Grote honger ! Kleine maag?

De Bank1Saar marathon in Sankt-Ingbert is steeds weer een van de mooiste marathons van het seizoen. Een quasi perfecte organisatie, een streek die veel weg heeft van de Langdorpse bosberg (maar dan veeeeel groter), een parkoers met 60% singletrails en bospaden, een zanderige ondergrond waar regen en andere nattigheid weinig vat op heeft, en niet overdreven ver van ons Belgenlandje. Redenen genoeg dus om na 4 ononderbroken weken Berlijn nog eens terug naar West-Europa af te zakken. Want na 4 weken zonder bike is de honger toch wel groot. De honger naar biken wel te verstaan, die andere honger heeft met die gigantische Duitse schweineschnitzels geen schijn van kans gehad. Als ik nu in hongerstaking moest gaan, dan loop ik waarschijnlijk nog op deze planeet rond terwijl de rest van de mensheid al lang door voedselschaarste uitgeroeid is. Maar we dwalen af.

Naast de conditie heeft ook de trouwe Orbea het moeten ontgelden. Na 4 weken aan de haak gehangen te hebben, heeft die ook honger. Honger naar lucht en olie, want de banden staan plat en de ketting loopt droog. De door Gaia verwenste, maar uiterst doeltreffende foie-gras methode wordt zonder verpinken toegepast: darm van de voedseltoevoer aansluiten en slikken maar. De Orbea pruttelt eerst nog wat tegen, maar na de toevoer nog wat dieper gestoken te hebben, zijn de Continental Race King-levertjes binnen de kortste keren terug op de juiste druk en omvang. Opgepast: tijdig de toevoer afsluiten, want anders krijgt ge ene grote smosboel EN Gaia op uw dak.
Daarna volgt een iets verfijndere techniek waarbij de ketting overvloedig bestreken wordt met een marinade op basis van Shimano PTFE olie. Dit dan een nachtje laten “trekken”, en de volgende morgen de overtollige marinade verwijderen. Het is daarna niet nodig de grill of barbecue aan te steken, rauw heeft de voorkeur. Enfin, niemand houdt u tegen om toch de barbecue aan te steken en daar een sappig stukske beest op te smijten. Graag 24h vooraf laten weten, zodat ik toevallig langs kan komen. Maar voor de ketting hoeft het dus niet.

Na dit culinaire intermezzo, terug naar het onderwerp van de dag: Sankt-Ingbert. De timing van aankomst op vrijdagavond is perfect, aangezien we honger hebben en de lokale Italiaan nog aan het fornuis staat. Het voordeel van Duitse Italianen (of Italiaanse Duitsers ?): de kwaliteit van de Italianen, de kwantiteit van de Duitsers. Niks kleine primi piatti pasta porties, maar deftige Duitse pasta-tellers.

Zaterdag is no-stress dag. De eerste taak is naar de bakker voor Pepe ‘s favoriete moment van het weekend: kraakverse Kurbiskern en Vollkorn Brotchen, want – u raadt het al – we hebben honger. Tijd voor wat beweging en een kleine parkoersverkenning. En die maakt direkt pijnlijk duidelijk dat de plezante singletrack klimmekes toch wel heel steil zijn. De nog plezantere singletrack afdalingskes liggen er bij momenten behoorlijk uitgespoeld bij nadat er tijdens de laatste weken terug enkele onweders door de streek getrokken zijn. De bosdienst is trouwens nog druk in de weer om omgewaaide bomen uit de weg te ruimen. Ogen opentrekken is dus de boodschap. Het parkoers is schitterend afgepijld, met spuitbussen fluo gele en groene verf op de verharde weg, en kalk en linten in het bos kan je gewoon niet verkeerd rijden. De kalk was blijkbaar in de aanbieding en de dikwijls 10 cm hoge pijlen zorgen zelfs voor extra hoogtemeters. Hier ligt ook de oorsprong van de in het wielermileu bekende term “wieltjesplakker”: als de snelheid en de gekozen lijn perfect op mekaar afgestemd zijn, wordt het bezetsel zodanig gelanceerd dat de dichtsbijzijnde achtervolger netjes toeplamuurd wordt. Ik kan verzekeren dat Patje vanaf nu altijd kopwerk doet J Niet erg, Pat, calcium is naar het schijnt gezond J

Van al die singletrack en kalk spielerei krijg je naast zere benen natuurlijk ook honger, en dus gaan we in het gezellige centrum van Sankt-Ingbert een terrasje opzoeken. Aangezien een sporter naar het schijnt gevarieerd moet eten, kiezen we deze keer voor een bord konijneneten. Aangzien honger nooit alleen komt, moest de aansluitende gratis en à volonté pasta-party er ook aan geloven. Het formaat van de deftige Duitse pasta-tellers viel deze keer wat tegen, maar blijkbaar bestond het spel er in om er zo veel mogelijk te verzamelen. Het hoeft geen betoog dat we zoals steeds hier ook ons beste maagske voor gezet hebben en de eerste prijs ging dan ook met 5 stuks naar Pepe .

