Orbea-kruistocht met tranen van geluk

Glimmend als een transpirerende otter schrik ik plots uit een diepe slaap wakker. Het is amper 3 uur ‘s nachts en aan de oevers van de Semois is het aardedonker. Zijn het de zenuwen voor wat komen gaat of ontsnapte ik net uit de klauwen van een draak in een nare droom ? Nee hoor: de vers gezette koffie van gisterenavond heeft zijn effect niet gemist en mijn blaas naar een piekdruk van 50 psi gestuwd. Half slapend klauter ik via het alles behalve ergonomische houten laddertje vanop de muffe mobilhooizolder naar beneden. Op de tast murw ik beide voeten elk in een verkeerde schoen om vervolgens half naakt naar buiten te strompelen en de eerste de beste onschuldige dennenboom met mijn afvalwater te verzuipen.
Verlost alsof ik zopas van een corpulente drieling ben bevallen vlei ik mijn naar slaap snakkende lijf weer tussen de nat bezwete lakens. We hebben tenslotte nog de volle 2 uur te maffen.

Amper tweehonderdveertig minuten later is er geen ontsnappen meer aan en staan we met een honderdtal deelnemers in het halfdonker aan de start van ‘s lands langste en meest gerenommeerde mountainbike-wedstrijd: De legendarische ‘Grand Raid Godefroy’. In de schaduw van het imposante ‘Château Fort de Bouillon’ –alhoewel dat eigenlijk niet kan in het donker, maar soit- trekken we ons vlak na het startschot op gang voor een lange, heel lange dag afzien in het zadel. Aan de start heel wat bekend volk want op de lange afstand kom je steevast dezelfde renners tegen. Het lijkt wel één grote familie van prettig gestoorde doorzetters op zoek naar het extreme.

Opvallende afwezigen zijn winnaar van de vorige editie, Joris Massaer en Belgisch marathon- en cross-country-kampioen, Kris Hertsens. Nieuw dit jaar is de aanloopstrook vlak na de start. Via de parallelweg aan de rechteroever van de Semois, gaat het als de gesmeerde bliksem en aan hoog tempo over het asfalt tot net voorbij de abdij Notre-Dame de Clairefontaine. We verstoren daarbij heel even de rust en stilte van de locale cisterciënzerzusters. Maar ook onze ochtendlijke psalm is vlug uitgezongen wanneer we de donkerte van het bos induiken en het dubbele spoor plaats maakt voor een smalle en pijnlijk bergop lopende holle weg. Er is slechts één spoor wat goed berijdbaar is want door de watererosie is het paadje voor de helft weggevreten en ligt her en der meegevoerd kreupelhout te wachten om je spaken of versnellingsapparaat vakkundig naar de filistijnen te helpen. De verkenning van gisteren was dus zeker niet nutteloos.

Ondanks het nijpende plaatsgebrek zorgt de startklim toch voor een eerste afscheiding. De vloek van Godfried zorgt al onmiddellijk voor de eerste slachtoffers. Een ratelende ketting bij de sympathieke lange-afstandscollega Wim Tollenaere, doet zo vroeg in de wedstrijd immers weinig goeds vermoeden. Al had ik het enigszins anders verwacht, gelukkig heeft de ondergrond niet te veel te lijden gehad van de regenval en is het parcours al bij al in goede staat. Geen meters brede modderpoelen of bodemloze vijvers. De Grand Raid op zijn best dus. Ook het weer is ons goed gezind, terwijl in onze contreien al van ‘s morgens neerslag werd gemeld, lijkt het hier voorlopig droog te blijven.

Terug naar de wedstrijd nu. We worden wel eens gevraagd hoe je zo’n lange afstand als de 160 km van Bouillon aanpakt. Hoe je een dergelijke ultra-wedstrijd met succes beëindigt. Welnu, zonder betweterig of belerend over te komen, hier toch enkele van de hoofdingrediënten: Het klinkt misschien belachelijk vanzelfsprekend, maar de basis van een goed resultaat is heelhuids en zonder brokken de finish bereiken. Aankomen is dus het primaire doel. Terwijl je op een korte afstand al eens wat risico kan nemen is bij deze afstanden behoedzaamheid geboden. Wat haalt het uit om jezelf uren uit de naad te zwoegen om vervolgens brutaal je achterwiel tot Pringle te jumpen. Of wat baat het om duizenden calorieën op te stoken en nadien je achterderrailleur tegen een uitstekende rotsblok te verpulveren.

