange afstandsmarathons in ons land. Onder het goedkeurende oog van Hertog Godfried, gaan Pat en ik even over zeven samen met nog 140 andere kruisvaarders van start voor de verovering van de heilige bossen rond Bouillon in de 160 kilometer lange Grand Raid.

Als een gesmeerde bliksem schiet een groepje renners onmiddellijk uit de startblokken en gaan er als bezetenen van door. Pat en ik voeren een andere strategie en houden er een gezapiger starttempo op na. Al snel voel ik dat de beentjes niet zo soepel draaien als ik wel zou willen. Heb ik misschien mijn maliënkolder vergeten in te oliën of hangt er nog een loden bol aan mijn been. Bij mijn teammakker lijkt het wel te vlotten en we gaan broederlijk samen het eerste wedstrijduur in.

Sinds mensenheugnis wordt er bij de Grand Raid in Bouillon nooit wedstrijdbepijling gebruikt voor het aanduiden van het parcours. Wellicht voor het gemak wordt keer op keer gebruik gemaakt van de bestaande aanduidingen van de vaste mountainbikeroutes. Deze bestaan uit kleine witte vierkantjes van 10 bij 10 centimeter met daarin een gekleurd, driehoekig pijltje. Deze indicaties zijn terug te vinden op het asfalt, bomen, palen en rotsen en bedoeld voor mountainbikers die rustig hun tocht willen afleggen. Voor eerder genoemde doelgroep ruimschoots voldoende, maar volstrekt ondermaats voor een horde koerskonijnen die slechts één doel voor ogen hebben: zo snel mogelijk de finish bereiken. Ze hadden nochtans extra hun best gedaan door alle vierkantjes vers te schilderen en van een opvallend hevige rode pijl te voorzien. Eerlijk gezegd: de pijlen waren in Bouillon nog nooit zo duidelijk, maar helaas een dergelijke wedstrijd onwaardig.

Pijnlijk gevolg is dat er telkens weer renners het spoor bijster worden en kostbare tijd verliezen. Ook ik kan me nog levendig herinneren hoe ik vorig jaar samen met twee Waalse collega’s twintig minuten verloor door in een snelle afdaling een in het struikgewas verborgen vierkantje te missen. Dit jaar wil ik door extra oplettend te zijn herhaling voorkomen.

Amper een half uur in de wedstrijd en temidden van een donker naaldbos, horen we geroep en getier. Even verderop blijkt dat de kopgroep een verkeerde afslag heeft genomen. Een nog aanwezige kartonnen pijl die bedoeld was voor een zaterdag-evenement van dezelfde organisatie heeft blijkbaar voor verwarring gezorgd en zelfs één van de begeleidingsmoto’s van de wijs gebracht. Een erg spijtig begin van een veelbelovende wedstrijd en helaas bepalend voor het verdere verloop. Dank zij een korte verkenning gisteren weten Pat en ik maar al te goed dat enkel de hevige rode pijlen gelden en gaan we gelukkig niet de mist in.

Onze wedstrijd bestaat uit twee grote delen: eerst leggen we de westelijke lus van 90 kilometer af en na een doortocht in Bouillon is de lus van 70 kilometer aan de oostkant aan de beurt. Het eerste gedeelte is veruit het spectaculairst dank zij zijn vele singletrails en heel wat prachtige vergezichten. Het moet gezegd, de streek is hier bij momenten betoverend. Eén van die panorama’s die voor altijd op je netvlies gebrand blijven is het uitzicht vanuit Botassart over een meander van de Semois met daartussen “Le Tombeau du Géant”. Een legende uit de tijd der Romeinen wil dat onder deze groene bult een heldhaftige reus begraven ligt die om het leven kwam bij zijn verzet tegen Caesar.

Zonder het te weten heb ik blijkbaar de reus wakker gemaakt en me zijn vloek op de hals gehaald want in de daaropvolgende technische afdaling blaast mijn achterband zijn laatste adem uit. “Verdikke toch, het gaat toch weer niet beginnen zoals in Polen, zeker ?!”, vloek ik op mijn beurt. Het moeizame eerste wedstrijduur is dus voor niets geweest en met een terugval van zowat 8 minuten wordt het nog een hele dag knokken.

