‘Pijnlijke‘ momenten in Willingen !

Terwijl de voorbije week de verkiezingskoorts in België steeg, hebben wij er alles aan gedaan om de volmachten in orde te brengen om toch aan onze vaderlandse plicht te voldoen, voornamelijk om ons land te kunnen vertegenwoordigen in Willingen! Hier vindt jaarlijks de Rocky Mountain Bike Marathon plaats, met verder ook een Downhill en Fourcross wedstrijd en de niet te ontlopen Expo. Hier tonen liefst 200 standhouders hun waanzinnig aanbod, waaronder de laatste snufjes , die ook ter plaatse kunnen uitgetest worden. Hier voelen de bikers zich als kinderen in een grote speeltuin, waarbij ze hun ogen de kost geven en proberen aan de drang te weerstaan om toch maar geen ongeoorloofde uitgaven te doen.

Zoals steeds trekken Pepe, MarV en Kroki een dag vroeger naar Duitsland. Wij vertrekken pas vrijdagavond en komen laat ter plaatse aan. Dit betekent dat we ‘s morgens vroeg uit de veren moeten, want Pat moet zijn startnummer nog afhalen, en als hem nu iets niet zint, is het om half zes uit bed gezet te worden, amper de tijd gehad om te ontstressen van de voorbije week, en op de koop toe werden we ‘s nachts nog wakker gemaakt door een bende verdwaalde dronkaards, die het nodig vonden om op de Mobilhome beginnen te bonken, met als gevolg een verstoorde nachtrust. Wij volle moed om half 7 richting inschrijving, waar Pat liefst 3 kwartier moest aanschuiven voor zijn startpakket. Eens buiten komen we tot de vaststelling, na het startpakket uitgestrooid te hebben op de vloer, dat zijn nummer er niet bij is, PANIEK ! PANIEK !, want ondertussen is het 7u23 en de start vindt plaats om 7u30 !! Pat terug naar binnen, en even daarna trekt hij richting start. Als dit een voorbode is voor de rest van de dag belooft het nog spannend te worden ! Ik ruim de boel op en haast mij, want intussen nadert het startuur en ik wil mijn teamgenoten nog zien voor vertrek. Pepe en Kroki overhandigen me nog in alle haast hun vest en even daarna klinkt het startschot. Ik trek met een volle lading drinkbussen naar mijn bevoorradingsplek, waar ze me 2 x moeten passeren.

In afwachting maak ik een praatje met de andere Belgen en Petra, een Duitse, die ik telkens weer tegen het lijf loop op de Duitse wedstrijden. Je moet immers weten dat de eerste biker pas rond 9u30 passeert en een mens moet nu eenmaal zijn tijd kunnen doorbrengen. Dus een beetje over en weer geklets als bezigheidstherapie is welkom. Het weer is wisselvallig, maar we zijn best tevreden, want Willingen gaf ons in het verleden meermaals barslecht weer. Wanneer Pepe doorkomt na de eerste ronde neem ik vlijtig 2 drinkbussen onder de arm, want met reeds 53 km in de benen zullen deze wel broodnodig zijn. Hij pakt er echter maar 1 aan. Nu was het wachten op Pat. Maar na tien minuten krijg ik echter van Ronny Vinck te horen dat Pat het zeer moeilijk heeft. Tja, de voorbije week een heel klein beetje ziek geweest, misschien is hij toch niet helemaal in orde. Helemaal in orde was hij zeker niet, want wanneer hij eraan komt stapt hij zowaar van de fiets. ‘ Ik ben leeg, kapot ‘ krijg ik te horen ! Ik verweet hem dat hij niet na 53km was binnengereden. Maar Pat zou Pat niet zijn en hij kroop terug op de fiets, na het ledigen van een volle bidon en het eten van een banaan. Als dat maar goed afloopt denk ik bij mezelf. Bovenaan de Ettelsberg krijgt Pat nog een mentale tik van formaat, er staat een groep Milka (die van de chocolat ) toertochtrijders toe te kijken en een dame onder hen vond het nodig om Pat toe te roepen dat er reeds 15 vrouwen gepasseerd waren. Weten zij veel wat Pat doormaakte, maar de vrouw die juist voor hem reed, die zou hij wel eens passeren !

