Een meerdaags sneltreintraject temidden van sprookjesachtige kastelen

Onze permanente zoektocht naar nieuwigheden en wedstrijden waaraan we nog nooit deelnamen, zorgde ervoor dat de laatste meerdaagse van ons wedstrijdseizoen ten zuiden van Stuttgart zou plaatsvinden. Voor de tweede keer werd in Schwaben de 3-daagse Trans Zollernalb georganiseerd en daar kwamen de Belgen als wespen op een stuk taart op af.

Het weer is alvast schitterend en op het eerste zicht lijkt ook de organistie zijn uiterste best te doen om de 520 deelnemers enkele leuke mountainbike-dagen te bezorgen. Behalve een groot aantal amateurs zijn ook heel wat profrijders aan de start gekomen. Waarom precies is ons niet echt duidelijk want voor het prijzengeld lijkt het niet echt de moeite om naar hier te komen. Voor ons is de streek nieuw, maar we hebben al her en der geruchten over het poarcours opgevangen en onze verwachtingen zijn dan ook niet al te hoog. Zeker na ons Amerika-avontuur moeten we opletten om Colorado niet voor alles als referentie te nemen, want dan kan het in principe alleen maar tegenvallen.

De etappes zijn allen relatief kort: op vrijdag starten we om 14u en gaat het over 57km van Bad Imnau naar Balingen. Zaterdag staan 82km van Balingen naar Albstad op het menu. Als afsluiter rijden we op zondag over 79km van Albstad naar Hechingen. Wat de hoogtemeters betreft krijgen we respectievelijk 900, ’0 en 1400 hoogtemeters te verwerken. Kroki en ik trachten de goede benen op de fiets terug te vinden terwMarV voor de mooie prentjes en de nodige bevoorrading zal zorgen.

Als we de wedstrijd in één woord zouden moeten samenvatten: Supersnel.
Bij de eerste etappe stond ik na twee uur al aan de finish met een gemiddelde snelheid van 28,7km/u. Gewoon waanzinnig. Het parcours bestaat uit een opeenvolging van brede schotterwegen, heel wat asfaltstroken en weinig of geen singletrails. Gestart wordt als een bende gekken en de manier van rijden doet meer aan een cross-country-wedstrijd denken dan aan een marathon. Er wordt dan ook in grote groepen gereden en verschil maken kan alleen door de snelheid. Van selectiviteit is geen sprake. De hele wedstrijd moet je de gaskraan zo ver mogelijk opendraaien om aansluiting te vinden of te behouden bij een groepje. Koersen in dergelijke groepen is op de schuivende schotterafdalingen trouwens niet zonder risico en geregeld gaat er wel iemand het décor in wanneer zijn voorwiel wegglijdt.

Al snel merk ik dat dit geen vergelijking is met de marathon-wedstrijden die we normaal afwerken. Dan maar de koers als een doorgedreven intensieve training opvatten en trachten wat snelheid te kweken. Met dit doel in het achterhoofd schuw ik het kopwerk niet wat bij vele van mijn mederenners weliswaar in dank aanvaard wordt, maar tegelijk op ongeloof stuit. “Hoe kan je nu zo dom koersen?”, hoor ik ze denken. Ondanks het saaie parcours weet ik me toch te amuseren, ook al ben ik me bewust dat de uitslag geen hoogvlieger wordt. Bij Kroki loopt het net zo en ook hij staat perplex van het hoge tempo. Terwijl we anders na de wedstrijd de highlights van het parcours bespreken zijn we hier wel heel snel uitgebabbeld.
De meeste singletrails had je al met je voorwiel verlaten vooraleer je achterwiel hem begonnen was. Behalve het mooie weer en her en der een eeuwenoud kasteel was er onderweg weinig moois te zien. Correctie: bij de doortocht door de dorpjes heel veel ambiance en de vrouwelijke seingevers langs het parcours mochten er ook zijn.

Na elke etappe hadden we als renner recht op een bordje van de plaatselijke specialiteit: Schwäbische Späzle: een soort van wormvormige pasta met ofwel room- ofwel vleessaus. Niet echt ons ding, maar een mens moet nu eenmaal eten en bovendien was het gratis. Of het iets met de locale specialiteit te maken heeft of gewoon de veroeidheid van de voorbije weken, maar op zaterdag-morgen lijkt Kroki meer op een te heet gewassen mummie dan op een gezond blozende sporter. Het gaat hem van geen kanten en hij voelt zich misselijk. Koersen is voor hem dus niet aan de orde en dat zal ook op zondag zo zijn. Leuk is anders maar over het missen van een bangelijk parcours hoeft hij zich zeker geen zorgen te maken. Ook de twee volgende etappes zijn immers van hetzelfde laken een broek. Enig vermeldenswaardige hoogtepunt is nog de burcht Hohenzollern die we de laatste etappe voor driekwart omsingelen. Een imposant, op het kasteel van Assepoester gelijkend bouwsel toornt op een enorme heuvel hoog boven de omgeving uit. Het is een sprookjesachtig gezicht maar door de hoge snelheid hebben we amper de kans om er een blik op te werpen. Vandaag hebben we de tijd niet, maar als ik hier ooit nog eens in de streek ben, wil ik dit kasteel wel eens gaan bezoeken.

Enfin, de Trans Zollernalb zit erop en we hebben alweer een wedstrijd aan onze lijst toegevoegd. Als je eens graag drie dagen wil vlammen op een eenvoudig parcours, dan is deze wedstrijd iets voor jouw. Rijders die houden van technische uitdagingen of lange en zware wedstrijden, die kiezen beter voor andere races. Wij behoren alvast tot de laaste soort.

Greetz,

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 57/ 82 / 76 km

Hoogteverschil: 912/1790 / 1417hm

Uitslag

Etappe 1

volledige uitslag

volledige uitslag

Etappe 2

volledige uitslag

volledige uitslag

Etappe 3

volledige uitslag

volledige uitslag

Algemeen klassement

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album