Perfect volgens plan !

De 4u-estafette wedstrijd in het Nederlandse natuurgebied De Pals doet wel eens meer dienst als Reevax seizoens-opener. Geen typische marathon, en dus ook niet echt spek naar Reevax bek, maar met kronkelende singletrails door de bossen en – zo lijkt het tenminste sinds jaren – een goed-weer garantie perfect voor een dagje mountainbiken.

Aangezien ondertekende zich voorgenomen heeft om dit jaar terug aan de start van enkele marathons te verschijnen, was het plan om het koersgereedschap voor de eerste wedstrijd piekfijn in orde te zetten: tijdens de week ‘s avonds de Orbea volledig demonteren, alles schoonmaken, vernieuwen wat twijfelachtig is en de hele bike terug monteren. Op zaterdag dan wat losfietsen zodat de nieuwe onderdelen en kabels zich kunnen “zetten”, op tijd het bed in om zondag in perfecte omstandigheden aan de start te staan. Als ik ondertussen 1 ding geleerd heb, dan is het dat een planning datgene is wat niet gaat lukken. Vandaar dat de laatste bout pas op zondagmorgen 4u vastgedraaid werd, en met een wekker die om 7u lastig begon te doen verliep alles dus ideaal en 100% volgens het boekje. Behalve de zaterdagavond spaghetti dan, maar die stond dan ook niet op de planning…

Met een halve slaapkop Pepe en Marv opgepikt om een uurtje later in de wei naast de mobilhome van Pat en Zoef te parkeren. We zijn ruim op tijd en dus gaat Pepe eerst nog aan het koffie-infuus hangen. Na het monteren van de startnummers willen de 2 snelle jongens het parkoers gaan verkennen. Ikke dan maar mee, en daar werden mij al snel 3 dingen duidelijk: 1) het is een vrij zwaar parkoers; 2) de beentjes zijn nog niet helemaal (of helemaal niet?) in orde na de trainingsweek in Mallorca en 3) na bijna 3 maanden niet meer met een mtb gereden te hebben, stuurt dat toch heel anders dan een koersfiets. Geen slecht idee dus, dat verkenningsrondje, en met conclusies 1 en 2 in het achterhoofd neem ik me voor om niet snel te starten en een relatief rustig tempo te rijden. Om de daad bij het plan te voegen, zet ik de ketting alvast op het middenblad, kwestie van de benen alvast niet kapot te rijden op het groot blad in de start.

11u45 en we mogen ons opstellen in de startbox. Reevax als hekkesluiter van de individuelen helemaal op de laatste rij van de 2de startbox. Een 20-tal meter achter ons staan de eersten van de duo-teams in hun startbox. We komen tot de conclusie dat die gasten ons waarschijnlijk nog voor de eerste bocht voorbijvliegen. Verkeerd gedacht, want na het startschot vliegen ze ons langs alle kanten voorbij, terwijl wij nog niet eens in onze pedalen geklikt zijn.
Hoe gaat dat weer met een plan? Nog geen 20 meter na de start ligt de ketting alweer op de buitenplaat, en spuit het melkzuur langs alle kanten uit mijn benen. Rustig rijden met een startnummer op het stuur, een combinatie die blijkbaar niet werkt voor mij. Na 2-3 km moet ik noodgedwongen van het gas af – melkzuurblokkage – en schiet Pepe mij net voor een haarspeldbocht langs rechts voorbij. Blijkbaar de meer verstandige aanpak. Patje is ondertussen al uit het zicht.