Tegen MarV, die me ondertussen is komen vergezellen, zeg ik dat Pepe, tot mijn verbazing, maar 1 drinkbus heeft genomen en dat ik me afvroeg of dat wel voldoende zou zijn. Geen zorgen voor mij, Pepe zal wel weten wat hij al dan niet nodig heeft! MarV bleef bij mij in de buurt, want hij was van plan foto’s te trekken terwijl ik de 2de bevoorrading deed. Voor mij een luxe daar ik dan zelf geen foto’s moet maken en alle tijd heb om Pepe van een goede bevoorrading te voorzien ! Ik zou deze keer eens een showke opvoeren! En wat voor één ! We zien Pepe in de verte aankomen en ik zie of er andere renners in de buurt zijn, wat niet het geval was. MarV roep ik toe dat hij zich klaar moet houden om de nodige foto’s te nemen. Zelf pak ik Pepe’s drinkbus vast, 1 deze keer, want hij moest toch nog maar een lus rijden van 23km, dus 1 zou voldoende zijn en dit had ik zelfs even daarvoor nog uitgebreid staan te verkondigen tegen MarV ! Ik sta daar met mijn armen wijd open gespreid in het midden van de rijweg en roep in al men enthousiasme en zo luid ik maar kan : ‘ Kom in mijn armen ‘ ! En toen dit …. !!!??? Ik zie Pepe teken doen dat hij niet 1 maar 2 drinkbussen nodig heeft ! Ik roep : ‘ Oh, shit ‘ en ren naar de rugzak met drinkbussen . Weg show, tenminste de eigenlijke show begon pas. Ik neem een tweede bus en in mijn haast struikel ik . Crash ! – Boom ! – Bang !!!, met volle geweld kom ik op de grond terecht !!! Weg Pepe, weg drinkbussen, 1 bidon rolde zowat 4 meter over het asfalt, de tweede vloog open op de grond, en de inhoud spatte in het rond, waarbij mijn haren omgetoverd werden tot dreadlocks, stijf van de Performance ! De andere helft vloog op de derailleur van een voorbijrijdende biker, die ik amper kon ontwijken en die hopelijk de race heeft kunnen uitrijden, want afgaande met wat de Performance met mijn haar deed, zou het wel eens kunnen dat die biker met een vast geankerde derailleur moest verder rijden ! Net op dat moment zie ik Pepe omkijken! Shit, Shit, …lig ik te roepen en probeer nog recht te kruipen om die ene bidon nog te geven, maar ik patineer ter plaatse om weer pardoes neer te gaan en toe te kijken hoe MarV met een geweldig reflex nog die ene bidon kon oprapen om deze op het nippertje toch aan Pepe te geven. Ondertussen kruip ik recht en vraag MarV of Pepe wel zeker de bidon heeft. Pas na deze zekerheid begon ik me te bekommeren om mijn pijnlijke knie. MarV één en al bezorgdheid, terwijl ik daar sta te jammeren en toch serieuse pijnscheuten voel om daarna te staan bulderen van het lachen met mijn eigen stommiteit. Pepe, die ondertussen de bocht voorbij is, doet nog een poging om ons te vragen of alles in orde is. Dit gebaar hebben wij niet gezien, en de volle 23 km zit hij zich af te vragen of alles OK is met mij, terwijl ik me afvraag of hij wel genoeg drank bij zich heeft. Ik denk aan Pat, die me de avond tevoren nog had gezegd dat hij op de laatste kms , eigenlijk een extra bidon wilde hebben, omdat hij uit ervaring weet dat dit nog een zeer heftige lus is. Ik had deze raad niet in de wind mogen slaan ! Potverdorie, ik heb het hier weer eens goed verknald, en dat met de nodige ervaring op zak !!! Het dringt tot me door, dat bevoorraden geen show is, maar een ernstige taak !

Kroki, die zich niet voldoende gerecupereerd voelde van de Trans Germany, en er een zware werkweek had opzitten in Berlijn, vertelde me ‘s morgens dat hij de kleine afstand zou doen. Ik zie hem na 2u39 finishen, een knap resultaat, als je bedenkt dat Pat op diezelfde afstand maar 3 luttele minuten vlugger was ! Pas op Pat, er zit een teammaat op je hielen ! Pat beslist uiteindelijk om na 100 km richting finish te rijden. Een off – day, geen excuses zoals ziekte, wel een beetje kampend met rugpijn. Het vatje was af, en de komende weken dient de conditie opgekrikt te worden. Ik weet dat ik op dat moment beter mijn mond houdt en laat hem bekoelen.

Ik begeef me naar de finish om Pepe op te wachten en geloof me, dit was met knikkende en pijnlijke (ondertussen ook blauwe ) knieën !!! Pepe komt als 3de master over de eindmeet en ik sluit hem in men armen, en verontschuldig me voor mijn mislukt opgevoerd toneeltje ! Hij is echter gelukkig omdat ik wonder boven wonder er enkel een pijnlijke knie aan overgehouden heb. Ondanks alles, eten we die avond crème, bij mij met een iets bittere nasmaak, maar zeer tevreden met de behaalde resultaten. En ja, er is meermaals hartelijk gelachen met het voorval, ze zullen me er nog dikwijls aan doen herinneren. Maar ik beloof plechtig zulke toeren niet meer uit te halen en me in de toekomst ernstig toe te leggen op mijn taak ! Op naar de volgende, ……. wedstrijd wel te verstaan !!!

Zoef

Wedstrijd Info

Afstand: 52/’/122 km
Hoogteverschil: 1626/2908/3751 hm

Uitslag