Pat’s vrouwtje, Zoef, heeft zich op de vooraf afgesproken plaatsen geposteerd en zorgt voor een puntgave bevoorrading. Daarnaast zorgt ze nog voor wat foto’s en slaagt ze er bovendien in om met haar enthousiasme luidkeels haar renners te motiveren. En dat heb ik geweten: “Komaan, goe bezig, de koers is nog nie gedaan !!” schreeuwt ze alsof haar leven er van af hangt. Omstaanders schrikken zich de pleuris, maar lijken vol bewondering voor zoveel vuur en passie. Ondanks het zware fysieke afzien slaat ook bij mij de vlam over en stijgt de broodnodige motivatie. Bijkomende steun is de aanwezigheid van Pa Wouters en Jetty, die niet alleen zoonlief, maar de hele Reevax-bende met hart en ziel aanmoedigen.

Door het lekrijden ben ik intussen helemaal alleen komen te zitten, maar dat heeft tenminste als voordeel dat ik zelf mijn tempo bepaal. Ondanks het feit dat we vandaag het parcours in omgekeerde richting afleggen ten opzichte van vorig jaar, kan ik me toch heel wat stukken herinneren. Wat een verschil tussen de blubber van vorig jaar en de droge ondergrond vandaag.

Na meer dan 3 uur wedstrijd hangt plots Belgisch kampioen Kris Hertsens in mijn nek. Ook hij zat in de verdwaalde kopgroep en is van de concurrentie weggedemarreerd. Ik moedig hem nog kort aan, en even snel is hij weer uit het gezichtsveld verdwenen. Wat later krijg ik het verwachtte bezoek van de rest van de favorieten met o.a. Houffalize-winnaar Joris Massaer. Na meer dan 3 uur zijn ze nog steeds aan het vloeken over de verdomde pijlen. Heel even kan ik hun achterwiel van dichtbij zien, maar vooraleer er een oranje lampje in mijn dashboard aangaat, laat ik de sneltrein wegrijden.

Pat, die bij mijn lekrijden net vóór me reed, heb ik nog steeds niet teruggezien en dat verbaast me niets want hij gaf vanmorgen een sterke indruk. Ik hoop dan ook dat hij kan doorzetten en de wedstrijd met een verdiend en mooi resultaat kan beeindigen en zo de eer van het team kan hooghouden. Over mijn eigen positie in de wedstrijd krijg ik her en der tegenstrijdige informatie en om heel eerlijk te zijn, heb ik geen flauw idee op welke plaats ik rijd. Trouwens, moest ik het wel met zekerheid weten, het zou niet veel aan mijn taktiek veranderen, zodus gewoon verder “pedallen”.

Het tweede gedeelte van deze Grand Raid is van een heel andere strekking. Vooral brede en goed berijdbare wegen met minder hoogtemeters zorgen voor een hogere gemiddelde snelheid. De deelnemers die enkel de 70 kilometer gekozen hebben missen duidelijk het leukste deel van deze wedstrijd. Ook Kroki zal dit na de koers kunnen beamen. Op een gegeven moment, bij de oversteek van een riviertje, lijkt Kris Hertsens aan de kant te staan. Wat was daar loos? Hopelijk is hij niet gevallen of heeft hij geen pech. Het zoveelste bizarre voorval van deze wedstrijd.

In het laatste gedeelte van de wedstrijd kan ik langzaam, één voor één, nog enkele renners oprapen en op die manier resultaat boeken met mijn gekozen taktiek. De duur van de wedstrijd evenals het snelle starten heeft sommigen immers de das omgedaan. En dan plots is daar voor de derde keer vandaag Nomadesk-renner Kris Hertsens, die na een verplichte stop wegens darmkrampen zijn achterstand weer heeft goedgemaakt. Straffe kost ! Ik vraag hem prompt hoeveel levens hij wel heeft, want telkens terugkomen kost immers bergen energie. Sjappoo. Kris wordt uiteindelijk, ondanks alle tegenslag, de verdiende winnaar in de master-2-categorie.

