Leerschool voor organisatie van de perfecte MTB marathon !

Nadat ik de hele week ten volle heb genoten van de wedstrijd in Bouillon, en heus niet alleen om de resultaten van Pat en Pepe, maar ook van het doorzettingsvermogen van alle bikers die onder abnormale, bizarre omstandigheden de race hebben uitgereden en die ook nog een voortreffelijk resultaat behaalden, rest me dit seizoen nog enkel de begeleiding te doen in Sankt Wendel.

St. Wendel, waar volgend jaar het WK marathon plaatsvindt, leent zich volledig om een marathon van formaat op poten te zetten. Bij aankomst, zoals gewoonlijk bijna nacht, valt het al op dat de organisatie goed zit. Je kan haast niet naast de verschillende borden met pijlen zien met vermelding : Camping, Douches, Inschrijving, Parking enz…

Zaterdagmorgen gaat Pat zijn nummer ophalen en even later arriveren onze teammakkers. Pepe en Pat wagen zich aan de lange afstand van 108 km met 2556 hm, Kroki gaat voor 53 km en 1144 hm. Aangezien de wedstrijd op een zaterdag plaatsvindt was er geen ruimte om de bevoorradingspunten te verkennen. De organisatie stelde echter een kaart ter beschikking met de officiële bevoorradingspunten en ervaren rot in het vak Kroki stippelde in alle haast de te rijden weg uit !

Het hele evenement vindt plaats rondom de atletiekpiste en de eerste indruk die ik krijg doet me de adem benemen. Dat Duitsers marathons kunnen organiseren wisten we al, maar dit slaagt alles. Alles is tot in de puntjes voorbereid, de houten tafels zijn bedekt met spierwitte, weliswaar papieren tafelkleden. Er is een hele catering voorzien om de bikers na hun race te voorzien van spijs en drank, tegen een crisistarief, want zeg nu zelf, pasta à la volonté met VERSE groeten tegen een prijs van 5.50 €, zijn we dit jaar nog niet tegengekomen. En daar bleef het niet bij, de menukaart had voor elk wat wils, waarbij zelfs de traditionele Kroki-curryworst niet ontbrak.

Vele Belgen ( 46 ) aan de start, waaronder de immer bekende, filmende, Fons Moors ( 64j ! ). Altijd een happy weerzien met die man en bewonderenswaardig dat hij op die leeftijd nog als winnaar in de categorie Hobby heren 4 het podium haalt. Om 9u werd dan de start gegeven op de knalrode ondergrond van de atletiekpiste. Kroki zou 10min later starten, maar achteraf bleken dit 20 min te zijn, met tot gevolg dat ik hem mis op de eerste bevoorrading.

Eén voordeel hebben de renners alvast, het heeft de voorbije dagen niet geregend en ook vandaag zijn de weergoden ons goed gezind. Niet onbelangrijk, want regen betekent hier afzien, het parcours wordt dan in een mum van tijd omgetoverd in een modderpoel, zoals we in 2007 reeds mochten ondervinden.

Het parcours leidt ( lijdt ) de bikers door het Natuurpark Saar – Hunsrück en verplicht de renners continue op en neer te gaan door het schilderachtige hoogland. Het zijn niet zozeer lange klimmen, maar wel hevige, venijnige korte klimmen die na weer een afdaling plots opduiken. Weinig recuperatievermogen dus. Dit continue op en neer maakt deze marathon speciaal, maar zeer zwaar ! Het eerste deel gaat vrij snel en zo wordt voorkomen dat er geen files ontstaan. In het midden van de wedstrijd bevinden zich een heleboel singletrails, die soms veeleisend zijn qua concentratie. Na 52 km passeren de bikers terug langsheen de atletiekpiste om daarna terug serieus bergop te gaan via een tweede lus. Mentaal, toch lastig, omdat je beseft dat de finish links van je ligt en dat je rechts terug de berg op moet.

Aangekomen aan bevoorradingspunt 1 wordt ik aangesproken door een vriendelijke Duitser, die me vraagt of ik ontbeten heb. Hij presenteert me zowaar een broodje met kaas en/of een rozijnenbol. Ik aanschouw het lange buffet dat er tentoongesteld is en geef de man alvast een compliment over het ruime assortiment dat de organisatie hier aanbiedt. Het aantal vrijwilligers achter de tafels heb ik niet proberen te tellen, maar aangezien er nog een aantal langs de weg stonden om de bikers te voorzien van drank, zullen het er wel veel geweest zijn. Even ebben mijn gedachten weg naar de marathons in België en denk hierbij, waarom kunnen ze dat bij ons niet. Meestal is de kostprijs van een marathon in België duurder en toch bakken sommige organisaties er niets van.

