Verslag

Jongens, wat is dát lang geleden zeg. Na meer dan 7 maand sta ik eindelijk nog eens samen met teammakker Pat aan de start van een mountainbikewedstrijd. De laatste tijd konden enkel Kroki en ikzelf de kleuren van het team verdedigen, maar nu komt daar plots een bijna dubbele meter bij. Patje’s rugprobleem en de daaruit voortvloeiende pijn in de benen lijkt alsmaar beter onder controle te geraken en de honger naar koersen is niet langer te stillen. Verslaafd, denkt U? Nee hoor, gewoon bezeten. Het zogenaamde virus, weet je wel, waartegen nog steeds geen kruid is opgewassen.

Dus opnieuw drie Reevax-renners aan de start in de Ardennes Tropy, zou je denken. Helaas! Je zou zowaar beginnen geloven dat we ons team dit seizoen nooit compleet krijgen. Maatje Kroki sukkelt immers nog steeds met een pijnlijk piepend kniescharnier en vermits hier zelfs de beste Shimano-olie geen soelaas brengt, kan hij alleen door voorzichtige trainingen het vermaledijde lichaamsdeel tot inkeer brengen. In ‘Dardennen’ de hele dag steile bergskes omhoogvlammen vond de behandelende arts dan ook verre van een schitterend idee. Een rustige en vlakkere wegrit met geregeld een terrasje, zien Kroki en zijn knie evenwel prima zitten. We zullen wij ons wel uitsloven.

Na enkele weken opsluiting in zijn donkere kamer, was het weer een blij weerzien met onze kiekjesmaker MarV die met zijn droge nuchterheid niet alleen met foto’s heerlijk scherp uit de hoek weet te komen. Al weken miste ik de onverwachte hinderlagen van zijn fotomitrailleur evenals zijn eerlijke Brabantse peptalk. Pat en ik staan dan wel beiden aan de start van dezelfde wedstrijd, toch zitten we elk in een verschillend startblok dat met 10 minuten tussenafstand wordt losgelaten. Waar ik twee jaar geleden nog met mijn neus aan het lint stond, kijk ik vandaag op de rug van circa driehonderd andere renners. En iets in mij zegt dat ze me waarschijnlijk bij de start geen van allen zomaar voor zullen laten gaan. Shit, niet echt goede kaarten, wetende dat het parcours even na de start plots versmalt en een raketstart sinds het drama met het ruimteveer Challenger ook al lang niet meer binnen mijn mogelijkheden hoort.

Ik herinner me nog hoe ik vroeger de avond vóór een wedstrijd als een opgefokt ADHD-konijn door het huis rende me zorgen makende over timing en het juiste materiaal. Het had iets van de vooravond van je eerste schooldag op de grote school, met dat verschil dat er nu niemand mijn handje vasthield. Door de jaren heb ik echter geleerd om steeds rustiger te worden door het kweken van gewoontes en automatismen. Heel wat handelingen gebeuren op automatische piloot en tegenwoordig is het devies dan ook “No hurry, No stress”.

Op die manier kan ik zonder me op te jagen aan de race beginnen. Nu ja, automatische piloten zijn ook niet altijd te vertrouwen en in de industrie heeft de ‘Just-in-time’-aanpak misschien wel heel wat economische voordelen, maar vandaag lijkt mijn aanpak eerder van het ‘just-to-late’-type. Misschien moet ik op mijn oude dag toch weer wat meer beginnen stressen in plaats van ‘laisser faire, laisser passer’. Nu ja, we zien wel wat het geeft.

Intussen heb ik in de verte een delegatie enthousiaste supporters opgemerkt die speciaal naar Dardennen zijn gekomen om ons aan te moedigen: Chayenn, Kristel, Philip en Bert verrassen ons met hun spontane aanwezigheid en zullen vandaag geregeld als duiveltjes uit een doosje onverwachts opduiken. Onze steun, toeverlaat en meesterbevoorrader Zoef heeft intussen de handen vol om het praktische gebeuren buiten de koers te coördineren. Mooie locaties voor foto’s. Geschikte plekken om te bevoorraden. Omzeilen van wegversperringen. PR-babbel met janneke en mieke. Sleutels, reservemateriaal, drinkbussen, telefoons, onzekerheid. Wie wanneer waar welke bidon? Gelukkig staat ze er niet alleen voor en kan ze naast op MarV ook op de supporters rekenen om een handje toe te steken. Het lijkt wel dat mijn stress omgekeerd evenredig is met die van Zoef. Moet niet gemakkelijk zijn en ik zou het alvast niet kunnen.

