Gisteren de koudste, vandaag de natste

Behalve het massochistische afzien op de fiets heeft dit heerlijke zomers tijdverdrijf nog heel wat andere leuke facetten. Op de camping is iedereen als mieren druk in de weer met modderschoenen, slijkbroeken en doorweekte handschoenen. De wasplaats van het etablissement in intussen dan ook herschapen in een prototype van een varkensstal. De boel proper krijgen is één, maar ook nog eens droog is heel andere koek. Met een luchtvochtigheid van 99,99% is zelfs onder een afdak amper vocht uit onze kleren te krijgen. Zoef doet niettemin haar uiterste best en met wat kunst- en vliegwerk lukt het haar op wonderbaarlijke wijze toch om Kroki en mij vanmorgen met een droge pamper aan de start te krijgen.

Het heeft vannacht alweer onophoudelijk geregend hier aan de Alpenrand. Het constante, monotone getik op het dak van de Reevax Enterprise herrinnert me er elke minuut van de nacht aan dat het doemweerbericht van het begin van de week op het internet helaas klopte. Nijpend neveneffect van al dat klaterende hemelwater is wel dat ik om de haverklap en meestal op de meest onmogelijke momenten moet plassen. Bijgevolg midden in de nacht en half slapend vanop de zolderkamer van de mobilhome naar beneden klefferen. Goed opletten dat ik mijn 43 niet midden in het aangezicht van onze teamfotograaf plant en nog meer dat ik geen onverwachte kramp uitlok in één van mijn moegetergde spieren. Vervolgens in mijn poedelnaakie, met enkel een boxershort aan, het eerste het beste stuk vegetatie opzoekende om vervolgens onder lichte druk zo snel mogelijk mijn vuilwatertank te ledigen.

Op de pastaparty gisterenavond in een feesttent in Lermoos leek het alsof de organisatie zich ietwat heeft misrekend in het aantal hongerigen. Niet dat er onvoldoende eten was, maar de tent was helaas enkele maten te klein om de hele Trans Germany-familie een droog avondmaal te bezorgen. Samengeperst op een houten bankje met een gloeiend heet, gevaarlijk labiel plastiek bord in de hand, gaffelen we dan maar snel met een plastic vorkje de gebakken patatten met groentjes en stukjes alpenzwijn naar binnen. Winnaar van de etappe, Christoph Sauser, krijgt intussen zijn eerste leidersshirt samen met een locaal prullaria waarvan het nut nog moet bewezen worden.

Tussendoor nog even iets over de UCI-status van deze Trans Germany. Net als bij de Transalp Challenge is de organisatie erin geslaagd om beide etappenwedstrijden een sportieve meerwaarde te geven bij de eliterijders. Voor de winnaar zijn er immers felbegeerde 80 UCI-punten te verdienen. Punten die zowel voor een goede startpositie in andere wedstrijden, als voor een eventuele selectie aan de olympische spelen erg belangrijk kunnen zijn. Gevolg is dat het niveau van de race beduidend de hoogte ingaat. UCI-status betekent ook dat de wedstrijd onderworpen is aan de UCI-reglementering en daarop wordt toegezien door een UCI-commissaris. Deze prestigieuze taak wordt in deze Trans Germany waargenomen door een Nederlandse excellentie. Bij mijn weten staan de letters UCI voor Union Cycliste International. Afgaande op de acte de présence van onze noorderbuur, had deze blijkbaar liggen slapen tijdens de lessen Duits en Engels. Het hilarische optreden van dit opperste wedstrijdorgaan had dan ook een pijnlijk hoog Mr. Bean-gehalte en gelukkig vertaalde koersdirecteur Uli Stanciu de reglementaire wartaal in een voor ons verstaanbaar Duits.

