Twee Belgische honden in een Duits kegelspel

Na ons onvergetelijke avontuur in Bouillon en een rustig trainingsweekendje in eigen streek, steekt het immer aanwezige racevirus bij de Reevax-renners weer onhoudbaar de kop op. Dit weekend is echter niet zomaar een weekend: Het Belgische kampioenschap marathon staat immers voor de deur. Als doorwinterde marathonrijders zou dit voor ons het hoogtepunt van het jaar moeten zijn, maar niets is minder waar. De haast onmenselijke afstand van maar liefst tachtig volle kilometers, gecombineerd met het duizelingwekkende positieve hoogteverschil van 500 hoogtemeter, zien we absoluut niet zitten. Ons credo “Longer, Harder, Tougher” wordt met dit kampioenschap wel erg veel geweld aangedaan. Met alle respect, maar naar onze mening gaat het hier meer om een cross-country wedstrijd met verlengingen dan om een marathon. We verwachten immers dat de snelsten amper 3 uur zullen nodig hebben om het parcours af te haspelen en dat kan je bezwaarlijk als een duurwedstrijd bestempelen. Ons team gaat zelden of nooit een uitdaging uit de weg, maar dit kampioenschap kan zelfs ons bike-virus niet in extase brengen.

Wij dus op zoek naar echt marathon-parcours en dat vonden we al snel in de Duitse deelstaat Hessen, op een boogscheut van Frankfurt. Als je immers kan kiezen tussen een BK met 80km en 500hm of een wedstrijd van 107km met 2740hm, dan is de keuze snel gemaakt. Dus op vrijdagavond vol verwachting richting het ons onbekende Biebertal. Pikant detail: terwijl op zaterdag het BK-marathon in Beringen gereden wordt, zal op zondag het Duitse kampioenschap marathon plaatsvinden in… inderdaad, in Biebertal.

Ondanks kwakkelend herfstweer is de streekverkenning op zaterdag veelbelovend. De omgeving is bezaaid met venijnige molshopen van 300 à 500 meter waarvan de Dünsberg de hoogste en tegelijk naamgever van de marathon is. Boven op deze landschapszweer prijkt een in het oog springende betonnen zendmast die de skyline van de streek zijn herkenbaarheid garandeert. Bovenop de andere bergen in de buurt prijken steevast de overblijfselen van een burcht uit de oudheid. Wanneer je om je heen kijkt zie je altijd wel ergens een heuvel in de buurt. De ideale streek dus om een lekker zware en het etiket ‘marathon’-waardige wedstrijd te organiseren. Een parcours waarop een kampioenschap allerminst misstaat.

Ons enthousiasme krijgt echter snel een geweldige deuk want als we op zaterdagnamiddag onze startnummers willen afhalen wacht ons een ijskoude douche. Ondanks een geslaagde online-inschrijving, de voorafbetaling van 39 Euro startgeld en de vermelding van onze namen op de startlijst en in het programmaboekje blijkt er een groot probleem. De afgevaardigde van de ‘Bund der Deutsche Radfahrer’, of beter gezegd de Duitse wielerbond, heeft slecht nieuws voor Pat en mij. Ze kunnen helaas niet toelaten dat buitenlanders meerijden in het Duitse kampioenschap. Voor buitenstaanders lijkt dit misschien niet zo onlogisch, maar je moet weten dat wij al vaker in dezelfde wedstrijden deelnamen waarin ook een nationaal kampioenschap plaats vond. Twee jaar geleden was dit nog het geval in het Duitse Sankt-Ingbert. U begrijpt onze verwondering. “Wieso dürfen wir nicht starten?”, vragen we om tekst en uitleg want dit ruikt sterk naar discriminatie. Wanneer de aanwezige UCI-commisaris zijne parlée komt doen, lijkt de onheilsboodschap ijskoud waarheid te worden.

De wedstrijd van 107 km is blijkbaar enkel uitgeschreven als Duits kampioenschap en de bondsreglementen bepalen dat enkel Duitse vergunninghouders hier kunnen starten. Mocht men ons toelaten, dan zouden we eventueel in de weg kunnen rijden maar vooral indien we iemand hinderen en deze renner ten val komt, blijkt er een verzekeringstechnisch probleem. Wat een gezever, denken we bij onszelf en al vlug wordt ook de organisator erbij gehaald. De arme man zit duidelijk erg verveeld met de zaak en geeft zijn fout openlijk toe. Blijkbaar wist de organisator helemaal niet dat dit niet kon en had nietsvermoedend buitenlanders toegelaten. Hij had eigenlijk een tweede internationale wedstrijd moeten uitschrijven die tegelijk en op hetzelfde parcours doorging. Dan was er geen probleem geweest.