Nog snel even een high-five met kamer- en startboxgenoot Wouter – Wiwo – Wuilmus, die de voorbije week als bouwvakker meer stenen dan fiets zag, maar wel de laatste weken in goede vorm verkeerd. Onder een staalblauwe hemel en bij heerlijk zomerse temperaturen stuiven we met z’n allen om precies 9u30 de 1000 meter lange starthelling van Les Combles op. Na amper 200 meter de beruchte trechter waardoor het hele peloton zich als een goed doorkauwde ‘tuttefrut’ uitrekt. Als bij wonder verlies ik deze keer niet al te veel plaatsjes, maar dat heeft waarschijnlijk meer te maken met de plaats achteraan in de startbox dan met mijn ‘geweldige’ start. Als een lenig slalommertje glipt Wiwo gezwind van rechts naar links, kruist net voor mijn voorwiel door, onsteekt zijn 2-traps raket en verdwijnt uit mijn gezichtsveld. Ja wadde? Die zit seffens al op de maan, denk ik bij mezelf, terwijl ik rustig doorkachel en nog een blok ardens sparrenhout op het vuurtje van mijn stoomlocomotief gooi. Tjoeke-tjoeke-tuut-tuut, no hurry, no stress.

Van heel wat van mijn collega’s uit de master 2 categorie uiteraard geen spoor. Waarschijnlijk waren de vogels immers al lang gaan vliegen. Wel positief is dat de beentjes niet al na 1 kilometer op ontploffen staan. De ritjes van de voorbije dagen onder de aardrijkskundige leiding van Dardennen-gids Pat, hebben me blijkbaar goed gedaan. En dan plots “Rtrtrtrtrtrtrtrtrtr !” Lap, pas vertrokken en al getroffen door MarV’s foto-bazooka. En nog volop raak ook, want ik reed toevallig net aan de juiste kant.

De benen mogen dan wel niet pijn doen, echt peper in de kont lijk ik evenmin te hebben. Ik had nochtans gisterenavond behoorlijk wat Tabasco op Zoef’s overheerlijke pasta-maison geschud maar naar het schijnt wordt een mens meer en meer resistent. Dus wordt ik toch vlotjes links en rechts voorbijgestoken door andere renners en het leek me zelfs onverschillig te laten, denk ik achteraf.
Zou het mooie weer er voor iets tussenzitten? Misschien heb ik door mijn fango-avontuur in Italië wel een zodanige afkeer van modder en regen gekregen dat ik er bij droog weer zo lang mogelijk wil van genieten? En genieten is het want ondanks de inspanning brandt het schitterende landschap als een schilderij op mijn netvlies. Wat zijn Dardennen toch prachtig. Mochten ze overdekt zij, ik zou er zelfs in de winter met plezier op vakantie komen.

Bij één van de volgende steile beklimmingen, waarvan ik de naam niet onthouden heb, vindt mijn achterderrie het nodig om moeilijk te gaan doen. Bij het terugschakelen naar een kleiner versnelling blijkt hij immers niet te kunnen kiezen tussen twee kroontjes en wipt twijfelend heen en weer. Het kost je snel enkele meters want zoals je weet is kracht zetten tijdens het heen en weer wippen (van de ketting natuurlijk) dodelijk voor de mecaniek. Vermoedelijk is de nog nieuwe versnellingskabel wat gerokken en dient even bijgespannen. Gelukkig kan dit al rijdend door mits wat gepruts aan het stuur de regelschroefjes aan de shifters te verdraaien. Voila, gepiept. Vanaf nu geen tandengeknars meer, tenminste niet van mijn fiets.

Tijd voor de eerste Performance-bidon na 20 kilometer. De hele support-équipe, onder leiding van Zoef, heeft zich strategisch langs het parcours opgesteld en zorgt voor aanmoedigingen, foto’s en drank. Ieder draagt zijn steentje bij om me te motiveren en te steunen. En dan vergeet ik zelfs om even een woordje terug te roepen, iets wat ik normaal wel doe. Achteraf gezien begin ik te twijfelen of ik wel goed wakker was. Rustig, rustig. No hurry, no stress. De gevolgen van mijn pinkbreuk laten zich ook vandaag weer voelen. Of moet ik zeggen niet voelen. Vooral bij de afdalingen heb ik last van slapende vingers waardoor sturen en remmen soms onnauwkeurig worden. Hopelijk verdwijnt dit stelselmatig, want elke piloot wil natuurlijk ten allen tijde de volle controle over zijn cockpit hebben.

