Wanneer kwantiteit het haalt van kwaliteit

De vorige editie van de Trans Germany was een positieve ervaring en een mooie belevenis. Ondanks de afwezigheid van echte bergen was men erin geslaagd om de deelnemers een mountainbike-technisch parcours te presenteren. De verwachtingen waren matig, de verrassing des te groter. We beleefden een schitterende week, ondanks het kwakkelweer. Er stelde zich echter een groot organisatorisch probleem: Met slechts 400 deelnemers kwam men blijkbaar amper uit de kosten en voor een commerciële organisatie als Plan-B is winst maken één van de vereisten. Het was dus maar de vraag of er ook in 2010 nog een Trans Germany zou plaatsvinden, of dat de formule werd opgeborgen.
De halvering van 8 naar 4 dagen en de verhuis van het parcours naar het zuiden van Duitsland, vlakbij de Alpenrand bleek bij het doelpubliek erg in de smaak te vallen. Etappenlocaties als Garmisch-Partenkirchen en de Bodensee spreken immers tot ieders verbeelding en in no time was de vernieuwde Trans Germany uitverkocht. De deelnemerslimiet die aanvankelijk op 800 was vastgelegd werd zelfs tot 2 maal toe verhoogd. Eerst 1000 en vervolgens 1200 bikers werden toegelaten. Een voltreffer van formaat dus en een nieuw elan voor de organisatie.

Als vier weken vóór de aanvang van de race een email in de bus valt van de koersdirecteur himself, waarbij hij vooraf reeds tracht uit te leggen waarom men hier en daar helaas verplicht is geweest om het parcours trastisch te wijzigen, fronsen we reeds onze wenksbrouwen. Blijkbaar heeft men niet overal de nodige vergunningen gekregen om met een meute van 1200 man de schitterende trails te berijden die in de regio te vinden zijn. Verantwoordelijke gemeentebesturen en eigenaars vrezen immers dat er een streep van verwoesting door het landschap zal getrokken worden en haken af. Problemen die men ook bij het Transalp Challenge-parcours ondervond, maar door zijn 13-jarig bestaan heeft deze race het tegendeel kunnen bewijzen. Vooral in de streek Algäu is het probleem het grootst en wordt er daarom noodgedwongen naar een grotendeels geasfalteerde route overgeschakeld.
De email lijkt dan ook een regelrecht excuus, een sorry vooraf en geeft aan dat ook race-director Uli Stanciu met de situatie verveeld zit. Het bijgevoegde roadbook drukt ons helemaal met de neus op de feiten en doet ons mountainbikehart bloeden: Van de totale 286 af te leggen kilometer zal 54% uit asfalt bestaan en nog eens 43% uit schotter. Blijft dus nog 3% over om je technische honger te stillen. We vrezen dus dat het een regelrecht mountainbike-dieet zal worden.

Het onverwachte en niet te voorziene hondeweer van de eerste dagen zorgde ervoor dat vele deelnemers niet rouwig waren om een streepje asfalt meer meer of een strookje makkelijk berijdbare schotter extra. Temperaturen rond het vriespunt en onophoudelijke stromende regen maakten het zowel mentaal als fysiek immers al tot een hele opgave. Misschien nog wel een geluk bij een ongeluk.
Toen gisteren echter de zon haar langverwachtte en zo gesmaakte intrede deed en de prachtige omgeving zich met haar besneeuwde toppen van haar allerbeste kant liet zien, kreeg de bikehonger bij velen een extra stimulans. En net dan presenteert men de 1200-koppige uitgehongerde mountainbike-massa een uitermate schraal dieet van 42 kilometer asfalt, 13 kilometer schotter en welgeteld 370 meter trail.