Het parkoers is plezant: zanderige, kronkelende singletrails tussen de bomen, af en toe een goedbollend stukje rechtdoor, de dubbele “beklimming” van de Palsbrug over de autostrade. Enkel het stuk singletrail langs de autostrade was wat minder, met de wind op kop. Ik probeerde daar dan zo veel mogelijk een “Fredje” te doen. Uit de wind gaan zitten, zoals Fred Rompelberg achter de dragster. Wel met een net iets lagere snelheid.
Na enkele rondjes is het melkzuurniveau gestabiliseerd en begin je het parkoers goed te kennen zodat je de bochten in de singletrails mooi kan aansnijden. En dan ineens in een blinde bocht… RRRRRRRRRRRRRRRRRTTTTTTT. Ik verschiet me te pletter, en rij bijna tegen een boom… van een lens. Marv vond dit blijkbaar de ideale plaats om languit op de grond kikvors-perspectief-reevaxers te schieten. Blijkbaar is het voor hem een goede jacht geweest, want ik heb zijn kanon dikwijls gezien. Ook Zoef heeft zich strategisch – maar wel minder verdoken – opgesteld, zodat we met de regelmaat van de klok een vers bidonneke Performance getapt krijgen. Ook aanmoedigen als “Komaan, der is een schoon poepke 50m voor u” werken heel motiverend, zeker als dat schoon poepke u zonet voorbijgestoken heeft en ge niet kunt aanpikken. De conditie kan dus beter

Iets voorbij halfweg, komen er enkele snellere jongens voorbij, en probeer ik aan te pikken, maar het gaat net iets te rap en ik blijf op 30-40m hangen. Dat hou ik zo iets meer dan een rondje vol, voordat de melkzuur-meter weer hevig begint te protesteren. Op dat moment komt de Nederlander die al 1,5 rondje in mijn wiel zit, af met een schitterend plan: “Kom, dat gaatje rijden WE effe snel weer dicht”, waarbij “WE” te verstaan as als “Jij” en hij mooi in het wiel bleef. Je weet ondertussen hoe dat gaat met een plan Pas toen “we” het tempo drastisch lieten zakken, kwam hij op kop, en toen moest ik nog lossen ook. Dat konden we natuurlijk niet hebben en met een extra efforke recht op de pedalen moet ik terug kunnen aansluiten. In een van de singletril bochten, blijf ik echter met het rechterpedaal achter een uit de kluiten gewassen boomstronk hangen en wordt de lucht in gecatapulteerd. Nog even 5 meter op het voorwiel gebalanceerd om het wat spannender te maken om dan hard in de zachte bladeren en het zachte zand neer te komen. Gelukkig enkel wat schrammen en blauwe plekken, dus even de kluts terug bij mekaar gezocht, mijn excuses aan de boomstronk aangeboden en weer verder.

Aangezien na 3u wedstrijd noch Patje, noch Pepe mij gedubbeld heeft en ik ze ook nergens met pech langs het parkoers gezien heb, begin ik zowaar te denken dat ofwel ik goed bezig ben ofwel de anderen oud worden. Om voor de hand liggende redenen, zal ik het bij het eerste houden
Ik begin zelfs heel even te denken dat ze mij niet meer gaan dubbelen, maar dat was dan toch teveel van het goeie. Na 3,5 uur zijn ze dan eindelijk toch daar, en dan nog wel samen wiel in wiel. Een soepel draaiende diesel locomotief op kop, gevolgd door een puffende, sissende, blazende stoomlocotief. Aanpikken is er voor mij niet bij, en het Reevax treintje gaat er vlotjes vandoor.
Ondertussen zijn we aan de voorlaatste ronde bezig en gaat het tempo ongewild naar beneden. De laatste ronde is er echt teveel aan. Het vat is helemaal af, de tank leeg, het melkzuur staat tot aan mijn oren, het meterke is het rood al lang voorbij en gaat langzaam maar zeker van het paars naar het zwart. Ik wordt nog door 3-4 man ingehaald, maar dat interesseert mij eigenlijk al niet meer, ik wil enkel die verlossende zwart-wit geblokte vlag zien. Uiteindelijk sukkel ik dan toch nog tot aan de finish.

Wat was het plan alweer? Rustig rijden? Al een geluk dan dat ik niet doorgereden heb

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 4u

Hoogteverschil: ?

Uitslag