Rondje crossen in eigen achtertuin !

De Hagelandse Chrono, georganiseerd door de buren van MTB Team Langdorp op een parkoers dat zowaar in mijn achtertuin ligt, en dus een thuismatch voor mij. Het was van 2002 geleden dat ik deze klassieker nog gereden had en stond dus te popelen om de Hagelandse heuveltjes te temmen. Dat dit geen eenvoudige klus zou worden, besefte ik ten volle, aangezien de heren parkoersbouwers elk jaar opnieuw enkele nieuwe singletracks en bergskes uit de Hagelandse hoed toveren. En dat zijn er ondertussen veel geworden, die elkaar in moordtempo opvolgen. In tegenstelling tot de meeste andere marathons, waar je een beperkt aantal klims voorgeschoteld krijgt, heb je in het Hageland geen of amper tijd om te recupereren tussen de hellingen. Doe daarbij het nummerbordje-effect – tik tak tik tak tik tak, de tijd loopt – en je moet jezelf goed in bedwang kunnen houden om niet na 20 km al steendood van de bike te vallen. Dit jaar was de chrono goed voor een kleine 85 km, met daarin een 25-tal bergskes verstopt. Aan ons om ze te vinden

Zoef heeft deze keer verstek laten gaan, en dus was het enkel Patje, Pepe en ikzelf op het startpodium en Marv achter het fotokanon. Door de individuele start, het niet afgesloten parkoers en de vele singletracks die het inhalen bemoeilijken, was Pepe niet van plan om voluit te rijden, maar er een doorgedreven trainingsritje van maken. Hij had dus het plan opgevat om met 3 samen te rijden. Dat moest wel lukken, als Patje en Pepe aan recuperatie-tempo rijden, en ik mezelf volle bak choco rijdt achter hen, zouden we wel ongeveer gelijk aankomen.

Zo gezegd, zo gedaan, en met zijn drieen wiel in wiel vertrekken we in Langdorp, den deze als locomotief op kop van de Reevax trein. Na nog maar goed 300m weg te zijn mogen we al direct de eerste holle singletrack en helling op. Het doet al direct zeer aan mijn beentjes. Daarna volgt het Langdorpse singletrack paradijs: 15km opeenvolgende singletrails op en rond de Bloemberg, Homberg, Molenheide, Steenheuvels om vandaar via nog meer singletracks een keer of 3 de Bosberg op en af te stormen. Hier begint de locomotief te sputteren, gelukkig zijn de wagonnekes gelanceerd zodat ze vanzelf de berg opbollen. De eerste echte hellingskes en direct krampen tot achter mijn oren, het is ineens pijnlijk duidelijk dat de benen niet mee willen doen. Tja, nie gewoon van op zaterdag te koersen zeker, normaal is zondag koersdag. Gelukkig zijn na de Bosberg de wagonnekes uitgebold, en komt de locomotief er aan te pas om het treintje weer in gang trekken.

Na 18km passeren we terug aan de start om de Demer over te steken en ons plezier aan de andere kant van het water te gaan zoeken. Ze hebben geen kompassie met ons en we mogen direct de Konijntjesberg op. Enkele keren zelfs. De locomotief zit alweer in de problemen en de wagonnetjes komen alweer rustig voorbijgespoord. Kedeng kedeng, kedeng kedeng, oe oeioeioeioei.
Ik geef de wagonnetjes dan maar defintief vrijgeleide, en dan blijkt dat het niet zomaar gewone wagonnetjes zijn, maar met precies een turbo-kernreactor motor aan boord, want binnen de kortste keren zijn ze uit gezichtsveld verdwenen. Den deze schakelt van turbo-diesel over op stoom, want het komt ondertussen mijn oren uit. Toch maar een tandje minder steken….

Het parkoers laat niet veel liggen van wat er te rapen valt, en het gaat via de Tienbunder en het Tienbunderbos, de Houwaartse berg en Mostingbos via de Kriesberg naar het Walenbos. De Hagelandse bossen liggen er prachtig bij met frisse groene voorjaarsblaadjes aan de bomen, kurkdroge stoffige singletrails en bospaden en een schuchter zonnetje. Bovenop de hellingen heb je dan ook nog eens prachtige uitzichten over de verschillende dorpjes. Op de klim naar de kapel op de Roeselberg staat Marv met zijn fotokanon in de aanslag, maar zelfs een geforceerde glimlach lukt ondertussen niet meer. We zijn ondertussen ruim halfweg gepasseerd en via een ommetje naar het Troostembergbos gaat het dan verder naar Nieuwrode om via de Kraaikant, het Rot en de Beninksberg richting Wezemaal te trekken. De stoffige singletrails worden af en toe ingeruild voor een padje tussen metershoog gras. Het is een dubbel gevoel: enerzijds genieten van de natuur in onze eigen achtertuin, anderzijds afzien en pijn lijden om toch maar die hellingen keer op keer omhoog te geraken en het tempo erin te houden. Ik begin te denken (hopen) dat het stilaan tijd wordt om terug richting Langdorp te draaien als we niet zwaar over de vooropgestelde 85 km willen gaan, en de parkoersbouwers hebben dat ook zo gedacht. Maar uiteraard niet zonder slag of stoot. We worden de Wijngaardberg opgestuurd om via het Klarenbos en het Kloesebos op de Eikeberg in Gelrode nog heel wat schitterende singletrails mee te pikken. Daarna wachten in Aarschot nog de klim naar de Orleanstoren en de singletrails op de Leiberg. Een laatste afdaling om dan via het jaagpad de laatste restjes energie uit de benen te persen.

Een prachtig parkoers, mooi weer, en schitterend pijnlijke benen aan de aankomst. Wat moet een mens nog meer hebben om een dagje te genieten van eigen streek !

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 84 km
Hoogteverschil: 1000 hm

Uitslag