Diezelfde deelnemers telden hiervoor maar liefst 299 eur neer, wat overeenkomt met 75 eur per rit, inbegrepen de dagelijkse pastaparty. U begrijpt dat menig biker in deze Trans Germany ietwat op zijn honger blijft zitten en we kunnen ons al inbeelden hoe deelnemers uit Spanje, Portugal en zelfs Australië zich voelen bij een dergelijk dieet. Positivo’s als we zijn trachten we er desalniettemin het beste van te maken want zoals steeds heeft morren weinig zin en een optimistische instelling maakt het leven nu eenmaal veel mooier. Vanmorgen ontwaken we immers in een schitterende omgeving, omringd door majestueuze bergen en onder een heerlijke deugdoende zomerzon. De vogeltjes in Sonthofen fluiten. Zoef heeft zonet vers gebakken en heerlijk geurende keizerbroodjes bij de plaatselijke bakker gehaald en de geur van koffie prikkelt mijn reukorgaan. Voor het eerst deze week kunnen we in openlucht ontbijten en zijn we niet langer gevangenen in de Reevax-mobilhome.

Bij de start ook niets dan blije gezichten. De ene al met een rodere neus dan de andere want wie had er nu gisteren aan zonnecrème gedacht. Een uur voor de eigenlijke start lopen de startboxen al behoorlijk vol. Vermits enkel de eerste 15 masters uit het totaalklassement in box A mogen plaatsnemen, moet ik aanschuiven voor box B. Ik herrinner me dat er met slechts 1/3 van de deelnemers vorig jaar wel 20 masters in box A stonden. Vreemd? Kroki staat in box C en heeft dus nog meer volk voor zich staan. Klokslag 10 uur gaat de vierde en laatste etappe van deze Trans Germany van start aangevoerd door enkele plaatselijke hoogwaardigheidsbekleders op de fiets. De heren slagen er zelfs in om al van bij de allereerste meters een gigantische verkeersopstopping te creëren die gelukkig zonder ongevallen wordt opgelost.

Na enkele rommelige geneutraliseerde kilometers gaat het licht op groen voor 75 kilometer en 1365 hoogtemeters richting Bodensee. Nog een rare kronkel van de bedenkers van deze wedstrijd: Trans Germany met finale en finish in Oostenrijk? Vreemd! En nog vreemder is dat men voor de eerste 40 kilometer geen vergunningen heeft gekregen om off-road te gaan. En dient dus op de weg gekoerst te worden. Raar? Blijkbaar pas vanaf de Oostenrijkse grens in Hittisau is er schotter te vinden. Bike Trans Germany met enkel mountainbiken in Oostenrijk? Heel vreemd! Zou die “Powered by Nissan” er voor iets tussen zitten? Moet het parcours misschien door deze titelsponsor afgelegd kunnen worden? Bizzar.

Na een half uur glooiend asfalt bereiken we de voet van de Riedbergerpas. Met zij n 1420 lmeter naar verluid de hoogste pas van Duitsland en wat had je gedacht: erg populair bij wielertoeristen want natuurlijk tot op de graad asfalt. Het bordje van 16% geeft zwart op wit aan dat het geen makkelijke jongen is en de benen kunnen dit beamen. De zon lijkt nu plots niet meer zo deugdoend, maar brand op onze helmen. Het zweet begint te parelen en ik zoek de juiste kadans. Op zich wel een leuk colletje, maar waarvoor je hier een verende voorvork of noppenbanden nodig hebt mag Joost weten. Langs de kant her en der wielertoeristen die ons tijdens hun gratis zondagse ritje met een blik vol medelijden aankijken, want zij weten als geen ander hoe de Riedbergpas aanvoelt. Wij trappen meter voor meter onze 75 euro van vandaag weg en bereiken na een dikke 6 kilometer de top.

Fotograaf MarV is vanmorgen voor de start per auto de Riedberg opgereden om onze afgepeigerde en bezwete gezichten op de top voor de eeuwigheid te bevriezen. “Hi MarVy” roep ik, “Komaan !” roept hij terug. We storten ons vervolgens in een 20 kilometer lange afdaling op goed berijdbare ondergrond: asfalt dus. Met heel wat moeite – afdalen blijft immers mijn zwakste broertje – kan ik aansluiten bij een groepje wat ik eerder in de klim had voorbijgereden maar net over de top weer heb moeten laten gaan. Ons achttal zorgt voor een mooi tempo in de afdaling en af en toe krijgen we zelfs wat ongevraagde assistentie van een behulpzame wielertoerist die zich tijdelijk met zijn grote versnelling aan de kop zet.