De immense meute deelnemers heeft ook zijn invloed op de startopstelling. Daar waar we vorig jaar nog met een gemoedelijke 400 man aan de start stonden zijn het nu met 1200 renners regelrechte Transalp-toestanden. Een wanordelijk gewirrewar van bikers die allen druk op zoek zijn naar hun startbox. Mijn niet al te schitterend resultaat van gisteren geeft slechts toegang tot startbox B waardoor er nog een zee van renners vóór mij hebben plaatsgenomen. De regen is intussen wel gestopt waardoor we voorlopig droog blijven, in afwachting van het verlossende startschot.
Op het programma vandaag 75 kilometer met daarin drie bergen en een groot schotter- en asfaltgehalte. Alle moeite van Zoef ten spijt om onze schoenen en overschoenen droog te krijgen, maar na amper enkele kilometer blijkt het fietspad door de hevige regenval van de laatste dagen kompleet overstroomd. Tot aan onze enkels door het ijskoude water en weg droge en warme voeten dus. Bovendien worden we continu besproeid door het opspattende water van de band van de voorliggers en is het dus gluren door de spleten van mijn half dichtgeknepen ogen.
Vandaag ligt het peleton wat sneller uit elkaar en de brede beklimmingen laten deze keer wel makkelijker inhalen toe. Zonder te overdrijven tracht ik gedoseerd met de krachten om te gaan en toch waar mogelijk een plaatsje op te shuiven. Het zal nodig zijn ook om een iet of wat deftige uitslag op het bord te krijgen.

Intussen heeft Zoef letterlijk en figuurlijk koers gezet naar de etappenfinish Pfronten. Door het grote aantal mobilhomes en de soms beperkte staanplaasten is dit een regelrechte race binnen de wedstrijd. En wat denk je? Als derde meert Zoef ons rijdende teamhuisje aan aan de kade van een bedrijfspand in Pfronten. Ruikt dit niet naar podium en bijhorende ijskreem?
In de koers loopt het vandaag lekker. Geen last van onderkoelingsverschijnselen, geen bevroren vingers of tenen. Het mag dan wel nog steeds hondeweer zijn, toch zijn we al content dat het niet regent. Een deelnemer aan de Trans Germany moet zich dezer dagen aan elk lichtpuntje weten op te trekken. Geen vocht van bovenaf, maar des te meer van onder uit. De rivierdoorkruisingen zijn vandaag niet te tellen en her en der steekt het water zomaar, zonder links en rechts te kijken de straat over. De bergrivieren zijn hoogzwanger en kolken van geluk. Het water is niet meer turqoise zoals in de uitnodigende reisfolders maar bruin-grijs van het meegevoerde gruis.

Pat en MarV zijn ook vandaag weer samen op pad en zorgen voor bevoorrading en fotografisch bewijsmateriaal. Met hun hevige oranje Reevax-regenjassen zijn ze al van ver te herkennen al is er hier en daar wel een vreemde oranje jas die voor verwarring zorgt.
De beklimming op kilometer 29 is steil, maar voor mij de mooiste van de dag: een smalle gravelstrook ligt gevangen tussen een rotswand en afgezoomd door een muurtje uit natuursteen met her en der een stenen kapelletje. Het heeft iets van een kruisweg en afgaande op de smoelen die sommige trekken lijkt dit nog te kloppen ook. Steil bergop in een mooi decor is echter spek naar mijn bek en ik geniet van het branderige gevoel in mijn bovenbenen. MarV zorgt voor een bijpassend kiekje, Pat reikt me perfect op tijd een verse Performance-bidon aan.
De laatste klim van de dag gaat richting 1500 meter en is de scherprechter van de dag. Heel wat deelnemers hebben ofwel hun kruit verschoten ofwel is het vochtig geworden. Feit is dat de snelheid er bij velen stilaan uit is. Doseren is de moeder van het marathonbiken en de spaarzame omgang met de krachten van vanmorgen werpt nu zijn vruchten af. Stuk voor stuk plaatsjes opschuiven is goed voor kopke en resultaat.
Na nog een laatste bevoorrading van onze teamcrew volgt een solo-tijdrit van ca. 10 kilometer over het asfalt lichtjes bergaf naar Pfronten.
Met een goed gevoel en in een tijd van 3u20 trek ik een steep onder etappe 2.

We blijven hopen op beter weer zodat we ons tijdens de tweede helft van deze wedstrijd misschien toch nog een beetje kunnen opwarmen.
Als alles goed gaat berichten we morgen vanuit Sonthofen.

Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 74.70 km
Hoogtemeters: 1873 hm

Uitslag

Foto album