Hier staan we nu: Alles voorbereid, negenendertig Euro betaald en 400 kilometer gereden om niet te mogen deelnemen. Het enige alternatief wat men ons kan aanbieden is starten voor de 57 kilometer. Maar voor kleuterafstanden zijn we vanzelfsprekend niet naar hier gekomen.

Nadat we van de eerste schok bekomen zijn trachten we de organisator beleefd te bewegen tot het zoeken naar een praktische en creatieve oplossing. Terwijl de bonds- en UCI-officials zo flexibel blijken als een betonnen telefoonpaal lijkt de organisator bereid om een oplossing te overwegen. We geven hem een half uurtje tijd om met een voorstel te komen waarin iedereen zich kan vinden.

Man, man, man! Misérie, misérie, misérie!

Een half uur later staan Pat en ik opnieuw op het afspraakpunt te wachten op het verdict. Helaas geen organisator te bespeuren. Het wachten duurt en duurt en als ik even later zijn GSM-nummer te pakken krijg bel ik hem op. Lap, antwoordapparaat. Dit belooft weinig goeds. De situatie dwingt ons om intussen een plan C op te stellen. Als er uiteindelijk niks uit de bus komt zullen we wachten tot alle deelnemers gestart zijn en dan het hele 107km-parcours als toertocht en niet als wedstrijd rijden. Een half uur te laat op de afspraak duikt organisator Thomas Gerlich dan toch op. Die kerel heeft natuurlijk nog heel wat andere problemen op te lossen en ik heb wel met hem te doen.

Hij neemt ons even mee naar een rustig zaaltje en doet ons zijn voorstel: We krijgen ons origineel toegewezen startnummer, maar moeten mee starten met de 54km-deelnemers. In plaats van na 1 ronde door de finish te rijden kunnen we gewoon aan de tweede ronde beginnen en onze tijden zullen geregistreerd worden. In de uitslag van de 107km zullen we uiteraard niet verschijnen. Bovendien krijgen we ons betaalde startgeld terug als compensatie voor het ongemak. We gaan onmiddellijk akkoord met dit plan B en bezegelen het compromis met een handdruk.
De startnummers afhalen zal wel zondagmorgen moeten gebeuren. Enfin, dan toch nog een oplossing, al zal het morgen geen wedstrijd zijn als een andere. We laten het niet aan ons hart komen en drinken er met z’n allen nog een glaasje wijn op.

Zondagmorgen, geen onmenselijk uur en deze keer ook geen race-stress. Het ontbijt verloopt relax en smaakt. De grijze wolken van gisteren hebben plaats gemaakt voor witte mistslierten, hier en daar doorspekt met een streepje blauw. Het belooft een fantastische marathon-dag te worden. Het net afgehaalde startpakket bevat naast het stuurnummer ook een rugnummer en een transponder voor de tijdsmeting die je via een velcroband rond je enkel moet dragen.

Intussen zijn achtereenvolgens de dames en even later ook de heren gestart op de lange afstand voor het Duitse kampioenschap. De dames moeten overigens geen 107 maar slechts 87 kilometer afleggen. Heel raar, want op elke andere marathon rijden de dames en de heren dezelfde afstand. Zal wel weer een UCI-regel zijn zeker ? Opvallend rustiger als normaal trekken we met zijn tweetjes naar de startbox van de halve afstand en zetten ons ergens achteraan het deelnemerspak. Het voelt heel anders aan als je weet dat je als enige twee ronden gaat afleggen terwijl de rest van de meute het al na 1 toer voor bekeken houden.

Lang geleden dat ik nog zo rustig ben gestart. De mensenmassa komt maar traag op gang en inhalen lukt de eerste kilometers maar met mondjesmaat. De snelheid en hevigheid die we in onze startbox gewoon zijn, ontbreekt hier. Het parcours daarentegen is wel erg uitdagend met voor elk wat wils. Steile beklimmingen, verrassend uitdagende en bij wijlen technische singletrails en wortelpassages. Snelle afdalingen zowel op brede schotterwegen als op smalle bospaden. Hier en daar een streepje half droge modder.