De Grand Raid in Bouillon heeft wat betreft parcourssignalisatie een niet al te beste reputatie. Zeg maar gerust, een rampzalige reputatie. Bij de vorige editie nog reed de kopgroep al na 20 minuten de verkeerde kant uit en zelf verloor ik in 2008 gigantisch veel tijd toen ik een modderafdaling een minuscuul pijltje in een boom over het hoofd zag en verdwaalde. Gelukkig heeft huidige organisator X-Free dit jaar extra aandacht besteed aan de bepijling en spiksplinternieuwe bordjes opgehangen. Desondanks is goed opletten van absoluut levensbelang, het is tenslotte geen gewone wedstrijd, maar een raid. Het komt er dus op aan om ten allen tijde super geconcentreerd te blijven en bij de minste twijfel je ervan te vergewissen of je nog wel op het juiste pad zit. Immers nutteloos om als een dolle hond door het landschap te hossen wanneer je mogelijk de verkeerde kant op gaat.

De weg kwijtspelen is ook voor onze teamverzorger Zoef uit den boze. Ook voor haar zijn het lange dagen: Verkenning van de bevoorradingspunten op zaterdag. Catering per vingerknip. Prepareren van Performance-bidons. Luisteren naar ons gezaag. Op zondag is ze al van 4u50 in de weer voor het ontbijt en het tot leven wekken van de nog luie renners. Tijdens de wedstrijd vormt ze de oranje draad doorheen de hele race. Behalve bij start en finish duikt ze in totaal maar liefst negen keer als een oranje duiveltje uit een doosje op om ons vocaal op te peppen en van de broodnodige brandstof te voorzien. Tussendoor nog een artistiek fotooke trekken en vooral een strikt tijdschema respecteren.

Na een wat rommelige beginfase van de wedstrijd, waarbij de raketstarters al vlug uit het zicht verdwenen zijn, vinden MTB-Langdorp-rijder Tim Smits en ikzelf bij elkaar sportieve steun. Met de mysterieuze Tombeau du Geant ter hoogte van Botassart op de achtergrond, zetten we koers richting Rochehaut. Vanuit de lucht zie je duidelijk hoe het parcours zich kris kras doorheen de vallei van de Semois slingert als een wild geworden biljartbal bij het driebanden. Tot daar de gelijkenis, want het terrein is allesbehalve een biljarttafel en bollen doet het ook niet overal goed. Misschien moeten we onze keu wat meer krijten?

Ondanks de beschutting van mijn lekker zittende Adidas Evil Eye-bril heb ik al de hele morgen last van tranende ogen. Verdriet waar ik de oorzaak niet van ken? Of misschien tranen van geluk om weer met mijn passie bezig te mogen zijn? Geen idee. Ik heb er normaal maar zelden last van. Een voorteken ?

Tim en ik gaan er voorlopig als duo tegenaan waarbij mijn kompaan vooral op de vlakkere stukken sterk uit de hoek komt. De beklimmingen zijn dan weer meer mijn terrein en zo gaat het kilometers lang door.
Intussen hoor ik van bevoorrader Zoef dat teammaatje Pat met een kettingprobleem te kampen heeft gehad. Blijkbaar was het kettingslotje om een nog onverklaarbare reden losgeraakt. Gelukkig heeft hij altijd het nodige reservemateriaal op zak zodat hij zonder al te veel tijdverlies de wedstrijd kan verderzetten.

Na zowat één derde wedstrijd houdt mijn metgezel het voor bekeken en laat zich terugzakken. Later hoor ik dat hij heeft opgegeven, ondanks de motiverende peptalk waarmee Zoef hem nog op andere gedachten trachtte te brengen. Doodjammer, want hij lag op dat moment op een erg goede positie in de nog jonge wedstrijd. Vanaf nu wordt het voor mij dus een eenzame solobedoening waarbij het luisteren naar mijn eigen lichaam de koerstaktiek bepaalt. Vooral niet verzwakken en het tempo zo constant mogelijk houden is mijn doel. En bovenal goed geconcentreerd blijven. Geregeld drinken en voldoende eten maar vooral ook weer niet te veel om mijn systeem niet te zwaar te belasten. De ideale lijn zoeken. Het spoor met de minste weerstand kiezen. Elk mogelijk gevaar voor mens of machine trachten te vermijden. Losliggende takken, scherpe stenen, overhangende struiken, uitgespoelde greppels, loslopende teckels, vallende rotsblokken, plotse dijkbreuken, handtastelijke schoonmoeders, en ga zo maar door. Ik overdrijf misschien een beetje, maar je snapt het plaatje hopelijk.