Met nog enkele laatste aanmoedigingen van Zoef en de supporters komt Bouillon langzaam in zicht en als afsluiter mogen we een stuk van het downhill-parcours van gisteren afleggen. Na iets meer dan zeven uur en drie kwartier sta ik terug aan de voet van Hertog Godfried’s versterkte kasteel. Zesde algemeen en tweede bij de master-2-categorie is het verdict en daar ben ik uiteraard ongeloofelijk blij mee. Tot mijn verbazing is mijn teammaat Pat echter nog niet aangekomen, hoewel ik hem de ganse dag niet meer heb gezien. Tien minuten later wordt alles duidelijk wanneer hij als 3de master-2 en 8ste algemeen over de finishlijn komt. Ook hij heeft blijkbaar ergens een verkeerde pijl gevolgd en tijd verloren. Desondanks een knappe prestatie en goed voor twee Reevaxers op hetzelde podium. Zoef en de supporters zijn door het dolle heen. Het doel is bereikt: vanavond smullen we met z’n allen ijskreem.

Ondanks alle commotie was het toch een leuke dag, maar langzaam beginnen de verhalen binnen te druppelen over de gebrekkige organisatie en die doen meer en meer de wenkbrauwen fronsen. Zonder te negatief te willen worden, toch een kleine bloemlezing:

- Geen deftige startopstelling en geen briefing over welke pijlen precies te volgen zijn. In nagenoeg elke afstand wordt de start te laat gegeven.
– Geen informatie in het startpakket over hoe en waar de transponder te monteren. (Mensen die voor het eerst aan een dergelijke wedstrijd deelnemen moeten het maar uitzoeken).
– Begeleidenden motorijders zijn niet op de hoogte van het te volgen parcours en zorgen ook tijdens de wedstrijd voor gevaarlijke situaties door riskante inhaalmanoevers. Het parkeren van hun moto midden op een singletrail was storend.
– Door de ondermaatse bepijling reden heel wat renners verkeerd en zijn sommige klassementen zelfs niet meer behoorlijk op te maken. Op de site van de tijdsopnemer staat een nooit eerder geziene passage over irrelevante en onzekere uitslagen. Voor de 70 kilometer is zelfs helemaal geen uitslag beschikbaar.
– Bij de finish van de 70 kilometer bleek geen aankomstbevoorrading aanwezig.
– Zowel de speaker als de mensen van de tijdsopname bleken overduidelijk geergerd door het hele gedoe met resultaten en foutrijders.
– De podiumceremonie wordt enkele malen uitgesteld en er is duidelijk discussie over de uitslag.
– Een podium en een medaille of beker vinden we super leuk en wat mij betreft voldoende. Maar dat bijvoorbeeld de algemene winnaar van een 130km lange wedstrijd naar huis gaat met een plastic beker en een Nissan-paraplu, lijkt ons een gebrek aan respect.
– Met deze wetenschap klinkt het op zijn minst raar wanneer men de doelstellingen op de site van de organisatie leest (vrij vertaald):

“ … het Outdoor Sport Festival wil zowel sporters samenbrengen die hun eerste stappen wagen in nieuwe sportdisciplines als goed getrainde en ervaren sporters, sterren uit bepaalde disciplines, Olympische kampioenen of wereldkampioenen, nationale, regionale of lokale kampioenen en dit alles in een feestelijke en gezellige sfeer. Alle deelnemers zullen worden beloond, de elite door een aantrekkelijke prijzenpot, de amateurs en debutanten door vele natura-prijzen… “

Er is dus nog een hoop werk aan de winkel. Gedurende het marathon-seizoen neemt Reevax vaak deel aan buitenlandse wedstrijden, voornamelijk in Duistland. Nooit maar dan ook nooit maken we dergelijke toestanden mee in een Duiste marathon. Hoe kan het dat een degelijke Belgische organisatie zo moeilijk te vinden is. De Houffamarathon was dit jaar al een stuk beter, maar vergeleken met het buitenland moeten we tot onze spijt vaststellen dat het bij ons organisatorisch maar pover is. En we hebben nochtans schiterende parcours en prachtige locaties…

Vandaag was Hertog Godfried duidelijk de kluts kwijt maar dank zij de betoverende omgeving en het gevarieerde parcours kon deze pedaalridder zich toch uitleven. De organisatie zouden we willen aanraden eens een kruistocht naar Germania te ondernemen om aldaar de knepen van het vak te leren want ondanks de goede bedoelingen was het vandaag “du jamais vu”.

Ridder Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 70/160 km

Hoogteverschil: 1200/3300 hm

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album