De kilometers vorderen en de beklimmingen en afdalingen volgen elkaar snel op. De Ardennes Trophy staat immers bekend om zijn onophoudelijk variërend en afmattend parcours. Daarom ook is het zo lastig maar tegelijk o zo boeiend. Deze trails bovendien in een droge toestand en bij super weer kunnen rijden is voor een mountainbiker als ik de hemel op aarde. Zwoegen, afzien, puffen maar vooral genieten. Het warme weer zorgt wel voor een logistieke misrekening want ons opzet om slechts om de 20 à 25 kilometer een verse bidon aan te nemen blijkt na 2 uur wedstrijd duidelijk onderschat. Sneller dan verwacht tutteren we onze drinkbussen leeg en ik hoop dan ook dat ik tijdig iemand van onze crew zal tegenkomen om bij te tanken. Met het oranje lampje van de reserve al enige tijd brandende, maar uiteindelijk toch net op tijd, staat er gelukkig steeds iemand klaar met een verse bidon. Hier blijkt het ‘just-in-time’-systeem dus wel te werken, al was het nipt.

Het parcours van deze marathon-wedstrijd is niet alleen fysiek uitputtend. Ook het materiaal krijgt het zwaar te verduren. Geregeld renners aan de kant met lekke banden en andere mechanische pech. Zelfs zonder modder blijven Dardennen veeleisend. De fietshandelaars zullen weer in hun nopjes zijn. Ook enkele onfortuinlijke collega’s uit mijn leeftijdscategorie krijgen met brokken af te rekenen waardoor ik zonder extra inspanning stelselmatig plaatsjes naar voren schuif in de tussenstand. “Misschien zit er dan toch nog een behoorlijk resultaat in vandaag ?”, flakkert een klein waakvlammetje plots in me op. Met wat moeite draai ik de vastzittende gaskraan een stukje verder open en laat het brandbare goedje rijkelijk naar buiten stromen in de hoop dat… en ja hoor, plots: “Whooeeff!”. Nee, gelukkig geen hond in mijn voorwiel, maar mijn motor die weer aanslaat waardoor de snelheid de hoogte in gaat. Intussen is drie vierde van de wedstrijd gereden en moet ik ook geen wonderen meer verwachten. Desondanks komt stilaan het koersgevoel een beetje terug en geniet ik van elke gewonnen plaats. Denk nu niet dat alles vanzelf gaat en geen pijn doet, want niets is minder waar. De warmte, het gedoseerde drinken en de zware inspanningen zorgen voor een grote lichamelijke belasting en melkzuur wordt maar slecht afgevoerd. Het risico op krampen is dus des te groter. Ook de rug krijgt het steevast zwaar te verduren ten gevolge van het onophoudelijke klimwerk.

Zonder ongelukken en met 90 kilometer wondermooi parcours in de benen sta ik na iets meer dan vier en een half uur opnieuw aan het Institut Provincial in La Reid. Goed voor een 11 de plaats bij de masters 2 en 49 ste algemeen. Het wordt nu vol ongeduld wachten op teammaatje Pat. Plots krijgt Zoef telefoon: blijkt dat hij op ca. 10 kilometer van het einde, net als een hele boel anderen, ergens het juiste spoor bijster moet zijn geraakt. Pat vraagt uitleg waar ze zouden kunnen verkeerd gereden zijn om zo de weg terug te vinden. Bijzonder jammer natuurlijk want bij de dames gaan er op die manier zelfs podiumplaatsen verloren. Na wat gezoek en terugrijden kan hij gelukkig het juiste parcours terugvinden maar dat heeft natuurlijk wel wat tijd gekost. Uiteindelijk finisht Patje als 48 ste master 2. Gezien de wegvergissing toch geen onaardig resultaat.
Als klap op de vuurpijl blijkt onze teammaat in een afdaling nog stevig onderuit te zijn gegaan. Gelukkig beschermde zijn Adidas Evil Eye bril hem, anders had hij beslist een ernstig oogletsel opgelopen. Nu bleef het gelukkig bij een vervaarlijk uitziend blauw oog. Na Apple heeft nu ook Reevax zijn eigen Eye Pat.

De Ardennes Trophy 2010 zit erop. Het weer was ideaal. Het parcours schitterend en de ondergrond was nooit beter. De Reevax-crew was op post en de supporters waren super enthousiast. En toch was het een bizarre marathon waarbij ik op een nog onverklaarbare reden blijkbaar ben vergeten te koersen. No hurry, no stress. Volgende keer toch maar meer peper in de soep.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 90 km

Hoogteverschil: 2400 hm

Uitslag

volledige uitslag