En dan wordt ik plots brutaal uit mijn zen-moment gehaald door een geluid achter mij. ‘Damned !’, er komt blijkbaar iemand uit de achterhoede terug. Vaak slaag ik erin om tijdens marathonwedstrijden stelselmatig plaatsjes naar voren te schuiven maar dan past ingehaald worden natuurlijk niet in het scenario. “Wie zou dat kunnen zijn? Hallo, hallo?” schiet plots de K3-evergreen door mijn verwarde hoofd. Zwart, geel, rood ?? Zwart, geel, rood ?? Waar ken ik dat shirt toch van, pijnig ik mijn hertsens. Warempel, de Belgisch kampioen is op komst. Le maillot Belge arrive!. Help, ik heb een déjà vu. Vorig jaar, niet ver van deze plaats kwam diezelfde Kris Hertsens ook beresterk vanuit een verloren positie terug nadat hij met de hele kopgroep was fout gereden. “Joehoe, hier is de Boeman van Bouillon weer”, roept hij al grappend vanop een afstand, zich ook de situatie van vorig jaar herinnerend. Al snel heeft de zelfverklaarde boeman me bijgehaald en volgt de prangende vraag “Wat doe jij hier?”. Normaal hoort de driekleur van bij de start immers mijlen ver voor me uit te rijden, dus er was duidelijk iets niet pluis. “Mij vanmorgen toch wel overslapen zeker en een kwartier te laat gestart. Dan eerst achteraan lek gereden en even later ook vooraan.” Met verstomming maar tegelijk met stijgend respect aanhoor ik zijn bijna ongelooflijk verhaal. Die kerel is gewoon zo sterk dat hij me ondanks alle pech en verstrooidheid gewoon met beide handen in de neus inhaalt en zo dadelijk waarschijnlijk ook nog zonder enige moeite vlotjes achterlaat. Hierbij vergeleken voel ik me maar ne prutser op twee wielen, hoor. Man, man, sjappoo en meer dan de driekleur waard.

“Voor mij is vooral het Belgisch kampioenschap binnen twee weken belangrijk en ik neem de wedstrijd van vandaag als stevige training op”, vertelt Kris me vervolgens. “Zelfs goed mogelijk dat ik na honderd kilometer onder de douche kruip”, vervolgt hij. Zo gezegd, zo gedaan want in Dohan, na ca. 100 kilometer houd onze Belgische kampioen de Grand Raid voor bekeken en schuiven we allemaal een plaatsje naar voren. Thanks Kris and all the best at the BC, because you really deserve it!

We hebben intussen de zwaarste lus van 90 kilometer achter ons gelaten en zijn begonnen aan het oostelijke traject van de 70 kilometer-lus. De langste afstand bij deze wedstrijd bestaat immers uit de koppeling van beide lussen. Daarbij is het westelijke parcours van 90 kilometer met zijn 2150 hoogtemeter technischer en lastiger dan de 1250 hoogtemeter zware tweede lus van 70km. De beentjes zijn natuurlijk op dat moment ook niet meer zo kraakvers, waardoor het verre van makkelijk aanvoelt.

Net als zo’n 500 anderen koos ook teammakker Kroki voor de oostelijke lus van 70 kilometer. Hij mocht dan ook twee uurtjes langer pitten alvorens de gaskraan stevig doch met de nodige voorzichtigheid open te draaien. Op dit parcoursgedeelte heel wat minder singletracks en meer brede boswegen die de gemiddelde snelheid wel ten goede komen. Zo deed de later winnaar op de 70 gemiddeld 26,71 km/u terwijl de beste op de 90 kilometer 23,11 km/u gemiddeld reed.

Bij elke ontmoeting jaagt Zoef met haar luide motiverende kreet de adrenaline nog een stukje verder de hoogte in. Elke renner weet hoe het voelt om aanmoedigingen van supporters te krijgen en welke ongelooflijke kracht zoiets oplevert. We lijken op weg naar een mooi resultaat, maar de streep ligt pas in Bouillon en het is toch nog even te gaan. Maar het hoofd is nog helder. De benen voelen naar omstandigheden nog goed aan en de tranen in mijn ogen zijn nog steeds aanwezig. Er zijn nog zekerheden in een rennersbestaan.