De Vetzberg is de eerste molshoop die we voor de wielen geschoven krijgen. Eventjes stevig klimwerk maar niet erg lang en op asfalt. Op de top de Vetzberg-burcht die we gisteren bezocht hebben. De singletracks langs de L3047 ‘Landstrasse’ zijn dikke fun en goed berijdbaar. Alleen wat jammer dat we wegens de drukte niet kunnen doorrijden. Wat heeft mijn voorligger trouwens rond zijn rechter enkel? Een zwart velcro-bandje? Oh shit, dat is de transponder. Die heb ik vanmorgen simpelweg vergeten rond mijn enkel te doen. De tijdsmeting kan ik dus vergeten want geen transponder is geen tijd. Dat heb ik nu nog nooit voorgehad. Door alle commotie is de wedstrijd-routine onderbroken geweest en dan gebeuren er blijkbaar stommiteiten. Of zou dat glas wijn van gisterenavond er voor iets tussen zitten?

Na iets minder dan 20 kilometer voor de eerste keer Zoef langs de kant. “Euhm, ik ben mijne transponder vergeten” meld ik een beetje beschaamd. “Da’s niks”, roept ze terug “desondanks moet je koersen”. We zijn intussen aan de voet van de Dünsberg gekomen en beginnen aan een kilometers lange mountainbike-speeltuin. Ook bij wandelaars is de berg goed gekend en vandaag zorgen zij voor extra supporters. Lang geleden huisden hier nog Kelten, maar vandaag zijn het twee Galliërs die zich uitleven op de Dünsbergse flanken. En of men de berg gebruikt in het parcours? Zodra je via een steile klim op korte tijd hoogtemeters hebt gewonnen, sturen ze je via een ander leuk pad weer naar beneden. En dit gaat zo maar door en door. Eén van de meest gevreesde punten is de zogenaamde “Rutsche” of glijbaan. Een kaarsrechte, supersteile afdaling met hier en daar een dwarsliggend worteltrapje. Als je hier te veel snelheid vergaart is je fiets niet meer onder controle te krijgen en is een pijnlijke buiklanding gegarandeerd. Het komt er dus op aan langzaam het gat in te duiken en dan de remmen van je tweewieler beheerst te doseren. De “Rutsche” is links en rechts afgeboord met enthousiaste toeschouwers die elke renner luidkeels toejuichen. Net als bij de formule 1 tegelijk ook een beetje ramptoeristen want geregeld gaat er wel eens iemand op zijn snuffel.

Van de Dünsberg gaat het via snelle schotterwegen afgewisseld met heftige klimstroken naar de Köningsberg. Hier kunnen we geen duidelijke top herkennen maar de beentjes twijfelen er niet aan dat het hier met zekerheid om een berg gaat. Intussen hebben we al enkele deelnemers van de lange afstand kunnen inhalen en dat geeft natuurlijk een goed gevoel, tenminste voor ons. Op geen enkel moment is het parcours eentonig of saai en van verveling is dan ook geen sprake. Als ik na 2u45min richting finish rij, vind ik het dan ook helemaal niet erg om dezelfde ronde nogmaals aan te vatten.

De drukte van daarstraks heeft plaats gemaakt voor rustige trails en deze keer zijn inhaalmanoevers niet nodig. We hebben het parcours bijna voor ons alleen. Af en toe nog een achtergebleven Duitse kampioenschapsrenner bij elkaar gritselen en genieten van het zalige parcours. De zon doet de omgeving nog mooier lijken dan wat we bij de verkenning al hadden gezien. De afpijling is duidelijk en tientallen vrijwilligers staan op de riscopunten geposteerd. Het klimwerk zit mooi verdeeld over het parcours waardoor je gelukkig af en toe kan recupereren. Geen overbodige luxe want bijna 3000 hoogtemeters doen de beentjes echt wel warmlopen.

Als ik voor de tweede keer de finishboog in Biebertal bereik zit de Dünsberg Mountainbike Marathon erop en ik heb van elke meter genoten. Bij gebrek aan transponder hebben we onze tijden dan maar zelf afgeklokt. Over de volledige afstand deed ik 5u37min, wat zeker in de categorie uithouding thuishoort. Pat, die wat later finished denkt er net zo over. Ook hij heeft er een mooie zondag opzitten vol bikeplezier. We hebben dus zeker geen spijt van onze keuze. Ondanks de startnummerproblemen en het niet verschijnen in de uitslag, staat deze Duitse marathon zeker op ons lijstje om nog eens over te doen. Hopelijk is er op dat ogenblik geen nationaal kampioenschap.

Eind deze week staat de laatste uitdaging van het seizoen op het programma en trekken we naar Zuid-Frankrijk voor de Roc-d’Azur. Een mega-event zonder gelijke en aantrekkingspool voor duizenden mountainbike-enthousiastelingen. Reevax is dan ook zeker van de partij.

Rendez-vous à Fréjus !

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 107 km

Hoogteverschil: 2740 hm

Uitslag

volledige uitslag

Foto album