In Hittisau gaan we de Oostenrijkse grens over en wacht een volgende, zij het korte beklimming. En ja hoor, plots geen asfalt meer maar een tweesporige schotterbaan. Allelujia, toch blijkbaar de juiste fiets meegebracht. Wat verderop teammaatje Pat die voor de welgekomen bevoorrading zorgt. Hij is vanmorgen vroeg per fiets vertrokken en heeft het parcours gevolgd om vervolgens op een strategische plaats post te vatten.
“Dat is hier een regelrechte wegkoers!” schreeuw ik hem toe, maar dat had hij natuurlijk zelf ook al ondervonden. Lang duurt de schotter-sectie niet en voor we het weten scheuren we alweer over het gitzwarte tarmac.

Als een accordion rekt ons groepje zich telkens weer uit om even later weer samen te smelten. De snelheid is echter goed en ik heb het gevoel dat we op een aardige positie liggen. Misschien zit er vandaag nog wel een leuk resultaat is en kan ik nog wat plaatsjes opschuiven in het algemeen klassement.
We zijn intussen zowat twee uur in de wedstrijd en na enkele kilometer schotter langs de rivier stuurt een wit-rode pijl ons links de brug over de Bregenzer Aach over. Een volgende beklimming dient zich aan, voor de verandering op asfalt. Bocht na bocht trappen we ons omhoog en hier en daar begint zich iemand af te vragen of we wel juist zijn. Er zijn inderdaad geen pijlen te bespeuren, noch op de grond, noch op bordjes. Als we naar beneden kijken zijn er echter nog heel wat andere bikers die de berg komen opfietsen, dus het zal wel kloppen. Ook de TV-motards zijn er trouwens bij. Na zowat 2,5 kilometer zijn we boven en tot onze ontsteltenis ook daar geen pijlen. We zijn dus effectief het spoor bijster en zijn allen als lemmings elkaar gevolgd. Enige oplossing is rechtsomkeer maken en terugkeren. In een mum van tijd verzamelen zich enkele honderde bikers en ontstaat er een gigantische file. Aan de foute pijl moesten we blijkbaar de rivier volgen in plaats van de brug over. De achterkomers hebben geluk want we kunnen hen het juiste pad wijzen. Voor ons is de koers over, de race is voorbij. Nu nog gas geven of voor een uitslag rijden is onbegonnen werk en bovendien gevaarlijk.

Net nu het parcours eindelijk off-road gaat, staan we met z’n allen aan te schuiven voor elke mogelijke hindernis: een brug, een wegversmalling, een boomstronkje, een modderplek. Even later komt ook Kroki aansluiten die meteen het hele verhaal te horen krijgt. Wat later zit ook Pat in ons kielzog en in plaats van te koersen besluiten we er dan maar een teamgebeuren van te maken. Ook eens wat anders. Na in totaal meer dan 20 minuten aanschuiven kunnen we eindelijk weer de fiets op, zij het dan op het asfalt natuurlijk. Als trio leggen we de laatste kilometer naar Bregenz af om te finishen op de wereldbekende Seebühne. De antiklimax kon amper groter zijn, maar we laten het niet aan ons hart komen. Het weer is schitterend, het gezelschap aangenaam en we zijn gezond en wel aangekomen. Wat wil je nog meer?

Misschien wat mountainbike-tracks misschien? En als het effe kan een organisatie waarbij het commerciële belang de inhoud en kwaliteit van het evenement niet overstijgt.

Wij trrachten alvast zo snel mogelijk onze ongestilde mountainbikehonger te bevredigen tijdens een echte mountainbike-marathon. We tellen al af naar de wedstrijd in Willingen volgend weekend.
Nu gaan we met z’n alleen een hapje eten en een lekker glaasje drinken, want het veel te strenge mountainbike-dieet van de voorbije vier dagen moet snel doorgespoeld worden.

Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 74.50 km
Hoogtemeters: 1365 hm

Uitslag

Foto album