Voor een tweede keer vandaag komt er iemand uit de achtergrond terug. Een sympathieke en perfect Nederlands sprekende Waalse kerel rijdt voor het eerst de langste afstand en doet het voortreffelijk. Met zijn 31 jaar is de snotneus geen concurrent voor het masters-klassement en we moedigen mekaar sportief aan. We hangen steeds in mekaars buurt al heb ik het gevoel dat hij net dat tikkeltje sterker is.

Het komt er nu op aan geen fouten meer te maken en proper af te sluiten. Achtereenvolgens passeren we Belleveaux en Noirefontaine om via een klein tunneltje onder de N89 door te rijden en in westelijke richting de finale naar Bouillon in te zetten. De laatste 5 kilometer zijn bekend terrein want we eindigen zoals we begonnen zijn, maar dan in omgekeerde richting. De zusters van vanmorgen zijn van hun eerste schrik bekomen en na een laatste leuk afsluitertje op het downhilparcours steven ik op de finishboog af. Met Godfried’s kasteel als getuige trek ik na 7u33min31sec trots een dikke streep onder deze extreme uitdaging.
De tranen in mijn ogen zijn nu zeker niet van de rijwind, maar van welgemeende blijdschap over een meer dan geslaagde wedstrijd. Beste master en 5 de algemeen op de Grand Raid Godefroy, de langste mountainbikewedstrijd van het land. Dromen zijn vaak bedrog, maar als ze uitkomen…? Het applaus van collega-renners Sofie en Kristof van het Granville-Trustteam aan de finish getuigd van welgemeend respect en doet me enorm veel deugd.

Een volle werkdag in het zadel, zonder stoppen, zonder ophouden. Wat bezielt iemand om zich zoiets aan te doen?, hoor ik je vragen. Welnu, hoezeer ik het ook probeer, maar dat kan ik helaas niet uitleggen. De drang, het virus, de voldoening, de kick, het enthousiasme. Tranen van geluk parelen over mijn wangen, lopen langzaam naar beneden over mijn benen en zo in de Semois. De stroming voert ze verder stroomafwaarts. Wat verderop in een donker schaduwvlek kijkt ridder Godfried in mijn richting. De rode pluim op zijn helm wappert in de wind. Hij doet de klep van zijn zware ijzeren helm omhoog en met een knipoog en een knikje geeft hij aan dat hij het goed vond.

Iets minder dan een half uur later dendert ook teammakker Pat over de finishlijn en sleept hiermee een derde plaats bij de masters en 8 ste plaats algemeen in de wacht. Een supersterke prestatie voor iemand die in het voorjaar nog een rugoperatie onderging. Als voorbeeld voor doorzettingsvermogen en wilskracht kan dit tellen. Sjiek gedaan makker. Dit maakt dat voor het tweede jaar op rij twee Reevaxers het podium kleuren in de masters-categorie bij deze Grand Raid. De onfortuinlijke Wim Tollenaere diende wegens een defect aan zijn versnellingsapparaat vroeg in de wedstrijd van fiets te wisselen, maar kwam sterk terug en fietste zichzelf naar een 2 de plaats tussen Pat en mezelf in. Een compleet Orbea-podium dus.

Kroki reed een verstandige en beheerste race en sleepte op de afstand van 70 kilometer een mooie 32 ste plaats in de senioren-categorie en 55 ste algemeen op ca. 500 deelnemers in de wacht. Ook dat resultaat verdient het nodige respect als je weet dat hij de laatste weken wegens zijn drukke professionele agenda amper is thuis geweest. Tot slot nog een dikke pluim voor steun en toeverlaat Zoef, zonder wie een dergelijk resultaat onmogelijk zou zijn. Iedereen tevreden en content. Snel de modder afwassen en op naar het podium want dat wordt genieten. En daarna is er natuurlijk ijskreem. Veel ijskreem. Heeeeel veeeeel ijskreem. Opnieuw heb ik tranen in mijn ogen. Deze keer is het echter het koude ijs wat voor de waterlanders zorgt.

Santé, Ridder Godfried, op jouw gezondheid en tot volgend jaar…in Bouillon

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 70/160 km

Hoogteverschil: 1300/3400 hm

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album