Tijd voor de koers, na eerst de ochtendhonger gestild te hebben. Die andere honger is er nog steeds, en ik kijk al uit naar een tof toerke biken, alhoewel ik in mijn achterhoofd weet dat het zwaar zal worden. Gelukkig schijnt de zon, al is het ‘s ochtends wel frisjes. Terwijl Pat en Pepe opwarmtoerkes draaien in de caroussel op het pleintje van de start, posteer ik me aan de kant in het zonnetje. Het carroussel toerke ligt immers voor de helft in de schaduw, en behorende tot het ras van de koudbloedigen, heb ik de warmte van de zon nodig vooraleer ik in staat ben iets nuttig uit te steken.

Tien minuutjes na Pat en Pepe mag ik op weg voor 51 km en 1500 hoogtemeters. Ik heb besloten van rustig te starten, om zo te proberen op een deftige manier de finish te halen. De steile singletrail klimmetjes van gisteren staan nu met naam, maximum stijgingspercentage en grappige cartoon benoemd. “Hans-Peters Kniebrecher”, “Ferdi’s Wadenbeisser”, “Bennie’s Madness”, … hun getalletjes laten zich vlot lezen: 20%, 22%, 23%, … Stijgingspercentages onder de 20% zijn het hier blijkbaar niet waard bij naam genoemd te worden. De afdalingen dragen evenzeer leuke namen met “Hamster Downhill”, “DB-trail”of “Totenkopfabfahrt”, hun percentages schieten wel ver de 30% voorbij. Gelukkig bergaf. Het gevolg van al dit geweld is wel dat al na een goeie 20 km het melkzuurfabriek overuren draait. Het idee van rustig starten is mooi, maar als ge op elk klim alles uit de kast moet halen op de 22×34 om boven te geraken, dan blijft het bij een idee.

Gelukkig volgen er nu enkele minder steile en beter bollende kilometers, en gaat het tempo onbewust de hoogte in. De beentjes doen echter niet minder pijn, en de honger naar biken is al danig gestild. Kleine maag zeker?
Op een van de afdalingen staat een fotograaf strategisch opgesteld, en hier zie ik mijn kans tot wereldbekendheid: net in de lijn van de lens liggen enkele mooie, overjaarse wortels die ideaal dienst doen als springplank. Met zeker 3 m “air” en de bike volledig horizontaal (ge kent dat wel uit de boekskes) vlieg ik door het beeld, om achteraf vast te stellen dat mijnheer de fotograaf stond te slapen op zijn statief. Ofwel zag het er allemaal veel minder spectaculair uit vanop de grond… Als gevolg van mijn honger naar media aandacht stond er door een ietwat verkeerde beweging bij het afspringen, wel ineens een halve appelsien op mijn linkerdij. Alhoewel ik niet afkerig sta tegenover een stukske fruit, zag ik deze toch liever gaan dan komen. De pijn was nauwelijks te harden en het duurde toch een kilometertje of 4-5 vooraleer de kramp volledig verdwenen was.

Ondertussen ben ik bijna aan de finish, ware het niet dat de organisatie voor dit jaar nog een klein ommetje voorzien heeft. Eerst nog even pokkesteil door het gras de berg omhoog (eentje zonder naam dan nog wel, volgens mij verdient die de “muur van Sankt Ingbert” genoemd te worden) om daarna als kriek op de taart de steile asfaltklim naar de Kahlenberghutte opgestuurd te worden. Men is hier zo vriendelijk geweest om enige bemoedigende woordjes op het asfalt te schrijven, te beginnen met “Auf gehts”. Dat het omhoog ging hadden mijn arme beentjes al lang door, maar als de helling afvlakt naar de top en de woordjes “Es wird jetzt steil!” verschijnen, begin ik het zelfs grappig te vinden, aangezien je gewoon kan zien dat de weg terug naar beneden gaat. Maar dat was zonder dat piepkleine asfaltbaantje gerekend dat ‘ graden wegdraaide. Het lachen verandert in pijnlijke grimassen aangezien ik ondertussen al goed “durchbraten” ben, en eerder voor “aangebrand” in aanmerking kom. Maar we krijgen er wel een leuk singletrailke voor in de plaats. Als afsluiter mogen we voor de 2 de keer de “Praesidententrail” singletrail onderaf donderen, om via de “Alfred Falle” te finishen.

Tijdens het wachten tot mijn teamgenoten de grote ronde achter de kiezen hebben, voel ik ineens een hongerke opkomen. Snel de finish bevoorrading plunderen, vooraleer de man met de hamer in het rond slaat. Gelukkig laten de heren Reevaxers niet al te lang op zich wachten, met een 3 de plaats bij de licenties voor Pepe en een 2 de plaats bij de hobbies voor Pat, na zich de steak van het bord te hebben laten grissen in een spectaculaire millimeter spurt voor de eerste plaats.

Na een snel doucheke en de podium ceremonie is het de hoogste tijd om de verloren calorieen weer aan te vullen met een XL Honey Bee burger. Natuurlijk ontbrak ook de ijskreem niet !

Smakelijk!

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 51/100 km

Hoogteverschil: 1500/3000 hm

Uitslag

Foto album