Klimkoers in het konininkrijk Zillertal

Het Oostenrijkse Zillertal is voor Reevax geen onbekende. Tijdens onze zeven Transalp Challenge-deelnames waren we hier wel vaker te gast en wisten we de plaatselijke gastvrijheid naar waarde te schatten. Vooral bekend voor zijn wintersport-aanbod spaart de toeristische dienst kosten nog moeite om ook in de zomer het gebied in ‘the picture’ te brengen. De Zillertal Bike Challenge is één van deze evenementen en die plaatsten wij voor dit seizoen op onze wedstrijdkalender. En geld schijnt hier inderdaad geen probleem te zijn want alles lijkt tot in de puntjes geregeld. Het is trouwens de touristische dienst zelf die initiatiefnemer, organisator en hoofdsponsor is, ondersteund door een paar topmerken.

Onze schitterende Transalptijd – ik denk er nog steeds met erg veel plezier aan terug – is intussen al even voorbij, en met een geheugen als een zeef is helaas niet alles blijven hangen. De dagen vóór de wedstrijd was er gelukkig de tijd om de omgeving wat te verkennen en herinneringen op te halen. Het weer was hierbij onze bondgenoot want met temperaturen rond de 30 graden is het heerlijk toeven in de bergen. Ons basiskamp in Mayrhofen was het ideale startpunt voor enkele betoverende toeren. De top van de Penkenbahn, één van de vele gondelliften in de regio, vormde ons éérste doel en zette al onmiddellijk de toon: de hellingen zijn hier steil en de beklimmingen lang. Gelukkig staat er op de top meestal een leuke hut met koffie en Apfelstrudel.
Een enorme stuwdam van 131m hoog en 725m lang zorgt voor het grootste stuwmeer uit de streek en kreeg de haast onuitspreekbare naam ‘Slegeisspeicher’. Een echte uitdaging voor Kamiel Spiessens. De rit naar dit meer is voor mij niet alleen een mooie sportieve uitdaging, maar ook hier weer roept het herrinneringen uit het verleden op: Het moet zowat 11 of 12 jaar geleden zijn dat we tijdens de Transalp-wedstrijd hier langs kwamen en verder door via de Pfitscherjoch de hoofdkam van de Alpen overstaken. Een foto hiervan met het stuwmeer op de achtergrond hangt trouwens al jaren thuis in de keuken en is danig van kleur verschoten. Deze keer hebben we wat meer tijd om rond te kijken en vooral om leuke foto’s te maken. En waarom ook niet: in onze sporen van destijds gaan we via een stenig pad op zoek naar de ‘joch’ die tevens de grens met Italie vormt. ‘Voor mij alvast een cappuccino !’.
Dag na dag weet onze kaartlezer en gids Kroki nieuwe en adembenememde tochten uit te stippelen, geholpen door een bundel met mountainbikeroutes uit de streek. Weliswaar tegen betaling, maar de Zillertaler-mountainbikegids is zijn geld waard.
Gedurende al onze toeren wordt ons één ding overduidelijk: De Zillertal Bike Challenge zal geen eenvoudige klus worden.
De wedstrijd bestaat uit slechts 3 etappes maar deze hebben een gemiddelde van 3450 hoogtemeter per dag. Als je weet dat een doorsnee zware marathon in Duitsland 100km en 3000 hoogtemeter telt, dan kan je je inbeelden dat dit een wedstrijd voor klimkonijnen is.

En dan is er nog de factor weer: sinds gisteren is dit compleet omgeslagen. De zonnige hete zomer heeft plaats gemaakt voor druilerige regen en mistige wolken. Daarbij is de temperatuur als een baksteen gezakt. Het huidige weer is dan ook slechts een schim van 24 uur geleden. Door de hoogte zakt de temperatuur zowieso met als gevolg dat men ons bij de briefing meldt dat het vandaag op 2000 meter hoogte amper 2 graden zal zijn.
Nu weten Kroki en ik al langer dat je vooral in de bergen goed moet opletten en dat het weer hier bliksemsnel kan omslaan. We nemen wat onze kledij betreft dus onze voorzorgen: windvestjes, regenvestjes, overschoenen, lange vingerhandschoenen, armstukken en isothermisch deken vormen onze uitrusting.
Vanmorgen gelukkig geen regen. Het ziet er nog wel erg miezerig uit, maar voorlopig blijft het gelukkig droog. De eerste etappe start in Fügen, een dikke 20 kilometer ten noorden van Mayrhofen. Met onze rijderspas kunnen we gratis gebruik maken van de Zillertalbahn, een boemeltreintje wat in de vallei de verschillende dorpjes met elkaar verbindt. Alleen doet deze er bijna een uur over zodat we blij zijn dat MarV ons met de auto wegbrengt. Terwijl onze zakken en Camelback vol zitten met kledij, materiaal en eten verschijnen er deelnemers aan de start die blijkbaar vertrekken voor een terrasjestocht: geen bijkomende kleding, geen werktuigen, weinig eten. We hopen in hun plaats dat het weer niet omslaat. Met nog 20 minuten voor de start begint het lichtjes te druppelen. Iedereen kijkt bezorgt en hoopt dat men de sluizen niet openzet. Een lage temperatuur is nog niet zo erg, zolang je maar droog kan blijven.