Pepe komt als eerste door en Pat na 5 min. Hij lijkt af te zien, maar ik bedenk dat de juist opgereden helling niet van de poes is. Aan de volgende bevoorrading passeert Pepe me gezwind en ik ben ervan overtuigd dat het goed loopt bij hem. Pat komt echter pas na 12min door en daar klinkt hij bijzonder vermoeid. Een hoop gemor dat ik niet versta, iets van versnellingsproblemen, en ik weet genoeg, vandaag draait het gewoon vierkant. Die 160km van Bouillon zijn nog niet verteerd !

Ik sta al een hele tijd te wachten op bevoorrading 3 en besef dat Pat en Pepe al meer dan een 1u25 onderweg zijn met hun vorige bidon. Ik vrees dat ze zonder drinken zitten en net op dat moment komen de eerste renners door. Ik informeer, wat blijkt, de afstand tussen 2 en 3 is groter dan op het plan aangeduid was. Bovendien krijg ik na 3u wedstrijd telefoon van Pat en wordt mijn vermoeden bevestigt dat hij letterlijk en figuurlijk ‘ leeg ‘ zit. Met de mededeling : ‘ ge moet niet op me wachten want ik zit kapot, zorg voor Pepe, ik stop wel aan de bevoorrading’ moet ik het stellen. Even ben ik nog in verwarring en hoop niet dat hij gezegd heeft dat voor hem de race over is en dat hij opgeeft. Ik zou beter moeten weten, maar ja, zeg nooit ‘nooit’! Ondertussen zie ik Pepe de bocht uitkomen en in alle haast smijt ik mijn gsm tegen de grond. Nog onder invloed van het telefoongesprek, ratel ik hem van alles rond de oren. Ik weet het, ‘t zijn op dat moment niet de zorgen van Pepe, maar emoties onderdruk je niet altijd. Toch laat ik het niet na hem toe te roepen dat hij goed bezig is. Op Pat hoef ik dus niet meer te wachten en ik haast me naar het volgende punt. Daar zijn al een aantal bikers gepasseerd, maar dan zie ik plots de ouders van Frans Claes en ik hoop dat Pepe nog niet voorbij is. Na enkele minuten komt hij de helling opgereden. Oef, ik heb hem niet gemist. Ik deel hem mee dat hij nog 17 km van het einde is en dankbaar neemt hij de volle bidon aan. Ik besluit op Pat te wachten, en dat duurde. Zelfs ons beste maatje Rory Kerkhofs zie ik voorbijflitsen. Ik vraag hem of Pat ver achter is en krijg als antwoord : ‘ denk het niet , maar hij zit wel dood ‘. Na een tiental minuten, zie ik men ventje puffend naar boven rijden. Ik moedig hem aan, geef zijn laatste bidon en hoop dat hij de finish haalt. De frustratie blijkt groot te zijn, na de prestatie van Bouillon, een totale off-day !

Aan de finish toch opgewekte gezichten. Wetende dat Pepe een uitstekende wedstrijd heeft gereden, feliciteer ik hem, al weet ik pas nadien dat hij 2de is geworden bij de masters 2, misschien speelden op dat moment toch nog de emoties van de voorbije uren en vergat ik daarom naar zijn resultaat te vragen. Zo ook bij Kroki, tjonge toch, ‘t lijkt bij mij ook een off-day of laat het ‘eindeseizoensyndroom’ zich al voelen ? Kroki finishte als 33ste. Even menen we te horen dat Pat 5de is, maar later vernemen we dat hij 15de is, een aannemelijker resultaat. We wachten nog een tijdje tot de Belgen gefinished zijn en vermelden dat maar liefst 8 Belgen het podium halen in de verschillende leeftijdscategorieën opgedeeld in Hobby en Licentieklasse. De hele podiumceremonie wordt echter afgelast, daar er eerder op dag een dodelijk slachtoffer was gevallen, tengevolge van een hartinfarct. Heel spijtig voor de bikers, alsook voor de organisatie, die tijd, moeite, noch kosten hadden bespaard om een heus podium op te zetten in een grote zaal, maar waar de witte tafels er echter dit jaar verlaten bij stonden.

Op de laatste wedstrijd, de Roc D’Azur, zal ik het team niet vergezellen en ga ik een welverdiende vakantie tegemoet in Tenerife en dit met mijn goede vriendin Nora, die me gedurende het ganse seizoen een beetje heeft moeten missen, maar die als geen ander weet dat ik enorm geniet van het MTB wereldje.

Zoef

Wedstrijd Info

Afstand: 53/108 km

Hoogteverschil: 1144/2556 hm

Uitslag