Op het menu vandaag staat de etappe van Fügen naar Zell am Ziller over 72 kilometer er 3700 hoogtemeters. In totaal staan ons 4 beklimmingen te wachten van respectievelijk 1000, 200, 500 en 1500 hoogtemeter. Het venijn zit dus zoals zo vaak in de staart.
Met in totaal 300 deelnemers gaan we om klokslag 9 uur van start en ruilen na ca. 4 kilometer het asfalt voor goed berijdbare schotter. De helling is met zijn ca. 7% goed doenbaar en de temperatuur met zijn 16 graden aangenaam, tenminste voor het klimwerk.
In deze wedstrijd zijn er geen leeftijdscategorieën, enkel een winnaar bij de heren en bij de dames. Op het eind van de 3 etappes mogen zij zich ‘King’ en ‘Queen of the Mountain’ noemen. Leuk aan deze organisatie is dat je ook voor een lichtere variant kan kiezen waarbij bepaalde bergen door het gebruik van de liften worden verlicht. Deze deelmemers gaan voor ‘Prince’ en ‘Princess of the Mountain’.

In Hochfügen nemen de prinsen en princessen de kabellift, terwijl wij, na een eerste afdaling, koers zetten naar de volgende berg, de Riedberg. De afdalingen zijn pijlsnel en het is goed opletten voor allerhande hindernissen: op het asfalt vormen tegenkomend autoverkeer, haarspeldbochten en steentjes het gevaar. Op de schotterstukken zijn het koeien, metalen roosters en losse kiezel waarvoor men moet opletten. Vandaag passeerden we opnieuw een hele resem ‘almen’ of ‘alms’ (wat is het meervoud van dit woord eigenlijk?). Ik heb nu eindelijk de juiste vertaling van het woordje ‘Alm’ ontdekt: volgens mij is een ‘Alm’ een op een pijnlijk steile helling liggende Oostenrijkse alpenweide, zonder bomen maar met sappig, krakend fris en kruidig groen gras maar helaas van links tot rechts betegeld met ontiegelijk stinkende koeievlaaien. ‘Man, man, man !’ Al de hele week achtervolgt die koeiegeur mij: Het spul hangt onder mijn fiets. De drek zit tussen mijn schoenplaatjes. De geur zit in mijn kleren en zelfs in onze chalet hangt een ‘odeur paysane’. Ik heb al geprobeert met Vickx-muntjes, douchechampoo, tandpasta en mondwater, maar ik krijg die stank niet uit mijn neusgaten. De Oostenrijkse bergen zijn wondermooi, de panorama’s fenomenaal maar ze moesten eens met een bus luchtverfrisser rondgaan.

Na onze derde klim van de dag storten we ons via een asfaltbaan richting Kaltenbach. Sommige deelnemers nemen hierbij dusdanige risico’s dat je je afvraagt waar die gasten hun verstand hebben gelaten. Wereldkampioen wordt je hier toch niet en achter elke bocht kan een potentieel gevaar liggen. De ene haalt rechts in. De andere gaat te snel door de bocht, moet dan alles dichtgooien zodat er een streep rubber op de weg achterblijft. Even verderop krabbelt er een rijder overeind die net een schuiver heeft gemaakt op het asfalt. Hij monstert de schuur- en brandplekken op zijn zijflank. Neen, dank U. Ik rij op safe want ik wil ook de volgende tijd nog van het leven genieten.
Teamfotograaf MarV heeft zich vandaag een tweetal plaatsjes uitgekozen om deze tekst visueel te ondersteunen. Met zijn opvallende oranje jack staat hij al van ver te supporteren en neemt hij ons als hulpeloze prooi in zijn fotovisier.
Van kilometer 40 tot 55 ligt de laatste klim van de dag met bijna 1500 hoogtemeter. Eerst op asfalt en nadien op schotter is het kadans zoeken en vooral niet vergalloperen. Het klimmen gaat vlotter dan verwacht en aan de Kreuzjochhutte zit het werk er voor vandaag op. Wat me vandaag is opgevallen is dat de deelnemers bij deze race goed getraint zijn. Ik had bij de laatste klim veel terugval verwacht maar dat was niet het geval. Ook van ‘lijken’ was er geen sprake. Nu is het alleen nog opletten in de afdaling en hopen dat je niet onderkoeld geraakt alvorens Zell am Ziller ons bij de finish ontvangt.

In Zell schijnt intussen een heerlijk zonnetje en er zijn douches, massage en eten voorzien. Ook voor Kroki eindigde de dag positief. Ondanks twijfels wegens het zware parcours werkt hij de etappe vlotter af dan gedacht. We zijn dus allemaal tevreden en hebben een stukje appeltaart verdient. Donkere wolken drijven intussen over de berg binnen en niet veel later begint het te regenen. We hebben dus geluk gehad dat we tijdens de koers niet nat zijn geworden. Hopelijk is het weer ons ook morgen goed gezind. Morgen gaan we van Zell am Ziller naar Mayrhofen. Een thuiswedstrijd dus. Met de Übergangsjoch trekken we naar 2500 meter en dit al vlak na de start.
Zonet nog een telefoontje gehad van ex-teammaatje Zoef die ons op vraag van Ken Van Den Bulke liet weten dat men op de briefing, die wij niet bijwoonden, gemeld heeft dat de start van morgen wegens de weersomstandigheden met een uur verlaat is. Awel, dat vinden wij nu op en top mountainbike-collegialiteit. Merci Ken, merci Zoef !
Als alles goed afloopt berichten we morgen opnieuw vanuit ons basecamp in Mayrhofen.

Grüss Gott !!
Pepe